Sakras Art Gallery

Sekuenca filmike

RTK

TOP CHANNEL

RTV 21

ALSAT

TV KLAN

KLAN KOSOVA

BOTA.AL

ALBANIAPRESS

ALBINFO

EXPRESS

KOHA DITORE

ZËRI INFO

KOSOVA SOT

INSAJDERI

BOTA SOT

GAZETA METRO

GAZETA SINJALI

ALBANIAN POST

KALLXO COM

LAPSI.AL

ZEMRASHQIPTARE

KOSOVA PRESS

TELEGRAFI

EUROPA E LIRË

ZËRI I AMERIKËS

PSIKOLOGJIA

TRIBUNA SHQIPTARE

SHËNDETI

DITURIA

PRESHEVA.COM

GJUHA SHQIPE

KOSOVARJA

RADIOPROJEKT

Shkruan: Muharrem BLAKAJ

MISIONI SEKRET

Roman

Romanin e autorit Muharrem Blakaj “Misioni sekret”, mund ta shkarkoni falas në sektorin: „Literaturë“ dhe tek, www.syri3.com

I

            Tymi i gazit lotsjellës ishte ngjitur lart, deri te dritaret e banesës. Bardha, ashtu e tmerruar nga skenat e llahtarshme që i shikonte tutje në sheshin e gjerë, i mbylli dritaret. E strukur te këndi i dritares prapa perdeve, shikonte rrugën matanë, të mbushur plot me demonstrues. Turma brohoriste me të madhe. Të shtënat ishin shpeshtuar. Alarmi i makinave të policisë, si dhe buritë e makinave zjarrfikëse, e mbushën tërë qytetin dhe jehona e tyre dukej sikur e thernin kupën e qiellit, duke ua futur të dridhurat në palcë nënave, motrave, nuseve dhe fëmijëve, të dashurit e të cilëve gjendeshin midis turmës, duke u kacafytur me policinë. Nga rruga anësore Bardha pa të vraponin në drejtim të turmës trupat e njësisë speciale. Krejt në fundin e tyre pa të çapitej komandanti i njësisë speciale. Ai dha urdhër për sulm. Të veshur me xhaketa antiplumb, me maska kundër helmeve, me helmeta në kokë, me mburoja në duar dhe me shkopinj, të gatshëm për të goditur, policët u futen si pykë në mes të demonstruesve. Të shtënat u shpeshtuan. Alarmet vazhdonin me tinguj të frikshëm

dhe të përvajshëm njëherësh. Pasoi një rrëmujë e vërtetë. Dëgjoheshin britma të mbytura, fjalë teke, të shara, klithma, dhembje… o Zot!

            Sheshi filloi të boshatisej. Makinat e policisë silleshin vërdallë. Tymi i kaltër ngrihej përpjetë si re. Bardha pa sesi i arrestonin pjesëmarrësit në demonstratë, veçanërisht të rinjtë. Kishte edhe vajza që policët i godisnin pa mëshirë, të cilat, ashtu të gjakosura, duke i tërhequr zvarrë, i futnin në autoburg.

            Në mes të sheshit dalloi një njeri të shtrirë. Ai nuk lëvizte. Policia nuk i lejoi të afroheshin ca djem të rinj, të cilët u shkëputën nga turma dhe u sulën drejt tij. U bë një përleshje e vërtetë dhe pas pak dëgjoj të shtëna. Ata u goditën ashpër me shkopinj gome dhe, në fund, u tërhoqën në distancë. Pas pak të shtririn në mes të sheshit, policët e tërhoqën zvarrë, duke e hedhur në automobilin e policisë dhe, e ndjekur nga zhurmërima e alarmit, vetura mori drejtimin e spitalit. Ndoshta është vetëm i plagosur, mendoi Bardha me dhembje.

            Zemrën e kishte të ngrirë. Shpirti i përvëlohej, kur i shikonte ato skena rrëqethëse, pa qenë e zonja t’u dilte në ndihmë. Kishte merakun e vëllait. Ishte e pamundur që ai të mos kishte qenë në ballë të demonstruesve. Nuk i pritej derisa të vinte Feri. Ndoshta ai do t’i tregonte diç më shumë për ngjarjen.

            Pas pak nata mbështolli çdo gjë. Në rrugët e boshatisura nuk shihej njeri. Rrëmuja kishte mbetur, megjithatë. Dritat e neonit kishte kohë që ishin ndezur. Vetëm makinat e policisë kalonin përmes shesheve, duke lënë prapa zhurmën mbytëse. E molisur, Bardha u lëshua në minder. Se nga i erdh një urrejtje për komandantin e njësisë speciale, që kohë më parë kishte ardhur nga kryeqyteti. Befas ju kujtua biseda e parë që kishte pasur me gruan e tij, kur Feri i kishte ftuar për drekë në shtëpinë e tyre, pak kohë pasi ata e kishin pranuar detyrën e re.

            Gordana i kishte treguar për shkollimin e saj, për aventurat, dashurinë dhe martesën. Të gjitha këto sesi e kishin trazuar, edhe pse nuk ishte hera e parë që dëgjonte rrëfime të tilla nga vajzat apo nuset e fisit të gjerë të familjes së saj dhe të familjes së burrit. Këso rrëfimesh kishte dëgjuar edhe nga vajzat e fshatit, ku ishte rritur, ku ishte shkolluar dhe ku kishte dashuruar një herë në jetë. Por, aventurat e Gordanës i qenë dukur disi ndryshe. Në renditjen e ngjarjeve ajo herë pas here zinte në gojë hotelet, restorantet, baret, muzikën, diskotekat, pastaj argëtimet gjatë netëve, bile ndonjëherë deri në agim. Pastaj, ajo kishte zënë në gojë alkoolin, drogën… bërrrr, ishte rrëqethur e tëra, kur Gordana kishte përmendur drogën. Mentori i kishte treguar për efektet e drogës. Ai kishte takuar në kryeqytet të droguar dhe kishte parë veprimet, sjelljet, harenë, gëzimin e tyre, gjumin buzë trotuareve, agresivitetin dhe dehjen e atyre që e përdorin drogën. Gordana i kishte thënë se ndjehej shumë e mërzitur në këtë vend të humbur. Këtu unë nuk njoh askënd dhe assesi nuk po e gjejë veten në këtë shoqëri të re. Edhe serbët këtu me dukën sikur janë disi ndryshe, me ngjajnë më tepër si shqiptarë se sa serbë. Nuk e lidhi dot bisedën me ta! Pastaj, këto fytyra të urryera të shqiptarëve, o zot nuk i duroj dot! Më fal, Bardha, se nuk e kam fjalën për ty, i kërkonte falje. Bardha ishte inatosur. Shtriga, kishte thënë me vete. Ke ardhur këtu, të flasësh me atë gjuhën e gjarprit, si ata që të kanë dërguar. S’kam ç’t’i bëj burrit tim, se ty shpejt ta kisha treguar vendin!

            E shtrirë në shtrat, Bardha përpiqej ta largonte gjumin. Dëshironte me çdo kusht të priste derisa të vinte i shoqi. Ai po vonohej. Kishte shpresuar se sonte do të kthehej. Koha ecte dhe, si për inat, ai nuk po vinte. Kishte disa ditë që ai, pa asnjë shkak, nuk kishte bërë gjumë në shtëpinë e tij. As nuk i tregonte se ku shkonte, më kë rrinte, ç’bënte gjithë kohën rrugëve, restoranteve, hoteleve apo bareve. Bardha nuk e pyeste. Një herë kishte gabuar dhe e kishte pyetur, por ishte ndëshkuar rëndë. Qysh nga e mërkura, kur kishte shkuar në punë, nuk ishte kthyer më. Para se të martohej më të, ajo kishte menduar se në qytet ndoshta do të ishte më e qetë dhe plaga e rëndë e shpirtit do t’i shërohej. Mjerisht, nuk kishte ndodhur ashtu. Kishte ndodhur krejt e kundërta. Në vend që të gjente dashurinë që e kishte humbur dikur, kishte gjetur ferrin, bashkë me të nëmurit e tij; kishte gjetur përbuzje, nënçmim dhe pranga të vrazhda, që ia kishin lidhur të dy duart e saj të buta, në vend të hallëhalleve e byzylykëve. Në shpirtin e saj prapë kishte zënë rrënjë pema e mallit dhe kujtimet e shkuara. Çdo mëngjes, kur zgjohej nga gjumi, e ndiente një lloj ngufatjeje nga ajo qetësi e rëndë dhe e trishtë e asaj shtëpie të heshtur si varri. I vetmi ngushëllim i kishin mbetur lotët. Mbyllej në dhomën e gjumit dhe shkrehej në vaj. Edhe tani kujtimet i vinin vërdallë dhe ishte gati të shpërthente. I bëhej se ishte hirushe në këtë shtëpi plot mërzi. Me këto kujtime e kishte zënë gjumi.

            Pjesë nga romani "Misioni sekret"