Sakras Art Gallery

Sekuenca filmike

RTK

TOP CHANNEL

RTV 21

ALSAT

TV KLAN

KLAN KOSOVA

BOTA.AL

ALBANIAPRESS

ALBINFO

EXPRESS

KOHA DITORE

ZËRI INFO

KOSOVA SOT

INSAJDERI

BOTA SOT

GAZETA METRO

GAZETA SINJALI

ALBANIAN POST

KALLXO COM

LAPSI.AL

ZEMRASHQIPTARE

KOSOVA PRESS

TELEGRAFI

EUROPA E LIRË

ZËRI I AMERIKËS

PSIKOLOGJIA

TRIBUNA SHQIPTARE

SHËNDETI

DITURIA

PRESHEVA.COM

GJUHA SHQIPE

KOSOVARJA

RADIOPROJEKT

Grup autorësh

POEZI TË  ZGJEDHURA

nga:

Përparim  HYSI

Mehmet BISLIMI

Vjollca TIKU PASKU

Qazim SHEHU

Xhevahir CIRONGU

Dava NIKOLLI

Brahim IBISH AVDYLI

Hamit GURGURI

Përparim  HYSI

KOHË DJALËRIE

Ah, kjo ditë me shi!

"...binte e binte shi"

Kadare

Ah, kjo ditë! Kjo ditë me shi!

Ky shi i rëndë që bie me shtëmba

Seç më kujton, mua, tani

Kur me mua qe ballë argjënda.

Në rrugë na zuri... vetëm të dy

Dhe shiu çurgonte-litar

Çadër nuk kishim as unë as ti

Shiu sikur do na hajë të gjallë.

Vetëm në rrugë (njeri?xhin-xhan)

-O burra të futemi tek bunkeri!

Shiu s'na u nda... si  tufan

Shpëtim mund të gjesh dhe tek "terri"

Terr është vërtet tek bunkeri

Kiameti të  bëhet: të dalë ku të dalë?

Por veç territ... u gjet mjaltë-sheqeri

U "thamë" me miken dhe shkuam në djall..

KAM PIRË

Kam pirë raki "thatë" si një pijanik

Gjuha më është trashur, m'u bë kopaçe

Kam pirë, or miq, se jam ashik

Me miken jam  zënë "esnafçe"

I thashë, më tha... e sa rëndësi

Ku mbahem unë për fjalë

Ia putha asaj syrin e zi

Por më rrëshqiti si ngjalë.

Epo këtë hiç nuk e prisja

T'ma hedhë ajo çuditërisht

Ndaj si ujë më duket rakia

Gotat as i numëroj hiç.

Një "betejë" humba, por jo luftën

Të marrë unë gjak në vetull

E gjej unë vetëm  atë "çupën"

Dhe me të rashë si i vdekur.

Ç'ËSHTË AI REBELIM?

Ç'është ai rebelim, moj mike?

Si një kalë që nuk pranon frerin

Ah, ta dish! Ta dish, moj shpirte!

Unë për ty pranoj dhe  ferrin.

Se rebelimi zë e më shtie çikë

Si karshillëk për një betejë

Rebelimin dua ta bëj zap dhe pikë

Dhe nuk kam se ç'shtoj më tej.

Rebelimi  është si një harlisje

Të një bime që do dorën e kopshtarit

Ndaj dhe unë, moj rebelja mike,

"Ia vura mëgojzën kalit..."

KUR PRES MIKEN TEK SHELGJISHTJA

Kur pres miken tek shelgjishtja

Jam i tëri sy e veshë

Fshehur seç më vjen mikja

Ia shoh buzën që më qesh.

Erdh tinëzisht si firare

Nuk të lënë sytë e botës

Por mes nesh ka aq malle

Sa na luan çargu i kokës.

Erdhi... erdhi. Eh, çfarë çasti!

Të dy puthemi fshehurisht

Por më tej, do thoni:-Ç'vajti?

Po... u dogjëm dashurisht.

DIALOG

I them asaj:- Të dua!

Më thotë:- Po bën shaka?!!!

Besomë,- i them,- ti mua

Ajo veç qesh ha-ha...

Ha-ha si lozonjare

(Më do... po dhe nuk më do)

Tani s'e pyes hiç fare

Ngulmoj:- Po a jo?

E pashë që uli kokën

Sikur tak u fal

Tani as pyes për botën

E puth miken me mall.

Ua bën... sikur habitet

Por buza vesh më vesh

Tani mua hiç s'më pritet

(S'duroj që t'më "përqesh")

Me dy duar e zë miken

Ca puthje si kapar

E  fashiti ajo "habitjen"

"Hesapi" tani i qëruar.

* Poezi  nga vëllimi në pritje "Kohë djalërie"

Tiranë, 12 korrik 2016

Mehmet BISLIMI

PRITJE 

tek shtegu i rrugës së Arbrit 
atje 
të guri i betimit 
ku flamuri i lirisë është larë me gjak 
ku dikur është bërë fuqishëm 
betimi i burrave 
atdheut 
mos me i hy në hak 

koha 
zbehu fuqinë e fjalës 
pritja 
kohën ka ngrënë me dhëmbë 
nëpër kohë 
ndarë e shkapërderdhë

shokë 
shumë 
me shpirt sfilitur 
kush këmbëzbathur 
kush këmbësor 
kush kalorës 
kush dërmuar e lodhë 
kush i trashë 
kush armatosur e mendjehollë 
kush me taborre të shpartalluara 
kush me pushkë lirie në dorë 
në pritje 
të kushtrimit 
drejt rrugëve të bashkimit 
të guri i betimit 
si dikur 
betuar në atdhe e flamur 

nga shpirti ynë i madh 
kemi dhënë ditët e motit 
ikën ato 
nuk kthehen më 
me besim të madh 
para atdheut e zotit 
bijtë tanë 
mbrapa nuk e kthejnë 
fjalën e dhënë 
dalzotësit e kësaj toke 
janë ende gjallë 

nuk duam të besojmë 
se 
do shteron liqeni 
se moti shi nuk do të sjellë 
se bora nuk do bie në stinën e vet 
se breshëri nuk do vret 
se rrufeja aty ku duhet 
nuk do godet 
dikush hëngri fjalën e dhënë 
dikujt fjala në fyt i mbet 
dikë do ta vras guri i betimit 
dikë mllefi i zhgënjimit 

e saktë 
nuk po gjejmë një pikë uji 
për të larë faqezinjtë 
pusi i qytetit shteroi 
radhë e larjes u bë e madhe 
Kosova gjak ka 
për të gjithë 
uji nuk ka 
janë aq shumë që duhen la 

 

Shtator, 2016 

Vjollca TIKU PASKU

ELIKSIR MALLI

Një sy i diellit u fik në zemrën time.
Errësira  e dhimbjes  e zëvendësoi.
Shandani i kujtimeve ndriçon  faqen e mermerit të bardhë.
Nënë, ku je ?
Prej shpirtit më del një psherëtimë e hirtë.
Manteli i dhimbjes më mbështjell.
Pikëzat e lotit,si pikëza shiu më derdhen nga shqekëzat e mallit.
A mundet shiu, mos të prekë tokën?
A mundet shpirti im mos të qaj?
Ah, të shndërrohem në grimca drite, 
me pulsin e bardhë të puth në ballë, 
të zhvesh peshën e vdekjes, 
vetëm një çast ..të jesh gjallë.
Përjetësi e heshtjes përvëlon shpirtin e malluar.
Qiparisat përcjellin fjalët e thella të tokës, 
në tranzitet e pezullta të qiellit.
A mundet era mos të dëgjojë qiparisat?
A mundet shpirti yt, mos të më flasë?
Një flladi i ëmbël më fërfërin lehtë në vesh’të dua bijë’.
Tulipani i hënës së qiellit,
lëshon një petal loti të bardhë nga lart.
Atje midis dy reve të arta nëna buzëqesh.
Ah, të ngjit shpirtin tim në ylberin e reve,
të puth, të përqafoj, të shkrij mallin nënë.
Por, s’të prek dot....
Je në konturin e mozaikut parajsor.
E di…
Malli për ty do më qëndrojë në kraharor,
derisa ora të më koordinojë rrugën tek ti.


SHPIRTI SFERIK

Në çdo kupolë sferike të shpirtit fshihen
ëndrrat.
Në petalet e mëndafshta të luleve 
fshihet lëmimi i rrezes.
Në nëndetësen e oqeanit të pafundësisë 
fshihet jeta .
Në thjerrëzat e gjurmëve të arta 
fshihet drita.
Në qerpikët e bardhë të agimit 
fshihet thellësia e ditës.
Në çdo lindje të heshtur të diellit 
fshihet një dashuri.
Në çdo perëndim të përmbytur të diellit 
fshihet një fund, për  një fillim të ri.
Në çdo pirg resh të pakapshme 
fshihet një zemër.
Në çdo mjegull të hirtë që dridhet 
fshihet tym nikotine.
Në çdo shkëndijë rrozgë vetëtimash 
fshihet një zemërim.
Në përkëdheljen e dritës së ylberit
fshihet një startim.
Në copat e grimcave të hapësirës 
fshihet fati.
Në shpleksjet e buzëqeshjeve të rrëpirave 
fshihet një miqësi .
Në brendësinë e rrudhave të shegës 
fshihet ëmbëlsia.
Në farën e hedhur në emblemën e gjallë 
fshihet lindja.
Në bukurezën e pushit të puplave 
fshihet një fluturim.
Në aurorën e përndritur të shpirtit 
fshihet një përjetësi.

 

DITA DHE NATA

Qepallat e agut  përpëliten.
Shpirti i bardhë i ditës shpupuritet.
Ritet e përshkëndijave të diellit vetëtijnë.
Vesa e petaleve pihet nga buza e hollë e rrezes.
Parfumi natyror përhapet si  unazë ajore  në hapsirë.
Lulet derdhin pjalmin e sonetit që thith bleta.
Në kraharorët  e gjelbër pyjorë , zogjtë luajnë megafonin muzikor.
Fyelli I erës ruan  meloditë e tyre, në kafaze kaltërsish.
Jehona  mes  malesh  përcjell  murmurimën e  përrenjve .
Tegeli ujor derdhet në grykë lumenjsh si flokë nimfash.
Buzët e burimit si një fryt hënor ruajnë paqen e ftohtë.
Dita luan me djepet boshë  të reve te bardha.
Muzgu bie si qyp i mbushur e  thyhet  në heshtje.
Me lëndën e errët, shtronë vigun e hapave të natës.
Nata darkon me kokrra yjesh.
Thërrimet  e saj  përkundin vegime ëndrrash  në shpirtrat njërëzorë.
Bebezat e syve ngjyhen me misterin e fshehtë të fatit.
Ninulla xixëllonjash,këndojnë dritëz,në zemra lulesh.
Karuseli i kohës rrotullohet vazhdimisht.
Kokrriza ore bien në brigjeve të sahatit të pandalshëm.
Lëvizja është jetë, që dliret pa pushim nga bërthama e kohës

 

FRY O ERË E FRYMËZIMIT

Fry o  erë e frymëzimit,
se dua të thith aromat e qiellit,
të pi kaltërsinë,
të lahem me ujin e dritës,
të fluturojë në damarët e ajërt,
ku lindin e udhëtojnë retë ngadalë.
Të ulem në sofrën e parajsës  ëmbël,
e zemra ime të formophet ëngjëll.
Nga krahët vezullues ëngjëllorë,
të shkul një pendë,
nga thitha e dhimbjes që regëtin,
të rjedhë gjak i njomë frymëzimi,
melëvozhgën e agut të bardhë,
të ngjyej pendën,
me gjuhë engjëjsh,
të ngushëlloj tokën  kur i qajnë yjet,
se njëri prej tyre u shua,
t’i jap kurajo hënës,
kur arin e limonit tësaj
e kanë ngrirë të zezat re.
Të gdhend alfabetin e mirësisë,
në plugun e zemrave njerëzore,
të kalit cilësitë e botës.
Ti jap besim ujvarës,që flokët nuk u rritën,
se dimri mban ujrat e ngrirë, 
pranvera s’duket askund.
Të vijëzoj buzëqeshjet e grurit,
që buka e vakteve te jetë e ëmbël.
Fry e erë e frymëzimit,
diellin si portokalle do ta shtrydh,
me lëngun e tij të ngrohtë,
 të shkrij ngricë e acar.
e pranvera t’i puth e lulëzuar.
Fry o erë, përkule trupin e pemëve,
ndilli dragonjtë  e zjarrt,
ti bien hapsirave pash me pash,
në fletët e shpatullave të qiellit,
të fryjnë historitë e kohrave,
në bërrylat e harkuara të tij ,
digjet vula e pakonjve,
larë me gjakun e heronjve.
Fry  o erë e frymëzimit,
jeho vallen e zanave në livadh ,
sa të pëlcasë gjiu i qelqtë i burimit , 
ngurosur brenda mes shkëbinjve në mal, 
të rjedhë ujë i kulluar për udhëtarin.
Fry o erë e frymëzimit,
mbi skitë hyjnore të Krishtit mbi valë,
të thërras;
pini nektarin e ëmbël të besimit,
të kundërmojë dashuria ,
që gjysma lulet të çelin të plota,
petalet e dritës.
Fry o erë e frymëzimit,
në kombin e ëndrrave,
flamuri i  shpresës të përkëdhelë,
fytyrën e kësaj bote,
Muzgu  i ngrysur të mos  marri orët  e ditës,
e dielli të mbjellë dritë në zemrat njerëzore.
Fry o erë e frymëzimit,
përkund karficat e barit jeshil, 
mbi supet e tij të brishtë sy fluturakë të smeraldë,
të fluturojnë duke u kapur krah më krahë.
Fry o erë …ti shkul nga trupi , 
çdo pend frymëzimit,në ditë e mia….
kur  sytë t’më mbyllen,
e goja t’më lidhet  me  shami toke,
thellë  në tokë, mbështjell me qefin  të lastartë,
në rrënjë të tij,
bari të më përkëdhel, e fërfërijë,
faleminderit nga zemra e gjelbërt,
që dikur shkruajte për mua me dashuri.

Qazim SHEHU

HARKU

Në një plazh që zbrazet nga frika e një cunami

Shetit hija e saj,

Deti puth tokën me dallgë jargavani

Sikur më thotë asgjë nuk do ngjajë.

Cunami më vjen ndërmend dhe, me siguri

Nga gjithë gjërat që mund të shembë

Po të zhbinte këtë hije

Do më jepte lumturi…

Marrëzinë e një dashurie të pashkulur

E ngre në një mallkim vrastari

Në djall ti hije e papërkulur

Si hark i skuqur farkëtari..

KUSH JE TI…

Herë herë më vjen e më ulet para

Një vizitore imagjinare,

Është koha që ikën me të katra

Kjo sojleshë kusare…

Dhe pa ca njerëz s`mund të jetë,

Ndryshe kohë s`do ishte,

Njerëzit morën krahë reshë

Dhe humbën në ujëdhishte.

Por shpesh retë m`i sjellin

Pranvera që çel lulet një nga një,

Dita që shtyn diellin

Përpikmërisht, pa zë.

Dhe kujtesa del nga vetja

Si një rreth i pashtërnguar,

Ajri mërmëron nëpër shpendra

Nga frika e një gjarpri të helmuar…

LE TË FRYJË ERA

Le të fryjë era dhe të grinden dragonjtë

Kuçedra nuk do vijë,

Në këtë hapësirë që i ngul thonjtë

Në mishin e kujtesë

Ajo asgjë s`mund të gëlltisë.

Edhe gjendet një vrimë nga mund të dalë

Inati i saj verban,

Dy tre lule të mbetura i kositi

Gjuha e saj tek i përlan.

Dhe dy tre vështrime

Si shkëlqim i teneqes nga shiu pas,

Dridhet zbrazëtia, era ikën,

Me të ftohtin e saj asgjësues,

Tani e ngre veten dhe është aq e rëndë,

Si një i mbytur rënë në pus…

KY DET

Ky det ka thellësinë që nuk e thotë

Shfryn e shfryn e s`e ngre

Përmasën e saj të plotë

Veç tmerrin e saj rrëfe.

Diku,në fund mirë do jetë

Në rrënjë të filizave ujorë,

Ku shkumëzon Poseidoni me rrufetë

Që i shprish me dorë…

Dhe kripa që del nga shkuma

Djersitjen e tij na rrëfe,

Anijet nga larg sjellin gjumin

E mavisë që u deh…

ÇASTI

Nga lumturia që më fal një çast

Prej ngecjes së ditës së mbaruar,

Ndajnatës i rri larg

Muzgut të mjegulluar…

Aq të pastër dua ta kem

Sa e harroj natën

Domosdo ajo vjen e thellon

Çastin.

Aq e prirur.

Për të gazmuar

Qetësinë që kujtova se kisha.

Ndërsa shket nëpër duar

Dhe s`i mbledh me gishta

Coprat e tij të praruara…

Xhevahir CIRONGU

NË BRIGJET E SHPIRTIT   

Lamtumirë, o mik i dashur

Ike pa më folur si flladi i erës,

Nëpër rrugët e grisura të botës.  

U  tretën mendimet  në çdo fjalë

Ashtu, mbi qepallë të përgjumura,

Lumturia e dashuritë qëndisur në shami.

Por, prapë o mik i dashur ti erdhe

Me lamtumirën e diellit – dashuri,

Si dallgë deti vrapuan tek unë

E qëndruan në brigjet e shpirtit tim.

PUTHJET ATY NGELËN

Vështrova tutje në horizont mes reve

Dhe zgjata si shtizë krahët t’i prekja ato,

Ashtu, pa dashur m’u thyen si një pasqyrë

Mendmet dhe ëndrrat tek ajo re.

Pse vallë ndodh kështu te ty o njeri?!

Sa herë ëndërron për të puthur ato re,

Të treten mendimet e të humbasin në horizont,

Eh, kështu qënka thënë,  nesër do bëhemi dhe.

Prapë, tutje vështrimet i ndala te ajo re

Si dy të dashuruar nga larg ne u përqafuam;

Dhe zjarrin e dashurisë atje mes reve

Asaj  dhe mua në kaltërsi puthjet aty ngelën.

ESHTRAT E PËLLUMBIT

Eca, ashtu ngadalë mbi atë lëndinë

I vetmuar  dhe me plagën  -  trishtim,

Edhe gjethet e pemëve ishin zverdhur si dylli

Që të dy, as vet s’e dinim ç’kish ndodhur

Një tragjedi fshehur ajo lëndinë mbante në gji.

Ishte kohë e largët që kish ndodhur, sigurisht

Rëkonte toka dhe eshtrat nga ajo tragjedi,

Një korb i pashpirt i zuri  besës  pusi

Ah, atij pëllumbi të paqes i vrau

Të shtrenjtën – Liri!

Kohët e largëta  si hekuri ishin ndryshkur

Sigurisht, edhe lulet aromë s’kishin më;

Te eshtrat e pëllumbit të paqes

Lotin e hidhur dhe ngushëllimin e fjalëve

U linin eshtrave çdo ditë aty.

U lutem, hapeni atë varr pëllumbi

Këmbanat e shekujve aty dëgjohen edhe sot,

Te  hapi im,  koha histori na  thërret

Pëllumbi dëshmor ka vetëm jetë.

Hapeni atë varr o njerëz të mirë

S’e në eshtrat e gjoksit të atij pëllumbi;

Do të gjeni të shkruar me gjak

Fjalët plotdritë:Atdhe, shqiponjë e Liri!

Durrës, 09. 06. 2016

Dava NIKOLLI

MIRDITË

E ndiej frymëmarrjen tënde
përmes gjakut tim, Mirditë!
Përmes mallit që nuk shuhet,
e flakë më ndez në shpirt.

Një ëndërr e bukur më solli atje ...
Mbi lulen e grathtelit jemi shtrirë.
Tek kuvendojmë e qeshim me nge,
si rreze dielli shpirtit m’i hedh dritë. 

E përmalluar të putha yllin mbi ballë,
Mirdita ime, që më vjen me yjësitë!
Te Kroi i Zanave bashkë jemi ndalë,
me ujin tënd të bekuar t’i lajmë sytë. 

Të çmallemi me lulezambak të bardhë ...
Mirdita ime, Mirditë!


NOSTALGJI

Në thinjën e bardhë kërkoj fjalë e vargje përditë.
Me trokun e ditë-netëve të mia u flas pa pushim.
Mallin kërkoj, si Diogjeni për të dhënë dritë,
kjo dritare horizonti të rrijë hapur gjer në agim!

Flokët gështenjë kthehen si gjethet vjeshtake.
Lëndinat me lule u thanë fjalëve rebele të rinisë.
Nostalgjia e sertë i flet shpirtit tim të përflakur.
Ç’m’i zgjojnë ëndërrat rinore vargje të dashurisë!

Mos u habitni kur t’më shihni lëndinave të Olimpit,
kur mbi fletë të bardha hedh fjalë radhë-radhë!
Aty u rikthye malli rinor në kërkim të diellit,
më bën princeshë në shpirt, edhe se flokëbardhë!

Stinët e mia ndriçojnë sinorët nostalgjikë.
Mitin e rreshtoj fletëve të ditarit tim drithërues.
Mos më quani mëkatare, kur ndaloj tek Divi!
Tek hyjnesha Afërditë ...Të gjallë i dua, mitkrijues!


JAM LOT

Jam lot,
jam plagë ...
Jam edhe dallgë.

Mbi shkëmbinjtë e mi rrah pa pushim,
ofshamës së shpirtit,
shëllirën për t’ia tharë.
Atë mal kripe dua t’ia shemb shpirtit tim.

Jam lot i rritur vit pas viti
brenda vetes.
Jam lot i dallgës së rrahur
në grykë ciklonesh,
ngulur mes lindjes e vdekjes.

E shoqëruar nëpër dhimbje motesh,
jam loti që pikërroi mbi të miat stinë.
Një lot i madh,
në gji të gurit bardhë.
Në pikërrim të tij pagëzova dashurinë.
Jam loti,
dalëngadalë,
i kthyer në valë!


KËTË BOTË

Nuk dua ta shoh këtë botë maskash!
Plagët e dhimbjeve të saj s’i duroj dot!
Fjalën e urtë nuk e dua vetëm fasadash ...
Përkëdhelja dëshiroj t’ma ushqeje këtë botë.
Vetëm kurorë dasmash dua të më shohin sytë,
të lumturuar, në hark ylberi përditë!

Gjethen e krolofiltë e dua në katër stinë.
Flladin e lehtë fresk në korrik e gusht.
Valëza lozonjare dua t’ma lexojë magjinë,
kurorë dhuratash për miqtë e mi të ngushtë!

Këngën dua t’ua marr zogjve në fluturim.
Nëpër ujvara si pulëbardhat dua të notoj.
Shiun dua ta ndal. Nuk dua krismë as bubullimë.
Krojet e bjeshkës me shtojzovalle t’i rrethoj.

Ngjyrat e ylberit, me Div e Zana dua t’i kaloj!
Anija e shpirtit të m’i presë dallgët e detit,
ditët e errëta në prehër algash t’i fundos.
Dua t’i bëj ballë jetës, ciklonit, tërmetit...
Këtë botë të nxirë nga llumi ta shfaros! 

Vetëm për fëmijët në gjithë botën,
do t’i dëshiroja gjithë ditët e vitit në lumturi.
Femrës kurorë me lule t’ia shtrojnë tokën.
Përqafime dua t’u përcjell për filizat ardhmëri!

Xhepat e ndërgjegjes, shpeshherë dua t’i kritikoj.
Verbëria nuk dua të m’i gjejë asnjëherë të grisur.
As skamja nuk dua të m'i lëndojë!
Mjegullnajat të m'i përpijnë, kurrësesi nuk i lejoj!
Shpresa është mikja ime, me mua udhën ka nisur,
mëngjeset e mbrëmjet të m’i ndriçojë...

Brahim IBISH AVDYLI

RRËFIMI I PARË

Mos u merzitë,

mos u merzitë-

askush nuk dëshiron

t`i kuptojë të dhënat!

Ti, i thua

e ata, të tjerat i gjëjnë

për të mbluar faktet...

E të them edhe njëherë

që të mos merzitesh

me çfaqjen e fatkeqësisë

rreth teje-

qindra forma i gjejnë

për të mbuluar

të vërtetën!...

Paçin faqen e zezë,

do të përplasen

me të drejtën-

drejtësia,

e vërteta dhe faktet

janë dëshmi

për gjurmët e tua!

NJË RRËFIM TJETËR

Mos u mërzitë,

mos u mërzitë

se merzia

të dërgon në monotoni

e monotonia

është bjerrja e kohës

deri në infinitin

e fjalëve!...

Ato,

dalin dikund

pas kodrës së ditëve

kur ndoshta

ke kaluar

edhe përtej jetës,

e nuk ndjehet

askund gjallë

Ora e jote!...

PËRPLASJA E DHEMBJES

-H.M.

Shpirti i ri në trupin e vjetër

më qanë, rënkon e gjëmon

deri në fund të qenies sime.

Zogjëve të malit nuk mund t`u ngjaj

pamundësinë e kam të ngjashëm

të bëhesha dallgë me erën

e përtej bjeshkëve të dhembjes

të derdhja vrushkuj lotët e mallit

mbi trupin tënd!...

A është kjo zemra që lëgon

midis dy maleve të mëdha të kohës

andej vjen kjo furtunë

e hidhet nëpër rrugët e mundimit,

qyteti i shfrimit po i përjeton

suferinat e dhembjes

vetëm unë i sillem rrotull

nëpër dëborën e fluskat e ndjenjave!...

Athua, tensioni yt i lartë

të shkaktoi tragji-dramën nëpër rrugë

apo veturat që të pëplasën…

Çudi, nuk kam fjalë

as për fundin e dramës

derisa liqeni im përplaset brigjeve!...

SINQERITETI TRËNDAFILOR

Tri herë të kërkova falje

me fajin tënd

Dielli u ndal e buzëqeshi

ironinë për të ndalur.

Njeri thjeshtëzimi

dukesha i ultë

më shumë ultësohesha-

Shkelzeni i lartë e uli kokën

bardhësinë e borës të mos e prishte,

e ti nuk e kuptoje

se thjeshtësia më ulte hijen

e heshtur prisja mbi male

të zbadhëte dashuria

në mëngjesin tjetër,

ftohtësia e natës i kishte strukur

ndjenjat fisnike të dashurisë

moti, nëpër sgafellat e maleve...

Të katërtën herë e zgjove mllefin

të më akuzoj

pa faj në ndjenja

derisa unë

trëndafillat e bukur të fushave

t`i dërgoja me mall...

Tani e ke rastin të ulësh sytë

e të shikosh rrjeshtat e përlotura

të shiut të shpërthyer të befasisë

anë e mbanë

qytetit të dhembjes,

lulet janë shembur për dhé

nuk mjafton të kërkosh falje

pak presin

të dridhura

me petalet përmbys

t`i prekë dora e jote

dhe kurr në jetë

të mos dyshosh

në sinqeritetin e tyre

trëndafillor!...

Hamit GURGURI

CKA DO MËRGIMTARI

Me mallin e lotët, sa janë lumë,

Bota e huaj i duket shkumë,

E këndon vehtën, mjeri unë,

Në kthim nuk kërkon shumë.

Gjakon, mallkon dhe këndon,

Të humburën aq larg kërkon,

Asnjë e ligë ,as nuk e befason

Dhe pak, pak gjëra, kërkon.

Pamje të lirë, në mal e kodër

Ndonjë këngë e valle me lodër,

Një përqafim e pritje në votër,

Një mirëseardhje nëm atë sofër.

FLAMUJT BINJAK

Kaluan dekadat, po edhe shekuj shumë,

U turrën zaptues, gjakpirës me zullum,

Me shqipën e zezë i qëndisur një flaumr,

As nuk u përkul, as s`u dorëzua kurrë.

Në fund të dymijëvjeqarit, sërish u la në gjak.

Kur ogurzinjtë e shtynë, thanë: ik, ti je plak!

Flamurit i lindi vëllau, se tërë bota i dha hak.

Na u bënë dy flamuj, si dy vëllëzër binjakë.

Ani, se sot në cdo shkrep e në cdo gur,

Valvitet krenar edhe një tjetër flamur.

Nuk është më, i vetëm, ai flamur gjak

Sa i ka hije, përkrah edhe vëllau binjak.