Sakras Art Gallery

Sekuenca filmike

RTK

TOP CHANNEL

RTV 21

ALSAT

TV KLAN

KLAN KOSOVA

BOTA.AL

ALBANIAPRESS

ALBINFO

EXPRESS

KOHA DITORE

ZËRI INFO

KOSOVA SOT

INSAJDERI

BOTA SOT

GAZETA METRO

GAZETA SINJALI

ALBANIAN POST

KALLXO COM

LAPSI.AL

ZEMRASHQIPTARE

KOSOVA PRESS

TELEGRAFI

EUROPA E LIRË

ZËRI I AMERIKËS

PSIKOLOGJIA

TRIBUNA SHQIPTARE

SHËNDETI

DITURIA

PRESHEVA.COM

GJUHA SHQIPE

KOSOVARJA

RADIOPROJEKT

Grup autorësh

POEZI TË  ZGJEDHURA

Nga:

Përparim HYSI

Rovena SHUTERIQI

Xhevahir CIRONGU

Lutfi COKA

Eliverta KANINA

Viron KONA

Brahim Ibish AVDYLI

Përparim HYSI

VËSHTRIMI I SYVE  TË TU

Vështrimi i syve të tu:si një librë i hapur
Ku unë di mirë të"lexoj"
Shoh mendimin tënd të "pashfaqur"
Që më thotë:-Të dëshiroj!

Mendimet e pathëna janë si"fantazma"
Fantazmat nuk duhet lënë t'na sundojnë
Unë tani jam me flokë të bardha
"Fantazmat" as më trëmbin dhe as dikojnë.

Fantazmat na çojnë në hulli të panjohura
Nga ato sikur stresohemi më kot
Vështrimi  i syve,vjen nga "vise të njohura"
Dhe më mbushin me shpresa plot.

PËRJETIM

Fytyra e bardhë,e butë si kremi
Buzët? Mjaltë i ngrohtë ,"kripur" me kanellë
Si mos më kap mua shendi,
Ky shend gazmor që aq më këndellë?!

Më duket si pak me"hile" bëka dhe ZOTI,
Kur shoh që ty të ka bërë jashtëserie
Unë veç në do isha plotësisht idioti
Që mos bie peng i kësaj bukurie.

Trupi i brishtë, po sa i zhdërvjelltë
Shpërthimi gazmor dhe, po aq, buçitës
Sa me sy të shoh,më pushtojnë dreqtë
Që të mbrojë nga"syri i lig",bëhem "rrufepritës".

Dhe ç'them,s'është as stisje dhe as sajim
Por një përjetim i mbushur me mbresa
Ia vlen; ia vlen të shkruash për këtë përjetim
Ndodhur,vitetutje,kur më shkonte "lincenca".

SIKUR...

Sikur... ja:u hap dera!
Befas,brenda hyre ti
Epo ti do jesh, moj ERA
Askush tjetër; s'ka se si?

S'ka se si që të mëdyshem
Dhe ç'ka them,nuk është trillim
Dyfytyrësh hiç nuk hiqem
Ti, ballsam, për shpirtin  tim.

E vërtetë që s'e luan topi
Të vërtetën s'e bëj hasha
Është bekim nga vet ZOTI
S'kemi më pse të vëmë "maska".

KUR...

Kur ha buza për një buzë
Shkelet syri për një sy
Gjaku valë që djeg si shpuzë
Çfarë të them që vallahi...

Ajo vetull, ulet-ngrihet

Dhe më bën mua isharet
Seç më thotë?Epo tani dihet
Më thërret të bëj"kiamet"

Po fustani, lënë zbërthyer
Gjiri varur si bostan
Në jam engjëll,dreq jam kthyer
Tek ai gji  të vdes,moj xhan!

Zë e"pi" se  dua të dehem
Më zë "pija",dorë me një
Pasi"dehem",edhe"shkrehem"
Pa më thoni:- Ç'doja më?!!!

Ç'MË SHKRUAN NJË MIKE MUA!!!

Më shkruan një mike mua
Dhe më quan"Poet rebel!"
E di,- më shkruan,- nga ti ç'dua
Ca vargje që plagën të më"terë"

Mikja,siç duket, është e trishtuar
Dhe mua zë e më bën apel
Ca vargje,enkas, prë të shkruar
Që të dalë nga trishtimi i thellë.

Dhe unë i shkrova ca vargje
Ca vargje që ia vranë trishtimin
Mandej,pak nga pak,plot një"magje"
Dhe ajo fitoi gëzimin.

Më shkroi,sërishmi,se tani ndihej mirë
(Tani nga rebel, më quajti"Poeti i dashurisë")

Mirë ndihesh ti,po mua më griu"kollë  mirë"

Khu-khu, më mbyti...(ta kem prej poezisë?!!!)

Tiranë, 3 tetor 2018

Rovena SHUTERIQI

***

Nën thundrat e çakejve,
pre e braktisur, ti!
Mundohen të të copëtojnë,
por ti, tregon trimëri!
Lufton e paepur,
le të kushtojë dhe jetën,
nuk dorëzohesh lehtë,
krenarinë, ke emër.
Dashurinë tënde për jetë,
gjithkush ta ka zili.
Çakejtë me dhëmbët e skërmitur
Vërdallosen porsi minjtë!
Gëzohen,kur toka përshkojnë,
si Don Kishoti me mullinjtë e erës,
nuk dinë, që majë kreshta malesh,
shqiponjat, ruajnë foletë sypatrembur!

***

Burimi pikonte e shtrydhej në vetvete.
Qëndronte i braktisur në mes shkretëtire.
Priste dy buzë të trëndafilta ta preknin.
Profecinë e Kasandrës,mes shekujsh, rendur.

***

Digjen buzët, akoma digjen!
Digjen nga etja,
të lagen nga malli i zhuritur.
Drithërohen në ethe,
plasaritur.
Dhëmbët i kafshojnë
nga dhimbje e sfilitur!

***

Më troket në ndjenja, pa pushim.
Sikur do të më zgjojë nga hipnozë e gjatë.
S’di nëse thirrja e tij, është e çiltër
Duhet ta besoj, apo të hesht dhe pak?
Nëse i them po, kam frikë ta dua!
Se mos ndoshta më ikën, s’e shoh më.
Dhe unë, si e zënë në faj do vuaj,
do tretem në vaj nga dënesë e gjatë,
Nëse i them jo, do e humb përgjithmonë,
do mërzitet, do shkojë, e kokën, s’do kthejë pas,
dhe unë e vetme rrugës do pres,
mos ndoshta pendohet, e të jemi  prapë bashkë!

Xhevahir CIRONGU

SHQIPONJAT ARBËRORE

Nga thellësia e shpirtit erdhi loti i detit
Si ujë Valbonë  rrodhi  për mbi faqe,
Pranë gjirit të nënës  kokën fortë mbështeta
Tek shqipja me dy krena bijtë e saj gjejnë paqe.

Afrohem e lulëkuqen këputa atje tek zalli
Dhe shqipes sime ia vendosa në ballë,
Ëndrrat u zgjuan  ku piva qumështin e nënës
E gurët e dhimbjes u tretën aty dalëngadalë.

Eca,eca i përgjumur në pesë  kontinente
Si anije nëpër dete mendimet shtegtuan si magelan,
Shekujt e pabesë gjakun derdhën në tokën Arbërore
Ndërsa lulëkuqja në sfond shqiponjën në gji mban.

Gjethet e përflakura të nëntorit vjeshtak
U shkundën nga shekujt rreth trungut të vet,
Shumëngjyrat  bashkoi,-  nga ato lindën vetëm dy
E kuqja, e zeza shkruan  fjalën PAVARSI!

Shqiponjat  Arbërore  zbritën në Vlorë
Dielli i nëntorit ngrohu ngjyrat  Kuq e Zi,
Në valët  e flamurit akujt e shekujve u shkrinë
Dhe puthjet e Isa Boletinit vulosën Pavdekësi!

GURI I ATDHEUT

E preka me dhimbje atë gur

Me gishtat e duarve si dritë,

Atë çast ndjeva shumë ftohtësi

Sikur isha në Antraktidë.

As vet s’po dija ç’po ndidhte

E ndjeva dhimbjen e peshës së gurit;

Kërkova prej tij të më thoshte diçka

Jo, kisha humbur nëpër kozmosin e pafund.

Është guri që rënkon i atdheut tim

Ai që s’na ka braktisur  ne kurrë;

Edhe kur do largohemi me vdekjen një ditë

Prapë guri i atdheut zgjuar do na rrijë te koka.

E ndjejmë mallngjimin për atdheun

Sa herë që jemi larg prej tij,

Hijerëndë e i dashur ai guri I ftohtë

Gjithë lulet e jetës na i bekon.

E preka gurin e atdhut me dhimbje prapë

Deri në thellësi të eshtrave ndjeva ftohtësi;

I putha gjithë gjymtyrët e atdhut me vrapë;

Ashtu i përlotur në gjirin e atij u ula përsëri.

Durrës, 25 shtator 2018

Lutfi COKA

RINISË SONË

Rini e këtij vendi,
Të rinjë,por punëtorë.
Të mbani mendjen te mësimi,
Me libër e laps në dorë.

Shkollën fort ta doni,
Lexoni libra shumë.
Lexoni Naim,Mjedë e Fisht,
Deri vonë mos fleni gjumë.

Trima ju mlindi nëna,
Në djep ju ka mëkuar.
Të gjithë zemër trima,
Në Shqipëri të adhuruar.

Të keni guxim e trimëri,
Të keni sedër e krenari.
Se pa bazë e fuqi,
Pa libër e laps
Dituria s’të vjen pas.

MEDITIM MËRGIMTARI

Kërkuam kuptimin,
Në valët e mërgimit.
Nuk gjetëm shpëtimin,
Zog vuajtje e mjerimit.!

Mos ngrini kulla ne erë!….
Aty apo këtu më mirë?!..
Askund o te mjerë,….
Jeta pa liri s’ka vlerë.

Populli për liri nuk ngopet,
As në xhami ,as në kishë.
Eshtë vigjilent kurdoherë,
Me syrin lart e syrin pishë.

MESAZH DITURIJE

Në se toka nuk punohet,
Mbushet plot me ferra.
Mbetet e shkretë,
S’e gjen pranvera.

Kur truri nuk mësohet,
Mbetet në errësirë.
E kethehet shpejt,
S’i tokë e shkretë.

Truri do pasuruar,
Duhet zhvilluar.
O rini e dashur!..
Je shumë e çmuar,
Gjithenjë e më mirë,
Duhet mësuar.

E mbushni kokën,
Me libra e lapsa.
Sikur dhe tokën,
Me farë e kazma.

Gjuha e shkolla,
Të lidhur me punën.
Të hapin horizont,
Të hapin rrugën.

Shkolla është drita,
E të hapin sytë.
Ndaj mësoni ju,
Natën e ditë.

Mos merrni kulturë tjetër,
Eshtë mjaftë e jona.
Ndryshe këngë e balada,
Do kethehen në bomba.

MEDITIM PËR MKOSOVËN
 

Lufta mbaroi,
Në vend ka heshtje.
Mendja afër shkoi,
Ҫdo gjë kureshtje.

Kureshtja është kureshtja,
Gëzimi mposht hidhërimin.
I gjalli kërkon të vdekurin,
I plagosuri ,mjekon plagën.

I gjeturi kërkon të humburin,
I humburi kërkon të gjallin.
I plagosuri plagën mjekon,
I vrari varrin don.

Në mendjet Kosovare,
Shumë mendime hedhin valle.
Disa gezojnë e leshojnë dritë.
Disa cajnë e lotojnë sytë…

PËR JU DËSHMORË TË ATDHEUT

Lum nëna që ju rriti,
Lum dielli qe ju’dha dritë.
Lum vendlindja që ju qiti,
O heronjë zemër e shpirtë.

Me guxim e trimëri,
Me nder e krenari.
Me bazë e fuqi,
Me libër e lapës,
Diturija juvjen pas

Eliverta KANINA

PA DILEMË

Të ethshëm

Të ujshëm

Të avullt

Të përflakur në ngjyra muzgu dhe agu

Na mbështolli Erosi si mjellmë gjigande

Të fisnikëruar në lakuriqësinë tonë

U gjendëm kësaj bote pa anë e kënde

Me dritë e me hije, të rruzullt

Të ngurtë e të lëngët...

Botën bymuam me frymë

Ngrohëm njëri tjetrin skaj më skaj

Fund e fillim i njëjtësuam

Me aktin e lakuriqtë të përsosjes së njerëzimit

Nuk u menduam dy herë

Së pari, duhet jetuar o njerëz !

Si glob i qelqtë

Vetvetja thërmohet në pëllëmbë të dorës

Prej dilemës :

Me Eros ...Pa Eros ?!

Ndue

AH!

U rrita!

Për fat të keq, u rrita!

Dhe e ndiej gjithë kohën këtë

Kur para pasqyrës bëj truke e kqyr moshën

Kur zgjedh veshjet dhe përshtas aksesorët femërore

Kur sfidat e jetës prej meje presin të zgjidhen

E ndiej kur supet dua ti tendos, sa vijnë e më mblidhen

E ndiej, sa herë më duhet të nxjerr kuletën nga çanta

E ndiej kur joshem por s’u jepem mendimeve të mbrapështa…

E ndiej në sytë e fëmijëve të mi

kur puthje më japin e më falen si një tempull

E ndiej në sytë e burrit, që sipas dëshirës

Më bën herë të vogël e herë të madhe

Më çon në botën e çudirave

Si në përrallë…

E ndiej, kur prindërit i shoh si më shohin

Dhe psherëtij

U rrita dhe veç ëndrrat më mbetën

Që ende u besoj si fëmijë…

M(P)ËSIM

Me tamponë heshtjeje ia vulos urrejtjes zërat

Edhe fytyrën me makiazh djalli, ia laj me pështyma mëshire

Sepse jam pjellë e një dashurie

Që e vuan të vërtetën

Por dhe në vuajtje, e gëzon

Le të mbetet e vërtetë njerzore

Edhe mëkat kur merr emrin.

E nëse kjo është dilema që doni të dini

Unë jam e vërteta!

Që teshtin alergjikshëm

Sa herë që një urrejtje, si lule i dhurohet me hipokrizi

Sa keq!

Kur mbillet e kultivohet kjo bimë

Nga e shkuara, në këtë shekull të ri

O nëna, njiheni sa duhet dhe siç duhet dashurinë!

Është qumshti që i duhet foshnjave

Që Bota në strofë djajsh të mos kthehet…

Nëse nuk dini, a s’mundeni

Nuk doni a s’keni një libër

Shfletoni librin e jetës

Veç jo mbrapsh!

Se do merrni mësimet, që groposur qyshkur nga bota

Do kundërmojnë paditurinë tuaj

Jetuar padashurisht

Edhe në këtë shekull modern

Edhe për ju, fatkeqësisht…

Viron KONA

S`MBETI GJË PA U NDARË

U ndanë të gjitha,

mes qeveritarëve dhe deputetëve,

tregtarëve dhe biznesmenëve.

Ah, kanë mbetur ende, edhe detet!

QYPI I FINJËS

Në fund të oborrit,

i madh, vezak,

poshtë tij gjithë ditën,

bëhej tym e flakë.

Nëna lante atje,

rroba pambarim,

të vëllait tim ndërtues,

të miat në uzinë.

Të babait rrobaqepës,

të nipit në fabrikë,

të tjera veshje e rroba,

të familjes e shtëpisë.

Erdhi nuse, u bë nënë,

fëmijë rriti dhe u plakë,

qyp i finjës nuk iu nda,

nga mëngjesi në darkë.

Nëna jonë halle shumë,

trup e duar rreshkur,

u sfilit me atë qyp,

na rriti të shëndetshëm.

JETA

Ky njëri gëzon,

se e siguroi një copë bukë.

Ky tjetri,

sepse trashëgoi një pallat.

Kështu e ka jeta,

or vëlla!

ca princër,

ca argatë!

Ndryshe,

ç`kuptimi do të kishte,

shprehja që trashëgohet,

nga moti në mot:

“Unë zot,

ti Zot,

po dhëntë,

kush i kullot!?”

VALLJA E UJQËRVE

Në pikë të dimrit e të uritur,

kur dëbora gjithçka mbulon,

ujqërit nisin vallen e njohur:

“Më i forti mbijeton !”

Njëri pas tjetrit rrotullohen,

mprehin dhëmbët, ulërijnë,

ai që n`valle përdhe rrëzohet:

për të  fortët bëhet ushqim!

Njëri ra.

“Oh, ç`fatkeqësi”!

S`kemi ç`bëjmë,

c`est la vie!1)

Shtyhen, ndeshen, rrotullohen,

më e  zjarrtë vallja vazhdon,

n`këtë botë kafshësh t`egra,

“Më i  forti mbijeton”!

Brahim Ibish AVDYLI

TRAJEKTORJA E ENERGJIVE

Fillojnë nga 11 marsi

nuk e di në cilin vit,

e gjurmët e dritës na përcjellin,

forca më të mëdha na përfshijnë

prej kosmosit

u ruhemi atyre që na godasin

e na plandosin përdhé

me zhdarravitjet në çdo drejtim,

nëpër hapësirë

i ruajmë trajektoret e padukshme

të mos vinë kur nuk e dijmë,

jemi qenie në formë të njeriut

me ndjenja në çdo lëvizje

themi se po i bëjmë hapat tonë

e për galaktikën janë shumë të vogla,

për shembull

hapi ynë i njëmbëdhjetë marsit

është një pikë e veçantë,

të zonuar kemi qenë nga të zezat

e hapi ynë është një grimcë në univers…

Tani, nuk e di se ku jemi

në hapësirën e pamatur

as ku kemi qenë e as ku do të shkojmë,

dikur, shkarkohet energjia e jonë

e pastaj

dalim përtej botës!...

(Ristorante Pizzeria Seeterasse,

D-Kahl am Mein, 11 mars 2017.)

ZOGU QË PRORE DIGJET

Fluturon nëpër kohëra

shekujt i parakalon

flakë që digjet e nuk shterron

plot me dritë

me dhembjen e kalljeve të veta

sikur është mësuar

ku ndalet e pushon

flakën e merr me vete

pa lënë gjurmë

vetëtimë pa zë

të tmerron kur e sheh

qenie e gjallë shkrepëtin nëpër këngë

e shkrumin e fjalëve të veta

e derdhë prore

nëpër valavitje

cili mundet nëpër kalljet e flakta

të oshëtinë nëpër këngë

në vend se të qajë

duron prushin e dhembjeve të veta...

A jam unë feniksi i quditshëm

e pyes veten nëpër dallgë,

kur ndalet pushi i kalljeve

është koha e hirit të fjalëve...

(Fushë-Kosovë, 31.08.2017)

A QANË PIRRO BURRI DHE UNË

A qanë Pirro Burri

nëpër shekujt e largët

apo pandarë lotoj, deri në mbrëmje-

unë dhe ai u biem kryq e tërthor

tokave të shenjta iliro-pellazge...

Hyp mbi shpatën e tij

nëpër tehun të viteve

lak e gjak më rrjedhin pa pushim

pa aspak zë,

jemi më të fortë se graniti

më të mprehtë se era

më të butë se ajri

e zemra jonë

shtrydhet nëpër këngë plotë vaj

kënga është lot, por nuk dëgjohet-

lart në qiel ndëgjohet tupani magjik.

I pyes shekujt

a bashkohet toka jonë

kur dhe gjurmët na i pështjellojnë!...

(Fushë-Kosovë, 10.09.2017)