Sakras Art Gallery

Sekuenca filmike

RTK

TOP CHANNEL

RTV 21

ALSAT

TV KLAN

KLAN KOSOVA

BOTA.AL

ALBANIAPRESS

ALBINFO

EXPRESS

KOHA DITORE

ZËRI INFO

KOSOVA SOT

INSAJDERI

BOTA SOT

GAZETA METRO

GAZETA SINJALI

ALBANIAN POST

KALLXO COM

LAPSI.AL

ZEMRASHQIPTARE

KOSOVA PRESS

TELEGRAFI

EUROPA E LIRË

ZËRI I AMERIKËS

PSIKOLOGJIA

TRIBUNA SHQIPTARE

SHËNDETI

DITURIA

PRESHEVA.COM

GJUHA SHQIPE

KOSOVARJA

RADIOPROJEKT

Bhagwan Rajneesh - OSHO

RRËNJA E GJITHA PROBLEMEVE

(pjesa e parë)

Falënderojmë përzemërsisht përkthyesin V. Fatahu që ua ofruan ekskluzivisht vizitorëve të www.syri3.com dhe  www.sa-kra.ch ,  këtë libër të mrekullueshëm të filizofit të madh indian OSHO , „TANTRA - KUPTUESHMËRI SUPREME“, për shkarkimin falas.

Shkarko librin falas në sektorin

„Literaturë“

Të nderuar lexues, do të isha

mirënjohës nëse marrë mendimet e juaja të drejtpërdrejta për veprat e

Oshos, sepse puna ime varet nga ju, nëse nuk ka lexues të interesuar, siç

pohojnë disa shtëpi botuese, ndërsa të kundërtën ma thonë

administratorët e web faqeve; atëherë edhe mua më duhet sinqerisht të

mendohem se a ja vlen ky mund për të përkthyer.

Me nderime, përkthyesi: Valdet Fetahu

valdet.f.fetahu@hotmail.com

            Vetë mendja është rrënjë e gjitha problemeve. Për këtë arsye së pari duhet kuptuar se çka është mednja, prej çfarë materiali është e ndërtuar; se a është ajo diçka, apo vetëm proces; a është ajo substanciale, apo është diçka  ngjajshëm me ëndrrën. Dhe derisa mos ta mësoni natyrën e mendjes, s’do të jeni në gjendje ta zgjidhni asnjë problem të jetës. Shumë mund të përpiqeni, por provoni ta zgjidhni edhe vetëm një problem personal, dhe do të dështoni – kjo është plotësisht e sigurtë; për arsye se, në të vërtetë, kurrfarë problemi nuk ekziston: vetë mendja është problem. Zgjidhja e cilido problem nuk do të ndihmojë, sepse rrënjët e saj do të mbesin të paprekura.

            Kjo është sikur kur drurit ia prenë degët, i krasitë gjethet, e nuk e nxjerrë me rrënjë. Do të dalin gjethet e reja, do të mugullojnë degët e reja  madje edhe më të shpeshta se ato të vjetrat. Krasitja i ndihmonë drurit të bëhet më i dendur. Krejt derisa nuk e mëson se në ç’mënyrë ta ç’rrënjosësh, lufta jote do të jetë e kotë, ajo është marrëzi. Do ta shkatërrosh veten, e jo drurin. Në atë luftë kot do ta shpenzosh energjinë, kohën, jetën, e druri me kalimin e kohës do të bëhet shumë më i bujshëm, më i fortë dhe më i degëzuar. E rezultatet kanë me të befasuar: me mund ke punuar dhe je përpjekë për ta zgjedhur ketë apo atë problem, ndërsa problemet veç kanë vazhduar të rriten, të shumohen. Madje edhe nëse e zgjidh një, dhjetë të tjerë kanë me zënë vendin e tij.

            Mos u mundo t’i zgjidhësh problemet personale – ato nuk ekzistojnë: vetë mendja është problem. Por mendja është e fshehur nëndhe: për këtë arsye e quaj rrënjë, ajo nuk është e dukshme. Sa herë që takohesh me problemin, problemi gjithmonë është në sipërfaqe – mund ta shohësh – dhe për këtë arsye mund të mashtrohesh.

            Kurrë mos e harro, ajo që është e dukshme nuk është rrënja; rrënja gjithmonë mbetet e padukshme, rrënja gjithmonë është e fshehur. Kurrë mos lufto kundër të padukshmës se do të luftosh kundër hijës. Do të shpenzohesh e në jetën tënde s’është bërë kurrëfarë transformimi; problemi i njëjtë do të krijohet përsëri, dhe përsëri, dhe përsëri. Shikoje jetën tënde dhe do ta kuptosh se për çka e kam fjalën. Unë nuk po flas për ndonjë teori mbi mendjen, veçse për “fakte” që kanë të bëjnë me të. E fakt është se: mendjen duhet shqyrtuar.

            Njerëzit vijnë dhe më pyesin: “si ta realizoj mendjen e qetësuar?” E unë i përgjigjem: “S’ka diçka të ngjashme me mendjen e qetësuar. Kurrë s’kam dëgjuar për diçka të tillë.”

            Mendja kurrë nuk është e qetë, “jo-mendja” është e qetë. Vetë mendja kurrë s’mund të jetë e qetë, e qetësuar. Vetë natyra e vërtetë e mendjes është me qenë e tendosur, me qenë konfuze. Mendja kurrë nuk është e kthjellët, ajo nuk mund ta ketë kthjellësinë sepse sipas natyrës ajo është kaotike, vransirë. Kthjellësia është e mundur vetëm pa mendje, qetësia është e mundur vetëm pa mendje, heshtja është e mundur vetëm pa mendje – për këtë arsye kurrë mos tento ta realizosh mendjen e heshtur. Nëse provon, që nga vetë fillimin do të nisesh në dimensione të pamundura. Për këtë arsye së pari duhet ta kuptosh natyrën e mendjes, se vetëm atëherë do të mund të bësh diçka.

            Nëse shikon më mirë, kurrë s’do të gjesh diçka që është mendje. Ajo nuk është gjësend, ajo është proces; ajo nuk është gjësend, ajo është ngjajshëm me masën. Ekzistojnë mendime të veçante, por ato lëvizin aq shpejtë saqë nuk mund t’ia shohësh distancën në mes tyre. Nuk i sheh intervalet sepse nuk je mjaft i vëmendshëm dhe i zgjuar, kështu që të nevoitet një depërtim më i thellë. Kur sytë e tu të jenë në gjendje të shikojnë më me kujdes, përnjëherë do ta vëresh një mendim, mandej tjetri, e kështu me rradhë – por jo edhe mendjen.

            Masa e mendimeve, miliona mendime ta krijojnë përshtypjen se mendja ekziston. Ashtu është edhe me masën. Miliona njerëz qëndrojnë në grumbull; a ekziston ajo që ne e quajmë masë? A mund ta gjesh masën pa personin i cili qëndron aty? Por, ata janë së bashku dhe bashkësia e tyre ta ofron ndjenjën se diçka si masa ekziston – derisa vetëm individët ekzistojnë.

            Kjo është e para të cilën mund ta vërejmi në lidhje me mendjen. Vështro, dhe do t’i gjesh mendimet, por kurrë nuk do të hasë në mendje. Edhe kur kjo të bëhet përvojë personale e jote - jo për atë se unë e kam thënë, jo për atë se Tilopa ka kënduar për atë, kjo nuk do të ndihmojë. Por nëse kjo bëhet përvoja jote, dhe kjo bëhet fakt i njohjes sate personale, atëherë gjërat papritmas do të fillojnë të ndryshojnë.

            Pasi që e ke kuptuar esencën më të vlerëshme mbi mendjen, kjo do të ndikojë që shumë gjëra rreth teje të ndryshojnë.

            Vështroje mendjen dhe gjeje se ku është ajo, çka është ajo. Do ta vëresh se mendimet notojnë dhe se në mes tyre ka interval. Dhe nëse gjatë vështron, do ta shohës se ka ma shumë intervale sesa mendime, sepse çdo mendim është i ndar nga njëri tjetri; në të vërtetë, çdo fjalë është e ndar nga tjetra. Dhe sa ma thellë që shkon, do të gjesh zbrazësira gjithnjë e më të mëdha. Mendimi noton, mandej shfaqet zbrazëtia; mandej vjen mendimi tjetër, përsëri zbrazëtia tjetër pason.

            Nëse nuk je i vetëdijshëm, nuk do të mund t’i shohësh zbrazëtitë; do të kapërcesh nga njëri mendim në tjetrin. Nëse bëhesh përsosëshëm i vetëdijshëm, do të zbulohen kilomatra të tëra zbrazëtie. Në ato zbrazëtia ngjanë satori. Në ato zbrazëtia e Vërteta troket në derën tënde. Në ato zbrazëtia mysafiri vjen. Në ato zbrazëtia Zoti konkretizohet, apo quje si të duash. E kur vetëdija është e plotë, atëherë mbete vetëm zbrazëtia e pakufishme e hiçit.

            Njëjtë është edhe me retë: retë lëvizin dhe mund të bëhen aq të dendura sa që mbulojnë tërë qiellin dhe mos ta shohësh. Është zhdukur kaltërsia e pafundme, derisa ti je i mbuluar me re. Shiko atëherë, një re është zhdukur, e reja tjetër nuk ka hyrë në fushën tënde të vështrimit – përnjëherë shkëlqen kaltërsia e pafundme qiellore.

            Njëjtë ngjanë edhe në ty: ti je kaltërsi e pafundme qiellore, e mendimet janë sikur retë të cilat pluskojnë përreth teje, ndieje këtë. Por zbrazëtitë ekzistojnë, qielli ekziston. Nëse e përjeton shkëlqimin e qiellit, kjo është satori, e nëse bëhesh si qielli, kjo është samadhi. Procesi i cili çonë nga satori deri tek samadhi përbëhet nga depërtimi i thellë i mendjes, asgjë tjetër.

            E para: mendja nuk ekziston si entitet, ekzistojnë vetëm mendimet.

            E dyta: mendimet ekzistojnë të ndara prej teje, ato nuk janë pjesë e natyrës sate, ato vijnë e shkojnë – ti mbetesh, ti ia del. Ti je sikur qielli: kurrë nuk vjenë, dhe kurrë nuk shkonë, gjithmonë je këtu. Retë shkojnë e vijnë, ato janë fenomen momental, ato nuk janë të përherëshme madje edhe nese përpiqesh të kapesh për një mendim, s’do të mund ta mbash gjatë, ai do të ikë, ai ka lindjen dhe vdekjen e vet. Mendimet nuk janë tujat, ato nuk të përkasin ty. Ato vijnë si vizitorë, mysafir, por nuk janë nikoqire.

            Vështroj më thellë, dhe atëherë do të bëhesh nikoqir, e mendimet mysafire. Dhe si mysafire ato do të jenë të mrekullushme, por nëse krejtësisht harron se je sundimtar, atëherë ato do të bëhen sundimtare, e ti do të jesh në amulli. Pikërisht ky është ferri. Kur je ti i zoti i shtëpisë, shtpëja të përketë ty edhe nëse mysafirët dojnë të sundojnë. Pranoj, ke kujdes me to, por mos u identifiko me to, në të kundërtën, ato do të bëhen sundimtare.

            Mendja bëhet problem sepse plotësisht identifikohet me mendimet, kështu që krejtësisht ke harruar në intervalin dhe se ato janë vizitore. Kurrë mos e harro atë që mbetet, ajo është natyra jote, Tao yt. Gjithmon orientoje vëmendjen kah ajo që nuk vjen kurrë dhe nuk shkon kurrë, e cili është sikur qielli. Ndryshoje geshtalt: mos e kthe vëmendjen nga vizitorët, qëndro si sundimtar i rrënjosur; vizitorët do të vijnë e do të shkojnë.

            Natyrisht, ka mysafir të mirë dhe të këqij, por nuk duhet të brengosesh për këtë. Nikoqiri i mirë do të sillet me të gjithë mysafirët mirë, nuk do të bëjë dallime. Nikoqiri i mirë është nikoqir i mirë, do të vijnë mendimet e këqija, ai ndaj tyre sillet si me mendimet e mira. Atij nuk i intereson se çfarë janë mendimet.

            Çka ke arritë ti që ke bërë dalllimin në mes mendimeve të këqija dhe të mira? Mendimet e mira i ke afruar afër vetes, e të këqijat i ke hedhë. Heret a vonë do të jesh i identifikuar me mendime të mira; mendimet e mira do të bëhen nikoqire. E çdo mendim i cili bëhet sundimtar krijon mjerim – për shkak se ai nuk është i zoti shtëpisë; mendimi thotë se kjo është pronë e tij, e ti me të identifikohesh. Identifikimi është sëmundje.

            Gurdhijeff zakonisht ka thënë se gjithmon duhet vetëm një gjë: të mos identifikohesh me atë që shkon e vjen. Do të vijë mëngjesi, mandej mbrëmja vjen e shkon, do të vijë edhe nata, e mandej përsëri mëngjesi. Ti mbetesh: jo si ti, sepse edhe ajo gjithshtu është mendim – por si vetëdije e pastër; jo si emri yt, sepse edhe ajo është mendim. Vetëm si vetëdije e pastër, pa emër, pa formë; vetëm si pastërti, vetëm si paformësi, vetëm si paemërtim, vetëm si fenomen i vërtetë i qenies së vetëdijshme – vetëm në këtë mënyrë do të mbetesh i qëndrueshëm.

            Nëse identifikohesh, do të bëhesh mendje. Nëse identifikohesh, do të bëhesh trup. Nëse identifikohesh, do të bëhesh emër dhe formë atë që hindusët e quajnë: namarupa, emër dhe formë – atëherë i zoti i shtëpisë nuk është më. Atëherë e harronë amshimin, dhe momentalja të bëhet kryesore. Momentalja është bota; amshimi është Zoti.

            Ky është fakti i dytë e rëndësishme që duhet ta arrishë, që ti të bëhsh zot shtëpie, e mendimet të jenë mysafire.

            Nëse fillon të vështrosh, së shpejti do të bëhesh i vetëdijshëm faktorit të tretë. E treta është se mendimet janë ardhacake, bezdisës të jashtëm. Asnjë mendim nuk është i yti. Ato gjithmon vijnë nga jasht, ti je vetëm urë. Zogjët hyjnë në një derë, e në tjetrën dalin: pikërisht kështu mendimet hynë dhe dalin nga ty.

            Ti konsideron se mendimet janë tuat. E jo veç kjo, ti madje lufton për to dhe pohon: “Ai është mendimi im, kjo është e vërtetë.” Ti debaton, diskuton, përlahesh për to, mundohesh ta dëshmosh: “Ky është mendimi im.” Asnjë mendim nuk është i yti, asnjë mendim nuk është origjinal – të gjitha mendimet janë të huazuara. Të gjitha ato janë nga dora e dytë sepse me miliona njerëz para teje i kanë pasur ato mendime. Madje mendimet janë shumë më jashtë teje sesa gjësendet.

            Njëherë fizikanti i madh Eddington kishte thënë se sa ma thellë që shkenca depërton në materie, gjithnjë e më tepër zbulon se materie është mendim. Kjo ndoshta është ashtu, unë nuk jam fizikant, edhe Eddington me siguri ka të drejtë kur thotë se kur vështron më thellë gjithnjë e më qartë do ta shohësh se materia është mendim. Por, dua të ta them të kundërtën: sa ma thellë që depërton në vete, mendimet gjithnjë e më tepër do të duken si materie. Në të vërtet, këto janë dy aspekte të të njëjtit fenomen: mendimi është materie, materia është mendim.

            Kur them se mendimi është materie, çka unë me këtë nënkuptoj? Unë konsideroj se mendimin personal mund ta hedhësh si gjësendin. Kokën e dikujtë mund ta gjuajsh me mendime sikur që e bën me gjësend. Dikë me mendime mund ta vrasësh, sikur ta bësh këtë me thikë. Mund ta japësh mendimin tëndë si dhuratë, apo si infektim. Mendimet janë materie, ato kanë fuqi, por ato nuk të përkasin ty. Ato vijnë tek ti, qëndrojnë një kohë, dhe mandej të braktisinë. I gjithë universi është i mbushur me mendime dhe materie. Materia është vetëm pjesë fizike e mendimit, e mendimet janë pjesë mendore e materies.

            Pjesë nga Libri “Tantra - kuptueshmëri supreme”