Sakras Art Gallery

Sekuenca filmike

RTK

TOP CHANNEL

RTV 21

ALSAT

TV KLAN

KLAN KOSOVA

BOTA.AL

ALBANIAPRESS

ALBINFO

EXPRESS

KOHA DITORE

ZËRI INFO

KOSOVA SOT

INSAJDERI

BOTA SOT

GAZETA METRO

GAZETA SINJALI

ALBANIAN POST

KALLXO COM

LAPSI.AL

ZEMRASHQIPTARE

KOSOVA PRESS

TELEGRAFI

EUROPA E LIRË

ZËRI I AMERIKËS

PSIKOLOGJIA

TRIBUNA SHQIPTARE

SHËNDETI

DITURIA

PRESHEVA.COM

GJUHA SHQIPE

KOSOVARJA

RADIOPROJEKT

    Bhagwan Rajneesh - OSHO

Përktheu: Valdet Fetahu

MAHAMUDRA SI PËRVOJË SUPREME

Nga libri, „TANTRA - KUPTUESHMËRI SUPREME“, të cilin mund ta shkarkoni falas në sektorinë:

„Literaturë“

            Kur për të parën herë fillon të ngjaj diçka që nuk mund të shprehet me fjalë, atëherë ka filluar jeta të jetojë, jeta troket në derën tënde. Kur Supremja troket në derën tënde, ti thjeshte shkon përtej fjalëve – mbetesh memec, nuk mund të flasësh; asnjë fjalë e vetme nuk mund të krijohet në ty.

            E nëse diçka mund të thuash, ajo duket aq e zbehët, aq e vdekur, aq e pavlerë, aq e pakuptimit, duket sikur ia bën padrejtë përvojës e cila të ka përfshi. Mbaje mend këtë, sepse Mahamudra është përvojë e fundit Supreme.

            Mahamudra është orgazëm total me universin. Nëse ndonjëherë e ke dashuruar dikë dhe ke ndie shkrirje dhe zhdukje – se më nuk jeni dy, dy trupa mbesin të ndarë por diçka ndërmjet trupave krijon urë, urën e artë, a brendia e çiftit zhduket, që një energji e jetës të vibroj në të dy polet, nëse këtë e ke përjetuar, vetëm atëherë mund ta kuptosh se çka është Mahamudra.

            Me miliona herë është më e thellë.

            Me miliona herë është më e madhe Mahamudra.

            Ajo është orgazëm i plotësishëm me tërësinë, me universin.

            Kjo është shkrirje në burimin e Qenies.

            E kjo është kënga për Mahamudrën. Bukur është që Tilopa e ka quajtur këngë. Mund ta këndosh, por nuk mund ta shprehësh, mund ta vallëzosh, por nuk mund ta thuash. Ky është fenomen aq i thellë, sa që me këndim mund ta përcjellësh vetëm pjesën më të vogël të tij – je me atë se për çka këndon, por mënyrën se si këndon.

            Shumë mistik pas përvojës së tyre Supreme thjesht kanë vallëzuar, asgjë tjetër nuk kanë mundur të bëjnë. Ata me trupin dhe krejt qenien e vet kanë folur; së bashku, trupi, mendja, shpirti, krejt në të ka qenë e inkuadruar. Ata kanë vallëzuar, por vallëzimi i tyre nuk ka qenë i rëndomtë. Në të vërtetë, të gjitha vallëzimet janë krijuar shkaku i këtyre mistikëve; kjo ka qenë mënyrë për të mbet në lidhshmëri me ekstazën, lumturinë, gëzimin.

            Diçka nga e panjohura ka depërtuar në vetëdije, diçka nga qielli është lëshuar në tokë – çka tjetër mund të bësh? Këtë mund ta vallëzosh, mund ta këndosh. Kjo është kënga për Mahamudrën.

            Dhe, kush do ta këndojë? Tilopa më nuk është. Vetëm ndjenja orgazmike e këndon. Këtë nuk e këndon Tilopa; Tilopa më nuk është.

            Përvoja vetëm vibron dhe këndon. Për këtë arsye kënga për Mahamudrën është këngë ekstaze, ekstaza vetë e këndon këtë këngë. Trilopa s’ka të bëjë asgjë me këtë, Trilopa fare s’është më atje. Trilopa është shkri. Kur gjurmuesi humbet, vetëm atëherë arrihet caku. Vetëm atëherë kur nuk është prezent ai i cili e përjeton përvojën, përvoja është aty. Gjurmo, dhe do ta gabosh – sepse përmes gjurmimit gjurmuesi do të forcohet. Mos gjurmo, dhe do të gjesh. Gjurmimi ngulmues dhe përpjekjet e forta vetvetiu bëhen pengesë, sepse sa më shumë që gjurmon, ego, gjurmuesi, bëhet gjithnjë e më i fortë. Nuk gjurmon. Kjo është porosia më e thellë e gjithë këngës mbi Mahamudrën: mos gjurmo, thjesht qëndro aty ku je, mos shko më askund. Kurrë askush nuk e ka gjetur Zotin, kurrë askush këtë nuk ka mundur, sepse nuk e dinë adresën. Në ç’drejtim do të nisesh? Ku do ta gjesh hyjnoren? Hartë nuk ka, e as rrugë, dhe s’ka askush që të tregojë se ku është Ai. Jo, askush nuk ka mbërri te Zoti. Gjithmonë është e kundërta: Zoti vjen tek ti. Kur je ti i gatshëm, Ai troket në derën tënde. Ai të kërkon derisa ti nuk bëhesh gati. E gatishmëria nuk është asgjë tjetër përpos pranim; kur je plotësisht i pranueshëm, ego më nuk ka; je bërë tempull i zbrazët, pa askënd brenda. Tilopa në këngë porositë që të bëhesh si bambus i zbrazët, pa asgjë brenda. Dhe befas, në momentin kur je bërë bambus i zbrazët, buzët e Hyjnisë janë në ty, bambusi i zbrazët bëhet flaute, dhe kënga ia fillon - kjo është kënga mbi Mahamudrën. Tilopa

është bërë bambus i zbrazët, dhe Hyjnorja ka mbërri, dhe kënga ka filluar.

            Kjo nuk është këngë e Tipolit, kjo është kënga e vet përvojës Supreme.

            Para se të hymi në atë fenomen të mrekullueshëm, të themi diçka për Tilopin. Nuk dihet shumë për të sepse, në të vërtetë, për persona të tillë nuk mund të dihet asgjë. Ata nuk jetojnë si gjithë të tjerët, ata nuk bëhen pjesë e historisë. Ata qëndrojnë anash, nuk janë pjesë e rrugës kryesore nëpër të cilën njerëzimi kalon; ata në atë rrugë nuk shkojnë. I gjithë njerëzimi shkon përmes rrugës së dëshirave, ndërsa njerëzit që janë si Tilopa shkojnë rrugës së padëshirave. Ata thjesht largohen nga rruga kryesore të njerëzimit në të cilën nisë historia.

            Dhe sa ma shumë që largohesh nga rruga, aq ma shumë bëhesh mit.

            Ata ekzistojnë si mite, madje as në kohë nuk janë. E kështu duhet edhe të jetë, sepse ata lëvizin jashtë kohës, ata jetojnë jashtë kohës, - jetojnë në amshim. Ata, thjesht, janë zhdukur, kanë avulluar nga ky dimension i jonë i përbashkët. Neve na kujtohet vetëm çasti i avullimit, aq sa kanë qenë pjesë e jona. Për këtë arsye nuk dihet shumë për Tilopën, se kush ka qenë ai.

            Ekziston vetëm kjo këngë. Kjo është dhuratë e Tilopës, e ja ka dhurue nxënësit të vet Naropa. Dhuratat e këtilla nuk i dhurohen askujtë – derisa mos të krijohet marrëdhënia e thellë miqësie. Ai ia ka dhurue këtë këngë nxënësit të vet sepse ka qenë nxënësi i fat për ta pranuar një dhuratë të tillë.

            Para se t’ia dhuroj, e ka testuar Naropën në miliona mënyra: besimin e tij, dashurinë dhe besnikërinë. Dhe kur është bindë se asgjë të ngjashme me dyshimin në të nuk ekziston, dhe kur zemra e tij është mbushur me dashuri dhe besim, atëherë ia ka dhënë këtë këngë.

            Dhe unë jam këtu për ta kënduar këtë këngë, por kjo mund të të dhurohet tek kur je i gatshëm. E gatishmëria nënkupton që dyshimi thjesht është zhdukur nga mendja jote. Atë nuk duhet ta shtypësh, nuk duhet të përpiqesh për ta fituar, se edhe kur ta fitosh dhe më tutje mbetet në ty; me shtypje bëhet pjesë e nënvetëdijës tënde dhe do të vazhdojë të veprojë në ty. Mos lufto kundër mendjes sate që dyshon, mos e shtypë, më mirë bën të kundërtën,, vetëm fut shumë ma shumë energji në besim. Thjesht, bëhu indiferent ndaj dyshimit tënd, se asgjë tjetër nuk mund të bësh.

            Indiferenca është çelës, thjesht, bëhu indiferent. Po qe se diqka paraqitet – pranoje. Fut shumë e ma shumë energji në besim dhe dashuri - se energjia e dyshimit dhe energjia e besimit është e njëjta energji. Qëndro indiferent ndaj dyshimit. Në çastin e indiferencës bashkëpunimi yt ndërprehet, ti më nuk e ushqen – për shkak se përmes vëmendjes gjithçka ushqehet. Po qe se e vështron dyshimin tëndë, ky është bashkëpunim, madje edhe nëse je kundër saj, është rrezik, për shkak se çdo vëmendje është ushqim, ky është bashkëpunim.

            Kështu tash mund t’i kuptosh tre fjalë. Fjala e parë është “dyshimi”, fjala e dytë është “besimi” dhe e treta është besnikria, apo devotshmëria e cila në Lindje njihet si shraddha.          Dyshimi është qëndrim negativ ndaj çdo gjëje. Çfarëdo që dëgjon, së pari në të shikon negativisht. Do të jesh kundër saj dhe do të kërkosh argumente dhe arsyetime të cilat do ta përkrahin “kundërshtinë” tënde. Aty është edhe mendje e besimit. Ai është i ngjajshëm me mendjen e dyshimit, veç që është i kundërt; mes tyre nuk ka shumë dallim. Mendja e tillë i shikon gjërat pozitivisht dhe përpiqet të gjejë argumente dhe arsyetime që do ta përkrahin qëndrimin e saj, për të mbetur “për”. Mendja e cila dyshon e shypë besimin, e mendja e cila beson e shtypë dyshimin, kvaliteti i tyre është i njëjtë.

            Këtu është edhe lloj i tretë i mendjes, ku dyshimi thjesht është zhdukur – e kur dyshimi zhduket, zhduket edhe besimi. Devotshmëria nuk është besim, ajo është dashuri. Devotshmëria nuk është besim sepse nuk është gjysmake, ajo është e tërsishme. Devotshmëria nuk është besim se në të më nuk ka dyshim, atëherë si do të besosh? Devotshmëria nuk kërkon kurrëfarë shpjegimi: nuk je kundër, por nuk je as për. Devotshmëria është besnikri, besnikri e thellë, dashuri. Kurrëfarë shpjegimi për të nuk mund të gjesh, sepse kjo thjesht është ashtu. Dhe, si të veprohet?

            Mos krijon besim nga devotshmëria, thjesht qëndroni indiferent edhe ndaj besimit edhe ndaj dyshimit, dhe futni energji më të madhe në dashuri; dashuroni sa ma shumë, dashuroni pa kushte. Mos më dashuroni vetëm mua, sepse kjo është e pamundur: nëse dashuroni, dashuroni edhe ma shumë. Kur dashuroni, ju ekzistoni përmes mënyrave të ndryshme të dashurisë – jo veç ndaj Mjeshtrit, por edhe ndaj gjithave që ju rrethojnë: ndaj drunjëve dhe shkëmbinjëve, qiellit dhe tokës. Ti, qenia jote, kvaliteti i vërtetë i qenies suaj do të bëhet fenomen i dashurisë. Atëherë shfaqet devotshmëria. Dhe vetëm në një besnikri të këtillë mund të dhurohet kënga siç është kjo mbi Mahamundrën. Kur ka qenë Naropa i gatshëm, Tilopa ia ka dhuruar.

            Për këtë arsye mbane mend se me Mjeshtrin nuk je në “rrugë me mendje”. Edhe dyshimi edhe besimi janë rrugë të mendjes. Me Mjeshtrin je në “rrugë të zemrës”. E zemra nuk e njeh dyshimin, dhe nuk e dinë se çka është besimi – zemra di vetëm për devotshmërinë. Zemra është sikurse fëmija: fëmija kapet fort për dorën e babasë, dhe çafrëdo që të bëjë prindi, atë do të bëjë edhe fëmija, fëmija as nuk i beson e as nuk dyshon në prindin.

            Fëmija është i pandar. Besimi është gjysmak, sikurs dyshimi. Fëmija ende është i tërsishëm, plotni. Ai thjesht e përcjellë prindin ngado që të shkojë. Vetëm nxënësit i cili bëhet si fëmija mund t’i ipet dhurata e majës më të lartë të vetëdijës.

            Pjesë nga Libri “Tantra - kuptueshmëri supreme”