Sakras Art Gallery

Sekuenca filmike

RTK

TOP CHANNEL

RTV 21

ALSAT

TV KLAN

KLAN KOSOVA

BOTA.AL

ALBANIAPRESS

ALBINFO

EXPRESS

KOHA DITORE

ZËRI INFO

KOSOVA SOT

INSAJDERI

BOTA SOT

GAZETA METRO

GAZETA SINJALI

ALBANIAN POST

KALLXO COM

LAPSI.AL

ZEMRASHQIPTARE

KOSOVA PRESS

TELEGRAFI

EUROPA E LIRË

ZËRI I AMERIKËS

PSIKOLOGJIA

TRIBUNA SHQIPTARE

SHËNDETI

DITURIA

PRESHEVA.COM

GJUHA SHQIPE

KOSOVARJA

RADIOPROJEKT

Shkruan: Ibrahim HAJDARI

www.mjellma.org

NË KËRKIM TË VETËNJOHJES

          Kush jemi? Prej nga vijmë dhe ku shkojmë? Pse erdhëm në këtë botë? Cili është misioni ynë?... A do ta zbulojmë ndonjëherë arsyen e të qenurit tonë?

            Në ndarje, duke u përshëndetur, miku im i vjetër, gjersa po shikonte qiellin i cili kishte filluar të errej, më tha:"... ja, perëndoi Dielli!" Nuk u durova pa ia kthyer: mua më duket se lindi Hëna!... Miku, zbriti shikimin poshtë, dhe pa fshehur kureshtjen që i kaploi fytyrën, u dha këmbëve. Ndjeva vetëm psherëtimën e fjalëve që i rrodhën ndër buzë: "Mirupafshim...".

            Fatkeqësisht, miku im nuk është i vetmi. Shumë njerëz e pohojnë të njëjtën gjë, por në versione të ndryshme: iku dimri, në vend të: erdhi pranvera; kaloi nata, në vend të: agoi dita; u tret Dielli, vend të: u shfaq muzgu, etj. Megjithatë, vonë kuptova se ajo për të cilën angazhohet njeriu i sotëm, gërshetohet në një sintagmë të vetme: SI TA VAZHDOJMË JETËN, VEPRIMET T'I KRYEJMË E KOHËN TA NDALIM?

            Më parë as që nuhatja diçka nga ky lëmsh, ku struken (ndoshta) përgjigjet jo të shtangimit të kohës, hapësirës, lëvizjes, etj. por edhe ato esencialet, për të cilat shpesh njerëzit, duke mos u gjetur përgjigje bëjnë vetëvrasje. Është vështirë që njeriu të arrijë deri në atë shkallë të perceptimit intelektual sa që ta ngacmojë kutinë e vet të vogël të trurit me kapacitet të paskajshëm, me disa pyetje kardinale për të cilat më parë ka qenë i bindur se janë, pa përgjigje... Pastaj, është shumë më lehtë që të arrihet deri në përgjigjen e dëshiruar, sepse, mos të harrojmë: Jo vetëm që nuk ka çështje të pazgjidhura në jetë, jo vetëm që nuk ka pyetje pa përgjigje adekuate, por ka edhe rrugë dhe forma të ndryshme që çojnë drejt tyre. Është në vullnetin tonë të lirë që ta zgjedhim rrugën ose formën. Me rëndësi është që të arrihet qëllimi, pa i kushtuar rëndësi formës, por më tepër përmbajtjes (gabohen ata që do të tentonin të më quajnë makiavelist: politika e tij "qëllim i arsyeton mjetet" dhe maksima jonë "ngacmojmë dhe provokojmë trurin për ta arritur qëllimi", janë dy gjëra fare të ndryshme, siç mund të jenë të ndryshme ajri dhe vakumi, vdekja dhe amshimi, nata dhe dita, therrat dhe mimozat apo pse jo laviret në Bordello dhe Muzat në Helikon).

            Para së gjithash, nuk gabojmë nëse që tash fillojmë ta zëmë veten pisk, p.sh.: Kush jam unë në të vërtetë?  Kush më solli në këtë jetë? Cili është fati im?  Po e nesërmja çdo të më sjellë? Sa do të zgjasë kjo jetë? Çka pas kësaj jete? Pse erdha në këtë botë? A do të kthehem sërish në të apo jo? Cili është misioni im?... Cilës prej këtyre pyetjeve mund t'i përgjigjem me korrektesë e saktësi? Njërës? Apo ndoshta, dy-tri syresh? Fatkeqësisht, asnjërës! Pse? Sepse mendojmë se para përgjigjeve, është vendosur një mur i madh, i pathyeshëm dhe i pakalueshëm, dhe ne, qenka e gjykuar që jetën ta kalojmë gjysmake, të gëzohemi e vuajmë vetëm brenda konturave të këtij muri të cilin vet e kemi ngritur! Shkurt, të bëhemi ne, robërit e të paqenës, i krijojmë vetë, pa na imponuar askush! Pse atëherë, nuk e rrënojmë këtë mur, për t'i shijuar ëmbëlsitë e ekzistencialitetit të tejmurit?! Pse nuk i hapim dyert e NDËRDIJES që të shohim tej kufirit të syve fizikë....

            Vetëm duke e rrënuar këtë mur, këtë barrierë të llahtarshme që na e kufizon të drejtën për ta zbuluar vetveten, do të mund të përcaktohemi në udhëkryqin e të qenurit të përbotshëm, për rrugën e cila do të na shpie deri tek vetënjohja, vetëzbulimi, në fund të fundit - deri tek UNI ynë i vërtetë (jo i mbështjellur me egon, siç e kemi tash, si shkaktar kryesor të këtij realiteti gjysmak fizik). Kësisoj, do të arrijmë në drejtim të zbulimit të asaj EKZISTENCE HYJNORE në qenien tonë, të cilën, as që e kemi të qartë se e kemi brenda, dhe pa mëshirë e kemi ndrydhur e strukur në një skaj gati të padukshëm të strukturës sonë të brendshme. Në këtë gjendje, i zgjerojmë hapësirën për manipulim vetëm EGOS - si sundues dhe perandor i vetëm i të bëmave tona në këtë dhe jetërat e kaluara, për të cilat dimë se vet i kemi kryer diku dhe dikur, por edhe veprimeve tjera për të cilat nuk jemi të vetëdijshëm se janë akte tona dhe për të cilat zakonisht kemi dëshirë të themi (sa për t'i mbyllur në sirtarët e pluhurtë të heshtjes) "kjo ishte vetëm ëndërr!", apo "nuk duhet t'i tregoj askujt për atë që më ndodhi sepse më përqeshin!" etj. etj.

            Kërkojmë të zbulojmë misteret e kozmosit të pafund, pa ditur se po aq pafund është edhe Uni ynë i përjetshëm - ky mikrokozmos me duar këmbë, me sy e veshë, dhe mbi të gjitha me të ashtuquajturin Princip Aktiv (Shpirti), pa aktivizimin e të cilit, trupi material do të na dukej vetëm si një masë balte, e gdhendur në formë njeriu, nga ndonjë skulptor i Barokut! Asgjë më shumë: vetëm një copë balte! Po, pse atëherë, njeriu vrapon kaq shumë pas materiales (kësaj cope balte), të cilën një ditë, megjithatë, e gjuan, e mbulon me dhe apo e lë zbuluar, e hedh në det apo në fund të tij, e djeg fare duke e shndërruar në pluhur etj. etj.?

            Është njësoj si puna e palltove, cilat dikush i ndërron çdo dimër e dikush më rra11ë. Kur të vjetrohet apo shqyhet, do ta veshim tjetrën. Të parën, patjetër, do ta gjuajmë diku, kudo qoftë...

            Kush jemi ne atëherë? Jemi vetë palltot apo ata të cilët i ndërrojnë palltot çdo dimër? Jemi skulptura prej balte apo jemi ata të cilëve u duken "rrobat e deritashme" vetëm si copa balte? Po, veç kësaj, si quhem unë? Quhem Pallto e Lëkurës apo quhem Ibrahim Hajdari? Quhem Pallto e Leshit apo quhem vetëm Krijesë Njerëzore? Quhem Copë Balte apo quhem vetëm Unë? Them se gishti apo dora është imja, e pse atëherë nuk e quaj veten Gisht, apo nuk them Unë Dora? Them se koka është imja e asnjëherë nuk them se emri im i vërtetë është UNË KOKA?!

            Kush jam Unë në të vërtetë?

            - Me siguri një udhëtar i largët, që përfitoi botëra e botëra, jetëra e jetëra përderisa kam arritur në këtë trup, në këtë formë, në këtë Pallto! Me siguri jam një udhëtar, të cilin e presin të hapërojë edhe në shumë botëra e jetëra, përderisa nuk do të arrij atje, ku disa kanë arritur më herët, për të mos u kthyer më kurrë në qenien materiale, për të mos e veshur më kurrë Pallton!...

            Me siguri jam Ai i përjetshmi, ndërroj trajtën sa herë që vyshkem, marrë tjetër formë sa herë që sëmurëm rëndë, pësoj "metamorfozë" sa herë që dikush më vret me gur, shigjetë, shpatë apo plumb, jam ai i përjetshmi që ndërroj rrobat sa herë që ato të parmet të më shqyhen...

            Sot këtu, nesër më tutje, pasnesër atje, më pak ngjeti  - kjo është puna e udhëtarit -derisa të shkrihet në Një, atje në kaltërsitë ndërqiellore, në astralin më të lartë, ku zhduken sytë e ballit dhe shfaqet SYRI I SHPIRTIT: për ta parë më mirë realitetin e djeshëm, të sotëm dhe të nesërm..