Sakras Art Gallery

Sekuenca filmike

RTK

TOP CHANNEL

RTV 21

ALSAT

TV KLAN

KLAN KOSOVA

BOTA.AL

ALBANIAPRESS

ALBINFO

EXPRESS

KOHA DITORE

ZËRI INFO

KOSOVA SOT

INSAJDERI

BOTA SOT

GAZETA METRO

GAZETA SINJALI

ALBANIAN POST

KALLXO COM

LAPSI.AL

ZEMRASHQIPTARE

KOSOVA PRESS

TELEGRAFI

EUROPA E LIRË

ZËRI I AMERIKËS

PSIKOLOGJIA

TRIBUNA SHQIPTARE

SHËNDETI

DITURIA

PRESHEVA.COM

GJUHA SHQIPE

KOSOVARJA

RADIOPROJEKT

OSHO  RAJNESH

      MBI VDEKJEN

     Njohuria mbi vdekjen befasisht heq nga ti të gjitha maskat, hipokrizitë, dhe ti për një çaste bëhesh i vetëdijshëm se je vetëm dhe se raportet tua me të tjerët janë vetëm një mashtrim, një mënyrë që të harrosh vetminë tënde - nganjëherë madje edhe krijon familje vetëm që të mos ndihesh i vetmuar. Por, ja që vdekja zbulon çdo gjë. Ti do të vdesësh vetëm, si i huaj, pa emër, pa autoritet, pa respekt, pa fuqi, i zhveshur i tëri.

            Kam dëgjuar njëherë - po vdiste një njeri; ishte mjaft plak,  e kishte jetuar të veten dhe as që kishte nevojë të brengosej për vdekjen. Ishte koha e perëndimit të diellit. Nata lëshohej ngadalë anekënd. Njeriu i hapi sytë dhe e pyeti gruan, e cila i qëndronte pranë, nga ana e djathtë e krevatit: “Ku është djali i madh?”

            “ai është ulur pranë teje. Mos u brengos për të, mos u brengos për asgjë. Ti vetëm qetësohu dhe lutu!” mirëpo njeriu sërish pyet: “E ku është djali i dytë?”

            “Ai është afër të madhit” - ia ktheu gruaja. Plaku, i cili ishte buzë vdekjes, provon që të ngritët nga shtrati. Gruaja e pyet: “Ç’bën ashtu?” Ai i përgjigjet: “Shikoje ku e kam djalin e tretë”. Gruaja dhe djemtë për një çast menduan se sa dashuri ndien ai për ta. “Edhe unë jam këtu, baba. Ti, vetëm qetësohu, të gjithë ne jemi këtu”. Plaku vazhdon pa e zgjatur: “Të gjithë rrini këtu dhe kërkoni nga unë të qetësohem! E kush punon në dyqanin tonë?”

            Në momentin e vdekjes ai brengoset për dyqanin e tij. Vdekja sjell në sipërfaqe të gjitha vetitë tua themelore.

            Një njeri po ashtu po vdiste, ishte mjaft i pasur. E gjithë familja i qëndronin pranë. Befasisht djali i madh pyet: “Çdo të bëjmë kur të vdes? Duhet ta gjejmë një veturë që ta dërgojmë në varr”. Djali i ri tha: “Ai gjithmonë ëndërronte “Rols Rojsin” ose “Fordin”.” I madhi ia ktheu me të shpejtë: “Ti je ende i ri dhe nuk i kupton mirë këto gjëra. Trupi i vdekur mund të bartet dosido. Unë e njoh një njeri që ka traktor. Më të do të ishte më lirë.” I riu nuk përmbahet: “Unë nuk mund t’i toleroj të gjitha këto marrëzi. Nuk është e nevojshme që të brengosemi për “Rols Rojs”, “Ford” apo traktor. Mos e dërgojmë në kurorëzim? Ai duhet të varroset. Ne do ta gjuajmë nga shtëpia në vendin ku hedhen mbeturinat. Shërbimi komunal mbi transportin e mbeturinave do ta marr menjëherë, ndërsa ne nuk do të kemi kurrfarë shpenzimesh.” Në këtë moment plaku i hap sytë dhe shpërthen: “Ku i kam këpucët?” Ata pyesin me habi: “Ç’të duhen këpucët? T’i vetëm qetësohu!” Mirëpo  plaku ngul këmbë. Djalit të madh nuk i durohet: “Ai është kokëfortë. Ndoshta dëshiron të vdesë me këpucë? Silljani këpucët!”. Pasi ia mbathin ato, plaku thotë: “S’duhet të brengoseni për shpenzime përderisa më ka mbetur edhe pak jetë. Do të shkoj vetë deri te varri. Shihemi atje! Do të vdes pikërisht në varr. Më lëndon ekstravaganca juaj. Unë vetëm kam ëndërruar “Rols Rojsin”. Të ëndërrosh nuk kushton shtrenjtë”. E thënë e bërë, dhe plaku shkoi te varrezat. Pas tij shkuan edhe djemtë, të afërmit dhe shokët. Dhe saktësisht, me të mbërrirë në varreza, plaku vdiq. Kështu i kurseu paratë.

            Ideja e fundit e njeriut, që manifestohet në momentin e vdekjes, është karakteristikë për tërë jetën e tij, tërë filozofinë e tij, religjionin e tij.

            Djaloshi shkon me të atin në kopshtin zoologjik, ku e panë një luan të tërbuar në kafaz. Djali u frikësua së tepërmi. Ai s’kishte më shumë se nëntë vjet. Sakaq e pyeti të atin: “Baba, nëse rastësisht ky luan del nga kafazi dhe të vërsulet ty, a mund të më tregosh se me cilin autobus mund të kthehem në shtëpi?” Në gjendje të tillë ai parashtroi një pyetje relevante. Ai as që mund të marr me mend se nëse diçka e tmerrshme i ngjet t’et mund t’i ngjajë edhe atij po ashtu; mirëpo nëse i ngjet vetëm t’et e ai mbetet gjallë, atëherë ai duhet të dijë numrin e autobusit që të kthehet në shtëpi.

            Njohuria mbi vdekjen befasisht heq nga ti të gjitha maskat, hipokrizitë, dhe ti për një çaste bëhesh i vetëdijshëm se je vetëm dhe se raportet tua me të tjerët janë vetëm një mashtrim, një mënyrë që të harrosh vetminë tënde - nganjëherë madje edhe krijon familje vetëm që të mos ndihesh i vetmuar. Por, ja që vdekja zbulon çdo gjë. Ti do të vdesësh vetëm, si i huaj, pa emër, pa autoritet, pa respekt, pa fuqi, i zhveshur i tëri.

            Koha është diçka që nuk mund të ndalet, diçka që nuk mund të mbrohet, që nuk mund të kthehet. Ajo është njëdimensionale. Një ditë e gjithë rëra do të bie në orën e rërës dhe ti bëhesh i zbrazur. Për këtë edhe vdes. Interesohu më tepër për vdekjen  (kohën). Ajo ndodh pikërisht tash dhe këtu. Kur njëherë fillon të merresh me të, atëherë edhe vetëdijesohesh për vdekjen.

            Të duash jetën është epsh i thellë, ndërsa të jesh i gatshëm për vdekje, me domosdo është jo e natyrshme. Dhe vërtet, vdekja është gjëja më e natyrshme në botë. Ajo është shumë më e rëndësishme se jeta. Jeta është e thjesht, sipërfaqësore. Vdekja është shumë më e thellë. Përmes vdekjes ti arrin në jetën e vërtetë... përderisa përmes jetës ti arrin vetëm deri te vdekja, asgjë më shumë.

OSHO “Vdekja  - trillimi më i  madh”