|
Çdo ditë hasim në jetë, kudo e kurdo, njerëz me
sy plotë ferr! Njerëz të mërrolur, të tensionuar, të çekuilibruar. Tendosja
u lexohet në sytë e spërkuqur, në mërrolet frikësuese, në tenin e fytyrës
dhe kudo në shëmtinë e tyre. Sepse njerëzit e tillë janë të shëmtuar. Ata
nuk mund të jenë njerëz të bukur, sepse njërës të bukur janë vetëm njerëzit
pozitivë.
Por çdo ditë hasim në jetë dhe njerëz me sy plot
parajsë. Njerëz të çiltër, të ekuilibruar, të bukur. Sepse, siç thamë, të
shëmtuar e të bukur njeriun e bëjnë mendimet e veta. Njeriu, që kryesisht
është përshkuar nga mendimet negative, nuk mund të jetë i bukur, ashtu siç
njeriu kryesisht i përshkuar nga mendimet pozitive, me qëndrim pozitiv ndaj
jetës e me sjellje të mirë, nuk mund të mos jetë i bukur. Kjo, besojmë
thellësisht, është një konstant që qëndron.
Pra, thjesht: parajsa dhe ferri ndodhen thellë
në vetën tonë. Ato janë potencialet pozitive dhe negative që i posedojmë.
Varet nga vullneti ynë i lirë se cilin prej këtyre potencialeve e
aktivizojmë dhe ç’botë do t’i krijojmë vetes, ku pastaj do të jemi të
detyruar të jetojmë. Me fjalë të tjera: vetvetes ia krijojmë parajsën dhe
ferrin - me mendimet tona, me qëndrimet tone, e me sjelljet tona.
Valëzimi simetrik
Në çdo rast kur mendimet tona janë orientuar në
kahje pozitive, kur në jetë e kultivojmë mendimin pozitiv, kur qëndrimin,
ndaj jetës, ndaj njeriut dhe ndaj çdo gjëje e kemi pozitiv, joegoist, kurse
sjelljet tona janë tolerante, të matura e të dashura për rrethin - kemi
krijuar parajsë shpirtërore, në të cilën kemi kënaqësinë dhe nderin të
jetojmë.
Dhe anasjelltas: në çdo rast, kur mendimet tona
janë të orientuara në kahje negative, qëndrimet ndaj jetës i kemi egoiste,
kurse sjelljet intolerante e të pamatura - jeta jonë do të jetë një ferr i
vërtet, të cilin vetë ia krijojmë vetes dhe në të cilin do të jemi të
detyruar të jetojmë.
Pra, kush në shpirtin e vet kultivon dashurinë
dhe mirëkuptimin, ka ndërtuar parajsën shpirtërore, ku do të jetoj vetë, por
nga drita dhe dashuria e saj do të ndriçohen e do të ngrohen edhe të tjerët:
miqtë dhe shokët, të afërmit dhe farefisi, si dhe të gjithë të tjerët që në
një mënyrë a në tjetrën kanë të bëjnë me të.
Anasjelltas, kush në shpirtin e vet kultivon
urrejtje, kush në mendjen e tij pandërprerë përpunon mendimin negativ, nuk
do të mund të shijojë lumturinë dhe ai me vullnetin e vet, ka ndërtuar
ferrin e vërtet shpirtëror, të zjarrtë e të mundimshëm, në të cilin do të
digjet vetë, por ku valët e atij ferri, simetrikisht, do të shpërndahen në
të gjitha drejtimet dhe ndikimin e fuqinë të tyre fatkeqësisht, do ta
ndjejnë e do ta përjetojnë edhe të tjerët, të gjithë ata që në një mënyrë a
në një tjetër kanë të bëjnë me të...
Lëkundja e harmonisë
Sa e sa herë na ka rënë të shohim njerëz me sy
plot ferr, kur vetëm pak u është prekur egoja e tyre. Sa e sa herë edhe vetë
ne, nga hidhërimi i pamatur e nga zemërimi, na janë ndryshuar sytë dhe syve
tanë su ka mbetur një trohë ngjyrë as ngrohtësi dashurie. Ato çaste janë
çastet kur e përjetojmë ferrin tonë, që e kemi thellë në vete. Shpërthimi i
egos nga sytë tanë të skuqur paraqet zjarrin e ferrit të vërtet që është
zgjuar në shpirtin tonë. Kjo është gjendje ferri, në të cilën digjemi ne, që
vet e kemi krijuar. D.m.th. projektuesi dhe ndërtuesi, që është një, digjet
vet në veprën që e ka projektuar dhe ndërtuar vetë. Është fatkeqësia më e
madhe sa më i madh të jetë numri i njerëzve që i urrejmë, që nuk mund t’i
durojmë, që s’mund t’i shohim, s’mund t’i pranojmë... Thjesht: s’ndjehemi
këndshëm kur ndodhemi në praninë e njëri-tjetrit.
Sa e sa pemë të lulëzuara,sa e sa fluturim
parajsore zogjsh, sa e sa cicërima magjike të tyre, sa e sa pamje të
këndshme e sa e sa peizazhe të bukura natyrore mbesin të papërjetuara nga
ana jonë, shkaku i mendimeve negative që na kanë vërshuar, shkaku i
hidhërimit, i zemërimit e tërbimit që na ka kapluar, shkaku i sedrës sonë të
fyer ose shkaku i urrejtjes që kemi ndaj botës. Thjesht, këto sulme të
ferrit na e prishin disponimin, na e trandin botën tonë të brendshme
shpirtërore, na e lëkundin harmonin dhe aso çastesh në ne vjen duke u zgjuar
ferri ynë. Dhe ne fillojmë të jetojmë në ferrin tonë e në mendimet e tij.
Dhe ne nuk shohim gjë tjetër, pos ferrit tonë. Dhe ne shohim e ndjejmë vetëm
elementet e ferrit tonë, që vet e kemi krijuar. Dhe ne shohim e ndjejmë
vetëm subjektin që na e shkakton ndjenjën e ferrit, të urrejtjes të
indisponimit, të pakënaqësisë. Dëgjojmë vetëm fjalët e subjektit që për ne
janë ferri, urrejtja, indisponimi, pakënaqësia. I kemi parasysh dhe i hasim
kudo në mendimet tona vetëm sjelljet e tyre të liga, armiqësore,
shkatërrimtare...
Kudo rreth nesh - parajsa
Prandaj, nuk i shohim, nuk i shijojmë e nuk i
përjetojmë bukuritë e jetës... Sa e sa pamje e peizazhe të bukura, magjike,
nuk i kemi parë e përjetuar, dhe nuk i shohim e nuk i përjetojmë, shkaku se
ne digjemi në ferrin tonë, të cilin vetë e kemi ndërtuar që të digjemi në
të. Sa e sa pemë të lulëzuara, luadhe të blerta e të lulëzuara, sa e sa
fluturime mahnitëse zogjsh, sa e sa cicërima magjike e këngë të këndshme, sa
e sa trajta bukurish njerëzore, s’kemi mundur t’i shohim, t’i shijojmë e t’i
përjetojmë, shkaku i ferrit tonë shpirtëror, që na verbon për t’i parë, për
t’i shijuar e për t’i përjetuar. Ferri ynë shpirtëror, të cilin siç thamë e
ndërtojmë ne vet, e në të cilin pastaj vetë digjemi në të, na shtangon të
mos e shohim, të mos e shijojmë e të mos e përjetojmë parajsën e jetës, që
ndodhet kudo rreth nesh, gjithkah e shtrirë, në pafundësinë e kohës e të
hapësirës... Ai na verbon të mos i shohim e të mos i ndjejmë bukuritë e
botës e të jetës, që gjithkah na rrethojnë, gjithkah na përcjellin, që
përherë i kemi pranë, dhe kurrë s’është çështja se ato mungojnë, por se ne
mungojmë, ne nuk ndodhemi këtu ku duhet - në parajsën e botës e të jetës,
por ndodhemi atje në ferrin e zjarrtë, ku shpirti digjet e vuan...
Pa më thuani një vend ku nuk ndodhet parajsa
kudo rreth nesh, në dispozicionin tonë, vetëm që ne duhet të jemi këtu për
ta parë, për ta shijuar e për ta përjetuar.
Shikoni vetëm pak rreth vetes, aty do të gjeni
lloje të ndryshme lulesh, lloje të ndryshme zogjsh, lloje të ndryshme
fluturimesh, lloje të ndryshme cicërimash e këngësh, lloje të ndryshme
pemësh e fluturash, lloje të ndryshme gurgullimash, lloje të ndryshme
trajtash të bukura njerëzore... dhe parajsën do ta gjeni tejet pranë vetës;
atë do ta gjeni në kopshtin e shtëpisë, në vazon me lule pranë tavolinës, në
arën ku punojmë, në luadhe e në fusha, në udhëtime, në çdo shëtite...
Gjithkund, në çdo vend e në çdo kohë, vetëm kur ne jemi këtu, kur jemi duke
jetuar tash dhe këtu...mbi të gjitha, kur nuk ndodhemi në mungesë, atje larg
në ferrin tonë, por në parajsën shpirtërore, e cila s’është gjë më shumë,
pos harmoni e ndjenjave, dashuri e çiltër dhe mendim pozitiv.
|
