Sakras Art Gallery

Sekuenca filmike

RTK

TOP CHANNEL

RTV 21

ALSAT

TV KLAN

KLAN KOSOVA

BOTA.AL

ALBANIAPRESS

ALBINFO

EXPRESS

KOHA DITORE

ZËRI INFO

KOSOVA SOT

INSAJDERI

BOTA SOT

GAZETA METRO

GAZETA SINJALI

ALBANIAN POST

KALLXO COM

LAPSI.AL

ZEMRASHQIPTARE

KOSOVA PRESS

TELEGRAFI

EUROPA E LIRË

ZËRI I AMERIKËS

PSIKOLOGJIA

TRIBUNA SHQIPTARE

SHËNDETI

DITURIA

PRESHEVA.COM

GJUHA SHQIPE

KOSOVARJA

RADIOPROJEKT

NAIM KELMENDI

          Një ndër krijimtaritë më të lëvruara të letërsisë shqiptare, është edhe POEZIA. Gjini e letërsisë ku bota e brendshme, ndjenjat më sublime, frymëzimi hyjnor...  shprehen përmes shkronjave të cilat krijojnë vargje... vargjet, pastaj, shpalosin mendime, mendimet krijojnë energji, energjia ndez dritat e dijës, rrezet e artë të së cilës i japin ngrohtësi zemrës, mendjes dhe shpirtit, e me këtë, edhe kuptim dhuratës më të shtrenjtë, vetë  jetës.

            Që nga Lekë Matrënga e Pjetër Budi, kjo energji nuk u ndalë asnjëherë së hedhuri farën e dijës, duke e kultivuar atë me dashurinë më të çiltër në shpirtin e pastër e fisnik të popullit shqiptarë. Duke i mposhtur të gjitha sfidat e kohës, kjo frymë e shpirtit të popullit, xixat e saja të arta, si një pishtar i shpresës, u bartën gojë më gojë, mendje më mendje, zemër më zemër... brez pas brezi... nga kokat më të ndritura të kombit si: Naimi, Çajupi, Mjeda, Asdreni, Shiroka... për të vazhduar tek Fishta, Konica, Noli, Migjeni... e deri në kohën tonë, duke u kthyer ai pishtarë në flakadan të përhershëm që tashmë nuk ka forcë në botë që mund ta shuaj fuqinë e zjarrit të tij...

            Dua ta falënderoj nga zemra mikun tim dhe poetin e mirënjohur, ADEM ZAPLLUZHA, që me përkushtim të jashtëzakonshëm, vizitorëve të kësaj faqeje, por edhe më gjerë, do t’ua prezantoj disa nga poetët më të njohur të kohës sonë, e me këtë, do e plotësoj e pasuroj edhe mozaikun e mrekullueshëm të letërsisë shqiptare.

(www.sa-kra.ch)

       Përgatiti: Adem ZAPLLUZHA

ANTOLOGJI E POEZISË MODERNE SHQIPE

NAIM KELMENDI

            Hyrje

         Naim Kelmendi u lind me 10 shtator 1959 në Ruhot të Pejës, nga nëna Xufe dhe babai Salihu. Studioi në Fakultetin Filozofik të Prishtinës në Degën e Letërsisë dhe Gjuhës Shqipe. Shkruan poezi e prozë, por merret edhe me gazetari e me publicistikë, duke u dëshmuar edhe në këto fusha të shkrimit, sidomos me publikimet e tij, si te gazeta “Bota sot”, “Pavarësia”, “Pavarësia Neës” etj.

            Nga veprimtaria e tij poetike janë përkthyer poezi edhe në gjuhët evropiane, duke u prezantuar edhe në antologji të ndryshme, si dhe në shtypin e kohës.

            Naim Kelmendi ishte themelues dhe kryetar i klubit letrar “Faik Konica” në Zvicër, i cili për vite me radhë ka lënë gjurmë në jetën letrare të mërgatës sonë atje. Drejtues dhe kryeredaktor i revistës “Top Kultura”, e cila botohej po ashtu në Zvicër. Naim Kelmendi ishte themelues dhe kryeredaktor i gazetës “Pavarësia”, pastaj ish editor i gazetës “Pavarësia News”.

            Nga kritika jonë letrare e kohës, konsiderohet si një ndër poetët tanë më të dalluar në poezinë tonë moderne. Edhe në fushën e publicistikës sonë Naim Kelmendi dallohet dhe çmohet si një ndër publicistët tanë më në zë,sidomos për angazhimin dhe guximin e tij intelektual në mision të fjalës së shkruar.

            Ishte edhe reporter lufte i gazetës kombëtare “Bota sot” në luftën e Koshares me 1999.

            Që nga viti 2002 (pas kthimit nga Zvicra, ku kishte jetuar dhe vepruar që nga fillimi i viteve nëntëdhjeta)  jeton dhe vepron në Kosovë.

Naim Kelmendi ka botuar  deri tash këta libra:

Shtreza në fjalë, 1985

Nyja e Gordit, 1992

Albanoi, 1992

Pse ashtu Pandorë, 1993

Çka të bëj me dhembjen, 1993

Satanai me fytyrë tjetër, 1994

Eklipsi i diellit, 1997

Përballje me vdekjen, 1999

Shqiptari vdes duke kënduar, 2000

Kohë për të folur gurët, 2001

Sipërfaqja e padukshme, 2003

Vrasja e deputetit - monografi, 2003

Beteja e Koshares…, publicistikë, 2008

Pikëpamje dhe reagime, publicistikë, 2008

Në një jetë pas Krishtit, 2010 

Esenca,2010

Shqiptari vdes duke kënduar (botim i dytë), 2010

Antologjia e dhembjes poetike, 2012

Është vetëm kujtesë, 2012

Po i flisja vetes, 2013

KOHË ME KOKË GORGONE

Po vjen koha me kokë gorgone

është egërsuar egër

në mish në kokë njeriu

mor a po vëreni atë që unë po e vërej

pamjaftueshëm

as shtetet s’po flenë

as njerëzit s’kanë gjumë të qetë

po shohin ëndrra të këqija plot ankth

vetëm miopët nuk shohin

as përtej hundës as përtej mjegullës

koha me kokë gorgone

po ecën me të shpejtë drejtë terrinës

e mendjes së ngjizur nga fara e keqe

e mbjellë mbi bime të egra mizore

po ecën shpejtë e më shpejtë

se sa e mendojnë mendjet fodull

mbi gjak të njerëzimit

po mbjellë mizori mesjetash barbare

mor, a po e vëreni atë që unë po e vërej

apo në mos është dhe një luftë e tretë botërore

dhe mbi hirin tonë as eshtrat s’do të zgjohen më

as Sodomat as Feniksi, ai zog i ripërtëritjes

as fija e pështjellimit njerëzor s’do të gjendet

për t’u zgjidhur njëherë mirë e njerëzisht

amen, na shpëtoftë dashuria...

ndryshe as detet s’do të na lajnë

PIKËLLIM LIRIE

Rrugët e hanë veten pa dalë në kryerrugë

mëkatnojnë natën në pikënatë dhe

ditën në pikëditë lindin kopila

rrugëve nga ndërgjegjet e vrara në njeri

as e kisha besuar kurrë

se liria është kaq lavire e madhe

harron dhe të harrojnë tmerrshëm

në vetminë pikëllyese

dhe merresh me vetveten t’humbur

në harresën e secilës ditë të heshtur

të jesh a të mos jesh vjen pikëpyetja

përditë e më shumë kuptoj

nga t’pakushtueshmet e djeshme

sa më afër i afrohem ta prek

ta dua të vërtetën aq më larg mbetem

për të arritur në Breg e zbres

në fund të zhgënjimit të madh

deri te rrënja të flas me atin tim t’lashtin

për t’i thënë pse më le aq herët fillikat vetëm

edhe rrugët e hanë veten pa dalë në kryerrugë

ZUZARËT

Nga kryevendi

Ndiqni

këta horra

këta zuzarë

këta të lënë edhe pa atdhe

fytyrat i kanë të ndritura

vetëm si zagarë...

IRIS ILLYRIKUM

Si mbijetove shekujt

Askush nuk e di ku qëndron esenca

E krejt asaj që je vetëm një lule e mbijetuar

Shenjë e Ilirisë sonë të lashtë se ishin ata që ishin

Dhe kush do që të mbijetojë

Do të hajë nga kërcylli vetveten

Por duhet mbetur patjetër

Vetvetja e vetes sonë

Po ti si mbijetove kohët deri n’kohën tonë

Për t’thënë se ishim t’bukur se kishim hapësirë

Se do na zhduknin po mundën me luftëra me masakra

Në katran do na zienin e do na ndjeknin në magrip

Por në mos pastë mbetur asgjë nga gjurma jonë

E lashtë ilire ti ke mbetur e të kemi shenjë

Se këtu ishte gjaku ynë ishte racë e bardhë e lashta

Racë që i suleshin nga lindja nga perëndimi

E  kush do mbijetonte kaq bukur si ti

Kohët luftërat kryqëzatat për t’thënë se ne jemi

Këtu rrënja e lashta  bimë dhe mendimi po i lashtë

Shqipëri dhe shqiptarë na ka ende rrënja e fisit

Të ndarë  cepave e caqeve e tokave

E kujtimeve ku mbeten të djerra i populluan

Mbesin dhembjet tona e historitë e hartat e copat

Dhe tmerret e ndjekjet e gjenocidet n’shqiptarë

E degëve s’mund i bëjmë bashkë te trungu

Amen,mor Zoti ynë si t’i bindemi vetes

Për t’shikuar n’veten tonë ndarjet, kufnjtë

Po ti si mbijetove shekujt

Askush nuk e di ku qëndron esenca

E krejt asaj që je vetëm një lule e mbijetuar

Shenjë e Ilirisë sonë të lashtë se ishin ata që ishin

MJERIMI I TYRE

Ata e kanë trurin e tredhur

kur s’e njohin rrënjën e vet

dhe kërkojnë identitet tjetër

s’janë i gjenit as të kurmit tonë

duket janë diçka nga përzierja shekullore

e së keqes së mbetur në plagën e kombit

asaj fijes më të keqes që s’dihet nga ka pjellë

si farë në tonën arë kombëtare asgjëja e asgjësë

mor janë mjerimi i vetes dhe jetës së tyre aty

ku fillon të jehojë e zeza mbi atë cohë

kohë lëpjetre në gjeografinë tonë etnike

mor asnjë grimë gjak etnie nuk kanë se janë

farë e përzier që mbjelli në ta kush çka lënë

rrugëve të historisë përgjakshëm dhe përdhunë

MARSHI MIZOR

Janë nisur, po ecin, po presin koka, rendin

drejt qëllimit makabër, mallkim i tyre

qoftë fundi dhe fuqia e tyre e errët, çnjerëzore

po ecin drejt qëllimit, po presin koka fëmijësh

të pambrojtur, po vrasin pa asnjë faj njeriun

në jetën e vet në emrin e vet prej Zoti

kanë vënë katër shkronja kobzeza në krye

të qëllimit antinjerëzor dhe ecin duke prerë koka

toka i ka rëndë ku e shkelë këmba e tyre, mjerimin

mbjellin me qëllimin kryekreje bizar, shfarosës

amen, ndalini, a s’po i vëreni kokat e prera, plojën

e s’ju dhemb fatkeqësia e tjetrit, jo Jezus, o Zoti ynë

ata s’janë ata që s’dinë çka bëjnë, ia kanë qitur pikën

ata u nisën dhe po rendin, po presin koka njerëzish

po ecin po rendin po masakrojnë, a po e dëgjoni

marshin e tyre mizor, të egër, antinjerëzor po rendin

furi e së keqes shkretëtirës për të shkretëruar

njerëz, tokë dhe kohë, mizori e tyre po unguron

etshëm, përgjakshëm ngjizur në gjakun e mizorive

bjeruni, ndalini, do kutërbojnë kohën tonë dhe orën

po janë nisur bre drejt mizorive, bjeruni, ndalini

amen shporrini, bjeruni shpirtdjajve, kokëzinjve...

s’janë tjetër, janë shëmtia vet, n’tokën e Zotit

TUNGJATJETA MASHTRIM

Gjurmëve të frymëjetës

kush mundet më bukur ta stis rrjetën

anash e përanash e gjithë kohën andej e këndej

endet në fjalë në ecje kujdesshëm dhe ngrit kurtha mjegulle

vë gurthemel në murin e fjalëve dhe nis shtjellën

tungjatjeta mashtrim

i bukuri mashtrim i thekshmi

del në breg, ec e mos beso deri në theqafje, pastaj

dalin gjërat lakuriq t’vërtetat dhe s’di çka të bësh me veten

po kah kthejnë e kah të serviren me maska...

natën përgjatë terrinës  e ditën përgjatë dritës

përbirohen duke t’u shitur me fytyrë engjëlli

tungjatjeta mashtrim

ditën për drekë

në dashuri në gjak njeriu

në mendësi kohe në secilën hapësirë

tungjatjeta mashtrim

edhe kur s’flejmë dot mbi një pikëllim

edhe mbi histori fjalësh

e në kufij hartash njerëzore

tungjatjeta mashtrim

edhe në seance hijerënda

e në mbledhje shtetesh ku jargon hipokrizia

jehut te thekshëm të thënieve të tyre

kur i theksojnë fjalëve ju besojmë

kur ikin nga prapa shpine të thermojne

tungjtjeta mashtrim

aktrim i rëndi aktrim

i pështirosur i pështymaftë...

kur del në dritë e vërteta

ti nuk je vetvetja, je tragjedia vet

por vazhdon sërish mjegullnajën e s’ia gjen askund fundin

as fjalës as thënies as të vërtetës kthinave të errëta të jetës...

dhe të përkulem para teje

si para të vërtetës pa shpjegim

tangjatjeta mashtrim...

sa i vërtetë që je sa kryetrim...

derisa del në shesh e vërteta ne paguajmë

haraçin tënd rëndë, shumë rëndë

e që nuk paguhet me asnjë çmim...

tungjatjeta mashtrim

i vetvetes i jetës i pjesës së njeriut

i secilës vragë në ecje në vArasjen me paramendim