Sakras Art Gallery

Sekuenca filmike

RTK

TOP CHANNEL

RTV 21

ALSAT

TV KLAN

KLAN KOSOVA

BOTA.AL

ALBANIAPRESS

ALBINFO

EXPRESS

KOHA DITORE

ZËRI INFO

KOSOVA SOT

INSAJDERI

BOTA SOT

GAZETA METRO

GAZETA SINJALI

ALBANIAN POST

KALLXO COM

LAPSI.AL

ZEMRASHQIPTARE

KOSOVA PRESS

TELEGRAFI

EUROPA E LIRË

ZËRI I AMERIKËS

PSIKOLOGJIA

TRIBUNA SHQIPTARE

SHËNDETI

DITURIA

PRESHEVA.COM

GJUHA SHQIPE

KOSOVARJA

RADIOPROJEKT

NIKOLLA SPATHARI

          Një ndër krijimtaritë më të lëvruara të letërsisë shqiptare, është edhe POEZIA. Gjini e letërsisë ku bota e brendshme, ndjenjat më sublime, frymëzimi hyjnor...  shprehen përmes shkronjave të cilat krijojnë vargje... vargjet, pastaj, shpalosin mendime, mendimet krijojnë energji, energjia ndez dritat e dijës, rrezet e artë të së cilës i japin ngrohtësi zemrës, mendjes dhe shpirtit, e me këtë, edhe kuptim dhuratës më të shtrenjtë, vetë  jetës.

            Që nga Lekë Matrënga e Pjetër Budi, kjo energji nuk u ndalë asnjëherë së hedhuri farën e dijës, duke e kultivuar atë me dashurinë më të çiltër në shpirtin e pastër e fisnik të popullit shqiptarë. Duke i mposhtur të gjitha sfidat e kohës, kjo frymë e shpirtit të popullit, xixat e saja të arta, si një pishtar i shpresës, u bartën gojë më gojë, mendje më mendje, zemër më zemër... brez pas brezi... nga kokat më të ndritura të kombit si: Naimi, Çajupi, Mjeda, Asdreni, Shiroka... për të vazhduar tek Fishta, Konica, Noli, Migjeni... e deri në kohën tonë, duke u kthyer ai pishtarë në flakadan të përhershëm që tashmë nuk ka forcë në botë që mund ta shuaj fuqinë e zjarrit të tij...

            Dua ta falënderoj nga zemra mikun tim dhe poetin e mirënjohur, ADEM ZAPLLUZHA, që me përkushtim të jashtëzakonshëm, vizitorëve të kësaj faqeje, por edhe më gjerë, do t’ua prezantoj disa nga poetët më të njohur të kohës sonë, e me këtë, do e plotësoj e pasuroj edhe mozaikun e mrekullueshëm të letërsisë shqiptare.

(www.sa-kra.ch)

       Përgatiti: Adem ZAPLLUZHA

ANTOLOGJI E POEZISË MODERNE SHQIPE

NIKOLLA SPATHARI

             Hyrje

 
            Ka lindur në Malësi të Madhe me  5. 12. 1940, ku  mbaroi edhe mësimet e para. Erdhi fare i vogël në qytetin e Shkodrës dhe bëri shkollën e mesme pedagogjike. Studimet e larta i kreu  për matematikë - fizikë. Ka botuar 15 libra, nga të cilat 7 libra me poezi për të rritur dhe për fëmijë. Merret me  poezi, prozë, publicistikë, studime. Është nderuar me medaljen “Naim Frashëri” dhe me titullin  “Mirënjohja“ e qytetit të Durrësit. Ka marrë çmimet: “Mark Tuen“, “Migjeni“, “Dritëro Agolli“ dhe “Xha Deralla“.  Është laureat i dy çmimeve të para dhe i një çmimi të dytë në poezi. Ka qenë kryeredaktor i gazetës “Besa" në Shkodër dhe i gazetës "Pena" në Durrës. Gjithashtu ka qenë sekretar i  Degës së Lidhjes së Shkrimtarëve dhe Artistëve në Shkodër dhe sekretar i Shoqatës “Atdhetare –Kulturore Kosova“. Aktualisht është kryetar i Klubit të Shkrimtarëve dhe Artistëve Durrës dhe drejtor i revistës "Vegime letrare"

MANASTIRI I GRAÇANICËS

Si Atlasi mitik mbaj sonte qiellin

Mbi Manastirin e Graçanicës.

Si s’kam qenë këtu në atë natën e largët

Kur i nxorën sytë Simonidës!

Do të hidhesha mbi mure                       

Si hero

Baladash me zana,

Do të zija vend para Simonidës

Dhe do të priteshim gjithë natën me jatagana.

Simonida mund të çuditej me guximin tim.

Ku ta dinte ajo

Se, shumë vite më vonë

Diku në Kosovë do të njihja ty

Dhe do t’isha prapë gati të zhvishja jataganinre

Për një palë sy.

NË RRUGËN ME PALMA

 Në rrugën me palma,

Muzgu i heshtur

Nisi të bjerë...                                                                      

Hijet u zgjatën dhe formuan konturet e  natës,

Veç në fustanin tënd kishte mbetur pak diell .

Një zog u ul 

Në anë të një gjethi palme

Si t’ishte ulur në teh të një shpate.

Qielli le të zbrazej një çast nga perënditë

Sa të bënim ne ca mëkate.

KAPAKU I PIANOS MBETI I HAPUR

- Këngëtarit Esat Bicurri, post mortum -

Mbi partitura

Shkelën udbashët.

Ndoshta ishte një këngë për lirinë

Dhe ju të paudhë,

Me gozhdë,  tejpërtej, po e shponi,

Kapaku i pianos mbeti i hapur

Dhe ashtu  u harrua te salloni.

E morën këngëtarin,

Muzgu i Gjakovës   

I ra pas sokakëve të çarshisë,

Kënga “Çu dëshrush me t’pa ty “

Vuri kujën te Hani i Haraçisë.

Xhamia e Hodumit,

Deri në thyerje e përkuli minaren,

Në vend të ezanit

Deshi të shpërndajë nga Pashtriku

Këngën e Esatit.

Hëna nuk e gjeti dot rrugën e qiellit

Që të dilte mbi Sukë të Çabratit.

Por do të vinte liria

Dhe do të kthehej dhe ai

Një ditë dimri me borë,

E para tij

Do të përkulej, me dhimbje e gjithë Gjakova.

Unë, tek varri, nuk i vura kurorë,

I vura këngën: “Një kllef me ar ta çova“.

MAGJIA E  NJË KËNGE                             

Kur këndoje ti

Desha të mos ishim midis njerëzish,

Të ishim diku larg

Në një pyll,

Pranë gjetheve, atje ku është gjelbërimi,

Ku të digjet, mbi kokë, papritmas  një yll.

Dhe të bënim së bashku një koncert,

Zëri ynë

T’i binte natës dhe degëve mes për mes,

Te një trung edhe mund të putheshim,

Se çdo bënim deri në mëngjes...

Por ajo natë se nga më iku,

E mua

S’ më ndahen e s’më ndahen largësitë,

Me to, monopateve, grindet era ,

Por do përleshem dhe unë një ditë.

FSHATI IM

Kur vi unë

Kisha e vogël del e para nga nata,

Del edhe qielli                                                                      

Me kostelacione të njohura që në fëmijëri,

Te  burimi, mbi drurët,,

Banojnë gjithë natën yjet,

Banon dhe një koloni zogjsh gjithashtu,

Perëndia, që të gjitha gjërat i vuri në vendin e vet ,

Qetësinë e natës e vuri këtu.

Në mëngjes dielli hapë korijet

Dhe ti s’di ende

Në ç’ botë do të kthehesh.

Kudo mund të këpusësh një lule,

Kudo mund të ndjekësh një flutur, si përherë,

Dhe s’ke kohë as të çuditesh

Se si mund të ketë kaq shumë pranverë.

Kur vi këtu

E ndiej se s’do të kem vdekje,

Sepse për të vdekurit

Flitet njësoj si për të gjallët.

Ata , njëqind vjet dhe dyqind vjet,

Po aq madhështorë zbresin nga lufta ,

Se për të vdekur nuk vdiqën asnjëherë

Vetëm harruan si kapet pushka.

Ja edhe kullat

Me diellin e madh mbi çati ,

Ato që aq herë, e provuan zjarrin e Trojës

Dhe aq herë u kënduan në rapsodi.

Në fshatin tim

Kudo mund të zësh një hije

Edhe pse ka kaq shumë diell,

Këtu era është erë,

Askurrë s’e pashë

Të bëhet furtunë,

Kam shëtitur shumë , nëpër qytete dhe shtete,

Por ky është vendi ku më presin më shumë .

Nuk ndodh askund tjetër

Që ardhja ime

Gjithë zemrat t’i ngrohë.

Nga kopshtet me qershi njerëzit më thërresin :

“ Ej Niko, ç’u bëre kaq kohë ? “