|
Me Bardhyl Grëmallarin jemi shokë të vjetër. Kemi
qenë kolegë (që të dy punnonim në arsim) dhe, pasi ai iku në Tiranë, këtu e
tridhjetë vjet më parë, shiheshim rrallë. Kur, para 5-vjetësh, dhe unë erdha
në Tiranë, i vendosëm prapë lidhjet dhe, të paktën, dy herë në javë pimë
kafe me të. Kur them pimë kafe me të, kjo nuk është si puna e asaj
shprehjes shkodrane " më ka çue nana, me la gojën", por një e vërtetë e
pakontestueshme. Se, si pensionistë që jemi, kaq e kemi atë "vrapin e
harxheve". Dhe jo vetëm kaq, por tek klubi që kafen e ka ose 50 lekë apo e
shumta 60-lekë, se ndryshe nuk na del hesapi. E kemi gjetur këtë klub dhe
nuk e ndërrojmë. Tek gjerbim kafetë si me nge (sikur të gjitha punët i kemi
në terezi), zëmë e bluajmë në mokrat e kujtesës, kujtimet e qëmotshme. Se,
me të vërtetë, në moshën e tretë, përveç kujtimeve, çfarë do të molloisësh
tjetër.
* * *
Sot atë e gjeta hundë e buzë dhe sikur i kish
ngrënë gomari bukën. Tek e pashë ashtu, e zgjata bodecin dhe sulmova:
-Ore,- i thashë,- a i ke mirë nga shtëpia se, siç
e shoh, sikur nuk qenke ai i pardjeshmi?
-Nga shtëpia,- më tha,- i kam mirë, por në më
sheh në këtë derexhe, e kam nga mendja. Mendja më ka lënë dhe dua që kokën
ta përplas pas murit,që ta thyej e ta bëj copa!
- E ke dëgjuar atë shprehjen: bjeri drejt se ke
lehtësira,- ndërhyra unë. Mos m'u merr me rrotulla fjalësh, si punë e atij
që tha:- Mirë, o mirë, mulliri me erë, po ujtë nga i futet ?
Tek jepnim e merrnim, me hidh e prit, ai filloi
të shpjegohej.
Dëgjo,- më tha,- ti më duket e ke treguar atë
historinë e asaj gjellës së nxehtë.
Unë bëra të paditurin dhe ai tregoi:
Punonte babai me dy djemtë aty rrotull shtëpisë
dhe, kur erdhi dreka, të uritur u ulën të hanin. Tasi i gjellës lëshonte
avull, po djali futi lugën se nuk i durohej dhe tak: jo vetëm mbeti me
gojëhaptë, por lotët filluan të vareshin nga sytë.
Babai, i shqetësuar nga ç'pa tek i biri, pyeti:
- Por çfarë të gjeti që po qan?
I biri qe tip i djallëzuar dhe në vend t'i
tregonte se gjella qe shumë e nxehtë, i tha:
- Por, ja, o baba, m'u kujtua ai vëllai që vdiq
vjet dhe nuk durova dot!
Babai, për ta qetësuar të birin, i tha:- Po i
vdekuri me të vdekurit, o bir dhe mos qaj më. Ndërkaq, futi lugën në gjellë
dhe, nga e keqja, goja i shkoi vesh më vesh. Mbasi e kuptoi rrengun e të
birit, mallkoi:
-Ytvëlla, vjet! Kurse ti, sivjet!!!
Sado që këtë rrëfenjë e njihja, nuk e mbajta të
qeshurit.
-Po pse mos qeshësh ti?- ndërhyri ai, por me
gojën vesh më vesh kam mbetur unë dhe tani ma dëgjo të plotë, atë punën e
gjellës së nxehtë.
Unë kam vjete që pi kafe tek ky klub. Vetëm
sivjet janë ndërruar gati 5 banakiere, se sa për kamerierët, as që i mbaj
mend se sa janë. Unë vij shpejt dhe, shpesh, duket sikur unë e hap klubin.
Pra, shpesh,edhe shkëmbej edhe ndonjë muhabet me banakieret. Ore,- më tha,
- sa mirë e kanë patur ata që shkruanin tek autobuzi:- Mos i fol shoferit!
Ja, kështu, të ish shkruar dhe në klub:- Mos i fol banakieres dhe aq!
Më duket, -ndërhyra unë,- e paske blerë belanë me
para!
Jo e bleva, por e pagova sa frëngu pulën.
E, që thuaj ti, para dy muajësh erdhi një
banakiere e re. Çupë aty nga njëzet e pesë a kusur dhe veshur me të zeza.
Kamerieri nuk kish ardhur, një ditë, dhe kafen ma shërbeu ajo.
E pyeta:- Përse je veshur me të zeza?
Ah, mor gjyshi,- foli ajo e pikëlluar,- më vrau
motrën e martuar makina. E ngushëllova dhe u ndjeva keq. Aksidentet me
makina më brengosin. Kur, pas nja tri javësh, nuk erdhi ajo në punë. Pronari
më shpjegoi:- E more vesh? Denisës i vrau makina nënën!!!
Bobo,- bëra! Se ç'është ky mallkim kaq banal:
motrën të re dhe nënën , pas dy javësh, e vret makina. Natyrisht, kur erdhi
e ngushëllova banakieren, se m' u dhimbs sikur një nga mbesat e mia. Sa
kaluan ato ditët që bëhen për të vdekurit dhe babai i Denisës, iku në
Greqi. Se atje dhe punonte.
Denisa, pra: kjo e banakut, mbeti vetëm.
-Si ia bën?- pyeta unë.
Kam marrë shtëpi me qera, andej nga Lapraka,- më
tha. Po jam në pallat dhe mes njerëzve. Sado që m'u dhimbs, nuk e shtyva
muhabetin më tutje. Por, në fund të fundit, ç'më duhej mua në ishte a në
nuk ishte mes njerëzve. Por kot nuk thonë që breshka shkoi tek nallbani dhe
kërkoi t'i ngulnin gozhdë.
-Më duket,- shpejtova unë,- se ma paske ngrënë
"djathin e hoxhës?!!".
Jo, të ngrënë, por kaq sa krahu,- foli tërë mllef
ai.
* * *
- Po si ndodhi?- nuk po më durohej mua.
Lëre- lëre, se aty do dalë, se kot nuk thonë:
mendja bën kala; mendja bën hata!
* * *
Qe ditë e dielë, si kjo e sotmja. Hyj,si
zakoisht, dhe në klub asksush veç meje dhe asaj. E gjeta të përlotur dhe,
tek u bëra gati t'i shprehja ndonjë fjalë ngushëllimi, (ajo, natyrshëm, e
priste një gjë të tillë), më tha:-Ah, mor gjyshi, çfarë më ka gjetur!!!
Vetëm nga makina, mos qoftë, lëshova pandehmën time.
-Por përsëri?- ndërhyra me pyetje unë.
-Jo.Jo. Po pronari më kërkon lekët e qerasë sot
dhe, ky, pronari i klubit ka ikur dhe pas dy ditësh vjen. Çfarë do bëj, unë,
korba?!!!
-Lekët t'i jap unë dhe, kur pronari i klubit të
vij dhe do të të japë rrogën, m'i kthe.
-Të faleminderit, gjyshi!- tha ajo.
E ndihmova dhe e ndjeja veten qeshqek: e shpëtova
nga një siklet. Thosha: kurrë mos i ndodhtë kështu çupës sime.
Pas dy ditësh, qenka kthyer pronari dhe, të
nesërmen e "xhymertllëkut tim" ( më mirë: gomarllëkut tim),"çupa e gjyshit"
kish ikur në "drejtim të paditur!!!".
E qava këtë "hajvanllëk" timin, por mbaja veten
me gajret:- Nuk është e mundur që të bëjë një mashtrim të tillë.
Doja mos ia hiqja petët lakrorit (të mos i dlinin
lakrat), po, kur e pashë që nuk mbante më ujë pilafi, i thashë:
- Ore, se mos ke ndonjë numër të asaj, Denisës?!
Ou,- bëri ai. Do të ketë marrë para? Mos të mori
shumë?
Unë, por si ai GOBSEKU i Balzakut që i ra
floriri nga xhepi dhe, kur dikush i tha:- Zotëri, ju ra ky floriri nga
xhepi.
Gati me lot në sy, i tha:- Ku mund të kem flori
unë!!!
Edhe unë:- Po ç'para, more vëlla? Ku i gjeti
paratë një pensionist si unë? Ama gati të kruaja kokën sikur më kish zënë
qerja. E mora në telefon dhe ajo, ngaqë nuk e dinte numrin tim, u përgjigj:-
Nesër më prit se do t'i sjell. Prita nesër dhe psasnesër: allafrënga dhe
allaturka, po shkoi e vate! Hajde kap lepurin që t'i veshësh opingat.
Shkoi e vate pensioni për "mbesën e gjyshit".
Pas një jave, telefonova, por tani "mbeska" kish
nxënë dhe tak e mbyllte. Epo ku qëllon plaku, del dhe gjaku. E marr me një
numër tjetër dhe tani nuk prita as për neser dhe as për pasnesër, por
lëshova mallkimin:
-Të vraftë makina! ty!- bërtita...
Tiranë, 22 janar 2017
|
