Sakras Art Gallery

Sekuenca filmike

RTK

TOP CHANNEL

RTV 21

ALSAT

TV KLAN

KLAN KOSOVA

BOTA.AL

ALBANIAPRESS

ALBINFO

EXPRESS

KOHA DITORE

ZËRI INFO

KOSOVA SOT

INSAJDERI

BOTA SOT

GAZETA METRO

GAZETA SINJALI

ALBANIAN POST

KALLXO COM

LAPSI.AL

ZEMRASHQIPTARE

KOSOVA PRESS

TELEGRAFI

EUROPA E LIRË

ZËRI I AMERIKËS

PSIKOLOGJIA

TRIBUNA SHQIPTARE

SHËNDETI

DITURIA

PRESHEVA.COM

GJUHA SHQIPE

KOSOVARJA

RADIOPROJEKT

Shkruan: Përparim HYSI

"LOTËT" E KUMURISË

Tregime

Librin me tregime të autorit Përparim Hsyi, ""Lotët" e kumurisë"  mund ta shkarkoni falas në sektorin

„Literaturë“

(E falënderojmë përzemërsisht autorin)

            SI PO IA ÇON, MOJ DASHURI E PARË?!!!

            Sado që kemi vjete e vjete që jemi ndarë, vjen një moment që zë e të kujtoj. Kjo ndodh jo se do zhbëjmë atë që ndodhi, por nuk ke se si u shpëton ca asosacioneve që, ashtu kur nuk i pret, vijnë dhe vënë domenin. I mundur nga këto, ua lëshon kapistallin kujtimeve dhe, si në një fi lm me metrazh të gjatë, bie peng aq sa zë e mbresohesh. Befas, e shkuara, sado e shkurtër, të vjen para sysh dhe të bëhet sikur po e përjeton tani atë që ka mbi pesëdhjetë vjet që ka ndodhur. Mbresa, sado e largët, bëhet e prekshme dhe të sëmbon. Të sëmbon sikur heq korën e një plage dhe, sa e heq këtë korë sado metaforike, ndjen dhimbje. Një dhimbje paksa të ëmbël, por edhe të dhimbshme.

* * *

            Ne u deshëm. Kjo dashuri lindi ashtu tak-fap, sapo u pamë sëpari. Atëherë ti ishe si një lule e brishtë, me ca sy të zinj që unë gjetkë nuk i kisha parë. Sa u takuam, lëshove një buzëqeshje dhe mua m›u duk se ti dije të qeshje më bukur se kushdo në botë. Pra, nga një lule e brishtë, ti u zhdrrove në një engjëll apo si një diell që shndrisje vetëm për mua. Natyrisht, unë hesapet i bëja pa pyetur hanxhinë. Po, më thuaj, moj e dashur, cili nga ata që dashuron është racional? Që atë çast, unë të desha dhe aq i vendosur qeshë, sa thosha: - Po duket që atje tej që edhe ajo më do. Qeshë apo nuk qeshë afër të vërtetës, këtë do ta tregonte koha, por unë ama e kisha të mbushur mendjen top: ti nuk kishe se si të më thoshe: jo. Se nuk kishe arsye, - mendoja unë. Se... epo ku kish më të bukur se unë?!!!! Dhe, tek të shkruaj sot që jam mendjekthjellët, s›kam se si mos vë buzën në gaz me atë «bukurosh të pashokë». Për ta bërë më të plotë «portretin tim të bukur», nuk lashë vazo me brilantinë në dyqan, për të shtruar flokët e mi si gjëmbairiqi të asaj kohe, të kësaj koke, sot me thinja, që nuk duronte krëhër. Nga natyra, tërë jetës kam qenë rebel dhe dukej dhe fl okët qenë si tel. Nuk kishte krëhër që t›i shtronte. Brilantina kish bërë punën e saj dhe, tek shiheshim, ti më hidhje sytë dhe ia jepje të qeshurit. Zor se vije vetëm në ato pak raste. Pranë teje, një shoqe pak më e madhe se ti në moshë. Kjo kish dhe përvojë në këtë fushë ku ne sapo shkelnim. Ajo qe e fejuar dhe qe si «tutore» për ty. Ti qe dy klasë më poshtë se sa unë, por vendi ku takoheshim, qe konvikti. Qemë të dy konviktorë dhe, po t›i zije besë «horoskopit» tim (aso kohe as që njihej fjala horoskop!), unë «lexoja» kështu: jemi nga një rreth dhe kjo është një arsye që ti të më doje. Aq i bindur qeshë në këtë arsyetim, sa nuk kish burrënëne, të ma rrëxonte bindjen time. Konviktorë: po ne qemë si vëllezër e motra. Po të mendoje kështu, atëherë si mund që të më doje? Po unë e ngarkoja mushkën më shumë këtej nga ana ime dhe thosha: - Pse mos jam ai Halili i «Visareve të Kombit» që thoshte: - Tanë çikat e Jutbinës ku janë/ bash si motra po më duken. Jo, mor xhan, - i bëja vetes qejfi n, - ç›motër e kam. E dua dhe pikë. E dua dhe pikë ishte pak. Por betohesha: - Dhe ajo më do.

* * *

            Askujt nuk i kisha thënë që të doja. E bukura është se as ty nuk të kisha thënë gjë. Pra, qe si një «fi lm pa zë». Qe, sipas meje, një fshat që dukej dhe fshati që duket, nuk ka nevojë për kallauz. Mos kujto se fl ija rehat, sado që ty nuk të kisha thënë. Prisja momentin. Se, pa ardhur koha, as edhe një gjë nuk realizohet. Për t›u bërë më prezent, dalë e ngadalë po ndryshoja «luk». Nga dollapi i rrobave nxora kostumin dhe i nxora ujtë e zi, sado që i shkreti babai im, shoqen, vjen, vjedhurazi në shtëpi. Hap derën me çels se nuk do të zgjoj të shoqen. E hap, kur ndjen që dikush kërceu nga dritarja. -Ou, - u alarmua, ai. Ç’qe ai që iku?- i bërtiti të shoqes. Ajo gërfër, medemek në gjumë (pse kot thonë që gruaja futi shejtanin në shishe?! ) . -Moj të pyeta kush qe?- i mshoi zërit ai. Ajo, sikur sapo u zgjua, dhe... -O të keqen, o Solli, oh, sa e ka marrë malli Sijen tënde për ty dhe zgjatet nga i shoqi i jep duarët dhe e tërheq mbi vete. U ndez ditëziu Solli dhe harroi atë hamshorin e ikur. Ne ramë përmbys nga të qeshurit, se ky dreq ingjinieri tregonte si të qe atje dhe kur vinte në rolin e Sijes e shkërbent zërin si ajo dhe, për vete, as qeshte as qante: veç tregonte dhe aq. Ngjarja sa na gajasi, aq dhe na shpoi, se të gjithë, i kishim lënë ato Sijet tona në shtëi për 17 ditë e net. Kaq qe. E nisi igjinieri dhe na ndodhi se atje me «Dekameronin»: secili do të tregonte diçka. E mori fjalën Leci. Ky qe i vetmi shkodran (me punë e banim në Fier, që zborin e bënte tek ne). A e dini ça ka ndodh në Shkodër?I ka pas thanë njana nji shoqes së vetë: -Moj Mari, ça m’ka gjetë?-Ça t’ka gjetë , o e lumja unë?-Po ma lyp drejtori!!-Mirë boll, moj rrezike, . nepja drejtorit se ka me t›mbajt si ujtë e bekuem. E të nesrmen: -Moj Mari ça m›ka gjetë?-Ma ka lyp shefi ?-Po nepja, moj shefit, se ke lehtsina. -E prapë: -Moj Mari ça m›ka gjetë?-Po ma lyp brigadieri. Mirë boll, moj, nepja se ai t›i jep metelikët e veç qarë ke prej tijna. E së fundi: -Moj Mari ça m›ka gjetë?-Po ma lyp edhe buuuurri?-Buuurri?A je e marrë apo shtihesh. Kur don dhe burri me ba qejf... Tani ena jonë nuk mbajti më. U thye dhe u bë copa... se nuk kish ku të vinte më. Dhe buuuurri dhe e zgjtanim këtë sikur, secili, vinte në»hellin» e gjykimit, të shoqen e vete. E, Lec, Lec, ç’na kënaqe!

            Pjesë nga libri " "Lotët" e kumurisë"