Sakras Art Gallery

Sekuenca filmike

RTK

TOP CHANNEL

RTV 21

ALSAT

TV KLAN

KLAN KOSOVA

BOTA.AL

ALBANIAPRESS

ALBINFO

EXPRESS

KOHA DITORE

ZËRI INFO

KOSOVA SOT

INSAJDERI

BOTA SOT

GAZETA METRO

GAZETA SINJALI

ALBANIAN POST

KALLXO COM

LAPSI.AL

ZEMRASHQIPTARE

KOSOVA PRESS

TELEGRAFI

EUROPA E LIRË

ZËRI I AMERIKËS

PSIKOLOGJIA

TRIBUNA SHQIPTARE

SHËNDETI

DITURIA

PRESHEVA.COM

GJUHA SHQIPE

KOSOVARJA

RADIOPROJEKT

Grup autorësh

POEZI TË  ZGJEDHURA

Nga:

Adem ZAPLLUZHA

Dëshira  HAXHI
Sokol DEMAKU

Përparim HYSI

Edona SEJDIU-HETA

Qazim SHEHU

Dije  NEZIRI  LOHAJ

Hysen IBRAHIMI

Adem ZAPLLUZHA

VAZHDON PO AI REFREN

Ka çaste nuk na kthehet në kujtesë

Fëmijëria pa ëndrra

Si një mollë e vetmuar

Dielli i përskuqur

Piqet në imazhet e horizontit

Ecim përskaj trotuareve

Nuk ndalemi në asnjë shitore

Ecim si kukullat në teatrin tragjik

Të përditshmërisë

Pas shpine i lëmë vitrinat e zhveshura

Lumëbardhi gurgullon në përgjumjen

E një dite pa rrugëdalje

Njerëzit kalojnë

Ecin pa e përfillur erën

Mjegulla e dendur na i shprish flokët

Të nesërmen

Vazhdon po ai refren

I përditshmërisë se numërimit të hapave

Dikush troket nëpër dritaret përdhese

E dikush tjetër

Te portat e yjeve të verdha

KUAJT E MI TË MIRË

Mbi një araba prej ëndrre

Udhëtoj nëpër fëmijërinë time

Më del parasysh

Rrugë e gjatë dhe e lashtë

Vrapi i kalit të zi

Pa frena nuk e ndalte trokun

Deri në Kostandinopojë

Më kujtohen imazhet e erës

Kur e ndaja misërniken

Me arabaxhiun babaxhan

Me një copë djathë dhie

Kapërdinim  tërë bukën e çerepit

Nëse na premtonte koha

I pushonim kuajt

Në ndonjë han të vetmuar

Ku gjenim hanxhiun duke na pritur

Me pagurin e mbushur

Me verë të kuqe

Më pastaj sërish na prite

Një udhë e gjatë

Derisa arabaja tundej

Në ëndrrën e plepave

Kuajt e mi të mirë

Gjumin e bënin në ecje e sipër

Duke i numëruar

Gurtë e kuq të kalldrëmeve

NUK MARR DOT FRYMË PA TY

Të lutem o të përgjëroj

Mos shko në këtë çast

Me trenin e çmendur të mëngjesit

As me atë të mbrëmjes së vonshme

Nuk marr dot frymë pa ty

Kjo aromë e pemëve që zbret

Nga kujtesa e degëve

Ishte dikur në ëndrrën e flokëve të tua

Të lutem

Mos shko me trenin e çmendur

Jam pakëz i lodhur

Më dridhen këmbët e fishkura

Si purtekët e metaltë  më dridhen

As duart më

Nuk i përngjajnë duarve

Kjo ëndërr e sfilitur po dënes si qilimi

Të lutem mos ik sonte

Nëpër shtegun e binarëve të verbët

Ti e di

Se unë tani jam shumë i lodhur

Nuk mundem t’i ndali

As të reshurat e verdha të stinës

Dëshira  HAXHI


PUTHJA

Putha dje,akoma edhe sot,
Dhe përsëri të puth, nuk di .
Jam si erërat e vjetra,
enigme, që puth kaltërsi...
Ne strehezën time, në qiellin tim,
rrezohem përpara asgjë-së.

o Zot …
kam frikë të kalëroj mbi vetëtimë !
Ngelem me vetmine time!
Ku puthjen e lëshoj, në krismë shkrepëtime..

Harrohem,kam ftohtë.
Një ditë do ta nis puthjen në buzët e epshit,
Strehuar në lot !
Jam bija e rrebeshit...!

 

FRIKE E LAGESHT!

E tërhoqa
vizën me forcë
dhe  grisa hartën.
Plagë mbi leter.
Lot e dhimbje mbi det .

Me një levizje
mendimet e palosura
humbën pernjeherësh.
Ndjenja të përmbytura.
Dallgë të shkumëzuara.
Këmbet e zhytura
në thellesinë e akullt.

Dritë e errësuar,
përreth...
Sa frikë e lagësht !
I trëmbesh ngrirjes,
humbur asaj thellesie.

o Zot ,
sa frikë kam të thahem
më mire le të digjem ...!

E lyer
me ngjyrën e zjarrit
ja nis numërimit...

Ujrash të panjohura
përmbytem...!
E di me pret ti ne breg !


THIRRJE E PAFAJESISE SHPIRTERORE!

U mbyllën dyqanet e mëdha
dhe për çdo ditë,
pazaresh të lejuara,shiten dashuritë.
Premtimet e stolisura
shkëlqejnë mbi stola
e turullosin zëmrat e të uriturve .

Endrra të varura
në kordelet shumëngjyrshe
tirren kalimtarësh,pafajesisë rraskapitëse.
Të dashura zonja, zoterinj,
në dy cope,e treta, dhurate për ty...
....
Fjalë të ngarkuara me gjysmë çmimesh !
Kështu papritmas
mengjeset pikojnë mbremjesh
e gjendesh shtrirë parqeve të lumturisë.

Jetë e dallgezuar,
lidhur varkash,nyjeve të hidhura te fatit,
brenda saj belbëzohet lutja e vetme e pafajshmërisë.
Bujë që zhurmon pasqyrash rreshqitëse !

Kjo Jetë
një pazar ëndrrash që blihen e shiten me lek,
s'mund të ndryshoje,por mund të jetë disi ndryshe...
..dhe kjo
nëse ajo ditë, akoma s'ka ardhë,
ku me kilogram të shiten shpirtrat e gjallë .

Sokol DEMAKU

UDHËTARI

Sikur një përfundim,

Më duket i ngjashëm,

Me një fillim,

I pashpjegueshëm, i pakuptim.

Hapat, nga errësira në dritë,

Pozicion pa përcaktim,

Kjo dorë përkdhelëse,

Me plot kuptim.

Një ecje në lëvizje,

Plot kuptim,

Me yllin e dritës,

jetës i jep ndricim.

Unë jam udhëtari,

Që rrugën kaloj,

Do përmbushë qëllimin,

Jetën ta lulëzoj.

KUR SHELGU GJELBËRON

Kur shelgu i gjelbër qan,

Loti, kristal, rrjedh,

E rrugëtimin e tij nuk ndal.

Rrjedh ai kristal,

Me bardhësinë e tij,

Rrefen vuajtjen që mban në gji.

Kur shelgu i gjelbër qan,

Gjethi i saj rënkon,

Vuajtjen e shpirtit tregon.

Një brengë në shpirt,

Brenguar në shumë anë,

Që kërkon brerimë.

Kur shelgu i gjelbër qan,

Brerorja shëndrit përqark,

Nga kurora e saj,

Nuk lejon kuroren që të fishket,

E do si lule Fistiku,

Si një vajzë të kolme.

Përparim HYSI

M'U PRISH GJUMI NË MESNATË

M'u prish gjumi në mesnatë, më s'u mbyll syri im
Dhe mora nëpër natë, rrugë të gjatë e në shtegtim
Shkoj në vende ku kam shkelur, nëpër miq e nëpër shokë
Ca prej  miqëve s'i kam gjetur, edhe tak lëshoj një lot.

Kaq mjaftoi që mos mbyll sy dhe më mbetën ata kllapë
Ah, ç'më gjeti, miqtë e mi! Nuk u soska natë e gjatë
Mendja shkoi e bredh azat nëpër vendet ku kam shkelur
Unë mbeta me sytë haptë dhe nga malli krejt jam shkrehur.

KUR TË VDES...

Letër gruas

Tagjia e ditënetëve në grazhdin tim  u sos
Dhe unë, si gjithë të vdekshmit, një ditë do ik.
E di që ky lajm i keq, ty do të nakatos
Epo sos se jam i përjetshëm, o moj SIKË! *

Lot mos derdh,se nuk do rroja tërë jetën
Në paça vuajte e mundime, për këto qaj
E kam lutur Zotin që para teje të  ma "pres biletën"
Dhe dua që mos kesh mundime pas kësaj.

Ndarja është e hidhur.Sidoqoftë, lamtumirë!
Mos paçë mundime sa të jesh pa mua
Kam qenë me fat, se ke qenë grua shumë  e mirë
Dhe fjala ime e fundit është:- Të dua!

*imeshoqe

KUR DOLA NË PENSION

Më thanë në kuadër:- Më në punë nuk do vish
Domethënë, tani e tutje do jem veç një IKS!
Pra, siç e shihni, kokën ma vunë në tepsi
Po sa ndryshoj nga ti, mor PASHA  ALI?!

Me trup në shtëpi, me kokë në punë
Sa dola në pension, më zuri me shkumë.

Nuk m'u nda një ëndërr e keqe

Nuk m'u nda një ëndërr e keqe
Se erdh papritur dhe gjumin ma çartë
Jam i kapur si zogu ndër leqe
Nga ëndrra e keqe,e shplarë si mandatë.

Më vjen armiku dhe më shfaqet si mik
Dhe ky(ar)mik- miku më dha dhe dhuratë.
Dhuratë e armikut o helm o thikë
Përleshen me të tërë natës së gjatë.

S'di në e mbyta, se gjumi më doli
Zhgënjim pak ndjeva se ëndrra m'u zhduk
Ndoshta (ar) mik- mku prrallën mori
Me sy e kërkoj:- Ku je, o kopuk?!

PRAPËSIA

Prapësia,- thonë,- shqiptarin e ndjek
Apo siç duket e kemi në gen
S'ka si të jetë ndryshe (kombet përparojnë)
Veç shqiptarët si të tjerët nuk gëzojnë

Kjo gjendje, pa dyshim, mua më hidhëron
Dhe në emigrim shqiptarët nuk fqinjërojnë
Ç'e kemi këtë kusur(mend "hamë" njëri-tjetrin)
Dhe historikisht prapësirat na ndjekin.

Edona SEJDIU-HETA

FJALA SHQIPE

Si fjala e ëmbël e nënës,

Si cicërima e bilbilit në pranverë,

Si rrezet e arta të diellit,

Sa e bukur e me vlerë.

Si buzëqeshja e fëmijërisë,

Si besimi i shoqërisë,

Si ndjenja e dashurisë,

Si ditët e lirisë.

Si melodia e këngës,

Si gëzimi i pa kufi,

Si magjia e hënës,

Kur shqip flasim unë dhe ti.

Si ardhmëria, e tendosur,

Si kjo botë e padijshme,

Si sytë, ruajtur,

Sa e mirë dhe e hijshme.

Sa me zemër që e shqiptoj,

Sa me shpirt që e adhuroj,

Sa me vemendje e mësoj.

Sa krenare që shqipes i takoj.

DO HERË…

Ishte një kohë kur u ndjeva e gjallë,

kah ecja më dukej se fluturoja,

asnjë breng nuk më mundonte,

n`vend se të flas, unë këndoja.

Të qeshurit, gëzimi, ishin pastaj,

të bëja c`mos kisha vullnet,

dita më ishte e pamjaftueshme

e nata, pakufi e gjatë.

Asgjë për mua s`ishte e vrazhtë,

gjithëçka ekzistonte, ishte e bukur,

askë nuk mundja ta shikoja në vaj,

çdo njeri doja ta bëja t`lumtur.

Atëherë derdhja vetëm lot gëzimi,

n`zemër më mbretëronte hareja,

e pikëlluar kurrë nuk isha,

ishte atëherë koha kur çdo të keqe e harroja.

Këto ditë mund t’i ngjajne vetëm një kohe

t`bukura, t`vlefshme, ditët e lirisë

por këto ishin ditët e shenjëta

ditët e pafajshme të fëmijërisë.

Qazim SHEHU

SHIKIMI JOT…

Shikime njerëzish indiferentë

Shkojnë hapësirës bosh,

Një fole  aty s`e gjejnë

Bien miell i hirnosur kot.

Shenjat janë larguar,

Nën këtë qiell mitik,

Dhe ja, një shikim më ra në duar,

Më dha pak dritë.

Në tharm të tij mahnitës

Në rënien që di nga erdh

Një zog i brylltë pershkënditës

Gjurmë shikimesh më derdh…

S`kish mundur të mos ndillte

Një fole që i duhej,

Dhe heshturazi sillte

Indiferencën që shkruhej,

Duke çarë hije dyshimesh

Pengesa të amullta,

Ai erdh jashtë përtimesh

Dhe në të u struka...

SHKRUMB

Ia ndjeva shkrumbin jetës

Kur buza m`u ça prej etjes.

Si të qe pyll i djegur

Jashtë rrënjëve të së vërtetës.

Kërkoj në të Feniksin

Feniksi ka ikur,

Si të shohësh lisin

Në lotin e stërpikur.

Ç`mund prej tij të rilind,

Të shkoj atje ku u nis,

Një ëndërr që bind,

Një dru a një filiz…

Se nuk do shkrumbohet kurrë

Të lulëzojë pa frikë,

Ky shkrumb i murrmë,

Nuk fluturon për dikë,

Ai rri dhe humb

Në parajsën shkrumore,

Viganë malli tund,

Pa përmendore….

PËRDITË SHOH BARIN

Në  rritjen e ngadalë të barit dridhet

Fill i jetës,

Ku shpresat e gjelbra mblidhen,

Ecin.

Toka në afshin e pabujë

Gjëmon e ngre lart

Rrënjët e fjetura,

Ky bar zemrën ia hap,

Drejt ëndrrave të gjelbra…

Dikush e shkel me këmbë

Tjeri e fut në sy,

Dhe toka gjëmon rëndë

Si flokë që ngrihen prej tmerrit

Fijet e barit dridhen aty…

NGA STINËT VEÇ PRANVERA…

Stinën që na jepet  sipas përpikmërisë

Së lëvizjes së tokës,

E shkruajmë së pari në zemër

Pastaj me frymë e ngrohim…

Nga të githa, veç pranvera

Frymën nuk na e do,

Kur na sulmon tek dera

Me lule ajo.

Dhe lulet kur ia jep

Verës për kujdes,

Nxitojmë para saj

Me frymë t`u japim vesë…

Dije  NEZIRI  LOHAJ

NË KATEDRALEN E DASHURISË

 Më pëlqen,
 Kur më dashuron,
 Kaq vite aty,
 Nga katedralja me gjemba,
 Si në qeli kisha thurur
 Vargun për pak zemër,
 Ti më mërmërisje me heshtje,
 Heshtje si gjithë këto gjëra varri,
 Që vorbullojnë jetën time,
 E ti vrapoje i heshtur
 Me ëndrra të trazuara,
 Sa unë të mos të të arrija
 Dhe na treste nata në gjysmëarrati
 E ma shkretonte rrugën
 E katedrales së dashurisë
 Dhe malli këmbëkryq ulej,
 Më tundonte themeli i saj
 E nëpër ato themele
 Kryqëzoheshin dhe verboheshin
 Sytë tanë.
 Në këtë natë pa yje e hënë,
 Universi lëviz
 Makthëm mbi kokat tona,
 Edhe pse kjo katedrale e dashurisë
 Ishte ndërtuar vetëm për ne.

 

 POEMË PËR VETE DHE PËR TY

 Kot të thërras me flakët e hënës,
 Në këtë alegro të trishtë,
 Kur gjithmonë
 Shpërbëhet një tingull,
 Në shurdhërinë e kukamës së tij

 Nē psherētimë të bulzës sate,
 Një melodi puqet
 Me dëgët e kuqërremta të vjeshtës,
 E dimrit i jep lajm.

 Ngadalë prek
 Zjarrin,
 Hirin,
 Borën e parvjetme,
 Trupin e tharë...
 Me mijëra vite e djegur,
 Djerrë me mijëra vite,
 Me mijëra vite,
 Shkul shkurret
 Nga lëndina e trupit tim,
 Që me mijëëra vite ujite ti.

 Në lirinë tënde burgu yt i zi,
 Psherëtimë e derdhur
 Në prehërin tim,
 Si fëmija i parë.
 E një ditë,
 Në daç,
 Eja e gërryeje siluetën tënde
 Mbi varrin tim,
 Sepse eshtrat më pikojnë helm.

 Barin gjithandej e gëlltite
 Me dhëmbin e dhjamit tënd
 Dhe, prapë puqesh
 Me degët e kuqërremta të vjeshtës,
 E mua,
 Gjithçka jotja
 Më çon në asgjësim.

 Nëse të duket e çmendur
 Era e msditës,
 Që kalon përmes rrënjëve te tua,
 Mendo,
 Se do të të ngreh lart krahët e pemës
 Dhe rrënjet e mia
 Do të të kërkojnē.
 

DORA E NËNËS

 Ç'peshë ka fjala e rëndë,
 Për dorën që përkund djepin.
 Ç'dritë e mund errësirën,
 Për atë dorë që përkund jetën.
 Koha u plak nga ironia,
 Kur hiqi shkundullon botën.
 Shpikjet janē vetëm pjesë e dritës,
 Rrugës së bardhë qiellore.

Hysen IBRAHIMI

LUMIT TIM

Rëra e vjeshtës me shi

Jasht shtratit të lumit shumë herë ke dalë.

Kujtime po më sjell atëherë si dikur,

Ma zgjojnë kërshërinë e shpirtin me mall.

Shumë herë të rebelohet, ai ditur ka

Edhe gjelbrimin me e prishë ka ditur

Vend për tu ulur nuk na ka lanë

Lodheshim duke u shetitur

Lumi i qetë ka qenë , i pa dallgë

Edhe pse shtratin shumë herë prishë e ka

Vrulli i rinisë nga dashuria nuk ka pyetur

Edhe pse gjunjët atëherë i kanë zhytur.

MALET E SHALËS

Malet e Shalës,

Rrenjë kanë lëshuar

Fole shqipeve, ofruar iu kanë

Rrugët malore,

Fletët e malit

Dushkun e rënë për tokë

Dhuratë shqipeve për fole

Dhënë atyre ua kanë.

Sa herë rreziku

Nga qielli e toka

ka ardhë.

N’mburojë u shndrrove,

I djegur pa mëshirë,

I prerë se je autokton,

I helmuar nga djallëzia.

Gjithëherë n’grykë t’flakës,

Pa mëshirë nga dorë e huaj