Sakras Art Gallery

Sekuenca filmike

RTK

TOP CHANNEL

RTV 21

ALSAT

TV KLAN

KLAN KOSOVA

BOTA.AL

ALBANIAPRESS

ALBINFO

EXPRESS

KOHA DITORE

ZËRI INFO

KOSOVA SOT

INSAJDERI

BOTA SOT

GAZETA METRO

GAZETA SINJALI

ALBANIAN POST

KALLXO COM

LAPSI.AL

ZEMRASHQIPTARE

KOSOVA PRESS

TELEGRAFI

EUROPA E LIRË

ZËRI I AMERIKËS

PSIKOLOGJIA

TRIBUNA SHQIPTARE

SHËNDETI

DITURIA

PRESHEVA.COM

GJUHA SHQIPE

KOSOVARJA

RADIOPROJEKT

Bhagwan Shree Rajneesh - OSHO

POLITIKANI

Autorizimin ekskluziv për editimin e librit “LAJMËTARI I NJERIUT TË RI PËR BOTËN E RE” ( për politikën )

 në internet, e kane vetëm këto faqe shqiptare:

www.syri3.com 

www.sa-kra.ch

Shkarko falas

Osho, a është e mundur që politikani të jetë religjioz apo që njeriu religjioz të jetë politikan?

Krejtësisht është e pamundur që politikani të jetë religjioz, sepse rruga e religjionit dhe e politikës janë diametralisht të kundërta. Ti duhet ta kuptosh se religjioni nuk është diçka që mund t’i shtohet personalitetit tënd – ai nuk është kurrfarë shtese. Nëse je politikan, ti mund të jesh piktor, mund të jesh poet, mund të jesh muzikant, këto janë dofarë shtesash, begatim.

Politika dhe muzika nuk janë gjëra diametralisht të kundërta; përkundrazi, muzika edhe mund të ndihmojë që të jesh politikan më i mirë. Kjo ka për të relaksuar, kjo ka për të ndihmuar që të lirohesh prej të gjitha brengave e telasheve që sjell përditshmëria e një politikani. Por religjioni nuk është ndonjëfarë shtese, ai është një dimension diametralisht i kundërt. Prandaj, së pari duhet ta njohësh se ç’ lloj njeriu është ai – politikani, për ta mësuar se çfarë, në të vërtetë do të thotë.

Politikani është njeri i sëmurë, psikologjikisht i sëmurë dhe spiritualisht i sëmurë. Fizikisht mund të jetë krejtësisht në rregull. Zakonisht të gjithë politikanët janë fizikisht të shëndoshë, por psikika e tyre është e sëmurë, i tërë mundimi i tyre bie mbi psikikën e tyre. Ti këtë mund edhe ta shohësh. Kur njëherë politikani e humb fuqinë politike ai fillon edhe fizikisht të shkrihet. Çuditërisht... kur ka qenë në pushtet, edhe pse së tepërmi i ngarkuar me të gjitha gajlet e telashet, është ndier krejtësisht mirë. Në atë moment që fuqia e tij është zhdukur, atëherë janë zhdukur edhe të gjitha brengat; pra, tash ai ka për të qenë punë e dikujt tjetër, dikush tjetër do të brengoset për të. Psikika e tij është e pangarkuar, por në tërë këtë pangarkueshmëri të psikikës, të gjitha hidhërimet dhe sëmundjet tash godasin në trup. Politikanët, kur në pyetje është fiziologjia e tyre, vuajnë vetëm atëherë kur e humbasin fuqinë, përndryshe, politikanët do të mund të jetonin gjatë në mirëqenien fizike. E çuditshme, por arsyeja është në atë se e tërë sëmundja e tyre vjen nga psikika, e kur psikika e përfshin tërë sëmundjen atëherë trupi mund të jetojë i pangarkuar. Por, kur psikika e realizon tërë atë sëmundje, çfarë të bëhet atëherë? Ekzistenca jote fizike është më e ulët se ajo psikike – e tërë sëmundja atëherë bie mbi fiziologjinë, mbi trupin. Prandaj politikanët jashtë fuqisë vdesin tepër shpejt. Politikanët në pushtet jetojnë tepër gjatë. Kjo veçse është gjë e njohur, por shkaku i kësaj ende është jo mjaft i hulumtuar.

Prandaj është me rëndësi që së pari të kuptohet se politikani është njeri psikikisht i sëmurë, kurse sëmundja psikike pretendon të jetë edhe sëmundje spirituale atëherë kur nuk ka mundësi që të përballet me të gjitha problemet, atëherë kur psikika nuk do të mund t’i durojë të gjitha ato. Pra, jini të kujdesshëm: nëse politikani është në pushtet, sëmundja e tij psikike tenton të zgjerohet kah jeta e tij shpirtërore, sepse ai në vete bart sëmundjen psikike; ajo nuk mund të zbresë në nivel më të ulët karshi famës dhe fuqisë që ia mundëson pushteti. Në këtë është fuqia e tij, ai mendon se ky është thesar i tij: ai nuk lejon që sëmundja të bie më poshtë, në rrafshin fizik.

Unë këtë e quaj sëmundje. Për të kjo është egodalldisje e tërë. Ai jeton për këtë: nuk ka qëllime tjera jetësore. Prandaj, atëherë kur ai është në pushtet, ai sëmundjen e vet e mban fuqimisht në duart e veta, por ai asgjë nuk di për nivelin shpirtëror të vetëdijes, prandaj ato dyer të tij për këtë janë të hapura. Ai nuk mund t’i mbyllë ato dyer; ai edhe nuk ka ide se ekziston diçka më e lartë sesa mendja. Kur është në pushtet, sëmundja e tij psikologjike, nëse është me shumicë, pas disa pikave të caktuara, e vërshon psikikën e tij dhe arrin deri tek nivelet më të larta të vetëdijes, deri tek spiritualiteti. Nëse nuk është në pushtet ai nuk përpiqet ta mbajë tërë atë dozë marrëzie. Tash ai e di se ajo është realizuar, se ai nuk ka fituar asgjë, tash është i vetëdijshëm se asgjë me vlerë nuk ka marrë. Dhe gjithsesi, aty nuk ka asgjë për t’u ruajtur; pushteti është zhdukur, tash ai është askushi.

Nga dëshpërimi, ai relaksohet – në të vërtetë, mund të thuhet se relaksimi vjen automatikisht. Ai tash mund të flejë mirë, mund të shkojë në shëtitjen e mëngjesit. Ai tash mund të llomotisë me shokët, të luajë shah, mund të bëjë çfarëdoqoftë. Ai tash vetveten e gjen psikikisht të humbur. Dyert që fuqimisht i ka mbajtur të mbyllura në mes psikikës së tij dhe trupit të tij tash janë hapur, e trupi i tij tash fillon të vuajë: ai tash mund të pësojë sulm në zemër, mund të sëmuret nga ciladoqoftë sëmundje: tash kjo është krejt e mundur. Sëmundja e tij psikike mund ta sulmojë pjesën më të dobët të trupit të tij. Kurse gjatë kohës së pushtetit krejt kjo ngrihet lart, kah qenia e tij, për të cilën ai nuk është as i vetëdijshëm.

E çfarë është sëmundja? Sëmundja është vetëm kompleksi i inferioritetit. Të gjithë ata të cilët janë të interesuar për pushtet vuajnë prej atij kompleksi. Ai thellë në vete e sheh pavlefshmërinë e vet, inferioritetin në raport me të tjerët. Të gjithë janë inferiorë në ndonjë mënyrë të caktuar. Ti nuk je Jehudi Menjuhini, por edhe nuk ka nevojë që për këtë shkak të ndihesh inferior, sepse ti asnjëherë as nuk ke provuar që të jesh ai, ajo nuk është puna jote. Po ashtu, Jehudi Menjuhini nuk është ai çfarë je ti; prandaj, ç’problem ka aty? Ku është aty konflikti? Por mendja politike vuan nga plagët e inferioritetit dhe politikanët përpiqen ta kruajnë plagën. Intelektualisht ai nuk është Albert Ajnshtajn – ai nuk krahasohet me gjigantët – psikologjikisht ai nuk është Sigmund Frojd... Po qe se provoni që vetveten ta krahasoni me mendjet gjigante të njerëzimit atëherë do të gjendeni në situatën ku vetveten do ta shihni të pavlerë, të kotë. Ajo ndjenjë e pavleftësisë mund të orientohet kah religjioni ose politika. Mënjanimi i saj mund të realizohet në këto dy mënyra.

Politikanët nuk përpiqen që ta mënjanojnë atë, ata vetëm e fshehin atë. Ky është po ai i njëjti i sëmurë, ai i njëjti njeri i cili e ka ndier inferioritetin, i njëjti njeri që tash qëndron në vendin e kryetarit. E qëndrimi në fronin e kryetarit, çfarë ndryshimesh mund t’i sjell qenies sate të brendshme? Egoja është subtile dhe lëpirëse. Kurse politikanët janë të sëmurë shkaku i egos së tyre. Ata mund ta fshehin plagën e tyre me titullin e kryetarit, të ministrit... ai mund ta fshehë atë plagë të veten, por ajo plagë është edhe më tutje aty. Ti mund ta mashtrosh tërë botën, por nuk mund ta mashtrosh vetveten. Ti atë e di, ajo është aty. Ti vetëm e ke mbuluar. Dhe pikërisht është kjo situatë me politikanët – plagë, në të vërtetë qelbëzim, inferioritet, ndjesi të pavleftësisë.

Po, ai është ngjitur gjithnjë e më shumë e më shumë, por në çdo shkallore është lajmëruar shpresa se plaga do të jetë e shëruar. Ai inferioritet e krijon ambicien e ambicie do të thotë që vetveten ta tregosh superior. Nuk ka kuptim tjetër për ambicien. Por, për ç’ arsye ti vetveten do ta tregoje superior kur vuan nga kompleksi i inferioritetit?

Mbarë familja ime kanë qenë politikanë, me përjashtim të babait tim. Të gjithë ata më kanë pyetur: “Pse nuk po lajmërohesh? Pse nuk po voton? Pse po e harxhon energjinë tënde? Po u kandidove për politikan, ti mund të bëhesh edhe kryetar shteti, mund ta arrish titullin më të lartë në vend.”

U jam përgjigjur: “Ju krejtësisht keni harruar se me kë bisedoni. Unë nuk vuaj nga kurrfarë inferioriteti, pse unë atëherë të përpiqem të bëhem kryetar vendi? Pse do ta harxhoja jetën time në përpjekjen për t’u bërë kryetar? Kjo do të ishte njësoj sikur të më operonin nga kanceri të cilin unë as nuk e kam pasur. Kjo vërtet është e çuditshme. Pse do të operohesha pa nevojë? Ju vuani nga kompleksi i inferioritetit dhe provoni që atë ta bartni në mua. Unë jam krejt në rregull kështu siç jam. Unë i jam pafundësisht falënderues ekzistencës kudo që të ndodhem. Çfarëdo që të ndodhë sot, është mirë. Më tepër se kaq unë kurrë as nuk kam kërkuar, prandaj nuk ka mënyrë që të më bindni.” 

Ata pastaj më thanë: “Ti flet gjëra të çuditshme. Ç’ është ai farë inferioriteti dhe ç’ lidhje ka kjo me politikën?”

U jam përgjigjur: “Ju dhe politikanët tuaj nuk e kuptoni psikologjinë e thjeshtë”.

Të gjithë politikanët që e udhëheqin botën janë njerëz të sëmurë dhe mënyra e vetme për t’u shëruar është që t’i fshehin plagët e tyre. Po, ata mund t’i mashtrojnë të tjerët. Kur të buzëqeshet Xhimi Karter, ti je i mashtruar. Por si ai mund ta mashtrojë vetveten? Ai mirë e di se nënqeshja e tij është vetëm detyrë e buzëve. Përbrenda tij nuk ka asgjë, nuk ka qeshje.

Njerëzit ia dalin deri në shkallët më të larta, pozitat më të larta në shoqëri, por e dinë se e shkojnë huq kohën e tyre. Ata kanë mbërritur, por ku? Ata kanë mbërritur në vendin për të cilin kanë luftuar – e ajo fare nuk ka qenë luftë e vogël: ka shkatërruar shumë njerëz, ka shfrytëzuar shumë njerëz për atë qëllim, shumëve u ka shkelur mbi kokë. Ti ke arritur deri në nivelet më të larta në shoqëri, por çfarë ke fituar me këtë? Në këtë e ke harxhuar tërë jetën tënde! Tash, madje edhe që këtë ta pranosh, kërkon nga ti guximin të jashtëzakonshëm. Më mirë është të zgërdheshesh dhe të mbahesh për iluzionin: së paku të tjerët besojnë se ti je i madh. Kurse ti fare mirë e di se kush je. Ti je plotësisht ai i njëjti që ke qenë; ndoshta edhe më keq. Të gjitha këto luftëra, kacafytje, të kanë bërë edhe më të keq. Ti e ke humbur humanitetin tënd. Ti nuk je më qenie njerëzore!

Nga ti s’është larg ideja e Gurxhievit se nuk ka secili njeri shpirt, nga arsyeja e thjeshtë... jo vetëm se kjo librarisht është e vërtetë, këtë ai edhe e ka folur: “Jo të gjithë e kanë fituar shpirtin, vetëm disa sosh të cilët e kanë zbuluar qenien e vet e kanë arritur atë – ata kanë shpirt. Gjithë të tjerët vetëm jetojnë në iluzion, se shkrimet tuaja thonë, por edhe predikuesit tuaj religjiozë ju flasin, se keni lindur me shpirt.”

Gurxhievi ka qenë tejet drastik. Ai do të thoshte: “Të gjitha këto janë marrëzira. Ti nuk ke lindur me shpirt. Ti duhet ta meritosh atë, duhet të jesh i denjë për të”. Unë mund ta kuptoj se çfarë ai mendon, edhe pse unë nuk pohoj se ju keni lindur pa shpirt. Ju keni lindur me shpirt, por ai shpirt është vetëm potencial. Edhe Gurxhievi e thotë këtë të njëjtën gjë vetëm se në tjetër mënyrë. Ti duhet që këtë mundësi tënden edhe ta realizosh. Duhet ta meritosh atë. Duhet të bëhesh i denjë për këtë.

Politikanët e kanë vënë re këtë vetëm kur jeta e tyre ka qenë në përfundim. Tash, ai nuk mund as të rrëfehet... gjë që do të ishte marrëzi e madhe, sepse do të duhej ta pranonte sesi e tërë jeta e tij ka qenë vetëm jetë e një idioti. Plagët nuk janë shëruar nga mbulimi.

Religjioziteti është ilaç. Fjala meditim dhe fjala medicinë vijnë prej së njëjtës rrënjë. Medicina është për trupin; ashtu siç medicina është për trupin, ashtu meditimi është për shpirtin. Ai është tretman medicinal, ai është ilaç.

Po më pyetni se a mund të jenë politikanët religjiozë? Nëse mbeten politikanë, kjo është e pamundur. Po, nëse e hedhin politikën, atëherë ata më nuk janë politikanë – atëherë ata mund të bëhen njerëz religjiozë, shpirtërorë. Për këtë unë atë nuk e ndaj... unë nuk e pengoj politikanin të jetë religjioz. Ajo që unë them është: gjithnjë derisa është politikan ai nuk mund të jetë religjioz, sepse këto dyja janë gjëra plotësisht të kundërta, dy dimensione të ndryshme. Ose do ta fshihni plagën tuaj ose do ta shëroni. Ju nuk mund t’i bëni të dyja, nuk mund t’i arrini të dyja. E për ta shëruar, ti duhet atë ta zbulosh – duhet ta tregosh plagën tënde, nuk guxon ta fshehësh. Zbuloje atë, njihe atë, depërto thellë në të, vuaj... Ajo çfarë është e nevojshme është shprehja e tërë qenies sate – pa gjykime, pa ndalesa, sepse ti ke për të gjetur shumë gjëra për të cilat ke thënë se janë gabim, të këqija. Për këtë mos u tërhiq, le të jetë ashtu. Ti vetëm duhet të mos ndalosh.

Ti ke filluar një hulumtim. Vetëm vërtetoje se ajo është ashtu dhe vazhdo më tutje. Mos e ndalo atë, mos e emërto. Mos sill kurrfarë përfundimi apo gjykimi ‘për’ apo ‘kundër’. Kjo vetëm mund të pengojë të hulumtosh: bota jote e brendshme menjëherë mbyllet, ti bëhesh i tendosur, diçka e keqe zë të ndodhë. Ti po hyn përbrenda vetes dhe po sheh diçka dhe po konstaton se ajo është e keqe: lakmi, epsh, hidhërim, xhelozi... O Zot! – Të gjitha këto gjëra, këto gjëra të shëmtuara janë në mua? – Më mirë është të mos hyj në të. Për këtë shkak miliona njerëz nuk gjykojnë të hyjnë në vetvete. Ata thjesht qëndrojnë në shkallët para shtëpisë së tyre. Ata jetojnë në oborr tërë jetën e vet. Ajo është vetëm jetë në oborr. Ata kurrë nuk i çelin dyert e shtëpisë së vet. Kurse shtëpia jote ka shumë dhoma, ajo është pallat luksoz. Nëse hyn brenda ke për të hasur në shumë gjëra për të cilat të tjerët kanë folur se janë të këqija. Ti atë nuk e di, ti vetëm thua: “Unë jam i paditur. Unë nuk di se kush je ti. Unë vetëm kam ardhur të kontrolloj, ta bëj mbikëqyrjen”. Kurse mbikëqyrësve nuk duhet t’iu interesojë se çfarë është keq e çfarë mirë; ata vetëm kanë ardhur të shohin, të kontrollojnë, të vrojtojnë.

Atëherë do të befasohesh me përvojën e çuditshme: atë që deri më tash e ke quajtur dashuri, e fshehur përbrenda është urrejtje. Vetëm vërtetoje këtë... krejt çka ke folur deri më tash është e zbrazët, prapa kësaj është e fshehur egoja jote. Vetëm vërteto...

Po qe se dikush do të më pyeste: “A je ti njeri i zbrazët?” Nuk mund t’i them se jam, sepse zbrazëtia është vetëm eho e cila qëndron në kokën tënde. Unë nuk jam ndonjë egoist, si atëherë mund të jem i zbrazët? A po më kupton? E pamundur është të jesh i zbrazët pa pasur ego. E kur njëherë e dallon se të dyja janë e njëjta gjë, gjëra të çuditshme zënë të ndodhin, pikërisht siç ju kam rrëfyer. Në atë moment kur vëren se dashuria juaj dhe urrejtja juaj, zbrazëtia juaj dhe egoja juaj janë të bashkëdyzuar atëherë ato zhduken. Ti nuk duhet të bësh asgjë. Ti e ke parë fshehtësinë e tyre. Ajo fshehtësi ua ka mundësuar të jenë në ty. Ti e ke parë atë fshehtësi, tashmë nuk kanë vend për t’u fshehur. Hyr në vetvete përsëri dhe përsërite, atëherë do të mbesin gjithnjë e më pak gjëra përbrenda. Me përqendrimin përbrenda ti zhdukesh, shumësia ikën. E nuk është larg dita kur ti do të jesh i vetëm, kur askush nuk do të jetë përbrenda teje: zbrazëtia shkon në favor tëndin. Befas do të jesh i shëruar.

Kurrë mos krahaso – ti je ti, e dikush tjetër është dikush tjetër. Për ç’ arsye unë do ta krahasoja veten me Jehudi Menjuhinin apo me Pablo Pikason? Unë aty fare nuk shoh ndonjë dobi. Ata e bëjnë punën e tyre, unë e bëj punën time. Ata kënaqen duke e bërë punën e tyre... ndoshta – në të vërtetë unë edhe nuk mund të jem i sigurt kur fjala është për ta. Por jam i sigurt kur fjala është për mua, se kënaqem kur diçka bëj apo nuk bëj... Vetëm në rastin tim mund të jem i sigurt. E po ashtu e di se, po qe se keni për ta shfrytëzuar botën tuaj të brendshme pa ndalesa, pa parabindje, pa gjykime, pa kurrfarë mendimesh, vetëm duke i vështruar faktet – ato do të zënë të zhduken. Dhe do -të vjen çasti kur ke për të mbetur vetëm, turma do të shkojë: e në atë moment ke për ta ndier për të parën herë se çfarë do të thotë shërimi psikik. E nga shërimi psikik dyert i keni të hapura kah shërimi spiritual. Ti nuk duhet t’i hapësh, ato vetë hapen. Ti vetëm duhet të mbërrish deri tek qendra psikike dhe dyert kanë për t’u hapur. Ato të kanë pritur ty ndoshta shumë jetë të shkuara. Kur ti vjen, dyert menjëherë hapen, e përmes atyre dyerve ti nuk e sheh vetëm veten, ti e sheh tërë ekzistencën, krejt yjet, mbarë kozmosin.

            Pjesë nga libri “Lajmëtari i njeriut të ri për botën e re” ( për politikën )