poezitezgjedhura8

Këta sy, sa bukur flasin
Këta sy, sa shumë thonë
Jo gjithkush di t'i lexojë,
Di veç ai që dashuron!

Këta sy sa shndrijnë
Sa shumë mirësi rrezatojnë
Jo gjithkush kët’ rrezatim vëren
Të rrallë dinë ta shijojnë

Këta sy, sa shumë i dua
Pale’ që s’janë sytë e mi
Çdo ditë përmes yllit më të bukur
Më transmetojnë dashuri

Këta sy kanë një imazh
Që në fund të botës po të shkoja,
E të kalonin vite e vite
Prapë s’do mundja t'i harroja...!

PAK ME TURP...

Nuk dua të mendojë më me gjatë
Ne po bëjë keq apo mëkat
Në po ngarkohem me shume faj
Po me djeg brenda, më s’mund ta mbaj

Ç'do natë ëndërr po të shoh
Puthjen tënde, buzët e tua
Ndjej ndrojtje, frikë, turp
Por vetën dot s’e ndaloj, të të dua

Jo s’ka rëndësi sa shpesh të shoh
As në të njëjtën mënyrë ti a ma kthen
Në çdo kohë zemra të do
Kudo që je shpirti të ndjen

Eh jetë e bukur e tillë qenka
Ndonjëherë s’ta jep atë që dashuron
Por prapë se prapë për asnjë çast
Ta dashurosh, nuk ta ndalon

Dhe në s’më fale ti asnjëherë
Puthjen që do më kënaqte mua
Dhe në fole për mua fjalë të këqija
Prapë s’do arrish të ma ndalosh, TË TË DUA

AH, KY ZANI YT

po ta them, me s’po e fsheh
ke diçka që më çmend, më deh
që më rrëzon për tokë, hiç pa m’prekur
që më qon n’këmbë dhe me qenë i vdekur

që dhe kur dua të flas, vetën ndalojë
që veç ma gjatë ta shijojë,
për çfarë kam fjalën, e ke ndër mënd,
ah, për të këndshmin, zanin tënd

i gatuar me pafajësi
ngjyra, ngjyra, shumë butësi
nuk ka tinguj veç melodi
sa shumë më ngjall dashuri,

kur mërdhijë e kur veç terr shoh
behët diell që më ndrit e m’ngroh
kur molisem, lodhem e zë nuk nxejrr’
kthehet në dorë që më përkëdhelë

shttt, mos më pëshpërit ashtu në vesh,
se po bëhesh uragan, po bëhesh rrebesh
po më bënë të marr flakë si me qenë letër
po ma rrëqeth’ çdo milimetër

si s’më ka ngjarë asnjëherë më parë
që veç nga zani, flakë të marrë
jo po t’këtë ngjarë s’ka pas se si
se kësi zani ke veç ti

ah kët’ za që më drithëron
që më kënaq, që më qetëson
si t’ja bëj e ta vjedh
bashkë me buzën që e nxjerr

Jusuf ZENUNAJ

SHTRËNGONI DUART

Në vendin tonë

që e quajmë Shqipëri

çka do që t'ndodhë

s'është çudi,

një parlamentar

që n'Parlament nuk shkon

flet në Tv

për një të re, që e bën të qesh

edhe qytetarin në Banglladesh

,policia e shtetit me atë t'Bashkisë

jo larg Lanës sherrin kanë nis,

fjalë – pas fjalë janë zënë mes veti.

Por , rrëfimtari ma shumë s'e zgjatë

ndoshta ka shkuar deri n'shamatë?!

Njëfar xhaxhi Tasi

seç bën o bo,boooo,

Shipëria jonë edhe kështu në NATO!

Përbri tij ia kthen xha Sokoli

do qeshen Korabi edhe Tomori,

për Salen që vota me kutia i vodhi.

Pse mor doktor nuk e dëgjon Ramën?

Ty edhe atij, xhaja jua bëftë xhamën.

Si nuk merreni vesh siç e do zakoni?!

Me zënka nuk ju do n' sofër Europa,

shtrëngoni duart sa s'ka qeshur bota!

BOZHURET

U qeshen bozhuret
syve ngjyrë dheu,
qiejve kaltroshë,
opingës që pijmë ujë
gjurmave kuajsh.
toka u nxeh në akuj,
dejve gjakvalë,
rrënjeve të ahut kryelartë.
shpata e fjalës
vringëlloi Dukagjin,
Bozhuret rriten,
akujt u shkrinë.

KOHËT DHE UNË

Kohët dhëmbprishura
më kafshuan një natë,
një ditë
Dhe prapë ndoqa kohët
t’i fus në grusht,
nën këmbë.
Në trupin e tyre
shkrova emrin tim.
Prapë më thirri dikush.
Zogu i humbur
i paemër i pa sy!
Erdha nëpër kohë
edhe me sy
dhe me emër njeri.

Sabir KRASNIQI

DO PIKTUROJ...

Në pëlhurën e shpirtit do hedh ngjyra të pafundme ndjesish,

Do pikturoj Hënën dhe Yllin në qiellin e dashurisë...

Do pikturoj Diellin dhe rrezet e arta të tij,

Do pikturoj ngrohtësinë që ai shpërndanë në pafundësi...

Do depërtoj me ngjyra në dimensionin e tretë,

Për të pikturuar magjinë e ëndrrave, që u kthyen në realitet...

Do pikturoj simfoninë nga rrahjet në zemër,

Do krijoj kryeveprën që mban vetëm një emër!...

TË QUAJ PRINCESHË

Të quaj Princeshë

Edhe pse kurorë mbi kokë, askush nuk të sheh,

Dhe vazhdoj të të quaj

Se kurorën e zemrës, shpirti im ta njeh...

Të quaj Princeshë

Edhe pse mbi qilima të purpurt, ti nuk shkel kur kalon,

Dhe vazhdoj të të quaj

Se petale lulesh, e shtruar është rruga jonë...

Te quaj Princeshë

Edhe pse ti pallate mbretërish nuk ke,

Dhe vazhdoj të të quaj

Se Mbretërinë e trëndafilave, Ne e kemi fole...

Gentijana MIKUSHNICA

VARGU IM

Sot vargu im është aq i heshtur,

sa me vështirësi e shpreh dhembjen,

vargu im i trishtë pse heshtur sot me ri,

sytë e mi shtigjet, sot nga lotët s’shohin diell,!

Eh vargu im, mora një copës jetë,

nga kujtimi i fëmijërisë, thash t’ia fal vetes

një çaste lumturin.!

Copëza e jetës ishte tret,

nga ëndrra e thurur, e ujitur me lot,

vargu im i trishtë,

nuk e gjeti dot atë kohë..!

Kjo ëndërr e gjatë,

as sot nuk u pa,

as sot nuk prek,

qiellin tim me ngjyre blu,

sot kishte mbuluar një hije e zezë...!

Një copëz jetë kërkova,

askush s’ me ndihmoj,

i thash lotit ndal,

se do të shkatërroj,

i thash zemrës mjaftë,

se dhimbja shpirtin ma trazon...!

Askush s’ më dëgjon...!

Iku dhe kjo kohë,

dhe një copëz jete mua më mbet...!

Copëz e tretur, a thua lotët e shpirtit tim

te kanë tretur, a thua dhe ti u lodhe nga pritja...!

Sa te duaaa...!

AJO ISHTE

Ajo ishte engjëll,

ajo ishte fëmijë,

ajo ishte e bukur,

ajo kishte zemër të pastër,

ajo kishte shpirt të çiltër,

ajo ishte e lumtur..!

Një dite ajo braktisi mrekulli e saj,

Asgjë nuk mbeti, përveç kujtimeve,

ajo tashme nuk është fëmijë,

nuk është e bukur,

nuk është e lumtur, ajo është shkatërruar,

nga njerëz të huaj..!

Ajo tash nuk jeton në boten e saj,

ajo jeton në boten e cila është e rrethuar me djaj..!

Ajo ka shpirtin e saj te çiltër,

por ajo nuk ka më zemër,

ajo nuk hesht, ajo bërtet,

fyen, dhe ngatërrohet me të gjithë...!

Ah ajo... sikur të kisha mundësi ta ndryshoj..!

Ta shndërroj atë në fëmijë engjëlli..!

Mensur SPAHIU

NJË PETALE

Elonës

Brenda globit të vogël dhe të kristaltë,

varur në pasqyrën e makinës, -

një petale...

Ditëve me diell kur shkëlqen

edhe kur mrolet nga vrantësirat,

e ndjek,

me sy të shpirtit e ndjek, e ndjek!

... Gëzoj, vuaj edhe hesht,

SHKAPËRDERDHJE NË TRAZIM

Nuk isha fjetur, as zgjuar nuk isha,

nuk ndodhesha në ëndërr,

larg ëndrrës kurrsesi nuk isha!

Lëvizi dora, kërkonte prekje,

portën e burgut, hapjen e saj pëlqente!

Lëvizi koka, përplasje donte,

kapakun e tabutit të ngrinte, të largonte!

... Nga tmerri i një burgu tjetër,

i një varri të ri gjithashtu,

s’lëvizi dot krahu...

Edhe koka ra!