Sakras Art Gallery

Sekuenca filmike

RTK

TOP CHANNEL

RTV 21

ALSAT

TV KLAN

KLAN KOSOVA

BOTA.AL

ALBANIAPRESS

ALBINFO

EXPRESS

KOHA DITORE

ZËRI INFO

KOSOVA SOT

INSAJDERI

BOTA SOT

GAZETA METRO

GAZETA SINJALI

ALBANIAN POST

KALLXO COM

LAPSI.AL

ZEMRASHQIPTARE

KOSOVA PRESS

TELEGRAFI

EUROPA E LIRË

ZËRI I AMERIKËS

PSIKOLOGJIA

TRIBUNA SHQIPTARE

SHËNDETI

DITURIA

PRESHEVA.COM

GJUHA SHQIPE

KOSOVARJA

RADIOPROJEKT

Shkruan:Vaso PAPAJ

NË KUJTESËN  E PEMËVE

Librin e autorit Adem Zaplluzha, "Në kujtesën e pemëve" mund ta shkarkoni falas në sektorin

„Literaturë“

(E falënderojmë përzemërsisht autorin)

            ADEM ZAPLLUZHA SI DRONI DRITHËRUES NËPËR QIELLIN ARBËROR

            Kur miku im më besoi prezantimin e vëllimit të ri poetik "Në kujtesën e pemëve", pra shpirtin e tij, s’kisha sesi ta refuzoja edhe pse e dija që për mua ishte një poet i veçantë, paksa i ndërlikuar, herë hermetik dhe herë simbolik, rryma që kanë qenë prej kohësh jashtë preferencave dhe shijeve të mia të të shprehurit. Por që në vështrimin e parë, kuptova se s’kisha gabuar aspak. Të lexosh vargje, si më poshtë, ku poeti shpreh shqetësimin e tij më madhor si qytetar dhe artist, s’ke sesi mos të mrekullohesh:

                 S’ishe në gjendje të më kuptosh.

                 Jetova shtatëdhjetë vjet

                 Me një plagë të pashëruar,

                 Po dhe ti me shpirt të drobitur jetove

                 E zemër të përvëluar.

                 Atdheu im,

                 Tregomë si mund t’i shpëtojmë rrëmetit,

                 Si mund t’i shërojmë plagët e Gjergjit?

            E në vazhdim, pata rastin të përfundojë befas nëpër labirintet e legjendave me rrënjë mijëravjeçare, në thellësi të magjisë së bjeshkëve, nëpër episode  historike të largët e të afërt mes të cilëve ka kaluar vendi, të jetojë dhimbjen e dhimbjeve, atë të fatit të Atdheut, të admirojë trajtimin artistik të tolerancës dhe mirëkuptimit të popullit përpara diversitetit të feve, të ndjejë plagët e emigrimit të përshkruar me një dhimbje që të trondit, por dhe që të jep forcë dhe optimizëm, të humbas në një botë që lëviz, herë brenda shpirtit të poetit, herë brenda mureve të mykur të shtëpive të braktisura, të bujtinave gjysmë të errëta, herë rrugicave të mëhallëve pa emër, por që dihen se cilat janë dhe herë çative që “blegërojnë” aty këtu mes fushës, “ku kanë zënë të shpërthejnë lastarët”, “ku bari i fishkur ngre kokë e ku s’ndalen britmat e gurëve”.         

            Sinqerisht me orë të tëra kam medituar në heshtje mbi ato vargje. Dhe Adem Zaplluzha më ngjau me një dron drithërues, që fluturon lart, mbi qiellin arbëror, shumë lart dhe që, sa më shumë i afrohet tokës, aq më shumë të bën të mendohesh gjatë për ta kuptuar dhe zbërthyer filozofinë e tij pozitive plot të vërteta drithëruese, por dhe ngazëlluese, shpesh herë. Vargje sa të rralla aq dhe të sinqerta këto të më poshtmet:

                    Nëse të harroj,

                    Moj Shqipëri e maleve të Naimit,

                    Mbi varrin tim mbiftë bar i keq,

                    Mu shteroftë palca e kurrizit!

                    Nëse të harroj u shndërrofsha në zvarranik

                    E mallkimi mbi brezat e fisit ti

                    u trashëgoftë si prikë!

            Por kur droni vjen e të ulet pranë, të entuziazmon, të mbështjell, me lloj-lloj vellosh, dasme apo morti qofshin, të fut  e të mban në një botë nga ku s’del dot më, pa e shijuar e përpirë të tërën. Duhen orë të tëra që t’i komentosh të gjitha poezitë që përfshihen në vëllimin Në Kujtesën e Pemëve. Do të mbushej, madje, një libër i tërë nga fillimi, nëse do të ndodhte kjo. Akoma më shumë po të ndaleshe në vargje të veçantë dhe në figura të veçanta, të admiroje shumësinë e tyre në çdo poezi, në çdo varg, në çdo shprehje.  Po këtu s’është as koha dhe as vendi për ta bërë këtë imtësisht… Ndaj, le t’ia lemë këtë me gjithë zemër lexuesit.

Durrës ,12 Maj 2015

Poezi nga libri i autorit Adem Zaplluzha "Në kujtesën e pemëve"

NJË ZOG PREJ DRITE

Nëpër qiellin me nëntë plagë

Të Kosovës martire,

Sërish fluturojnë disa lloje zogjsh

Prej atyre me shpirt të plagosur,

Zogj të kaltër prej drite të pasosur.

Dikur banonte sterra në këto anë,

Kurse sot

Një flakë e zjarrtë prej flatrash,

Me dashuri të padëgjuara i mat

Hapësirat e kaltërsive të fituara.

Këtu tani kujtimet maten me dashuri.

Nga rëra e çmendur e detit

I ngritëm spirancat e vuajtjeve

Dhe sot si zogjtë e parajsës

Fluturojmë pash më pash galaktikës.

Para dhe pas nesh

Kemi lënë ngordhësirat.

Kundërmojnë si kurrë më keq.

Një zog prej drite në fillim të tunelit,

Depërton në palcën e shëruar të atdheut.

NUK NDALEN AS BRITMAT E GURËVE

Njerëzit vijnë e shkojnë,

Shkojnë dhe sërish vijnë

Si somnambulët,

Por këtu gjejnë po ato murana

Të vdekura, siç i kishin lënë dikur.

Një hije e brishtë sheh përtej mjegullave.

Krakëllimat e erës së shthurur

Asnjëherë nuk pushojnë.

Zogjtë e skalitur të mendjes

Rrallë herë fluturojnë

Nëpër fushat e djegura të mëllenjave.

Nga një lis i gjatë trung prerë,

Kanë zënë e po shpërthejnë lastarë

Në qindra degë pemësh të shpëtuara.

Njerëzit si zogjtë qenkan ulur

Dhe i vajtojnë varret e dhunuara.

Nuk ndalen as britmat e gurëve.

Këtu edhe bari i fishkur ngre kokë.

Larg, diku mbi bjeshkë, dëgjohen jehonat

E thirrmave të gjyshërve krenarë.

Dëgjohen si nëpër balada ligjëruar

Hingëllimat e frerëve të robëruar.

NJËQIND VJET FOLËM NË ERË

Nëpër lagje të braktisura

Kalojnë njerëz me sy të mjegulluar,

Pa emër dhe mbiemër,

Me parathëniet e dhembjeve kapluar.

Turtujt më nuk shihen nëpër degë.

Janë tharë kujtimet më të hershëm.

Asnjë njeri i njohur nuk kalon

Rrugicave të mëhallës sonë.

Kam mbetur si një kërcu në shi.

Ky shpirt i çmendur i erës

Po i thyen drurët nëpër male.

Zoti e di kur do pushojnë dhembje e halle.

Mos më thuaj asnjë fjalë sonte.

Mbase, as që kanë rëndësi fjalët.

Njëqind vjet folëm dhe iu lutëm engjëjve.

Lutjet tona asnjëherë nuk i dëgjoi perëndia.

Më lini këtu mbi këtë cung.

Dua t’i numëroj gabimet e mia gjatë viteve,

Por edhe tuajat, qofshi ëndërrimtarë.

Mos harroni, të gjithë ne jemi mëkatarë.

NUK ISHA I VETMI ATË DITË

Ky lis i vjetër mes nesh,

Ndan ditën nga nata e trishtuar.

Turtujt u përngjajnë

Zogjve shtegtarë pa shpresë:

Herë ikin e herë kthehen në atdhe të përmalluar.

Nuk isha i vetmi atë ditë.

Pas meje vinin drurët ngarkuar me gjethe.

Vinin edhe  frymëmarrjet e erës.

Gurët rrotulloheshin tërmal pyjeve,

Rrotullohej qiellit dhe kaltërsia e pranverës.

Gjërat dukeshin si një ëndërr,

Nuk ishin të prekshme

Si vegimet.

Anija e jonë rrëshqiste nëpër rërë,

Rrëshqiste deri në fundosjen e fundit.

Mbi kokën time të thinjur,

Përpos të lehurave, asgjë tjetër nuk dëgjohej.

Kurse mjegullat i krahasoja me çafkat

Që pandërprerë krakëllinin

Hapësirave të grisura të atdheut tim, që nxinin.

ZËRI I SAJ BURONTE NGA RRËNJËT     

Për befasinë time dhe të të tjerëve

I paskam harruar emrat e drurëve.

Nuk jam duke i njohur as speciet e barit.

Çfarë po ndodh kështu me mua?!

Dje isha një tjetër njeri.

Një pemë e egër bisedonte me trishtilin.

Zëri i saj buronte nga rrënjët,

Kurse nga degët e fishkura si trishtimi,

Pikonin dhembjet e mjegullave.

Për befasinë e erës, unë e ndjeja ringjalljen.

Dy duar të lodhura përshëndesin zogjtë.

Fluturimet janë të rralla në fshatin tim.

Vetëm çatitë e lodhura

Ndodh ndonjëherë të blegërojnë.

Mbase imitojnë yjet klandestinë

Dhe fluturimet e shpeshtë të lejlekëve.

Mbrëmë binte një shi i trullosur

Nën mështeknën e vjetër.

Nuk po ndalen zogjtë e verbër

Në këtë mal s’dashka të pushoj furtuna.