Sakras Art Gallery

Sekuenca filmike

RTK

TOP CHANNEL

RTV 21

ALSAT

TV KLAN

KLAN KOSOVA

BOTA.AL

ALBANIAPRESS

ALBINFO

EXPRESS

KOHA DITORE

ZËRI INFO

KOSOVA SOT

INSAJDERI

BOTA SOT

GAZETA METRO

GAZETA SINJALI

ALBANIAN POST

KALLXO COM

LAPSI.AL

ZEMRASHQIPTARE

KOSOVA PRESS

TELEGRAFI

EUROPA E LIRË

ZËRI I AMERIKËS

PSIKOLOGJIA

TRIBUNA SHQIPTARE

SHËNDETI

DITURIA

PRESHEVA.COM

GJUHA SHQIPE

KOSOVARJA

RADIOPROJEKT

Shkruan: Adem ZAPLLUZHA

NËPËR GJYMTYRËT E MJEGULLAVE

Librin me poezi të autorit Adem Zaplluzha, "Nëpër gjymtyrët e mjegullave"  mund ta shkarkoni falas në sektorin

„Literaturë“

E falënderojmë përzemërsisht, krijuesin e palodhur dhe poetin e madh, A. Zaplluzha, për këtë kontribut tejet të çmuar, për  veprimtarinë e tij shumë humane, duke ua ofruar lexuesve të nderuar, edhe këtë libër, për shkarkim  falas.

ME ZËRIN E TRISHTË TË ERËS

Ishte natë

Sapo i prekëm tingujt e shiut

Ia behën hingëllimat e mjegullave

Vetëtimat si në ndonjë baladë të vjetër

Zunë të vetëtinë

Nëpër fushat e verbëta

Sërish nata nuk pushon

Dëgjohen lehjet e kometave

Nëpër shuplakat e fjollave

Dynden retë e dyshimta

Hëna rri ulur

Në mendimet e meteorëve

Rri ulur

Dhe i shkulë flokët e argjendta

Nuk prajnë as uturimat e qiellit

Yjet endacak

Bredhin prej një ane

Në anën tjetër të imagjinatës

Nata e dehur

Me një gjym prej argjile të pjekur

Nuk i ndalë serenatat

E posa të nisura të një nate

Shkeli mbi ëndrrën e barit të fishkur

Mëngjesi dhe vesa kolliten

Kanë filluar të kolliten

Edhe fushat

Lumëbardhi ulur mbi gurin

E mallkimit

Bisedon me zërin e brishtë të erës

Dhe i thërret të reshurat 

DO E MARR DYNJANË

Një ditë ndoshta të mërkurën

Kur më nuk kthehen

Shirat në gjumin tim

Do i marr ëndrrat e mia

Dhe do dal në rrugë ta marr dynjanë

Një ditë kur etjet ngopen

Me trishtimin tim

Domosdo do i mbushi xhepat

Me mjegulla të bardha

Dhe sërish si kryqin tim

Do e marr dynjanë

Në këtë portret të vjetër

Më kanë mbetur vetëm kujtimet

Si vegimet e largëta

Vegimet më paraqiten në gjumë

Unë veç kam dal nga lëkura ime

Dhe s’di më se ku jam

Ikona e vjetër në murin e kishës

Mbi njëqind vjet gjallë më mban

Por sërish dhe sërish

Nuk jam i rehatshëm

Si mund të jetoj

Pa e marr në sy dynjanë

BUNACA

Hijet janë po ato hije

Me sajesa të njëjta

Siç ishin dikur mendimet e mia

Kur zbresin në fund të gotës

Nuk thyhen shikimet e erës

Dehen me një kupë verë

Dhe se njohin askënd

Kur gjunjëzohen makthet

Por sërish janë hije

Që u përngjajnë kukullave të dyllta

Një kalë i egër

Vrapon nëpër gjelbërimet e luadheve

Njerëzit prej druri i shalojnë hijet

Mëgojëzat përtypin ashtin e lisit

Nga sytë e kaut  të moshuar

Si trishtimi pikon nostalgjia

Një milingonë e verdhë

Kalëron mbi flokët e mëndafshta

Të hënës lakuriqe

Në shpirtin e lodhur të anijes

Bunaca për herë të fundit

E lëshoi spirancën e fjalëve

PO QAN NJË ARI I MURRMË

Është një dimër i gjatë

E i pështirë

Era i ka hipur kallkanëve

Dhe i shalon mjegullat e hirta

Jashtë mureve të dhomës

I ka shtrirë duart acari i ngrirë

Degët sajojnë

Një tregim për pranverën

Njerëzit shkelin mbi sintagma

Dhe disa herë në ditë

Si buajt në zgjedhë

I ripërtypin fjalët e veta

Mes parathënieve të shiut

Murrlani bisedon

Me ashtin e një varri

Varrtarët i ka zënë një gjumë i rënd

Mbi një degë të thyer ulliri

Po qan një ari i murrmë

Pjalmi i borës

Luan tangon e parë me këtë dimër 

KËTU NË BALLKAN

Ky shi imcak

Mbase nuk është i fshatit tim

Kush e di se nga është nisur

Bredh tok me mjegullat e verdha

Mbi flokët e gjelbërimit

Netëve të vona e të përgjumura

Kur flenë këndesat

Stërkalat zgjohen jerm

Dhe ecin mbi çatitë e rrënuara

Ecin deri në fund të një sintagme

Njerëzit kalojnë kokulur

I kanë humbur të gjitha shpresat

Ecin si bohemët nën urat

E thyera të Lumëbardhit

Pambarimisht

Ecin nëpër kujtesën e ujit

Kur ikin dimrat

Këtu zë fill e bie një borë e kuqe

Muret e rrugicave të ngjyrosura

Me ngjyrë të zezë dheu

I hapin arkapitë e mbyllura

Atje tej bjeshkëve

Duket qartë se si ecën pranvera

Ecën me flokët e shprishura

Këtu në Ballkan

Sa ora ndryshojnë stinët

Për të mirë ose për të keq

KUR IKIN ZOGJTË

Po më hanë ky qiell i huaj

Ethet e kësaj nate

Kurrsesi s’paskan të ndalur

Nga shija e një molle të thartë

Më janë mpirë dhëmbët

Vapa po i kafshon dhëmballët e erës 

Brenda kësaj dhome

Ka hyrë një dimër i huaj

Cila na qenka kjo stinë

Që kaq shumë po i përngjan kallkanëve

Një plep mbeti pa asnjë gjeth

Po ikin edhe çafkat

Me mjegullat

Nëna ime po ikin mëllenjat

Nga fushat e kalbura të kujtesës

Kosa e topitur bisedon me barin

Sytë e verbët të degëve lotojnë

Dënesin rrënjët tok me rrëshirën

Kësaj rruge të huaj në xhepin tim

I paskan ikur zogjtë prej argjile

Prishtinë, 27 mars 2014

DEHJA DHE ASKUSH TJETËR

Nën hijen e një peme të moçme

Pash siluetën time

Flokët e thinjura të trishtimit

Ngarkuar me lot

Pash edhe hënën e molisur

Duke çapitur nëpër degët e mjegullave

Ishte një natë e ngarkuar me mall

Ti ishe në qytetin tënd

Kurse unë nëpër kafenetë

E qytetit buzë kalasë

Unë gota e dehur e verës

Dhe askush tjetër pranë tavolinave

Një valle e lashtë lozej skutave

Gishtat e mia prej nikotine

Kruanin syrin e sëmurë të hënës

Kjo natë e esëll

Qenka fundosur si titaniku

Në gotën e dehur të dëshpërimit

Askush nuk ma zgjat dorën

Edhe dehja rri pranë tavolinës me mua

Dehja dhe askush tjetër

Nata e gjatë sa njëqind vjet qensh

Po i përtyp ndjenjat e mia të verbëta

Poezi nga libri "Nëpër gjymtyrët e mjegullave"