|
Ishte ditė e ngrohtė
vjeshte.
Ishte koha kur ēdo gjė
vezullonte dhe reflektonte vetėm dritė, bukuri dhe ėmbėlsi.
Vitet e para dhe tė
vetme tė lumturisė, gėzimit e ēiltėrisė. Ēdo gjė ishte perfektė dhe lumturia
ndriēonte e dallohej nė fytyrėn e saj e tė njomė fėmijėrore. Edhe ajo ditė
nisi plot hare e gėzim, plot ėndrra e plot jetė, nuk e kishte idenė se
ēfarė do tė ndodhte pak ēaste mė vone.
Nga pragu i derės njė
pėrshėndetje sikur pėr tė huajt.
Por pse athua?
Edhe dita pėrfundojė
shumė shpejtė dhe nuk ishte nė gjendje tė kuptojė shumėēka nga kėtu. Ishte
si nė mjegull ēdo gjė atė ditė nė atė vend, ishte e pazakontė. Ēdo gjė ishte
e zymtė, nga kjo mund tė kuptoje se diēka nuk ecėn si duhet, se diēka ėshtė
duke ndodhur qė tė kujton diēka tė llahtarshme nė jetė.
E ndjen njeriu nė
trupin e tij.
Por nuk kupton asgjė e
nuk kuptojnė edhe ata tė cilėt janė bashkė me ty. Kjo ėshtė ajo ēka e benė
edhe mė komplekse ngjarjen.
Por njeriu ndien sikur
tė jetė i mpirė nė trup, sikur diēka nuk funksionon si duhet ne trupin dhe
mendjen e tij. Por kur koha kalon e bėn tė vetėn, kalon dita por kalon edhe
nata e tė nesėrmen lindė njė ditė e re me diellin lart nė horizont e njeriu
drejtohet nga ai dhe fillon tė kujtojė se ēfarė ka ndodhur me tė vėrtetė dhe
fillon tė ndjejė dhimbjen nė shpirt. Sepse shpirti lėngon, ndjen atė ēka i
mungon e njeriu nuk e kupton.
Zemra fillon me rrahje
tė shpeshtuara, kėmbėt fillojnė tė drejtohen jo nga koka por kushedi se kush
vepron nė ato momente me to, sepse ne kokė ndjen se ka njė rendim sikur toka
nėn kėmbė po shembet dhe humbet nė pakthim.
Edhe zemra ndjen
njėsoj si kėmbėt, tė rrahurat e saj ishin shumė me tė shpeshta se zakonisht.
Por edhe zemra e vogėl
e vogėlushes dridhej ne ankth.
Mėngjesi i ditės qe
vie ishte njė mėngjes jo i zakontė, ishte hapi i parė drejt njė jete tė re
tė mbushur pėrplot me hidhėrim dhe lot, njė jete tė vetmuar nė vuajtje dhe
pa guxim pėr tė biseduar me dike se ēfarė dhe ēka kishte ndodhur. Ishte koha
qė vogėlushja tė zėvendėsonte lodrat dhe kukullat me heshtjen, jo me
dėshirėn e saj por me dėshirėn e
Sytė e saj dikur tė
qeshur tani ishin mbushur me lot. Ishin ata sy qė do pritnin dimrin dhe
pranverėn me tė gjatė nė jetėn e saj. Kėto dy stinė mė tė gjata nė jetėn e
saj dhe me tė vėshtirat qe ndonjėherė nuk kishte pas rastin ti takoj.
Por koha e mėsoj tė
jetojė mė dhimbje, me lot nė ēdo ēast tė jetės.
Koha e mėsoj tė jetoj
duke mos pasur askush te kujdeset pėr te dhe tė mos e kuptojė kurrė nė jetėn
e saj se ēfarė ajo mban ne brendinė e zemrės sė saj, ēfarė ajo fsheh aty nė
zemrėn e saj te vogėl.
Vetmia ishte tani
shoqja e saj qė do e pėrcjellė nė jetė. Ajo ėshtė shoqja mė e mirė e saj e
cila zuri vendin e trishtimit dhe frikės.
Ajo u bė ėndrra e saj
fėmijėrore.
Sepse ėndrrat e saj
fėmijėrore u zhduken sikur t'i merrte era.
Po athua ishte kjo me
fajin e saj apo tė dikujt tjetėr?
Vitet po kalonin, por
edhe dimrat e pranverat se bashku me te shkonin nė pakthim.
Por duhej qė
vogėlushja tė dinte mė shumė pėr fatin e saj. Ishte koha qė ajo duhej tė
mėsonte mė shumė pėr vetėn e saj. E kush t'i tregonte asaj mė shumė pėr
veten e saj, kush?
Kjo ėshtė njė pyetje e
madhe sa vet bjeshkėt e larta. Asaj i intereson tė di mė shumė se kush janė
tė afėrmit e saj, ata tė cilėt e sollėn nė dritė dhe jetė.
A thua ekzistojnė ata
sot diku, apo si?
Kjo ėshtė ajo ēka mė
sė shumti e mundon vogėlushen tonė.
Sepse ėndrrat
fėmijėrore tė saj u hodhėn pa pikė mėshire nė skajshmėri.
Kaluan shumė vite dhe
sa herė qė asaj i jepej mundėsia tė kuptonte diē me tepėr pėr vetėn e saj,
e pengonte hipokrizia e dikujt.
Kjo ishte mizori qe
dikush tė luaj me ndjenjat e njė vajze, qė askush mos t'i dali nė ndihmė
edhe pse tė gjithė dėgjonin thirrjet e saja tė brendshme, tė cilat herė-herė
bėheshin aq tė mekura sa edhe atė e mpleksnin.
Ky ankth, kjo pritje
nė vetmi tė skajshme i merrte njė pjesė tė jetės.
Ndoshta nganjėherė
largohej nga ky ankth por e kot. Edhe nė ato ēaste kur shijonte pakėz jetė
ajo ndjente se si me tė madhe shkatėrrohej.
Kjo ėshtė fatkeqėsia
mė e madhe e pasardhėsve tanė.
Nuk ėshtė lehtė qė tė
kesh pėr krijues njė njėri i cili nuk ka ndjenja nė shpirt, nuk ka shpirt,
nuk ka zemėr, por nė trupin e tij ka vetėm mizori, ndjenja shtazarake. Ai i
cili mohon frytin e jetės sė tij.
Kėshtu ishin prindėrit
e vogėlushes sonė. Ata thua se kėnaqeshin kur e keqja gllabėronte ēdo gjė
fėmijėrore dhe zėvendėsohej me hidhėrim e lot..
E kishin hedh nga dera
e tyre si njėri ashtu edhe tjetri. E si t'i quash kėta kur nuk ndjejnė asgjė
nė shpirtin e tyre pėr frytin e tyre.
Ēka u kishte bėrė tė
keqe qė kishte ardhur nė jetė njė filiz e njomė e cila dėshironte si ēdo
fėmijė tjetėr tė rritej e zhvillohej normal.
Po edhe pse ishte
hedhur nga krijuesit e saj ajo kishte vazhduar jetėn e saj tė zymtė.
Por pėrpjekjet e saja
tė dėshtuara ishin ato tė cilat e mundonin, zemra e saj e pafajshme e bėnte
atė qė te ndihej e pashpresė e pa fuqishme dhe kėto e bėnin atė qė tė binte
nė njė gjendje tė humbur e cila gjendej ēdo herė e me tepėr i jepte njė
ngjyrė e cila ngjyrė i ngjante asaj tė jetės sė pėrtejme.
Por e mėsuar tė
jetonte nė abuzim ndjenjash, nė jetė ėndrrash fėmijėrore, nė pafajėsi ajo
filloj tė largohej nga jeta.
Vuajtja i kishte bėrė
pritė nė jetė si duket, po e priste qė ajo tė afrohej, nxori kthetrat dhe
gjithė helmin qė posedon nė brendėsinė e saj, nė ēast fytyra e vogėl
engjėllore ndėrroi pamje e buzėqeshja mbeti e ngurtė. Ndodhi ajo qė nuk mund
tė imagjinohej.
Gjithė ėndrrat
fėmijėrore u shkelėn nga kėmba mizore, buzėqeshja u ngri e fjala mbeti e
paralizuar nė brendėsinė e saj. Ditėt e bukura dhe gazmore shumė shpejt u
zėvendėsuan me ditė tė zeza e mizore, me ditė vuajtjesh e hidhėrimi.
Pse o qenie mizore
njerėzore more ėmbėlsinė dhe mirėsinė e njė jete tė pafajshme?!
Pse ne vend tė njė
kukulle dhurove njė mal me lot?
Pse ktheve jetėn nė
njė tmerr te vėrtetė?
Njė ndjenjė e humbur e
kishte kaplue, e kishte pushtue dhe njė ditė i rrembeu edhe jetėn
|
