Sakras Art Gallery

Sekuenca filmike

RTK

TOP CHANNEL

RTV 21

ALSAT

TV KLAN

KLAN KOSOVA

BOTA.AL

ALBANIAPRESS

ALBINFO

EXPRESS

KOHA DITORE

ZËRI INFO

KOSOVA SOT

INSAJDERI

BOTA SOT

GAZETA METRO

GAZETA SINJALI

ALBANIAN POST

KALLXO COM

LAPSI.AL

ZEMRASHQIPTARE

KOSOVA PRESS

TELEGRAFI

EUROPA E LIRË

ZËRI I AMERIKËS

PSIKOLOGJIA

TRIBUNA SHQIPTARE

SHËNDETI

DITURIA

PRESHEVA.COM

GJUHA SHQIPE

KOSOVARJA

RADIOPROJEKT

Bhagwan Rajneesh - OSHO

Përktheu: Hasan HAMËZBALA

            MARRËZIA ËSHTË FILLIMI I VËRTETË

            Osho, kam zbuluar se po mërzitem dhe se jeta s’e ka hijeshinë, veskun e vet. Ti ke thënë ta pranojmë veten ashtu siç jemi. Unë nuk jam gati ta pranoj jetën - meqë e kam humbur gëzimin e brendshëm. Ç’të bëjë?

            Osho, kam zbuluar se po mërzitem dhe se jeta s’e ka hijeshinë, veskun e vet. Ti ke thënë ta pranojmë veten ashtu siç jemi. Unë nuk jam gati ta pranoj jetën - meqë e kam humbur gëzimin e brendshëm. Ç’të bëjë?

            Provo, provo, provo dhe përsëri provo. Ji amerikan i vërtet, por jo më tepër se tri herë. Provo, provo dhe përsëri provo e pastaj ndalu - s’ka kuptim të jesh marroq.

            Ti më thua: E kam zbuluar se po mërzitem...

            Ky është zbulim i madh. Vetëm pak njerëz janë të vetëdijshëm se po mërziten, dhe se janë të mërzitur, pafundësisht të mërzitur. Çdo gjë tjetër mund të dihet për këtë. Njohja se po mërzitësh është fillim i vërtetë. Për këtë duhet ndryshuar disa sqarime.

            Njeriu është shtaza e vetme që e ndjen mërzinë: kjo është përparësi e madhe, kjo është pjesë nderi e qenies njerëzore. A ke parë ndonjëherë që ndonjë  bufallo të mërzitet, apo të mërzitet ndonjë gomar? Ata nuk mërzitën. Mërzia, thjesht do të thotë se mënyra në të cilën ke jetuar nuk është e mirë: ndoshta kjo mund të bëhet ngjarje e madhe - ta kuptosh se “Unë jam mërzitur dhe tash duhet të bëjë diçka, ndonjë rilindje është e nevojshme”. Për këtë mos mendo se është keq kjo që po e ndjen mërzinë - ajo është shenjë e mirë, fillim i mirë, fillim tejet i mirë. Por mos u ndal me këtë.

            Kur e lëshova shtëpinë dhe u nisa për studime, prindërit e mi, babai im, familja ime dëshironin që të bëhesha shkencëtar - sepse është dukshëm më e qartë ardhmëria për shkencëtarin, për mjekun apo inxhinierin - çka të gjitha i refuzova. Ju thash: “Do të jetoj jetën që dëshiroj ta jetoj, sepse nuk po dua të mërzitem”. Si shkencëtar do të kisha arritur suksese - do të mbërrija respekt, të holla, fuqi, prestigj - por, thellë në shpirt do të mërzitesha, se kjo nuk do të ishte ajo që përgjithmonë kam dëshiruar të punoj.

            Ata ishin të shokuar, se nuk shihnin kurrfarë ardhmërie në studimet e filozofisë; filozofia është lënda më e varfër në universitet. Pa dëshirë pranuan, duke besuar se kam për ta humbur ardhmërinë time, por jo: në fund e zbulova se nuk patën të drejtë.

            Nuk është në pyetje paraja, fuqia dhe prestigji - çështja është se çka ti në esencë dëshiron të punosh. Bëje atë pa pritur rezultate, dhe mërzia jote do të zhduket. Ti duhet t’i realizosh idetë  e huaja, duhet të punosh në mënyrën e “vërtetë”, duhet të bësh atë që ata e bëjnë. Kjo është gurthemeli i mërzisë.

            I tërë njerëzimi mërzitet, se rëndom njeriu që duhet të jetë mistik bëhet matematikan; personi që ka qenë dashur të jetë poet, duhet të bëhet biznesmen, kurse personi që duhet të jetë matematikan është politikan. Secili është diçka tjetër, askush nuk është aty ku ka qenë dashur të jetë. Individi duhet të rrezikoj. Mërzia ka për tu zhdukur në çast nëse je i gatshëm të rrezikosh.

            Ti më thua: kam zbuluar se po mërzitem...

            Ti po mërzitësh, sepse nuk je pastruar me vetveten, nuk ke qenë i ndershëm ndaj vetës, nuk e ke respektuar qenien tënde.

            Dhe thua: jeta s’ka (më) hijeshinë e vet.

            Si ta ndjesh hijeshinë? Hijeshia ndjehet vetëm atëherë kur bën gjëra që dëshiron t’i bësh, ma çfarëdo qofshin ato.

            Ai ka vdekur kur ka pasur gjithsej tridhjetë e tri vjet. Bëri vetëvrasje, por vetëvrasja e tij është larg më e mirë se e ashtuquajtura jetesa jote - se ka bërë vetëvrasje kur ka pikturuar pikturat që ka dëshiruar t’i pikturoj. Atë ditë që e ka përfunduar pikturën e vetë të perëndimit të diellit, që ishte dëshirë  e tij e kamotshme, ai shkroi letrën: “Puna ime është e kryer, unë jam i përmbushur. Unë e kam jetuar këtë jetë pafundësisht i kënaqur”. Ai bëri vetëvrasje, por unë nuk do ta quaja vetëvrasje. Ai ka jetuar plotësisht, e ka kallur qiriun e jetës nga të gjitha anët, me intensitet të pabesueshëm.

            Ti mund të jetosh edhe njëqind vjet, por jeta jote ka për të qenë e thatë, e rënd, tmerrësisht e rëndë.

            Ti thua: Osho... ti ke thënë ta pranojmë veten ashtu siç jemi. Unë nuk jam i gatshëm ta pranoj jetën - meqë e kam humbur gëzimin e brendshëm.

            Kur them ta pranoni veten, unë nuk them se duhet t’i pranoni normat tuaja për jetën - mos provo të më keqkuptosh. Kur them ta pranosh veten, unë them të hidhni çdo gjë tjetër. Pranoje veten. Por jo, ti e vë interpretimin në mënyrë tënde. Kështu shkojnë gjërat këtu... Unë s’kam thënë atë që ti e ke kuptuar.

            Hedhe krejt çka ka qenë e imponuar - unë s’kam thënë ta pranosh atë. Pranoje qenien tënde më të lartë që ke arritur na thellësitë e ekzistencës dhe atëherë nuk do të ndjehesh se çfarëdo qoftë ke humbur. Nga çasti i pranimit të vetvetes pa kurrfarë kushti befasisht gëzimi ka për të ndodhur. Hareja jote do të fillojë të vijë, jeta vërtet ka për tu bërë ekstatike.

            Miqtë e një djaloshi të ri kanë proklamuar se ai ka vdekur, edhe pse ai vetëm ishte në komë. Kur në çastin e ndezjes së tij, ai tregoi shenja jete, e pyetën se si njeriu ndjehet kur është i vdekur.

            “I vdekur!” klithi ai. “Unë s’kam qenë fare i vdekur. unë dijë krejt çka ka ndodhur. Dhe e kam ditur se nuk jam i vdekur po ashtu, sepse këmbët i kisha të ftohta dhe isha i uritur.”

            “Por si ka ndodhur që ti ende je gjallë?” - pyeti një i interesuar.

            “Paj, unë e dija se nëse jam në parajsë, nuk do të duhej të isha i uritur, e të isha në ndonjë vend tjetër, këmbët e mia nuk do t’i kisha të ftohta.”

            Individi duhet të jetë i sigurt se nuk është ende i vdekur: se je uritur, se këmbët i ke të ftohta. Duhet vetëm të ngrihesh dhe të bësh një xhoging të vogël.

            Njeriu i  varfër, i privuar nga arsimimi dhe të gjitha komoditetet shoqërore, u dashurua në vashën e milionerit. Ajo e ftoi në shtëpinë e vet që të njihej me prindërit e saj në vendbanimin e tyre luksoz. Njeriu ishte i mahnitur me mobilimin e veçantë, me shërbimin dhe me të gjitha shenjat tjera të pasurisë. Por si të shtirej se po ndjehej i liruar gjersa po fillonte darka? I ulur pranë tavolinës masive, i magjepsur me efektet e verës së mirë ai shfrynte me zë. I ati i vajzës e ngriti shikim dhe iu ngërmua qenit të vet, që rrinte pranë këmbëve të skamnorit.

            “Rrugaç!” bërtiti ai me ton qortues.

            Skamnori besoi se qortimi i drejtohej qenit dhe pas disa minutash prapë përsëriti të njëjtën gjë.

            I zoti i shtëpisë prapë shikoi kah qeni dhe bërtit “rrugaç!”

            Skamnori ishte i sigurt se qortimi i drejtohej qenit dhe pas disa minutash, edhe për të tretën herë shfryu me zë. Fytyra e pasanikut iu zgjatua me tërbim. Ai bërtiti: “Rrugaç, shko në djall andej para se ky të të dhijë!”

            Ka ende kohë - dil nga robëria në të cilën ke jetuar deri tash. Për këtë  është i nevojshëm vetëm pak guxim, vetëm pak guxim bixhozxhiu. Dhe asgjë nuk ka humbur, mbaje mend. Mund të humbësh vetëm zinxhirët e robërisë - mund të humbasësh mërzinë tënde, mund të humbasësh ndjenjën tënde të përhershme që vjen nga brenda se diçka të mungon. Ç’ka ka aty tjetër për të humbur? Kërce nga orientimet dhe dëshmoje qenien tënde - përkundër Musasë, Isasë, Budës, Mahavirit, Krishinës dhe kujtdo tjetër qoftë. Dëshmoje vetveten. Ti s’ke përgjegjësi ndaj Budës, Zarafustrës apo Kabirit apo Nonmakut, përgjegjësia jote është vetëm ndaj vetvetes.

            Ji përgjegjës, dhe kur them “përgjegjës”, të lutem mbaje mend që të mos gabosh këtë. Unë nuk flas për detyrimet, përgjegjësitë, unë vetëm e përdor atë  fjalë në frymën e gjuhës: përgjigju ndaj realitetit, ji përgjegjës, përfito nga rasti që të mund të përgjigjesh.

            Duhet që ti të kesh jetuar në jetën pa përgjegjësi, të mbushur me përgjegjësi çfarëmose për të cilat të tjerët kanë pritur se ke për t’i përmbushur. Ç’ka për t’u humbur? Ti je i mërzitur - ky është rast i mirë. E ke humbur lumturinë dhe çka tjetër duhet të humbasësh për të dalë nga burgu? Dil prej tij, mos shiko përpara, mos u kthe!

            Ata thonë: Mendo dy herë para se të kërcesh. Unë them: Së pari kërce, e pastaj mendo sa të duash.