Sakras Art Gallery

Sekuenca filmike

RTK

TOP CHANNEL

RTV 21

ALSAT

TV KLAN

KLAN KOSOVA

BOTA.AL

ALBANIAPRESS

ALBINFO

EXPRESS

KOHA DITORE

ZËRI INFO

KOSOVA SOT

INSAJDERI

BOTA SOT

GAZETA METRO

GAZETA SINJALI

ALBANIAN POST

KALLXO COM

LAPSI.AL

ZEMRASHQIPTARE

KOSOVA PRESS

TELEGRAFI

EUROPA E LIRË

ZËRI I AMERIKËS

PSIKOLOGJIA

TRIBUNA SHQIPTARE

SHËNDETI

DITURIA

PRESHEVA.COM

GJUHA SHQIPE

KOSOVARJA

RADIOPROJEKT

MEVLUD BUCI

          Një ndër krijimtaritë më të lëvruara të letërsisë shqiptare, është edhe POEZIA. Gjini e letërsisë ku bota e brendshme, ndjenjat më sublime, frymëzimi hyjnor...  shprehen përmes shkronjave të cilat krijojnë vargje... vargjet, pastaj, shpalosin mendime, mendimet krijojnë energji, energjia ndez dritat e dijës, rrezet e artë të së cilës i japin ngrohtësi zemrës, mendjes dhe shpirtit, e me këtë, edhe kuptim dhuratës më të shtrenjtë, vetë  jetës.

            Që nga Lekë Matrënga e Pjetër Budi, kjo energji nuk u ndalë asnjëherë së hedhuri farën e dijës, duke e kultivuar atë me dashurinë më të çiltër në shpirtin e pastër e fisnik të popullit shqiptarë. Duke i mposhtur të gjitha sfidat e kohës, kjo frymë e shpirtit të popullit, xixat e saja të arta, si një pishtar i shpresës, u bartën gojë më gojë, mendje më mendje, zemër më zemër... brez pas brezi... nga kokat më të ndritura të kombit si: Naimi, Çajupi, Mjeda, Asdreni, Shiroka... për të vazhduar tek Fishta, Konica, Noli, Migjeni... e deri në kohën tonë, duke u kthyer ai pishtarë në flakadan të përhershëm që tashmë nuk ka forcë në botë që mund ta shuaj fuqinë e zjarrit të tij...

            Dua ta falënderoj nga zemra mikun tim dhe poetin e mirënjohur, ADEM ZAPLLUZHA, që me përkushtim të jashtëzakonshëm, vizitorëve të kësaj faqeje, por edhe më gjerë, do t’ua prezantoj disa nga poetët më të njohur të kohës sonë, e me këtë, do e plotësoj e pasuroj edhe mozaikun e mrekullueshëm të letërsisë shqiptare.

(www.sa-kra.ch)

       Përgatiti: Adem ZAPLLUZHA

ANTOLOGJI E POEZISË MODERNE SHQIPE

MEVLUD BUCI

            Hyrje

          Mevlud Buci u lind më 2 mars të vitit 1951 në Lukan të Selishtës, Dibër. Ka mbaruar Shkollën e Mesme Pedagogjike “Luigj Gurakuqi” (ish-Normale) Elbasan dhe më pas studimet në Institutin e Lartë Pedagogjik të Shkodrës, Fakulteti Gjuhë-Letërsi.

       Ka punuar mësues i gjuhës dhe letërsisë shqipe e drejtues në shkollat Qafë-Murrë e Selishtë. Ka qënë bashkëpunëtor i Institutit të Gjuhësisë e Letërsisë, Institutit të Kulturës Popullore, Radio Tiranës e Radio Kukësit si dhe i gazetave e revistave qëndrore të kohës. Në gjimnazet Laknas, Yrshek dhe “Sadi Nuri” të Ndroqit ka dhënë mësim lëndën e letërsisë. Më pas ka qënë zv. drejtor i shkollave të mesme “Mustafa Kemal Ataturk”, “Sandër Prosi”, “Kolë Jakova” dhe “Murat Toptani”. Gjatë gjithë viteve të punës në arsim ka qënë mësimdhënës i dalluar, organizator dhe shef i departamenteve të shkencave shoqërore, gjurmues, krijues, njohës dhe pasqyrues i traditave të brezave. 

       Është marrë me krijimtari letraro-artistike që në bankat e shkollës së mesme. Librin e parë me fabula e satira e botoi në vitin 1997 me titull “Krushqia e korbit”. Më pas renditen shumë tituj të gjinive të ndryshme letrare, mes të cilëve: “Udha e mirësisë” poezi, “Metafora e shpirtit” aforizma të krijuara, “Thirrje njerëzore” poemë liriko-epike, “Drita hyjnore” publicistikë, “Foleja e shqiponjës” poezi për fëmijë, “Koha thërret” satira e fabula, “Ylbere mençurie” aforizma, “Fjalor me shprehje e njësi frazeologjike dibrane”, “Prova shenjtërie” publicistikë, “Bukuria e universit të besimit” aforizma të krijuara, “Alegoria e Luznisë dhe gjuha e zogjve”, “Udhët e fisnikërisë” publicistikë etj. Në proces botimi ka dhe libra të tjerë.

       Mban Medaljet “Naim Frashëri” i klasit të tretë dhe “Mësues i dalluar”, titullin “Anëtarë Nderi i Diasporës Shqiptare” dhe dëshminë “Anëtar i Kryesisë së Lëvizjes Kombëtare Shqiptare”.

PLIS I BARDHË, DRITË E ARBËRISË

Kësulë e bardhë, e bardhë si borë

kësulë e bardhë si drita te reja,

me ty mbi kokë, me armë në dorë

qëndruan të parët, trima në beteja.

Kësulë e bardhë, ti ngjan si lisi

rrënjët e tua janë në tokë ilirie,

o njerëz të Zotit, ky është plisi

me dritë atdheu, me zë lirie.

Në kohëra e mote u mbajt betimi,

tokë e përgjakur provoi “Herkulat”,

mal i qëndresës janë fjala e betimi

“S’e lëshojmë dheun pa i ndërrua kësulat”.

“S’e lëshojmë dheun pa i ndërrua kësulat”,

nuk tutet jo shqiponja dardane,

plisi i bardhë i madhështoi kullat,

plisi i bardhë, beden në tufane.

Plisi i bardhë, beden në tufane

pa tokën mëmë vallë a rritet lisi,

me dritë vetëtimash, me bekime nëne

mbi kokë ndër mote qëndroi plisi.

Mbi kokë ndër mote qëndroi plisi,

e thonë Torviolli, Prizreni, Tetova

te rrënjët e thella matet lisi,

me gjak vaditur u çlirua Kosova.

Me gjak vaditur u çlirua Kosova,

i shkruan baladat guri, deti e mali

me plisin e bardhë Isën priti Vlora,

Me plisin e bardhë tek ‘Smail Qemali.

Ku je o Azem, ku je dada Shotë

ku je Mic Sokoli, legjendë e trimërisë

plisi i bardhë, uragan në shqotë

plisi i bardhë, dritë e Arbërisë!

GJITHË LULET E ZEMRËS

Poeteshës, luftëtares trime, bijës humane të Kosovës, qëndrestarës, deputetes dhe  intelektuales së shquar, Flora Brovina.

Mblodha lulëzoje shpateve të Gjalicës

e në krah shqiponje ia çova Drenicës,

mblodha lulëzoje maleve të Sharrit,

po në krah shqiponje stralltë Adem Jasharit.

Mblodha lulëzoje kur shkela Jutbinën,

nëpër krah shqiponje për Flora Brovinën.

mblodha lulëzoje fushës së Korabit,

krahëve të shqiponjës hapur zemrën labit.

Mblodha lulëzoje majave të Kurorës,

e i thashë shqiponjës: Përulju diasporës!

Mblodha lulëzoje livadheve të bjeshkëve,

mos përto shqiponjë, çova arbëreshëve!

Mblodha lulëzoje trojeve arbërore,

të lutem shqiponjë, falua dëshmorëve!

E putha lëndinën, mblodha lule të këngës,

për Flora Brovinë gjithë lulet e zemrës!

SOKOLESHË ARBËRIE

Rukie Ramës, ish-mësueses së Pacit, bijës së Bytyçit, Tropojës e Dardanisë, persekutuar nga diktatura moniste.

Atje në Bytyç shtrihet fshati i saj, Vladi

atje ku lundrojnë fort dielli dhe hana,

atje ku ballin ta puth stuhia, flladi

atje u lind dhe u rrit Rukie Rama.

A e keni parë se si e torturuan qelive,

a e keni parë se si qëndroi si titane,

mësuesja shpirtartë, miss i bukurive

e urta, e thjeshta, motra tropojane.

Lotët si breshër më pikuan nën qepallë,

shpirti im ndez plot dufe stuhie,

zemra m’u mbush me dhimbje e mall

për shqipen Dardane, motrën Rukie.

Kryemonistët kopukë dhe katilë,

kryemonistët e tipit porsi Feçori,

montuan akuzën si lubì, si debilë

se ishin shkërdhatë, ishin soj hamshori.

U stërmundua motra brenda qelisë,

u gjakos, por qëndroi si lisi, si zana

ajo që ishte komandante në ballë të rinisë,

me 108 çika në Brigadën “Gjelosh Rama”.

Operativët kopukë të tipit Feçori,

operativët shpirtliq e kryelanetë,

dëshmi e marrëzisë e gen horri,

“kulçedra që hanin bijtë e vet…”

Kalvari i dhimbjes mbeti i paharruar,

kalvari i dhimbjes, vrasjes së rinisë

kalvari i himbjes nga monistët e tërbuar

i thërret kohës, brezave e lirisë.

Vallë, a ka shpirt që nuk loton

vallë, a nuk lotojnë dielli dhe hana

fjala dhe vepra qëndrestare rron, or rron

sokoleshë Arbërie, Rukie Rama!

VEÇ TRIMAT DINË ME FALË*

E mori farën nëna ime në vendlindje, në Luznì

dhe i mbolli në oborr, në Lukan, dy mána

këto pemë shekullore më ndezin mall e poezi,

pranë manave më rishfaqet e shtrenjta, nëna…

Ishte e urtë, ballëdjersitur, mendjehollë

ishte vërtetë sofër dhe kullë e besës,

motra e prijësit popullor Haziz me grykëhollë,

motra e brezave, e vëllezërve të qëndresës.

U sulmua kulla, shtatëdhjetë burra në rrethim

u dridh toka, shpati, llogori e zabeli

në kullë të Manukës bënë betim

Haziz Manuka dhe Jashar Zeneli.

Dhe shkroi historia faktet porsi mali,

she shkroi historia baladën e luftës:

“Mu ke kulla na u vra gjenerali,

kala trimërie shtëpia e Manukës…”

Më vonë, më 1944, në dallgë edhe shqotë

kur u dha kushtrimi, fort u dridh kalaja

kulla e Manukës luftoi me top,

kulla e Ukës luftoi me mortaja…

Dhe mbeti historia monument kujtimi,

dhe mbeti historia e ndritur në çdo mot,

Dritero Agolli, devolliu, trimi

shkroi romanin “Njeriu me top”.

Dy vëllezër të një gjaku, lisa të stuhisë

dy vëllezër të një gjaku, të egër si lutajë**

dy vëllezër të një gjaku në troje të Luznisë,

Manuka me top, Uka me mortajë…

U pajtuan me zemër n’sofër t’vllazërimit,

sot këto fise kanë unitet të rrallë,

ndër shekuj e kohëra janë dritë e shenjtërimit,

nderim për brezat, veç trimat dinë me falë.

*Fiseve vëllazërore Manuka dhe Uka të Luznisë, që

më 1944 luftuan kundër njeri-tjetrit, Manuka me top

dhe Uka me mortajë. U pajtuan, u bashkuan, u falën

në emër të lirisë, të gjakut, të kombit. Këtu, i madhi

Dritero, mori subjektin e romanit “Njeriu me top”.

Kjo është besa e Luznisë dhe luznakëve të mençurisë

e të trimërisë. Përjetë vllau me vëlla!  

**shtrëngatë, dallgë e fortëme shi dhe erë,

që shemb shtëpia, shkul pemë.

MOJ DRENUSHË KOSOVE

Flokët lëshuar ballit

si lulja n'majë t'genit,

belholla krah djalit,

moj çikë e Prizrenit!

Fort të ndrit nishani,

si gjerdan Gjakove,

moj lule fazani,

moj drenushë Kosove...

Kur ta preka ballin

diell t'tra mbi faqe,

fort ma ndeze mallin

moj molla në baçe!

Sytë çelin blerimet,

gjeni çel prej gjenit,

balli të puth agimet

moj çikë e Prizrenit!