|
MË LËRË TË VDES
Të lutem
Më lërë të vdes sonte
Nuk dua vdekje më të bukur
Se sa kjo kënaqësi
Që shtrihet në krahun e djathtë
Të fluturës së atdheut tim
Dje isha një tjetër specie
Që i ngjasoja erës
Në sqepin tim të çarë
Buronte lumi i verdh
Po ai lumë
Që buron në kujtesë
Sërish të lutem
Si asnjëherë më parë
Më lërë të vdes
Si zogu i ngrirë në mermerë
O të përgjëroj
Me zjarrin e shpirtit të kallur
Më lërë të vdes
Të thash
Nuk dua vdekje më të bukur
Se sa kjo lindje
Që i përket atdheut
KUR EGËRSISHT PUTHIM
Asnjëherë pa u ndalur
Kalojmë nën harqet e Urës së Gurit
Prej një ane të kujtesës
Deri te ana tjetër e hapave tona
Ne ecim si drurët
Në disa raste u përngjajmë gurëve
E në disa raste të tjera
Kur dalim nga lëkura e jonë
Nuk i përngjajmë as jetës
E as vetvetes
Udhët i masim me lotin e erës
Kur dita e jonë epike
I përngjan fantazmagorisë
Deri në ekzaltim
Dehemi nga kënaqësia
Sa herë që na teket pa asnjë arsye
Në secilën pikë loti
I përmbysim detet më të tërbuara
Dhe jemi aq larg vetvetes
Sa që fëmijëria e jonë na duket
Se është tërësisht e huaj
Kur egërsisht puthim
Trishtimin e jetës në ikje e sipër
Në gjumin tonë të përdalë
Si akaciet mbijnë
Disa lloje të barojave
Që sapo takohen me ajrin
Shndërrohen
Në larva të krimbave
DUART E TUA
Duart e tua të mjegullta
Më mbajnë gjallë
Sa herë që kam mall për ty
Shtrihem mbi ëndrrën time
Vetëm kështu jetoj
Mbase kjo qenka e vetmja mënyrë
Ku mund të vdes lirisht
Pa kurrfarë hezitimi
Duart e tua prej shiut të trëndafiltë
M’i ledhatojnë iluzionet
Kur më ndjekin dhembjet
Ndjej thirrjen epike të dashurisë
Duart e tua
Ah ato duar që m’i mbajnë gjallë plagët
Sa herë që i drejtoj sytë kah universi
Shikimi im depërton përtej çdo honi
DHE ATA TË TJERËT
Sonte do të ecim përtej çdo mundësie
Edhe nëse nën hapat e erës
Fshihen shpirtrat e akrepave
Ne do të ecim
Nëpër tehun e mprehtë
Të shpatës së gjetur
Do ecim nëpër llavën e vullkanit të përskuqur
Kur të mbërrimë deri te mermeri i kuq
Mes kolonadave të erës
Do i takojmë mbretërit
E të gjitha kohërave
Ata që abdikuan
Për disa shkaqe personale
Dhe ata të tjerët
Që i gjykuan dashnoret për tradhti
Por domosdo duhet të ecim
Nëse ndalemi
Kurrë më
Nuk do të jemi në gjendje
Të njëjtë si para
Ose pas lindjes së diellit
Përgjumja askujt nuk i bënë mirë
Sa herë që fjetëm
Nuk i patëm punët mirë
Gjumi i jonë i përdalë
Hynte nëpër çdo udhë të verbët
Hynte nëpër ato vende
Ku nuk mund të delte asnjëherë
I ngjante rërës së gjallë
Në shkretëtirën e shpirtit kryengritës
MBI SHPATULLAT E RRAPEVE
Atë çast hyjnor
Mbeta pa asnjë fjalë
U stepa para mjegullave
Kur ninëza
E lirikave të erës
Si një mbretëreshë prej uji
Hyri në shpirtin e malit
Lëvizën drurët si gurtë
As gjethet më
Nuk ishin në gjendje
Të heshtin
Nga korijet e lulëzuara
Vinte një fëshfërimë prej ëndrre
Ishte koha
E zgjimit të baladave
Nëpër degët e pemëve
Lulet çelnin
Disa specie zogjsh
Çelnin edhe duart e lisave
Disa lloje prej kashelashave
Mbi shpatullat e rrapeve
Era i krihte
Flokët e brymta të shirave
KUR TËRBOHEJ ERA
Kur tërbohej era
Duart e mia nuk ishin këtu
Njëri sy më mbeti te shkurret
Kurse tjetri
Kishte ikur nga rrudhat e ballit
Asnjë pikë shikimi s’kishte mbetur
Në degët e thyera të akacieve
Edhe rrënjët e rrapit të dehidruar
Kishin ikur
Nga Kodra e Trimave
Me lotët e erës
Qyteti i lante duart
Nga majat e gjetheve të lënduara
Pikonte trishtimi
Si në kohërat e liga
Nëpër mëhallën e evgjitëve
Nuk pushonin
Lehjet e pamatura të lukunive
Çdo gjë i përngjante trishtimit
Edhe njerëzit e vegjël
Ishin të frikësuar
Si pëllumbat prej argjile
Nëpër qiellin e plagosur
Të Lumëbardhit
Fluturonin deri në asgjësim
Zogjtë e shenjt të një nate
Poezi nga libri "Menatë
vijnë lejlekët"
|
