Sakras Art Gallery

Sekuenca filmike

RTK

TOP CHANNEL

RTV 21

ALSAT

TV KLAN

KLAN KOSOVA

BOTA.AL

ALBANIAPRESS

ALBINFO

EXPRESS

KOHA DITORE

ZËRI INFO

KOSOVA SOT

INSAJDERI

BOTA SOT

GAZETA METRO

GAZETA SINJALI

ALBANIAN POST

KALLXO COM

LAPSI.AL

ZEMRASHQIPTARE

KOSOVA PRESS

TELEGRAFI

EUROPA E LIRË

ZËRI I AMERIKËS

PSIKOLOGJIA

TRIBUNA SHQIPTARE

SHËNDETI

DITURIA

PRESHEVA.COM

GJUHA SHQIPE

KOSOVARJA

RADIOPROJEKT

Grup autorësh

POEZI TË  ZGJEDHURA

Nga:

Dedë PREQI

Gladiola BUSULLA

Përparim HYSI

Adem ZAPLLUZHA

Gentiana MIKUSHNICA

Xhevahir CIRONGU

Flori BRUQI

Dedë PREQI

NJË BOTË  E ETUR  PËR TY

Poemë (Nenës Terezë)

Plot fëmijë t’uritur, rrugëve e me peshë t‘ humbur

Drithmën e buzëve të tyre e digjte etja e diellit

Si gjethe të thara fluturonin zogjtë e trembur

Atje ndër muzgje ku dita  gëdhinte si e çmendur.

Ajo, u grishë në vallen e kësaj loje pikëllimi

Ku edhe thneglat vyshkën në këtë vrazhdësi,

Dhe u bë kurban  i pavdekshëm i këtij mjerimi

Ndoshta, për t’jetuar si Nënë Terezë, në përjetësi.

Rreth vetës bota i kujton hapat e saj të qetë

Dhe ato duar të vokëta mbi akujt e ngrirë

Ku skeletët lëshonin të puthura e vrazhdësi

Që iknin pa zë në mbarim të ditës jeshile

Të paluar si kallëzit e grurit në fuqinë e erës

Mbi heshtjen e botës dhe dashurinë me» hile».

E pamundur ishte vallja që i printe kjo princezë ,

Sikur ullinj të zdeshur i afronte e i merrte për dore

Duke i përgëdhelë si guaca të mbyllura në kafaz ngjeshur

Stoli pa shpirt shkëlqenin në ballin e saj si qirinjë të ndezur.

Jeta e nëpërkëmbur në vorbullën e jargëve rrëshqet

Rrugën e kalon si qerre e thyer që dërmon shpirtin,

Ajo, diçka psherëtinte në zemren e saj që ndoshta…

Kjo ia shtonte shpresat se do të ketë rreze të ngrohta !?...

Sikur ullinjë të ndrydhur që i shkel këmba e pa mëshirshme

Dhe diçka e zymtë i sillej nëpër kokë, që përpiqej ti harronte,

E herë pas here, duke u dëshpëruar në vetën e saj tinëzisht

Dhe në zotin, që i lutej e i kërkonte falje njëqind herë në ditë.

Çfarë kujtimesh e lidhin botën me Nënën e dashurisë

Athua s’do e mbulon pluhuri i harresës dhe historisë,

Sa herë lutej e digjej mbi valët e përbytura pa shira

Me butësi i udhëtonte shpresat për ditë më të mira.

«Dikujt në ëndërr iu kishte diftuar një mrekulli e madhe

Që do ua mbushte  xhepat me florinj skeletëve në rrugë

Të derdhur si xehe, që presin ti shkrijë dielli në minerale».

Uria e varfëria që shuan çdo epsh njerëzor dhe shkund

Lulet e njoma në hedhurina i gjuan si në pus pa fund,

Të uritur  dergjen si frutat e sqepuar me sqepat e forta

Si hije të dridhura do prehen në duart e saja të ngrohta.

Me dashuri e pranoi gatimin e dhembjeve t’shpirtit

Në mes stuhive të dehura të botës së mjerimit

Atje largë nisur, n’ Kallkutën e kalamajve  të braktisur.

Energjia e shpirtit saj shkrepte si rrufe mbi ullinjët e zi

Si ndonjë luftëtare e pa epur  mbi fuqitë e erës stuhi

Që mëshehtas i zhdaraviste  gjethet e thara duke i përbi.

Mëngjezi dhe mbrëmja ishin plot lutje e rruzgjare

Nga qetësia e hapave të saj iknin orët e vona pa i parë

Që kumbonin në heshtje si gjurmat e pulbardhës mbi zallë.

Para syve të botës derdhën plot lumenj të varfërisë

Ku vaporët e mbushur lundrojnë nëpër këto valë

Përshesh më dhembje hahët e gëlltitët  pa shije

Mbi fytyrën e kësaj bote të përhirë e të pështirë .

T’i dëgjoj më mirë dhimbjet e shpirtit u afrua në valët e saj

Si barkë e plaguar, por e fortë për tu përballur me stuhitë,

Me lutje e besim te Zoti, e mbështeti vullnetin e saj çelik

Bashkë me plot shoqe  lundroi mbi  këto valë pa frikë .

Oh, nëna ime, kishte psheretitur  njeriu i parë që zbriti në tokë

Ëndërra e gjallë e zgjoi shqetësimin dhe pasigurinë mbi këtë botë,

Poashtu, mrekullia e nënës tregon shembullin e gjurmave mbi plagët

Që harrnoheshin me duart e prajshme të saj, aty ku jeta qelbët e jargët.

Nuk ishin të kota lutjet e Nënës, duke pohuar shenjat e vjetra

Shumica e njerëzve jetojnë e meditojnë me botëkuptimet e veta,

Por sëcilin do e godas mallkimi, nëse  gjarpërit helmin ia huazon

Duke ndjerë vetën si fajtor , që nuk e dinë pse në këtë botë jeton.

Gladiola BUSULLA

KUR JETA PËRSHPËRIT DASHURI

Kur jeta përshpërit dashuri,

ëngjëjt flladiten në qiell.

Dëshirat e mia

prej kockash e mishi,

si gonxhe bajamesh lulëzojnë.

Fjala flet në kohë

pa maskën mashtrim.

Buzagaz dhe qashtër

beson tek njeriu.

MONA LIZË

Kujtimi yt,

I turbullt,

më vjen ndër mend.

Nga dashuria

vdes dhe ringjallem sërish.

Mona Lizë e rinisë sime,

Shekuj të tërë

rrahjesh zemre,

na ndajnë.

Për ty,

në shpirt,

nuk mbaj dot zi.

Mona Lizë!

Kurrë nuk trishtohet,

ai që ndjeu

dikur dashuri.

O LUMTURI E PËRNJËMENDTË

O lumturi e përnjëmendtë,

Së largu të dëshiroj.

Ti kur do të vish?!

Me ngashërim,

Përgjërues zëri,

Të pyet sërish….

O lumturi e përnjëmendtë,

Ti kur do të vish?!

Përparim HYSI

TALLAZET  E JETËS
 

Tallazet e jetës gëzimet m'i shpartalluan

Dhe me rrudha shpesh ma mbuluan ballin

"Faje" që nuk i bëra, po mua m'i ngarkuan

Eh, lexues, sikur të ma dije hallin?!

Ma qethën kokën me gërshërë "reshperi"

"Berberë" m'u bë pushteti e partia

"Luftën e kllasës" që praktikoi Enveri

Me  "modelin" që huazoi nga Rusia!

Kjo "luftë kllasash" m'i shtoi rrudhat e ballit

Sa herë, para popullit, m'u bë gjyq

Unë isha "shterpari që nuk i qasesha stanit" *

Dhe çdo "gjyq", bazohej në"ligj"?!

-Bobo, po xhaxhanë e ka të pushkatuar

Dhe gjyshin nga nëna e ka patur kulak

Nga arsimi ky a nuk duhet pushuar?

(Anonimët 14 letra dërguan andej, lart )**

Ja, kështu ka ndodhur me mua atëherë

Por populli më donte dhe m'u bë mburojë

Nëse shpëtova, pa vajtur në Ferr

Meritën e kanë bashkëfshatarët që kurrë nuk i  harroj.

* vargu i Naim Frashërit

** herë pas here, gjithësej 14 letra për KQ dhe Enver Hoxhën.

MË DUKET SE JE I VERBËR

Nuk ka gjë që më vret sytë më tepër

Se turma e larashëve që të ndjekin pas

Them:-Vallë, mos je gjë i verbër

Që kjo jargavitje  e trishtë të mbush me gaz?!

Zë e kapërdisesh si maçoku në thekër

Dhe gajasesh sa buzën çon vesh më vesh

Je veç mjeran! Me syhapur i verbër

Shumica mendjekthjellët  veç të përqeshë.

NGrefosesh e rreh gjoksin ( gjasme bën kiametin)

Se ti dhe vetëm ti në këtë botë do vendosësh drejtësi

(Gjumin bën me " copa", se nuk sheh dot miletin

Që t'i "nëpërkëmbin", pa të "llogaritur" ty?!!!)

Shkurt, je i verbër me syhapur

Dhe kapërdisja të bën foshjarak si fëmijë

Nga egoizimi i sëmurë në çarg je i kapur

Dhe  fundin do ta kesh qesharak, pa një apo dy?

QEVERITARËT

Qeveritarët që për popullin nuk punojnë

Janë si ato pemët që frutat i bëjnë të hidhura

Me sëpata t'i presim; me sharra t'i sharrojmë

Se ndryshe vendin do ta mbysë shkretëtira.

Sëpatat dhe sharrat janë votat tona

Veç këto përzënë cilëndo qeveri

Që vendi tonë mos e mbuloi zezona

Mos votoni politikanë që u pasuruan si me magji.

Me mendje në kokë e me sytë në ballë

- Mos e hidhni  votën ashtu fare kot!

Vet bëhem "kanibal" dhe dua t'i "ha" të gjallë

Dhe nga politika e qeverisja i përzë me shkop.

A i kini parë si bërtasin sa çirren

(Çirren e ngjiren veç për "hallin tonë?!!!"

O mos i besoni! Të ikin! Të pirdhen!

Se vetëm kështu SHQIPËRIA shpëton.

AKTUALITET

Gjendjen   sociale nuk e kam të mirë fare

Dhe, s'do mend, me inat më mbush

Që nuk e kam të mirë, epo punë e madhe

Se i vetëm nuk jam, si shumëkush.

Unë tani jam pensionist dhe kam nevojë për qetësi

Por hiç nuk jam i qetë

Lëmsh e li venë punët në Shqipëri

Se politikanët i kemi:ibretë!

Këta ma prishin mua qetësinë

Dhe asnjëherë gjumin  nuk e fle rehat

As që më bëhet vonë mua për pasurinë

Por dua që këtyre politikanëve t'u them:- Mjaft!

Majft! Mos u jargavitni  sa shkumë nxirni nga goja

Se ja"... ju vjen keq... ta zëmë për varfërinë time?!!!")

A nuk e kuptoni se me pallavra ju ka dal boja

Dhe jini  bërë aq të vegjël moralisht: sa ç'është,një thërrime!!!

Tiranë,  7 maj 2017

Adem ZAPLLUZHA

ME DY LOPATA PREJ MJEGULLE

Qenka boshatisur sonte kjo dhomë,

Sa që do të çmenden yjet.

Nga mungesa  jote e përditshme,

Nëpër vazot e kristalta po thahen lulet.

Ti ishe frymëmarrja e gjetheve,

Dega mbi të cilën

Zbresin zogjtë e vetmuar

Dhe presin të zbardhet agullima, zgjuar.

Në hapin e parë gabuam.

Mes hundoreve mbetëm pa fjalë,

U hutuam.

Asnjë parathënie e mirëfilltë s’mundi të na dalë.

Sa herë që shtroja pyetje

Për prejardhjen e dashurisë,

Ti në heshtje

Shikoje fluturimet e zogjve mes stuhisë.

Pa ty netët ishin të gjata.

Sterra me dy lopata prej mjegulle

Llamburiste tej hapësirës,

Që mendja ime t’ia dilte errësirës.

VETËM NJË FLUTUR E KALTËR

Në netët pa gjumë, kur më zë uria,

Mbush shpirtin me një kafshatë të shpifur

Dhe nga trishtimi

Në heshtje meditoj për pëllumbat e ikur.

Në këtë kotësi, mëkoj kotësinë time.

S’ka të trokitura sonte.

Asnjë korb i zi

Një çast nuk ndalet në dritaren time.

Me ditë të tëra pres,

Pres të hapen portat e kyçura.

Vetëm një flutur e kaltër

Ndalet te xhamat e palara të natës.

Ndalet dhe troket në shpirtin e sterrës.

Asnjë zë nga Brenda,

As nga jashtë.

Nuk di kush trokiste atë mbrëmje të lashtë.

ECIN PËR ASKURRKUND

Fytyrat që më dalin parasysh

Duken pak si të lodhura.

Ngarkuar me një dozë dhembjeje,

Ecin për askurrkund.

U ngjajnë trenave të shfrenuar të netëve.

Hijet me vragë e buzëqeshje të humbura

Me siguri e kanë lënë diku peng gëzimin.

Orë e çast nga sytë e tyre pikon nostalgjia.

Fytyra të zbrazëta rrjedhë zbrazëtia,

Ngarkuar me pikëllimin.

Çfarë s’shoh nëpër shëtitoret

E qytetit të lumëbardhit…

Njerëz me fytyra prej plastike,

Me maska të huazuara hipokrizisë.

Dhe era mbi një degë dëllinje

I përcjellë lëvizjet monotone të njerëzisë.

NË KUJTESËN E PEMËVE

Tok me gjethet e shkundura

Në kujtesën e pemëve,

Paska rënë edhe një mbrëmje tjetër.

Që larg, nga fundi i lagjes, vijnë zërat

Dhe tingujt e një kënge të vjetër.

Nga sytë e sëmurë të pemëve

Bien gjethet e kalbura.

Ofshan si Drini i bardhë vjeshta e vonuar.

Nën çardakët e mëhallës

Serenatat s’paskan të mbaruar.

Çezma i lau sytë e heshtjes.

Mbrëmje si kjo

Kurrkund, prej kohësh s’kam gjetur.

Në oborrin tonë

Një puhizë po ledhaton çarçafët e nderur.

Muzgu i vonshëm

Trokiti nëpër dyert e lashta.

Të lehurat e qenve janë aq miqësore

Sa e bëjnë njeriun

T’i ndryshoj mendimet e mbrapshta.

U NGJAJMË TË BURGOSURVE...

Ecim mes fjalëve të mundshme

E të pamundshme

I përtypim gjurmët lidhur me erë

Dhe ua kthejmë shpinën drurëve të prerë

Në mëngjes me lotin e vesës i lajmë sytë

Kurse mbrëmjeve të vona

Dehemi me kujtimet e përditshmërisë

Me të pamundshmen e fjalëve tona.

Nga përtacia jonë, çdo menatë

U ngjajmë të burgosurve me pizhama

Vija të bardha, të kaltra

Kafeja e parë e mëngjesit sikur na jep flatra.

E dikur vonë, fjalët e të gjitha llojeve

I hedhim pas shpine nga dashuria

Dhe me një delikatesë të paparë

Zgjedhim ato fjalë që meriton poezia.

Gentiana MIKUSHNICA

MALLI ME VRET

Malli me vret, ne kete nat te shkret,

dhe sonte nje shpirt i lodhur,

ne deren e pritjes troket...!

Dhe kete nat, si neten e tjera,

pritja eshte me e gjat,

sesa vdekja...!

Malli me vret,

dy sy s’shohi drite,

e as dielle,

nje zemer nuk qesh me,

e nje buzeqeshje e varur

tek fytyra e embel,

zhdukur eshte ne oqeanin e dhembjes...!

Malli me vret,nje shpirt grysur mbi dhembjen time...!

Sa dua te mos pres, dhe sonte nje enderr ta perkdhel,

sa dua te qaj e te mos qesh, nga kjo dhembje e verber

qe godet pas shpinee..!

Malli me vret, nuk di si t’ia them,

ndoshta nje dite,...

malli do te qaj,

e dhembja do te vdes,

ndoshta nje dite,

endrra do te zgjohet,

kjo nat s’do te duket e shkret,

e malli do te zhduket...

E DOJA

E doja si ne enderr,

te bukur, te embel,

e doja me sy hapur,

e buzeqeshje plot are,

e doja ashtu,

te respektuar,

e te cmuar,

mirpo ai shum kishte ndryshuar..!

Doja ta takoja,

por ai me ikte,

hena pas me vinte,

e nje enderr po me fikej,

sa doja ta prekja

fytyren e tije,

ndriqimin e shpirtit

ta ndjej perseri...!

Nje hije hene,

bukurin me rrembeu,

me iku nje enderr,

dhe kete nate

zgjuar mbeta,

e doja si ne enderr,

te me dashuroj si dikur,

se takova mee,

sepse endrra vetem

nje nat tek shpirti me trokiti

e ajo enderr iku,

nuk ishte si dikur,

e dojaa une perseri,

ne mese te erresires

e kerkoja si e cmendur,

ajoo kishte fjetur ne gjumin

e vdekjes,e une rringjallja ndjenjat tek endrra e

tretur..!

Xhevahir CIRONGU

U NDEZËN NEONET....!

U ndezën neonet

Ashtu si e përgjmur

Erdhi edhe mbrëmja mbi qytet,

Me lotin e kuq në syrin e ndezur

Në horizontin e detit lamtumirën dielli e la.

Me hap të ngadaltë

Muzgu i mbrëmjes erdhi mbi qytet,

U ndezën neonet tortuarve

Dëgjohen pëshpërimash fjalësh nga njerëzit

Në këtë natë vere gushti

Dhe yjet nga vapa heshtnin.

Të pres çdo mbrëmje krahapur

Gjumin ta bësh o natë në krahët e mi,

Sakaq tek ai neon i bardhë

Fole zogjësh e putheshin si fëmi.

U ndezën neonet në atë qytet

Të qeshur njerëzit rendnin pas dritës neon;

Vajzat me flokë kaçurrela dallgëzuar si valë deti

Bashkë me djemtë mbrëmjeve  rrugicave ecnin

E  puthjet ndezur i linin te ai neon.

Eh, sa i duam dritat neon

Kur mbrëmjeve  qytetit i japin bardhësi,

Sepse te ai lot i kuq i diellit në perëndim

Gjendet e shkruar magjikja fjalë : Dashuri!

LIQENET  E SYVE

Nga sytë e trandafilave

Ngadalë  rrodhën pika loti,

Atje te gurët e dashurisë pastaj

Ëndrrat e jetës u thurën si gërsheti.

Ju lotët e mij ndaloni një çast

Uluni këmbëkruq në paqyrën e djalërisë;

Nga aty vështroni rrudhat e kohës plakë.

E ndjej thellë në brigjet e shpirtit

Lotin e kripur të jetës  Dashuri!

Të lutem, prit edhe pak

Kur loti të bjerë në pëllëmbë të dorës

Atëherë do më japësh

edhe mua hak.

Liqenet e syrve do thahen

Dhe loti në pasqyrë do bëjë dritë,

Ja kështu, te i ëmbli lot

Jetojnë gjithmonë Dashuritë!

NA PRET E BARDHA VALË..!

Ja edhe ditët e  korrikut me zheg

Ngarkuar me rreze  dielli si ari,

Te vala e deti atje në breg

Fustanella e bardhë valllen atje ndali.

Zhegu i vapës i tha valës tek unë eja

Dhe rrezet e dielli në perëndim përflakur,

Si lulëkuqet rrezet u shkundën në rërë te bregu

Te fresku i valëve gjysëm harku.

U tret vapa e korrikut te fresku valë

Atje nën rërë lulëkuqet flakëndezur,

Te guackat e detit dashuritë lanë.

E nesrmja do vijë prapë

Me ditë korriku plot zheg,

Na pret e bardha valë gjithë nur

Varka s’do heshti më atje në breg.

HESHT!

Hesht

heshtja,

dhe..ikën pa e kuptuar

në heshtje....?

I them heshtjes:

Pse hesht?

As një fjalë

e  përgjigjen marr prej saj

vetëm heshtje.

Hesht!

hesht!

tek ajo do gjesh

në heshtje

mendim e fjalën

dhe prapë

ajo vetëm hesht!?

Pse hesht – heshtja?

kërkoj prej saj

një fjalë,

të më thotë:

‘’edhe unë mbaj të fshehur

tingullin  fjalë!’’

Hesht- heshtja

në vaskën e saj

mban të fshehura

miliona fjalë.

Hesht – heshtja

ajo di të flasë

vetëm at’herë

ku njerëzve u duhet

e bukura fjalë.

Hesht – heshtja,

dhe në heshtje

na flet të gjthëve

me filozofinë e dritës fjalë.

Vetëm at’herë

e shkruar në shkëmb e gur,

hesht – heshtja

Hesht!

hesht!

gjthë mjaltë e nur.

Metafora e fjalës

Ashtu si vera e bardhë

Kur hidhet në gotën e qelqit,

Te fjala e shpirtit tonë rrinë

Të gjitha metaforat e vargut.

Seç  fryn puiza e erës vjeshtake

Dhe fjala me aromë molle dehur,

Për te vargu i poetit ecte

Diku shtigjeve të jetës

Nëpër degët e pemëve ngecur.

E dua metaforën e fjalës

Ajo  gjumin e bën në fole zogjësh;

Në gotën gjen  verë e vesë

Saqë vargjet e poetëve bëhen

Si mjalt  në koshere bletësh.

Poetëve metaforat seç u rrinë

Gjithmonë në shpirt menekshe,

Çuditrisht ato s’heshtin kurrë

Deri skuteve edhe nën dhe.

Durrës,Gusht 2017

Flori BRUQI

QYTETI KU TË PRITA 

U ndala ballë Spitalit të Prishtinës
hipa si Orfeu në altar
dy vargje të t'i them
më zërin e shterur nga shqetësimi
Dhe unë e pashë qytetin tend
më një dallendyshe fola më beso
dhe ikem të dytë e më tepër ike ti
Unë prapë jam aty ku më ke lenë
në Sallën e kuqe të Pallatit të Rinisë
vallëzoj më hijet
nuk e di cilën ta përkdhel
Ti nuk je
retë mbi qytet me nevrikosin
dhe shiu më lag bashkë me vargjet
Një ditë në një orë dilë e takohemi
kiamet nuk bëhet
nuk bëhet as qyteti det
I mërzitur rri i fyer jam
pres dashurinë tënde
e të fle mbi gjinjtë e tu
Mbi buzët e tua të zë një ëndërr
të kërkoj t’i ha aat sy me vargje
Po vargjet nuk kanë faj
që ti nuk i ndjen asnjë grime
mos ik mos u fsheh e as zërin mos e ndërro!…


AKUARELI I DIELLIT 

Iku Tetëmbëdhjetë vjeçare
E bukur S…
Si hëna pesëmbëdhjetë
Në fletore shkroi vjershën
Për Mëngjesin në Prishtinë
I pëlqyen soliterët e lartë
Dhe shtëpitë plot blozë
Tjegullat e çative të ulta
Me myshqe të venitura
Shtegu i fushës kujtonte nënën
Më këmbë t’amputuar
Dhe Agimin e madh pas shiut
Që lëkundin pemët në zgavra
Në Prishtinë..
Ajo me gishtin tregues vizatoi
Në xhamat e ateles
Profilin e babait plak-Metë
Pastaj e fshiu me dorë
Dhe dorën e puthi
Kur u kthye në vendlindje
Vuri pëlhurën pas një karroje me sanë
Në kalldrëm…
Dhe vizatoi dridhshëm
një rrugicë fshati në muzg
Në agimin e azhurtë
Hapi dritaren
Rrotulloi çuditshëm
Lindjen e Diellit
Hijet në vetminë e rrugës
Dallëndyshet
Një pikë vesë
Në mbremjën e majit
Ngriti penelin
Dhe e ngjeu në Akuarelin e Hënës
Pikturoi rrugën
Me baltë të Strellcit
Durakun plak
Kopshtet me dardhë
Fshatarët e vyer
Me drapërinj në duar
Shtëpi me dyer të rënda
Strehë me borë
Hapësira bojë gushëpëllumbi
Nga fshatrat malorë…


MENDIM I KREDHUR 

Shpirti i Saj
Një lëndinë Qershori
Selvitë ndanë rrugës
Trupin e saj imitojnë
E dua atë
Era viteve
Buzët do t’ia vyshkë
Reliefin e kuq të mollëzave
Vizat e rudhave do t’ia prishin
Por
Megjithatë e dua
Sot
Kur me të jam i dritëzuar
Në shpirtin e përjetshëm
Jam i rrethuar edhe më njomësi
Edhe me rrudha
Nga pranvera e syve
Margaritarë të Saj


BALADA E YJVE 
(Të rënëve :IsmetQorraj, Agim Kukleci, Mujë Mehmetaj dhe Sali Hadërgjonaj)

A qan sot Deçani

A dënes Kosova

A përloten fëmijët

A zhgrehen në vaj

Ato Bjeshkët e Nemuna

Për vdekjen e tyre

Si ta zotëroj vetn

Kosovë

Tike rrënjet te Sumerët

Ti ke këngën

Në trollin gjakndezur

Se ky Dhe

Në çdo thërrime

Ka gjakun e dëshmorëve

Udhëtarë

Që sot a nesër

Kaloni

Pranë Lapidarëve të dëshmorëve

Një përshëndetje ju lutem

Në kalim

Se këtu…

Katër dëshmorë i zuri gjumi

Nga draper i Sinagogës


REKUEM I PËRLIGJUR 

Prej gjakut e zemrës s’mund të dalë
siç u dogjën të tjerët s’dua të digjem
ç’donin ziliqarët në kopshtin e Edenit
mollën e Eridës në dorë që më lanë
ditë pas dite prej zemërimit të përligjur
nga trishtimi
Zeusi s'e fal Prometeun
pa ia treguar fshehurisht intrigën
dashuritë digjen e përvëlohen
sa fort
brenda çdo ëndrre vuan zemra vetë
udhë u deshën që djajtë të risjellin
poshtërimin e zbritur nga Olimpi i lartë
të lënë shtrëgatën... e të vrasë njerëzinët
edhe lotët kur djegin shpirtin së brendshmi
më ngjan se më hiqet i rëndi mallëngjim
një këngë ilirishte përftohet fshehtësire
e vjen një kohë letargjie me gjëmimë