mekanefolurmuranat

Sakras Art Gallery

Sekuenca filmike

Vegëza

RTK

TOP CHANNEL

RTV 21

ALSAT

TV KLAN

KLAN KOSOVA

BOTA.AL

ALBANIAPRESS

ALBINFO

EXPRESS

KOHA DITORE

ZËRI INFO

KOSOVA SOT

INSAJDERI

BOTA SOT

GAZETA METRO

GAZETA SINJALI

ALBANIAN POST

KALLXO COM

LAPSI.AL

ZEMRASHQIPTARE

KOSOVA PRESS

TELEGRAFI

EUROPA E LIRË

ZËRI I AMERIKËS

PSIKOLOGJIA

TRIBUNA SHQIPTARE

SHËNDETI

DITURIA

PRESHEVA.COM

GJUHA SHQIPE

KOSOVARJA

RADIOPROJEKT

Kulturë 7 - MË KANË FOLUR MURANAT


	MË KANË FOLUR MURANAT Librin e autorit Adem Zaplluzha "Më kanë folur muranat" mund ta shkarkoni falas në sektorin „Literaturë“ Në përkujtim të poetit të madhe, autorit të më shumë se 200 vëllimeve poetike, mikut tim të çmuar dhe bashkëpunëtorit më aktiv në www.sa-kra.ch Adem Zaplluzha, që u nda prej nesh me 09.11.2020! Poetët nuk shuhen asnjëherë, edhe kur ndahen fizikisht nga ne! Ata vetëm i bashkohen shpirtrave madhështor në panteonin e përjetësisë, aty ku e kanë vendin mendjet e përndritura, dhe mbeten YJE që shkëlqejnë përjetësisht! Me respekt të përjetshëm për ty, miku im i paharruar, baca Adem! S. Krasniqi

Një vështrim rreth vëllimit poetik “Më kanë folur muranat” të poetit Adem Zaplluzha Shpesh herë na ndodh që të presim diçka të na vijë. Presim diçka edhe pse ndoshta nuk dimë se si, ajo që presim do të jetë. Ndoshta presim diçka vetëm duke u bazuar në përvojë apo në një imagjinatë. Gjithnjë gjatë pritjes për t'u njohur me atë që për herë të parë vjen e troket tek ne na pushton një ndjenjë disi e papërcaktuar një si ankth, si pa durueshmëri. Por kur bëhet fjalë për një vepër të poetit Adem Zaplluzha kjo pa durueshmëri bëhet më e theksuar. Bëhet tillë pasi edhe pse e panjohur, duke njohur vetë autorin, imagjinata në mendjen tonë kthehet gati në një realitet. Poeti Zaplluzha në galaktikën e tij të krijimit, (ku unë tani kam në dorë vëllimin e 191) me pozitë e tij, na fut në një botë të pafundme figurash e ngjyrash, na mbërthen në peizazhet e tij të pafundme saqë vërtetë duket se jemi në një galaktikë të panjohur, por rrugët e sajë, edhe pse janë krejtësisht të ndryshme nga ata që kemi parë në veprat e mëparshme, pasi në çdo vepër ai na sjell peizazhe të reja. Por prapë Zaplluzha ka të përbashkëtën e tij, identitetin e padiskutueshëm dhe që krijon një lidhje harmonike midis poezive e midis veprave. Në çdo vepër të tij, çdo gjë është e paraqitur me shumë saktësi e qartësi, gjë që prapë na bën të mos e humbim për asnjë çast drejtimin. Poeti Zaplluzha, me vargun e tij të fuqishëm dhe rrezatues, me gjuhën e leksikun shumë pasur dhe të pastër, me një elegancë të pashoqe letrare, me përdorimin e figurave letrare në kohën, formën dhe vendin e duhur, bën që poezitë e tij të ngjajnë me një pikturë magjepsëse, që na mbërthen në çdo detaj të saj. Poezitë e këtij vëllimi, të parë në këndvështrimin e plan vendosjes, të japin përshtypje e një të vetme të ndarë në tre strofa, me lidhje organike, e të, pa ndashme njëra me tjetrën. Ideja që përshkon të gjithë këtë vëllim qëndron dhe mbahet në tre kolona të një trekëndëshi të fuqishëm. Në bashkimin e gjithë shqiptarëve kudo janë pa marrë para sysh hapësirat gjeografike. Sapo një pjesë e këtij atdheu ka nevojë, ky bashkim është i menjëhershëm. Kjo bën që të mos ketë vështirësi e armik, cili do qoftë që na thyen. Kolona tjetër është vigjilenca që duhet të jetë tek çdo anëtar i kësaj shoqërie. Kemi qenë dhe jemi në synimin e korbave të zi me shajkaqën e zezë në kokë, të cilët herë duke përdorur forcën e më shumë djallëzinë duan të na përçajnë e copëtojnë, për të na zhdukur. Dhe kolona e thërret me një thirrje të fuqishme, prej atdhetari të vërtetë, prej një burrë odash e kuvendesh, në që poeti lëshon për të mos u largua nga atdheu. Po u larguam, do të na përfshij harrimi, dhe vendi do të mbetet në dorë të kukuvajkave... Në këtë vëllim, pak më ndryshe nga vëllimet tjera, ku poeti përfshin gjithë hapësirën kombëtare, poeti është ndalur në një cep të atdheut, në atë cep kur në një kohë të shkurtër, vetëm tridhjetë sekonda, i gjithë atdheu nga lindja në perëndim e nga jugu në veri, u trondit aq thellë sa kurrë ndonjë herë më parë. U trondit, por asnjë herë më parë nuk i pati radhët kaq të shtrënguar. *Nën muranat e shembura* *Si nga lashtësia e dheut* *Dëgjohen vigmat* *I tërë kombi në këmbë* *Hapen dyert e shpresës* *Hapen zemrat e mbyllura gurë* Në këto tridhjetë sekonda, ka ndodhur vetë kataklizma. Poeti këtu na përshkruan, sikur vetë të kishte qenë aty në atë çast, të shikonte, dëgjonte, fotografonte e të na rrëfente në imtësi, atë tragjedi, atë tmerr që ndodhi. Në ato tridhjetë sekonda mbi këtë copë atdhe rrënimi qe kaq i madh sa edhe në mijë vjeçar s'pat ndodhur. Aty thirrjet dukej se vinin nga mijë vjetarët, por edhe përgjegja qe me shpejtësi vetëtime: *Qanë nusja me ngashërim* *Diku dënes një nënë* Qan një nuse... dënes një nënë… Ja me çfarë madhështie na e jep poeti nënën shqiptare. Në këto çaste të rënda tragjedie, kur edhe shkëmbinjtë e malit apo vetë uji i detit, bashkë me nuset tona të mira, nuk mund ta mbajnë vajin, nënat tona janë shkëmb mbi shkëmb. Ata ligështohen, por nuk dorëzohen, nuk bien në gjunjë, e për këtë janë sprovuar në shekuj... *Mehmet Rrema* Poezi nga libri i autorit Adem Zaplluzha "Më kanë folur muranat" LATON ÇDO ASHKËL DËRRASE Kur të kthehem Asgjë s’do të jetë më si dikur Nëpër xhepat e skamjes Asnjë qindarkë s’do të ketë Për funeralin tim Mos më pyetni se ku isha Çfarë bëra Në udhëtimet e mia të gjata Kudo që shkela Më duket se dëneste nata Ishte një udhë e gjatë Nëpër të cilën kaluan vërdallë Shumë njerëz para meje Shkelën dhe u kthyen Me xhepa të zbrazëta deri te një funeral Një arkivol te dunat e kujtesës Nga druri i atdheut Gdhend të kaluarën e hidhur Laton çdo ashkël dërrase Me lotin e ngrohtë të tokës mëmë NGA DHEMBJA PO SHKULEN ÇATITË Nuk mbaj mend se ku isha Dheu i huaj Mi gërryente mushkëritë Te ullinjtë e atdheut Gjëmonin ethet e tërmeteve Gjethet e fishkura dënesnin Si kurrë më parë Nga rrënjët e shkulura Shtrydhnim atë pak lot Që kishte mbetur si amanet i tokës Ne kishim uri Para se të lindnin Këtu vdisnin mëngjeset Nëpër rropullitë e zbrazëta Frynte një stuhi stërkalash Në atdheun tim Nuk paskan të ndalur Këto dridhje të çmendura Po dridhen pemët deri në rrënjë Nga dhembja po shkulen çatitë HAPEN ZEMRAT E MBYLLURA ME GURË Gurtë që lëvizin si fjalët Pemët kokëposhtë Nga rrënjët e mykura Shtrydhin oksigjenin e fundit S’mund të marr frymë Me këta mushkëri të grisur Një tjetër dridhje mjegullash Nga parzma e qiellit Çurgon si qumështi i nënës Kjo lloj vdekjeje E cila kurrë s’pati të ndalur Në fjalët dhe trojet tona Nën muranat e shembura Si nga lashtësia e dheut Dëgjohen vigmat I tërë kombi në këmbë Hapen dyert e shpresës Hapen zemrat e mbyllura gurë DIKU DËNES EDHE NJË NËNË Këtu një britmë Atje poshtë një piskamë Ca vigma të trishtuara Dëgjohen në çdo anë Çfarë grithje fytyrash Te portat e thyera Vajtime ullinjsh Mes rrënjëve të shkulura Ç’po ndodh kështu në këto boka Me këto gjëma Është çmendur toka Dëgjohet larg vaji e vikama Si përrallat e lashta Duken këto trishtime Kudo gërmadha Mbi plagët e tokës sime Diku një vajë e trishtim E diku tjetër një piskamë Qanë nusja me ngashërim Diku dënes një nënë ERRËSIRA E VERBTË TËRË HABI Shikoj përtej dritareve të erës Ti vrapon Nëpër vrimën e gjilpërës Më vonë trishtimi pushon Te xhepat e grisura të pantallonave Një tjetër diell galopon Hapësirave të murrme Shiu i egër nuk men Nëpër kopshtet e djegur Si sy macesh dallohen gacat e zeza Këto copëza thëngjilli Pa asnjë shenjë jete Ngacmojnë errësirën Ky diell i vobektë Sivjet s’hyri nëpër shtëpitë tona Nga dritaret e mbyllura Dalin në shesh xixëllonjat Errësira e verbët tërë habi Nga xhepat e natës Nxjerr qymyr gjysmë të djegur