Sakras Art Gallery

Sekuenca filmike

RTK

TOP CHANNEL

RTV 21

ALSAT

TV KLAN

KLAN KOSOVA

BOTA.AL

ALBANIAPRESS

ALBINFO

EXPRESS

KOHA DITORE

ZËRI INFO

KOSOVA SOT

INSAJDERI

BOTA SOT

GAZETA METRO

GAZETA SINJALI

ALBANIAN POST

KALLXO COM

LAPSI.AL

ZEMRASHQIPTARE

KOSOVA PRESS

TELEGRAFI

EUROPA E LIRË

ZËRI I AMERIKËS

PSIKOLOGJIA

TRIBUNA SHQIPTARE

SHËNDETI

DITURIA

PRESHEVA.COM

GJUHA SHQIPE

KOSOVARJA

RADIOPROJEKT

Shkruan: Mark FISHER

Libri “MILIONERI” mund të shkarkohet falas në sektorin “Literaturë”

MILIONERI

Përkundër asaj se emocionet e kanë paralizuar, djaloshi ka ndier se edhe diçka ka në letër – testamenti i Milionerit. Ka qenë në kuvertën posaçërisht të madhe, i vulosur  me vulën e madhe të kuqe prej dylli në formë trëndafili. Djaloshi kujdesshëm e ka thyer vulën, e ka hapur kuvertën dhe e ka nxjerrë dokumentin prej disa faqesh.

Djaloshi nuk mbeti kohë të gjatë vetëm. Përnjëherë është lajmëruar shërbëtori, duke bartur kuvertën. Ia ka ofruar djaloshit, duke i sqaruar: “Imzot më ka urdhëruar t’jua dorëzoj këtë. Ka insistuar që këtë ta lexoni i vetëm në dhomën tuaj. Edhe një ditë mund ta kaloni këtu. Atëherë duhet të shkoni. Këto janë dëshirat e zotërisë tim.”

Djaloshi i është falënderuar dhe me kërshëri të madhe për të parë se ç’kishte në kuvertë, është kthyer dëgjueshëm në dhomën e vet. Kësaj here, sakaq, ishte mjaft i kujdesshëm që ta lente derën pakëz çelur nga frika se mos përsëri po e mbyllnin.

Është ulur në skajin e krevatit, e ka hapur kuvertën me nxitim dhe e ka nxjerrë letrën. Ka qenë e shkruar me dorëshkrim të tejbukur, me ngjyrë të zezë, kurse prej saj është përhapur aroma dehëse e trëndafilit.

“Këto janë dëshirat e mia të fundit”, ka qenë e shkruar. “Po t’i lë të gjithë librat nga biblioteka ime. Do të jenë shumë të dobishme. Mos e bëj gabimin e njëjtë me librat si shumë të tjerë. Disa njerëz besojnë se përmbajtja e librit është plotësisht e pavlerë. Besojnë se ata vetë përsëri e zbulojnë botën. Dhe duke qenë se nuk kanë zënë kurrfarë dobie nga dituria në libra i përsërisin, fatkeqësisht, gabimet e të parëve të tyre. Ashtu humbasin shumë kohë dhe shumë të holla.

Mos bjerë as në kurthin tjetër – që verbërisht t’i besosh përmbajtjes së librave dhe të lejosh që ato para teje të mendojnë për ty. Me rëndësi është se njerëzit e vyeshëm, autorët e atyre librave, kanë udhëtuar shumë dhe i kanë parë shumë gjëra. Libri është gjithmonë, deri në njëfarë mase, tregim për atë rrugë. Por rruga kah ti shkon nuk është e njëjtë si e tyrja. Ruaje vetëm atë që e mbijeton kohën. Sa u përket të tjerave, shfrytëzoje atë më të vlefshmen që ke: kokën tënde. Ajo është, me sa di unë, akoma shpikja më e madhe për të menduar. Për fat të keq, shumë njerëz e harxhojnë jetën duke kërkuar mënyra që thjesht të mos mendojnë. E tillë është natyra njerëzore. E prirur është për zgjidhjet e lehta, së paku në dukje. Me njerëzit kryesisht zotëron natyra dhe instinktet. Ki kujdes që mendja jote të dalë fitimtare.

Që nga takimi ynë i parë kam provuar të t’i bart margaritarët e urtisë të cilët kam arritur t’i mbledh gjatë jetës sime të gjatë. Në këtë dokument do t’i gjesh disa nga mendimet të cilat përfaqësojnë trashëgiminë time shpirtërore. Do të dëshiroja të jepje çdo gjë nga vetja dhe t’ua transmetoje një numri sa më të madh njerëzish. Kështu jeta ime do të kishte kuptim. Iu trego njerëzve për takimin tonë dhe për të fshehtën të cilën e ke mësuar. Para kësaj, ndërkaq, duhet edhe vetë ta shijosh. Metoda që nuk është e provuar dhe e testuar, plotësisht është e pavlerë. Për gjashtë vjet do të bëhesh milioner. Atëherë do të jesh i lirë për të ndërmarrë hapat e nevojshëm që t’ua transmetosh trashëgiminë time të tjerëve dhe t’iu flasësh për takimin tonë.

Tash duhet të të lë. Trëndafilat e mi edhe ashtu tepër gjatë më presin.”

Përkundër asaj se emocionet e kanë paralizuar, djaloshi ka ndier se edhe diçka ka në letër – testamenti i Milionerit. Ka qenë në kuvertën posaçërisht të madhe, i vulosur  me vulën e madhe të kuqe prej dylli në formë trëndafili. Djaloshi kujdesshëm e ka thyer vulën, e ka hapur kuvertën dhe e ka nxjerrë dokumentin prej disa faqesh.

Ky dokument i pazakonshëm ka qenë i shkruar me dorë, me shkronja të mëdha madhështore të cilat janë dukur ashtu të frymëzuara sikur po e frymonin njëfarë jete të tyren. Djaloshi plot një orë ka qenë i preokupuar me testamentin, e iu ka dukur se kanë kaluar vetëm disa minuta.

Kur e ka kryer leximin, ka qenë e natyrshme të shkojë e ta falënderojë Milionerin për dhuratën aq të çmueshme. Është kthyer shpejt në dhomën e ndejës.  Nuk ka qenë askush. E ka ftuar shërbëtorin. Nuk ka pasur as përgjigje. Pasi që pas stuhisë përsëri ka vezulluar dielli, ka menduar se Milioneri u është kthyer trëndafilave të tij. Ka pasur të drejtë, por plaku u është shoqëruar atyre nga arsye fare të tjera.

Djaloshi ka vrapuar në kopsht duke e kërkuar Milionerin. Befas e ka parë. Mjaft çuditërisht, plaku ka qëndruar shtrirë në mes të rrugës, pranë kaçubës së trëndafiltë. Pranë tij është prehur shandani: vetëm edhe një qiri akoma është ndezur – më i madhi, gjithë të tjerët janë fikur. Në shikim të parë djaloshi ka menduar se Milioneri vetëm po flinte, se përpak ka dremitur në vendin jo të zakonshëm – ka qenë, në fund të fundit, mjaft ekscentrik. Por, sa më tepër i është afruar ka qenë gjithnjë e më i brengosur, sikur ta ndiente se po ndodhte diçka shumë serioze.

Kur përfundimisht i është ofruar Milionerit, frika e tij ka dalur e arsyeshme. Plaku ka qenë i veshur me petk të bardhë solemn i cili i ka arritur gjer tek zokthi i këmbës. Në duart e tij të kryqëzuara mbi gjoks është ndodhur vetëm një trëndafil. Në fytyrën e tij nuk ka pasur as një trohë frikë, as gjurmë vuajtjeje. Ka qenë plotësisht i qetë: ka qenë i vdekur, pikërisht siç nga larg iu duk djaloshit. Është bindur për këtë pasi që është gjunjëzuar mbi të dhe ka vënë veshin te goja e plakut. Më nuk ka frymuar, edhe pse qenia e tij përgjithësisht ka rrezatuar lumturi të mbinatyrshme.

“Sa çuditërisht ka vdekur!” ka klithur djaloshi në vetvete. Milioneri e ka ditur momentin e saktë se kur është dashur të shkojë.  Kushedi, ndoshta e ka porositur çastin e saktë të largimit të tij me ndonjëfarë mënyre çuditërisht të fshehtë, të  cilën vetëm ai e ka ditur, apo thjesht ka vendosur të vdesë! Djaloshi këtë kurrë nuk ka për ta ditur. Milioneri këtë të fshehtë e ka marrë me vete.

Djaloshi e ka ndier se edhe për të ka ardhur koha e largimit. Këtu më asgjë nuk ka mundur të bëhet. Por, para largimit, ka menduar, ndoshta me vete do të mund ta merrte trëndafilin e Milionerit për kujtim. Është gërmucur mbi trupin e vdekur dhe e ka zgjatur dorën. E ka prekur trëndafilin, por befas e ka tërhequr dorën, duke vendosur që të mos e merrte. E ka ndier se me këtë do ta përdhoste kujtimin për Milionerin. Ai trëndafil i përkiste atij. Ai ka qenë shoqëria e tij e fundit. Djaloshi është drejtuar dhe shikimi i ka rënë mbi shandanin në të cilin qiriu i mesëm çuditërisht akoma ndizej. Lotët i kanë rënë për tokë. Nuk e kishte njohur Milionerin kohë të gjatë, por aq thellësisht ishte lidhur me të, si ta kishte pasur prind.

Solemnisht, atëherë, në atë vend, është betuar se nuk ka për ta tradhtuar Milionerin; e se ka për ta bartur mësimin e tij në mënyrën më të mirë të mundshme që ai di. Në çastin kur e ka përfunduar betimin e tij solemn edhe qiriu i fundit ishte fikur.

Djaloshi është larguar në mënyrën e njëjtë, ashtu siç ka ardhur, fuqimisht duke e mbajtur dëshirën e fundit të Milionerit dhe testamentin në gjoksin e vet.

Ditën tjetër biblioteka i ka mbërritur në shtëpi. Ka qenë aq e madhe saqë ka mbetur fare pak vend për gjëra të tjera. Në të vërtetë, para djaloshit menjëherë ka shkrepur dilema: ose për t’u shpërngulur ose për t’i larguar disa libra. E ka zgjedhur shpërnguljen. Dhe këtë e ka bërë me zemër të lehtë. A nuk ka qenë, vallë, kjo shenjë e jetës së re që po fillonte?

Fragment nga libri i Mark Fisherit “MILIONERI”