Sakras Art Gallery

Sekuenca filmike

RTK

TOP CHANNEL

RTV 21

ALSAT

TV KLAN

KLAN KOSOVA

BOTA.AL

ALBANIAPRESS

ALBINFO

EXPRESS

KOHA DITORE

ZËRI INFO

KOSOVA SOT

INSAJDERI

BOTA SOT

GAZETA METRO

GAZETA SINJALI

ALBANIAN POST

KALLXO COM

LAPSI.AL

ZEMRASHQIPTARE

KOSOVA PRESS

TELEGRAFI

EUROPA E LIRË

ZËRI I AMERIKËS

PSIKOLOGJIA

TRIBUNA SHQIPTARE

SHËNDETI

DITURIA

PRESHEVA.COM

GJUHA SHQIPE

KOSOVARJA

RADIOPROJEKT

Shkruan: Agron SHELE

MOS MË URONI UDHË TË MBARË

Librin e autorit Adem Zaplluzha "Mos më uroni udhë të mbarë" mund ta shkarkoni falas në sektorin

„Literaturë“

(E falënderoj përzemërsisht autorin)

Kur sytë e të nesërmes kapërcejnë përmes traditës dhe të shkuarës art Poeti Adem Zaplluzha padyshim që është një nga figurat më komplekse të poezisë bashkëkohore sot në letrat shqipe, dhe kjo jo vetëm për aureolën e gjerë dhe gjithë tematikën përshkuese të artit të tij, por për vetë zanafillën krijuese që ka prekur tërë zhanret dhe pasqyrimin koherent të gjithë modalitetit jetë. I unisuar me ndërgjegjen kohë, tashmë nuk mund të kuptohen më kufijtë se ku fillon dhe mbaron arti i tij, krahasuar me gjithë botën përjetuese që rrethon, pleksur dhe mbetur aty, tek një atdhe që lundron shekujt deri sa dielli të ndriçoj përmbi dhe, e atij populli që madhështinë e udhëtimit të tij e ka kaluar përmes kalvarit dhimbje dhe gjakut si gjurmëjetë dhe sprovë të martirizimit për komb dhe flamur. Që në titull autori Zaplluzha bën një antitezë, e cila në retrospektivë do shndërrohej simbolikisht “Tungjatjeta”, sepse e pashtershme është muza dhe fryma krijuese, sepse e pashtershme është vala e Drinit që lind në krojet e zanave, dhe epike do të thosha për ato maja të kreshpëruara malesh që zënë fill gjer në re. Po çfarë ka dashur poeti të sjellë përmes vëllimit të tij më të ri poetik?

Leximi i vëllimit poetik dhe format e vargëzimit të lirë, të cilat herë si transmetim i dhimbjes, për atë çfarë hijëzohet kontureve paskohë, herë si transmetim i ardhur nga përtejshpirtrat, si shëmbëlltyrë dhe depërtim në pamundësinë e qenies, herë si një regëtimë që udhëton përmes mijëra viteve, ose ndërthurjes përmes antikës dhe modernes, të fut në atë qerthull dhe intrigon përmes kuptimeve dhe mesazhit të përcjellë.

Hermetizmi poetik si formë shprehjeje, por dhe dimension i dualizmit shpirtëror i autorit vjen si stilistikë për të hedhur gjysmëdritën dhe ndriçuar atë mendësi, e cila përherë endet në konfuzion dhe përherë ndjek shtigje të skajshme drejt përnjohjes dhe identifikimit si arsye dhe përsosmëri. Shëtitjet e poetit në paskohë, thinjave të lashta kohë, bëmave të burrave të mëdhenj, natyralizimit të shpirtit një me natyrën janë elemente që rritin fuqinë shprehëse dhe intrigojnë lexuesin për të kuptuar kufijtë e mendimit, por dhe relativizuar idetë që përshkojnë veprën letrare, si një përvojë krijuese, ideim dhe shenjë përjetësie në atë rrugëtim të qenësisë arsye. Për më tepër le të ndalemi në disa poezi dhe të kuptojmë më mirë metafizikën e vargjeve, por dhe artin poetik në tërësi si formë dhe përmbajtje:

“Nuk dija se kush isha dje e kush jam sot

Nëpër fijet e thinjura të flokëve

Si ujëvarë dhembjeje

Derdhej një trishtim i pazakontë

Derdhej nëpër lëkurën time të zeshktë”...

Agron Shele – shkrimtar, poet

Poezi nga libri i autorit Adem Zaplluzha "Mos më uroni udhë të mbarë"

KA PASUR RASTE KUR KËNDONIN EDHE TË VDEKURIT

Ka pasur raste

Kur i kam prekur gjymtyrët

Nga ashti im pikonte koha

Pikonte një dhembje e trishtuar

Sa që zanat e malit nuk e ndalnin vajin

Ju thashë se ka pasur raste

Kur qielli binte në tokë

E toka si një lubi çohej në qiell

Ka pasur edhe raste më të liga

Kur nuk isha në gjindeje t’i njoh gjymtyrët

Nuk dija se kush isha dje e kush jam sot

Nëpër fijet e thinjura të flokëve

Si ujëvarë dhembjeje

Derdhej një trishtim i pazakontë

Derdhej nëpër lëkurën time të zeshktë

Ka pasur edhe raste të shthurura në jetë

Kur e harroja emrin tim

Ekzistenca më dukej

Si kokrra e pjekur e fasules

Ka pasur raste kur këndonin edhe të vdekurit

MUND TË JETË EDHE SI NË VJESHTË

Ky shi i hidhur

I kristaltë

Që po bie mbi thinjat e viteve

Duket aq qesharak

Sa që po më hidhet ta pështyj qiellin

Më duket pakëz i turbullt

Si Drini i bardhë në pranverë

Mund të jetë edhe si në vjeshtë

Kjo stinë e çmendur

Po i shkul rrënjët e gurëve

Sot kam tepër dhembje koke

Nga sytë e lodhur

Pikojnë qepallat

Kush i shkuli mbrëmë pemët

Sa që rrënjët dënesin pa pra

Asgjë më nuk jam në gjendje

Të kuptoj

I kam harruar të gjitha burimet e lumenjve

Po qajnë gurët e bardhë

Kurrë nuk jam takuar

Me një dënesje kaq prekëse

VUANIN NGA ETHET E ZEZA

Disa thonë se ishte marsi

E disa të tjerë pohojnë të kundërtën

Nuk ishte as marsi e as prilli

Ishin përzier muajt

Ishin përzier

Si kapelat e grisura të kufomaveNjë fyell i kishte humbur kumbimet

As nuk qante

E as nuk këndonte

Jehu i gjetheve u shëmbëllente

Kallinjve të thekrës së djegur

Ose grunajave pa as një kokërr nëpër kallinj

Shelgjishtet qëndronin kacule mbi një gur

Qëndronin duke u mbështetur

Rrënjëve të një ulliri plak

Kurse stinët e egra

Vuanin nga ethet e zeza

Vuanin si gjarpri në shkretëtirë

NJË STUHI E PASHPIRT

Kur e pamë zhdukjen e eklipsit

Hëna ishte lakuriqe

Cip cullak

Ngjante me një foshnje

Të posa lindur

Qielli dukej i trentë

Fije mendjeje

Nuk i kishte mbetur në kokë

Nga xhepat e grisura

I shkundte të gjitha trishtimet

Yjet e verbër në pikë të ditës

Kishin mbetur pa itinerar

Dukeshin si zogjtë klandestinë

Një stuhi e pashpirt

I shkundte mjegullat mbi kokën time tullace