Sakras Art Gallery

Sekuenca filmike

RTK

TOP CHANNEL

RTV 21

ALSAT

TV KLAN

KLAN KOSOVA

BOTA.AL

ALBANIAPRESS

ALBINFO

EXPRESS

KOHA DITORE

ZËRI INFO

KOSOVA SOT

INSAJDERI

BOTA SOT

GAZETA METRO

GAZETA SINJALI

ALBANIAN POST

KALLXO COM

LAPSI.AL

ZEMRASHQIPTARE

KOSOVA PRESS

TELEGRAFI

EUROPA E LIRË

ZËRI I AMERIKËS

PSIKOLOGJIA

TRIBUNA SHQIPTARE

SHËNDETI

DITURIA

PRESHEVA.COM

GJUHA SHQIPE

KOSOVARJA

RADIOPROJEKT

Shkruan: Hydajet BYTYÇI

NEVOJA PËR VETËNJOHJE

(pjesa e dytë)

 Por kush i organizoi ato atome, molekula, qeliza e inde dhe ua dha formën e caktuar, dukjen e caktuar, bukurinë e caktuar, simpatinë e caktuar, mendimin e caktuara, ndjenjat e caktuara, vetëdijen e caktuar?... Sigurisht dhe pa dyshim se është shpirti ynë ai i cili e mbanë këtë trup fizik kështu të organizuar me formën e caktuar dhe me të gjitha ato që i përmendëm – vlerat përcjellëse.

Çfarë mund të bëjë religjioni?

Religjioni mund të bëjë shumë. Njerëzimi pikërisht ka nevojë për një religjion të mirëfilltë, autentik njerëzor. Kurse këto të ashtuquajturat religjione “të mëdha” nuk mund të bëjnë asgjë. Respektivisht ato nuk mund të bëjnë asgjë të mirë, se të këqija, si deri më tani, mund të bëjnë me shumicë. Siç e thamë edhe një herë më lart, ato janë shkaktare të një morie tensionesh të larta që i shkaktojnë pikërisht ato në civilizimin tonë. Sa urrejtje mbillet pikërisht nga prijësit e religjioneve, në emër të të vërtetave të tyre, dogmave bajate të tyre. Dhe është e pakuptueshme sesi njeriu i shekullit njëzet e një kapërthehet nga to, iu shtrohet atyre, iu dorëzohet, i gllabëron, helmohet me to, i vjell ato, i helmon të tjerët me to, njeriu i cili jeton në një botë kaq të zhvilluar materiale të jetë aq infantil, aq i pazhvilluar, aq i hendikepuar në aspektin e vet të brendshëm – kjo vërtet është vështirë e akceptueshme!

Njeriu pikërisht ka nevojë për një religjion të mirëfilltë njerëzor

Vetëm një religjion i mirëfilltë njerëzor, i cili nuk do t’i mësonte njerëzit se ferri e parajsa janë diku jashtë nesh, se zoti është diku larg, krejtësisht jashtë nesh, e i cili vështron me vigjilencë të lartë dhe na ruan që sa herë të bëjmë mëkat, të na ndëshkojë, dhe kryesisht të na ndëshkojë, i cili do t’i mësonte njerëzit se zoti është gjithkund, se zot është gjithçka, se s’ka asgjë në këtë botë që nuk i përket atij dhe që nuk është ai, e më së shumti në vetë ne.

Ta njohim vetveten

E për ta njohur zotin në vete, ne së pari duhet ta njohim vetveten. Prandaj shtrohet pyetja: ç’ jemi ne? Biologjia mbase do të thoshte: Ne jemi një grumbull atomesh, molekulash, të lidhura në qeliza dhe inde, të cilat paraqesin masën materiale e cila zë vendin e caktuar në hapësirë dhe është e dukshme për syrin. Ky është trupi ynë fizik, trupi ynë material, për të cilin ne jemi të detyruar që pa ndalim të marrim materie ushqyese e ta mbajmë. Domethënë, jeta jonë, siç mund të thuhet, është edhe një këmbim i vazhdueshëm materiesh organike, një marrëdhënie e përhershme.

Trupin fizik e mban shpirti ynë

Por kush i organizoi ato atome, molekula, qeliza e inde dhe ua dha formën e caktuar, dukjen e caktuar, bukurinë e caktuar, simpatinë e caktuar, mendimin e caktuara, ndjenjat e caktuara, vetëdijen e caktuar?... Sigurisht dhe pa dyshim se është shpirti ynë ai i cili e mbanë këtë trup fizik kështu të organizuar me formën e caktuar dhe me të gjitha ato që i përmendëm – vlerat përcjellëse. Në këtë së paku nuk do të duhej pasur dilema, sepse brenda jetës sonë pothuajse të gjithë kemi pasur rastin të shohim dikë duke vdekur dhe të bindemi në këtë: është pikërisht shpirti ai që e lëshon trupin dhe trupi tashmë është i vdekur. Po i foli nuk të flet, po i thirre nuk të përgjigjet, po e këshillove nuk të kupton, po e puthe, nuk ndien dashuri, po e pickove nuk ndien më dhembje, po ia kërkove mendimin, nuk ta jep. Thjesht, ai i cili ishte në trupin e caktuar disa çaste më parë nuk është më, prandaj trupi është vetëm një material “i vdekur”, një korubë materiale, një mekanizëm i diçkahi më të lartë të cilin e mbante në vetvete deri pak çaste më parë dhe tashmë është liruar prej tij. 

Dhe, të supozosh se krijesa njerëzore nuk ka shpirt, pa dyshim është idiotësi, idiotizmi më i madh. Vetëm mëso ta bësh dallimin midis trupit të gjallë dhe atij të vdekurit. Posa që forca e gjallë, shpirti, shkon nga trupi, trupi më nuk ka vlerë. Madje edhe trupi më i bukur, më nuk do të kishte kurrfarë vlere dhe askush s’do të gjakonte për të. Këtu është dallimi. Këtu qëndron dallimi midis të gjallës dhe të vdekurës. Në trup të gjallë ka shpirt, kurse në të vdekurin jo. Posa shpirti e lëshon trupin, ai më s’ka kurrfarë vlere, i padobishëm është. Kjo është tepër lehtë e kuptueshme dhe tepër thjesht mund të kuptohet, por shpeshherë edhe njerëzit “e mëdhenj” të ashtuquajtur s’arrijnë ta kuptojnë përmasën shpirtërore të jetës. Thjesht, trupi është i rëndësishëm vetëm derisa shpirti ndodhet në të.

Mbi të gjitha, jemi qenie shpirtërore

Jeta njerëzore e ofron shansin ta njohim të vërtetën për veten dhe shpirtin tonë. Kemi këtë trajtë të çmueshme të jetës njerëzore – mund të mësojmë për veten, për identitetin tonë: Prej nga erdhëm në këtë botë, çfarë është kuptimi i kësaj jete dhe ku do të shkojmë pas vdekjes.

Prandaj, gjëja e parë që do të duhej ta mësonim dhe ta kishim parasysh do të duhej të ishte se ne, përpos që jemi krijesa materialo-trupore, ne mbi të gjitha jemi qenie shpirtërore. Prandaj, përpos se bëjmë jetë trupore, ne duhet të bëjmë edhe jetën shpirtërore. E siç thuhet në Bagavad-Gita, një libër i rëndësishëm dhe autoritar sa u përket njohurive shpirtërore, jeta shpirtërore fillon në çastin kur e kuptoni se ju nuk jeni trupi juaj. Ky është fillimi i vërtetë i jetës suaj shpirtërore. Pra, duke bërë dallimin midis trupit tuaj dhe qenies suaj individuale. Dhe kur njerëzit zënë të mësojnë se nuk janë trupi i tyre, por diçka tjetër, më e lartë, më me vlerë, ky është fillimi i arsimimit transcendental.

Është njësoj si të identifikohemi me këmishën e kuqe që kemi në trup apo pallton

Thjesht, njerëzit së pari duhet të mësojnë kush janë: a janë trupat e tyre apo diçka tjetër. Ky është fillimi i arsimimit të vërtetë. Tash të gjithë po arsimohen të mendojnë se janë trupi. Për këtë, dikush që krejt rastësisht ka lindur në Drenicë, thotë me plot gojën “unë jam drenicas”, ai tjetri që krejt rastësisht ka lindur në Llap, ngulon se është llapjan, ky tjetri po ashtu i lindur krejt rastësisht në Opojë, ngulmon se është “opojar” e kështu me radhë. Kjo është njësoj, siç thotë Shrimad, sikur njeriu të identifikohej me këmishën që bartë në vete dhe të thoshte “Unë jam këmisha e kuqe”, sepse ka të veshur këmishën e kuqe. Dhe në një kuptim më të thellë, kjo është njësoj kur njeriu thotë “unë jam dukagjinas”, “unë jam pejan” e kështu me radhë. E ju nuk jeni këmisha e kuqe që keni në trup, ju jeni krijesa njerëzore që ndodheni brenda këmishës. Pra, ngjashëm me këtë, ky trup yni është si këmisha apo palltoja, që fsheh personin e vërtetë. Prandaj, nëse veten e njohim vetëm përmes këmishës apo palltos, atëherë nuk mund të thuhet se kemi arsimim shpirtëror. Por, këto gjëra kuptohen duke zhvilluar pjesën e arsyeshme të qenies sonë, jo pjesën shtazore. Dhe posa dikush e kupton ekzistencën e shpirtit, e kupton edhe ekzistencën e Zotit. Këto janë të lidhura. Sepse shpirti ynë është manifestim i vogël, individual, i shpirtit të madh që quhet Zot.

           Nga libri “Libër mbi shpirtin dhe mendjen - çelësi i përndritjes”