Sakras Art Gallery

Sekuenca filmike

RTK

TOP CHANNEL

RTV 21

ALSAT

TV KLAN

KLAN KOSOVA

BOTA.AL

ALBANIAPRESS

ALBINFO

EXPRESS

KOHA DITORE

ZËRI INFO

KOSOVA SOT

INSAJDERI

BOTA SOT

GAZETA METRO

GAZETA SINJALI

ALBANIAN POST

KALLXO COM

LAPSI.AL

ZEMRASHQIPTARE

KOSOVA PRESS

TELEGRAFI

EUROPA E LIRË

ZËRI I AMERIKËS

PSIKOLOGJIA

TRIBUNA SHQIPTARE

SHËNDETI

DITURIA

PRESHEVA.COM

GJUHA SHQIPE

KOSOVARJA

RADIOPROJEKT

Bhagwan Rajneesh - OSHO

Shqipëroi: Hasan HAMËZBALA

NDËRPREJENI ME MARRËDHËNIET

Pra, unë jam re e bardhë, dhe e tërë përpjekja ime është që edhe ju të ju bëj re të bardha të cilat lundrojnë qiejve. Askund nuk shkohet, prej askund nuk vihet. Vetëm të qenët në çdo çast – përsosshmëri.

Unë nuk jua mësoj idealet, kurrfarë detyrimesh. Unë nuk ju flas: “Jini ky, bëhuni ai”. I tërë mësimi im është skajshmërisht i thjeshtë: “Çfarëdo që të jeni, pranojeni atë ashtu tërësisht sa jashtë të mos mbetet asgjë që do të duhej realizuar.”

Dhe atëherë do të bëheni Re e Bardhë.

Nxënësi:

“Osho, a do të na thoni diçka për marrëdhënien tuaj me Retë e Bardha?”

OSHO:

Unë jam reja e bardhë. Këtu nuk ka marrëdhënie, as nuk mund të ketë.

Marrëdhënia ekziston kur jeni dy, të ndarë. Pra, marrëdhënia në realitet dhe nuk është marrëdhënie, por separim, ndarje. Kudo që ka marrëdhënie, aty domosdoshmërisht ka edhe separim.

Unë jam reja e bardhë. Ju nuk mund të jeni në marrëdhënie me renë e bardhë. Ju mund të jeni një me të dhe mund t’i lejoni të jetë një me ju, por marrëdhënia është e pamundshme. Në marrëdhënie përherë mbeteni të ndarë, kurse në përndarje gjithmonë është i pranishëm manipulimi.

Kjo është një nga mjerimet më të mëdha të jetesës njerëzore – ne madje edhe nga një këso dashurie krijojmë marrëdhënie. Dhe pikërisht me këtë – dashuria është e gjykuar për vdekje. Në dashuri nuk guxon të ketë marrëdhënie. Ju duhet të bëheni një me të dashurin dhe t’i jepni rast të bëhet një me ju. Kjo duhet të jetë shkrirje - vetëm kështu konflikti pushon. Nëse kjo mungon, dashuria ka për t’u bërë fushë lufte.

Po qe se në dashuri JU jeni, gjithmonë do të provoni të manipuloni, të posedoni, të bëheni zotëruesi i madh, gjithmonë keni për të eksploatuar. Ashtu tjetri ka për të qenë i shfrytëzuar jo si diçka e fundit, por ekskluzivisht si diçka që ka rëndësi relative.

Me renë e bardhë ju këtë nuk mund ta bëni – renë nuk mund ta bëni as grua as papuçe. Nuk mund ta vëni në pranga e as që mund ta nxitni për marrëdhënie. Ajo këtë nuk ka për t’ua lejuar, ajo madje nuk ka as për t’ju dëgjuar. Njeriut të tillë i është bërë boll çdo gjë; prandaj edhe është bërë re e bardhë.

Ju mund të jeni një me retë e bardha, dhe nëse ju doni, zemrat e tyre do të çilen.

Por mendja njerëzore nuk mund të mendojë për diçka që tejkalon marrëdhënien, shkaku se nuk mund të mendojmë për veten si për diçka joekzistuese. Ne jemi. Sado ta fshehim këtë, ne jemi. Poshtë në thellësi egoja ekziston, dhe poshtë në thellësi egoja vazhdon me manipulimin.

Me renë e bardhë kjo nuk është e mundur. Me egon tuaj ju mund ta shikoni renë e bardhë, mund të mendoni për të, por fshehtësia për të ka për të mbetur e mbyllur. Dyert do të jenë të mbyllura. Keni për të mbetur jashtë, në errësirë.

Por, nëse egoja juaj zhduket, do të bëheni edhe vetë re e bardhë.

Në zen ekziston një nga traditat më të lashta të pikturimit. Një Mjeshtër zeni e kishte një nxënës të cilit ia mësonte pikturimin e, nëpërmjet pikturimit, natyrisht edhe meditimin.

Nxënësi i tij thjesht ishte i magjepsur me bambusët, dhe pothuaj pandalim vizatonte dhe pikturonte bambusë. Në një rast, Mjeshtri i tha nxënësit të vet: “Derisa vetë nuk bëhesh bambus, kurrgjë nuk ka për të ndodhur.”

Pa kurrfarë ndërprerjesh, nxënësi tërë atë dekadë pikturonte vetëm bambusët dhe asgjë tjetër. U bë aq efikas në këtë saqë mund të pikturonte bambusë përsosshmërisht autentikë symbyllur, në natën më të errët, pa kurrfarë drite. Madje, edhe ashtu të pikturuar bambusët ishin pothuajse të gjallë.

Por, edhe për shkathtësinë e tillë Mjeshtri nuk e lavdëronte, ai vetëm i thoshte: “Jo. Po qe se nuk bëhesh bambus, si ke për ta pikturuar? Mbetesh i ndarë, mbetesh shikues, spektator vetëm. Në këtë mënyrë ti mund ta njohësh bambusin vetëm nga ana e jashtme, por ajo është vetëm periferia – jo shpirti i atij bambusi. Nëse nuk bëhesh një me të, nëse nuk bëhesh bambus, si mund ta njohësh nga brenda?”

Edhe një decenie kaloi në luftën e nxënësit me vetveten, por Mjeshtri përsëri nuk e lavdëronte. Nxënësi këtë nuk e quajti të drejtë, prandaj u zhduk bashkë me mjetet e pikturimit në pyllin me bambusë.

Kaluan tri vjet, e kurrgjë për të nuk u dëgjua. Arrinin vetëm zëre se ishte bërë si bambusi. Tashmë as të pikturojë nuk dinte. Jetonte me bambusët, frymonte pranë tyre. Era frynte, kurse bambusët vallëzonin; nxënësi i arratisur po ashtu.

Kur dëgjoi për tëra këto, Mjeshtri filloi ta kërkonte. Dhe vërtet nxënësi i tij u bë bambus. Mjeshtri iu drejtua: “E tashi harro çdo gjë lidhur me bambusët, harroje edhe vetveten.” Nxënësi i habitur tha: “Por, Mjeshtër, ju më keni thënë të bëhem bambus dhe unë ju dëgjova!” Mjeshtri në këtë iu përgjigj: “Po, por tashi edhe këtë harroje, meqë tashi kujtesa jote është bërë pengesë. Poshtë në thellësi ende je i ndarë me kujtimin se je bërë një me bambusin. Ndaj, ende nuk je bambus i përsosur, shkaku se bambusi nuk kujton ndonjëfarë nxënësi timin. Prandaj, harroje edhe këtë.”

Në dhjetë vjetët e ardhshme për bambusët nuk është diskutuar. Vonë një ditë Mjeshtri ftoi nxënësin e vet dhe i tha: “Tashi mund të pikturosh. Së pari je bërë bambus, e pastaj e ke harruar bambusin dhe më në fund – je bërë bambus i  padyshimtë, pikturimi yt më nuk ka për të qenë pikturim veçse rritë e brendshme.”

Pra, unë nuk jam në kurrfarë marrëdhëniesh me retë e bardha fare – unë jam reja e bardhë. Dhe po kështu dëshiroj që edhe ju të bëheni re të bardha dhe ta ndërpreni me marrëdhëniet.

Ndërprejeni me marrëdhëniet – mjaft jeni mbushur mend. Shumë jetë i keni kaluar në marrëdhënie, herë me atë, herë me këtë. Dhe mjaft keni vuajtur, bile edhe shumë. Keni vuajtur më shumë sesa e meritoni.

Kurse të gjitha vuajtjet kanë qenë të përqëndruara në koncepcionet e gabueshme rreth marrëdhënieve. Koncept i gabueshëm është: Së pari duhet të jesh i vetvetes dhe tek pastaj në marrëdhënie. Dhe së këndejmi rrjedhin të gjitha tendosjet, të gjitha konfliktet, e tërë dhuna dhe i tërë ferri përcjellës.

Sartri në një vend ka thënë: “Ferri, janë të tjerët”. Por, në realitet, të tjerët nuk janë ferri – të tjerët janë të tjerë vetëm shkaku i egos suaj. Nëse ju nuk jeni, as të tjerët nuk do të jenë.

Dhe kurdo që kjo të ndodhë – në mes të njeriut dhe drurit, në mes të mashkullit dhe femrës, kurdo që t’ju ndodhë të zhdukeni, ferri po ashtu do të zhduket. Në çast do të transformoheni – keni hyrë në parajsë.

Ai tregimi i lashtë biblik është i tejmrekullueshëm: Adami dhe Eva janë të përzënë nga kopshti i Edenit sepse kanë ngrënë pemën e ndaluar – pemën nga trungu i diturisë. Kjo është një nga parabolat më të bukura në botë.

Përse pema nga trungu i diturisë ka qenë e ndaluar? Thjesht për atë se me diturinë vjen egoja. Posa ta dini se jeni, keni rënë. Ky është mëkati burimor.

Kurrkush Adamin dhe Evën s’i ka larguar nga parajsa. Po atë moment që janë bërë të vetëdijshëm për veten, për veçantitë e veta, kopshti parajsor është zhdukur. Për sy të tillë, sy të mbushur ego, parajsa nuk mund të ekzistojë.

Nuk është fare e saktë se ata janë përjashtuar nga parajsa – parajsa është këtu dhe tash. Aty është, skaj jush. Ajo parajsë ju përcjellë kudo që ju të shkoni, por ju nuk mund ta shihni. Po qe se egoja zhduket, Kopshti Parajsor përsëri bëhet i dukshëm. Përsëri jeni në të. Edeni është i zbuluar. Kurrë as që keni qenë jashtë tij.

Provojeni këtë: Uluni pranë drurit dhe plotësisht harrojeni vetveten. Le të mbetet vetëm druri. Kjo i ka ngjarë Budës nën drurin Bodhi. Ai nuk ka qenë: në atë çast çdo gjë ka ndodhur. Vetëm druri Bodhi ka mbetur.

Ju ndoshta edhe nuk dini se pesëqind vjet pas Budës nuk janë ndërtuar as shtatoret e tij e as që është pikturuar figura e tij. Pesëqind vjet, pa ndalim, kurdo që tempulli  budist ka qenë i përfunduar, piktura e vetme brenda faltores ka qenë piktura e drurit Bodhi. Dhe ajo ishte e tejmrekullueshme – shkaku se po atë moment që Guatam Sidarta u bë Buda, ai plotësisht mungonte; vetëm druri kishte mbetur.

Gjejeni momentin kur nuk jeni. Dhe ato momente të mosekzistencës janë momentet kur për të parën herë vërtet do të jeni.

Pra, unë jam re e bardhë, dhe e tërë përpjekja ime është që edhe ju të ju bëj re të bardha të cilat lundrojnë qiejve. Askund nuk shkohet, prej askund nuk vihet. Vetëm të qenët në çdo çast – përsosshmëri.

Unë nuk jua mësoj idealet, kurrfarë detyrimesh. Unë nuk ju flas: “Jini ky, bëhuni ai”. I tërë mësimi im është skajshmërisht i thjeshtë: “Çfarëdo që të jeni, pranojeni atë ashtu tërësisht sa jashtë të mos mbetet asgjë që do të duhej realizuar.”

Dhe atëherë do të bëheni Re e Bardhë.

            Pjesë nga libri  “RRUGA IME, RRUGË E REVE TË BARDHA”