Sakras Art Gallery

Sekuenca filmike

RTK

TOP CHANNEL

RTV 21

ALSAT

TV KLAN

KLAN KOSOVA

BOTA.AL

ALBANIAPRESS

ALBINFO

EXPRESS

KOHA DITORE

ZËRI INFO

KOSOVA SOT

INSAJDERI

BOTA SOT

GAZETA METRO

GAZETA SINJALI

ALBANIAN POST

KALLXO COM

LAPSI.AL

ZEMRASHQIPTARE

KOSOVA PRESS

TELEGRAFI

EUROPA E LIRË

ZËRI I AMERIKËS

PSIKOLOGJIA

TRIBUNA SHQIPTARE

SHËNDETI

DITURIA

PRESHEVA.COM

GJUHA SHQIPE

KOSOVARJA

RADIOPROJEKT

Grup autorësh

POEZI TË  ZGJEDHURA

Nga:

Mexhid Yvejsi

Genc Salihu

Jusuf Zenunaj

Vlora Banushaj

Agron Jashari

Mehmet Bislimi

Vera Istrefi

Afërdita Xani

KOSOVËS I FALËT NJË DIELL...

(Jasharajve të Prekazit, Drenicë)

Zotin e Madh
Udhën e Tij
Nuk e braktisët,
As kur të ftohtët
Pushtonte hapësirën,
As kur zjarri
Ishte fikur,
As kur sëmundja
Përhapej ngado,
As kur natës
Nuk i shihej fundi,
As kur këmbët, duart,
E ngrira s’lëviznin,
As kur shpata
Vringëllonte fuqishëm
Mbi qafën e kërrusur,
As kur Evropës së Bashkuar
Që me gjumë na kish bekuar,
Ia prishët gjumin,
As kur Kombet e Bashkuara
Mbetën pa gjumë,
As kur u bëtë
Hi e shkrumb,
Zotin nuk e braktisët
Për t’i falur
Kosovës një Diell…

Mexhid YVEJSI

GJETJA E VETVETES

Një natë në dhomën e gjumit,

Duke luftuar me qenie intime,

Vendosa të futesha njëherë,

Brenda vetes sime.

Fillimisht futa kokën,

Në kraharorin tim të gjerë,

Rrokullisa sytë andej-këndej,

Dhe heshturazi u futa i tërë.

Brenda, në thellësitë e mia, ndeza një qiri,

Pasi s’dukesh gjë e gjallë,

Me dridhje fillova ta kërkoj veten,

Duke u sjellur aty vërdallë.

Nga larg pashë një shpellë të errët,

Në një qoshe të veçuar nga pjesët e tjera,

E me ca hapa të vdekur tmerri,

U afrova gjerë te dera.

Vura dorën në dorëzën e derës,

Dhe u përgatita për të parë,

Ç’të shohësh! Një plakush mjekërthinjur,

Me cigare në dorë e zemër të vrarë.

Atëherë kurioziteti më mundi,

“Kush je ti!?” - e pyeta i tmerruar,

“Unë jam Genci. - tha dhe kokën tundi, -

jam Genci, o djalë i hutuar”.

Genc Salihu

TRAGJEDIA E BALLKANIT

Evropa në trupin e saj
dhëmbin skllav e duron,
lumë gjaku shtratin rrit
bota përreth mbyll sytê
pa u ndarë dita me natë
ndërrohen kryelugatë.
Tragjedia e Ballkanit
nesër shndërrohet në përrallë
kur u pushtua gjithësia;
kush do të bësojë vallë
se njerëzit në shekullin njëzet
që të mbesin të gjallë
në zëmër të Ballkanit
hëngrën edhe bar?!!


KLITHMË E KËNGË
(Dhjetra dëshmorëve, që u vranë më 1945 brenda një natë, në kullën e Popit të Istogut)

Në të njëjtën kohë
në të njëjtin vend
lart ngrihej dolli
poshtë lëshohej gjëmë.
Nën dritë të llampës
përreth me bajoneta
në derë të mullirit
fundin e kishte jeta.
Rafalet klithmat i mundnin
gjaku atë natë
rrjedhën ia ndërroi lumit…


URIMI PËR LINDJEN E DYTË
(Dëshmorit Naser Selimit)

Fyellashtin era e fryn
gjethet vjeshtake ia ndërrojnë melodinë
si zogjtë e plagosur mbi të vrarin bien
dasmorët humbën hapiin për valle
dhëndrit homazhe i bëjnë ndër varre
nusja pa duvak përbri vjerrës rri
si shqiponjë malesh
trupin e dëshmorit me flamur e mbulon
për Lindjen e Dytë e uron !


RRUGA JONË
(Kushtuar një mikut tim tiranas)

Dy sy,
një fytyrë
me ëndërr në diell;
unë në terr,
ti me hënë
rrugë të gjatë bëmë,
hapi midis nesh
në fund të shekullit njëzet
prapë matet me jetë.


NË VENDLINDJE

Edhe hapit të lodhur i ka hije
pritja e lirisë para plumbit është madhështi,
varret në vendlindje
më shumë se lulet në mërgim kanë bukuri,
edhe në shkrepa
gjuha e nënës mbjell dashuri.


RUGOVA

Vetulla e Rrafshit të Dukagjinit
ballë i Siparuntit plak,
shqiponjat në Grykë ditë e natë
djepat i tundnin në shtrëngatë,
kur e niste vajin qyqja
skifterët e jepnin kushtrimin,
Rugova ushtonte
flakë lëshonte Dukagjini…

Jusuf Zenunaj

Poezi nga përmbledhja : “Klithmë e këngë” (Tiranë 1996)

PA TITULL..

Me çdonjërin që hyn në muhabet,

merr nga ata ankesa, kritika e dënesa,

merr energji negative,

edhe nëse je i mbushur me një dromcë pozitivitet,

kritikat e vërejtjet gjithherë kanë një adresë tjetër,

asnjëherë pa ia drejtuar së pari vetvetes.

Kërkesat materiale janë gjithmonë në toplistë..

ato të intelektit dhe të shpirtit janë lënë në harresë.

Kjo është filozofia jonë jetësore,

vetëm a shkëlqejmë dhe a jemi të bukur për sy,

e asnjëherë, ama asnjëherë,

pa u munduar të depërtojmë atje ku pak ma shumë ka thellësi,

atje ku pak ma shumë ka llojllojshmëri,

atje ku pak ma pak ka uniformitet,

atje ku pak ma shumë ka origjinalitet..

Ndoshta kështu po na pëlqen jeta në letargji..

për t'mos u përballur me përditshmëri...

Vlora Banushaj

SYTË E TU

Herë më mbysin herë me ngjallin

Herë më shuajnë herë më kallin

Herë më shtangin herë më dridhin

Herë më çmendin herë më lidhin

Herë sa ëmbël më qetësojnë

Herë sa ashpër më tërbojnë

Herë sa bukur dinë të flasin

Herë sa tmerrshëm dinë të vrasin

Herë më bëjnë të të dua shumë

Herë të të urrej deri në pafund

Herë të të kem kudo me vete

Herë të të mos shoh kurrë në jetë

Edhe të bukur edhe të rrezikshëm

Edhe të këndshëm edhe të frikshëm

Edhe lule edhe therrë

Edhe dritë edhe terr

Shumë të çuditshëm megjithatë

Përulju Zotit për këtë dhuratë

Se të rrallë janë ata që mbajnë

Sy që syve tu u ngjajnë

FLAS ME VETEN

I thashë këngë

Dua të të shijojë

Më tha:

Atëherë duhet të më këndosh

I thashë jetës

Më falë diçka të bukur

Më tha:

Atëherë duhet të më jetosh

I thashë vuajtjes

Përse kudo ti më shoqëron?

Më tha:

Sepse ti më fton

I thashë vdekjes

Përse më mbanë në ankth?

Më tha:

Sepse ti më harron

I thashë vetës

Çfarë po bënë kështu?

Më tha:

Me s’do të gaboj

I thashë shpirtit

Ke vetëm dy rrugë

Më tha:

Unë do të fitoj

MOS

Mos e nxito lotin e huaj

Se çdo sy lot ka

Mos miklo plagën e largët

Se plaga hapet edhe afër

Mos shkel mbi varr njeriu

Se njeri pa varr s’ka mbetur

Mos e ndill kobin e tjetrit

Se kobi di çdo adresë

Lutu për të panjohurin

Se i luturi të njeh ty

Agron Jashari

LOTI

Vdiq ai pa pritur

Loti valë

U rrokullis mbi faqe kot

As ishte për ta qarë

As për ta  kënduar

As për ta mbuluar

Me flamur

Paska vdekur thanë

Gotë e lënë mbi tryezë

Kthyer përmbys

Katran e zezë

KAFSHIMI

Ikni kafshimit

Të atyre që preferojnë

Muzgun e vonë

Pas shpine e tinëzisht

Ata

Kafshojnë kafshojnë

GËNJESHTARI

Gënjeve shokun tënd

Edhe këtë herë

Ku mbeti fjala e dhënë

Ti atë e gënjeve

Por për të fundit herë

Mehmet Bislimi

Poezi nga përmbledhja : “Fjalë dhe gurë”  (2003)

NËNQESHJA E ËMBËL

1

Thana

Epara çel,

E fundit piqet.

Gjatë i gëzohet lulëzimit,

Për t’ju shmangur vjeljes.

Vetë,

U poqa pa lulëzuar,

Askush s’kujtohet,

thanën ta shartojë.

Bryma ma zë frymën,

Ndërsa thana,

ende në pjekje.

2

E nis udhëtimin

Për në fund të vetes time,

Duke mbartur edhe mendimin

e të tjerëve

Gjatë udhëtimit,

Marr shumë vendime

Për falje,

Miqësira

Dashuri

Asnjë për ligësi…

S’dua të dal nga vetvetja.

3

Sodis me nge,

Trajtat e hijeve të njerëzve,

Pa patur frikë se më urrejnë,

Vetëm pse i shoh.

U vesh atyre tipare paqësore,

Deri në lodhje.

Nuk i sodis dot,

Zotërit e tyre.

4

Copëra akujsh,

Notojnë në sytë tuaj.

Detërat tradhëtie,

Ç’duan të bëjnë me mua?!!

Ngrohtësia e shqetësimit tim

Mundohet ti shkrijë.

Tym e pafajësi

Më kanë pushtuar.

Përpiqem të gjej një mënyrë

Akujt t’i shkrij.

5

Kam zënë përkrahu

Trishtimin,

Të shkoj të takoj harresën.

E në vend që të arrij qëllimin tim,

Kur bëhemi tre,

Zihemi.

Largohem…

Sakaq sherri pushon,

E ata më ndjekin pas.

Vera Istrefi

Poezi nga përmbledhja : “Nënqeshja e ëmbël” (2001)

KUFIRI OSE-OSE

Mos më ndjek pas kujtim i egër,
S’dua të të kujtoj vrazhdësi që më kaplove mua dhe popullin tim.
Hije e zezë që mbulove jeten dhe ëndrrat tona.
Ik nga unë trishtim që ende jeton thellë në qenjen time.
Pse o qjellë ishe aq i pameshireshem atëbotë,
Që cdo ditë murmurisje rënd e më rënd?
Pse o djellë ngrohe gjithësinë,e ne na mbaje akullë të ngrirë?
Atëbotë të gjithë na paten harruar !
Jetonim për të vdekur,donim të vdisnim për të jetuar!

ËSHTË KJO ERRËSIRË E DYFISHTË

Aty ku syrit dhe shpirtit i mungon drita,aty nuk shqiptohet dot as fjala,nuk është e lirë as frymëmarrja.
Është mesnatë,e qenjet pushojnë të qeta,por për çudi tinguj zerash më trishtojnë mbrenda në shpirt.
Por prap gjithëçka është e qetë dhe dhe për një moment më duket sikur po jetoj në një qetësi apsolute.
Kam pershtypjen se gjithë bota ka ra në gjumë dhe unë jam qenja e vetme që po e sodis atë.
Dhe si “qenje e vetme” per momentin edhe mendimin e kam më të lirë dhe gati të pakufizueshem.
Por ja që pikerisht tani kur kam ketë perparsi,mendimi im ngurtesohet,duke mos ditur ta zgjedh objektin e studimit.Dhe në fund vetem një gjë është mase e vertet:se gjithë atë që e studion një kohë të gjatë,në çast e mbulon mjegulla e pasigurisë.
Prandaj kjo është ërresirë e dyfisht,syrit dhe shpirtit i shtohet etja për një shkendijë ndriqimi.
Është e pamundur të behët së paku një hap para gjersa të rrethon erresira e pafund,gjithëçka është e pakapshme.
Ku ta di për të saten herë me duhet ta ndrroj kendveshtrimin dhe qendrimin e botëkuptimit tim.

 

DHËMBJA IME…VETËM UNË TË NJOH!

Mal dhëmbjesh po rritesh çdo çastë,
Oqeanë vuajtejsh në shpirt fort m’ke vershu.
Po të kaperdijë më heshtje e ofshamë t’theksuar
Plotë mllef e urrejtje,për këtë torturë jete që jetoj.
Të njohë vetëm unë o etje e pashuar,
O oqeanë fjalimi që mbete pa u thenë,
Atë që ndjej, e di vetëm shpirti im
një botë të terë helm brenda vehtës ai po mbanë,
kjo që ndjehet nuk thuhet dot më fjalë,
kam frikë së një ditë do pelcasë durimi,
do të perfundoj n’marrëzi e as Perendia s’do t’më fal.
Oh pse të njoha pas kohe o lumturi e paarritur,
që më vrull të shpejt jetës kthesë m’i dhe
në udhekryqin e jetës mbeta rrugëmbyllur,
sa më afer të ndjeja aq më larg më le.
Lumturi e perjetshme m’u shfaqe mes vullkani,
mes ujrave të turbullta që mbysin në thellësi,
mes ërrsirave të tmerrshme dritë kush s’më fali,
ëshë ky denim që më percjell në perjetësi.
Të ruaj të mbyllur vuajtje e mundimshme,
Nuk dua askush të të zbulonë,
Te ruaj më kujdes dhëmbja ime e tmerrshme
Ndoshta koha të sheron .

RRUGËTIMI

P0…Ky është vëtem një rrugëtim i gjatë, e i mundimëshem, është rrugë që s’parashikohet dot,nisesh për parajsë e del në ferr,vuan pikllimin e gjenë lumturinë.
E ç’është kjo?
S’është gjë tjetër vetëm së perpjekje e vazhdueshme.
Por ku shkon?
Eshtë e pamundur të gjendet një pergjigjje.
Vetem se çdo njeri nga udhetaret ka një qellim që synon në të miren më të lartë,në atë që gjithëmon zgjidhet për hirë të vet asaj,e ajo është LUMTURIJA kulmi i çdo qellimi,por të rrallë janë ata që e arrinë.
Nderkaq e verteta është se natyra të gjithë i krijoj të lirë dhe të paster,fatkeqesisht,pak prej tyre e ruajten atë liri dhe pasterti shpirterore.
Dhe ja ketu një bashkëudhetar që i buzeqeshur kishte kaluar një pjesë udhetimi,tani e mbysin lot pikllimi,tjetri ishte shumë i vuajtur por tani ndjenja e lumturisë e ben t’i çrregulloj sjelljet.
Disa fluturojnë në ketë udhetim dhe luten të mos përfundoj,dhe shumë të tjerë janë rob të tij dhe me padurim presin fundin.
Fytyra të ndryshme të bashkëudhetareve të mij,herë të qeshura e herë të mvrejtura nga hallet.
E ç’është ky udhetim i gjatë e i mundimshem që njerëzija e quan: JETË??

ZOTI IM

Më ndihmo që dashurinë e pafund,
Ta gjej vetem në Ty.

Më jep forcën e duhur,
Që mos të tregoj dobesinë time.

Më jep kurajon e duhur,
Që mos të më kaploj trishtimi.

Më ndalo më rreptesi kur sheh,
Që po bej gjerat që Ti s’i don.

Zoti im

Më meshiro për veprimet e mia të gabuara ,
Dhe më ushqe shpirtin më mbaresit tua.

Kujdesu për mua kur sheh që po behem e pafuqishme,
Mos lejo që qenjen time ta mbisundoj e keqja.

Më ndalo krijimin e armiqesive,
Dhe më jep mirësinë që të mbaj miqësitë.

Mos lejo të më mashtroj suksesi,
E as humbja të më hedh në dëshprim.

Zoti im

Qëndro për here më mua,
Kur ndjehem e thyer,e braktisur,dhe e perulur.

Qëndro më mua edhe ateherë,
Kur ndjehem e lumtur,e pasur dhe e ngritur.

Mos më deno për gabimet e bera nga mosdija,
Më vetdijeso për mangesitë e mia.

Më afro dhe më lidh forte më dashurinë tënde HYJNORE,
Mos më harro mua edhe kur unë të harroj Ty.

Më mbaj shpirtin tim të paster,ashtu siq e ke krijuar Ti.
Më jep mbarsinë që mos të të deshproj Ty,

Zoti im.

 Afërdita Xani