Sakras Art Gallery

Sekuenca filmike

RTK

TOP CHANNEL

RTV 21

ALSAT

TV KLAN

KLAN KOSOVA

BOTA.AL

ALBANIAPRESS

ALBINFO

EXPRESS

KOHA DITORE

ZËRI INFO

KOSOVA SOT

INSAJDERI

BOTA SOT

GAZETA METRO

GAZETA SINJALI

ALBANIAN POST

KALLXO COM

LAPSI.AL

ZEMRASHQIPTARE

KOSOVA PRESS

TELEGRAFI

EUROPA E LIRË

ZËRI I AMERIKËS

PSIKOLOGJIA

TRIBUNA SHQIPTARE

SHËNDETI

DITURIA

PRESHEVA.COM

GJUHA SHQIPE

KOSOVARJA

RADIOPROJEKT

Shkruan: Sotir ATHANASIU

Roman

POLEN GRUAJE

- Stafetë e dhimbshme e një dashurie parisiene -

Romanin e autorit Sotir Athanasiu, "Polen gruaje", mund ta shkarkoni falas në sektorin

„Literaturë“

(E falënderojmë përzemërsisht autorin)

            NJË TAKIM I BUKUR, I PAZAKONTË-HYJNOR

            Me kapelën e kashtës, rrasur mbi fytyrë, e zuri gjumi. Rrezet e diellit, atë pasdite, nuk është se kishin forcën që sjell djegie në trupat e zhveshur, por gjithsesi, nxehtësia e tyre shkaktonte vapë. Madje, djersitja deri në kullim, ishte e pashmangshme, po të përballeshe. Gjë, që kishte guxuar poeti. Ai kishte zëvendësuar me një gjumë të munguar freskinë në det, që bënin të gjithë, çikë e fët, si në një ritual kulti. Se adhurohej dielli, teksa trupat e lakuriqtë i përkëdhelte uji i kripur. Poeti flinte. Shkaku? E kishte tejlodhur nata e shkuar për të zbardhur përkthimin nga frëngjishtja me shënimet e një udhëtari të dytë në gjurmët e të parit, ekspedita e të cilit fatkeqësisht kishte përfunduar në tragjedi, vite më parë në Antarktidë. Pas kërkimeve, ishte me shans që kishte arritur të gjente ditarin e fatkeqit. Në to, njeriu i tragjedisë, shënonte: “Të përpiqesh, të kërkosh, të gjesh e të mos jesh në gjendje të tregosh. Se koha s’mjafton.”

            Ky duhet të qe, me gjasë, akti i fundit e mbase edhe tabloja e mbrame. Se, si në zgrip, përpara mbarimit, “vdekja si ‘Perëndesha’ Hipotermi’ më erdhi si e dashur.” Kështu e mbyllte ditarin udhëtari në Antarktidë. Këto kishte lexuar një natë më parë poeti dhe, tek po flinte, iu shfaq në gjumë ajo që vite e vite e kishte ëndërruar. Jo akujt e kontinentit të ftohtë, por ikona e një femre, që mishëronte aktin final në përvetësimin e gjuhës së huaj në mënyrë autodidakte, laurimin e tij.

            Marrëdhëniet me frëngjishten ai i trajtonte me kujdesin, vëmendjen dhe durimin e njeriut për të pakapshmen e tejet të vështirën, për të rrokur idealen. Me sa dukej, ai kishte mbërritur në stadin sipëror të saj dhe Poeti nuk e kuptonte se ishte me shumë fat që iu shfaq ky vegim. Perëndesha ishte fotokopje. Po, e tillë ajo qe. Fotokopje e asaj femre të panjohur me të cilën vetëm pas një grimë here do të takohej. Po. Se ai e kishte ëndërruar dhe, siç edhe do ta shohim, kjo do të ndodhte me të vërtetë. Një përmbushje e tillë ëndërrore i tejkalonte të gjitha fluturimet pindarike për mbrëmjen e “laurimit” të tij në frëngjisht. Atë që, sigurisht, gjithmonë e kish parë tepër të paarritshme, tanimë s’e vinte në dyshim aspak njëmendësinë e asaj. Mrekullia ishte duke ardhur. Madje-madje, nimfa kishte zbritur në Tokë pas gjashtëqind e pesëdhjetë vjetësh, tejet solemnisht. Kjo qe Perëndesha Hipertermi (dhe jo Hipotermi).

            Ajo nuk foli vetë. Dikush (siç ndodh në sallonet mbretërore, por edhe në kopshtet e trëndafilave,) lajmëroi dukjen e saj. Dhe, meqë poeti s’pa njeri tjetër, duhet të ketë qenë jehona që kishte marrë përsipër këtë rol. E shprehur në këtë mënyrë bëhej më domethënëse vërtetësia, si dhe më tronditëse gjasa. Poetit, ato çaste, jo vetëm i qe tharë e rreshkur trupi nga uji i kripur, por më pas kishte ndier rrëqethje e të dridhura për t’u ri-djersitur deri në aht. Veçse kësaj here, për një shkak krejt të kundërt me fillestarin. Sepse do të bulëzonin e, më pas, avullonin, palë të tjera djerse. Se, brenda asaj ore që ishte shtrirë si në përballje me diellin në gjumë, shtati i tij sikur kishte udhëtuar në të katër stinët e vitit i... zhveshur. Ja dhe tani Perëndesha. Kuptohet se pas kësaj, baraspesha mendore duhet të qe disi e prishur.

            Gjithsesi nuk ishte aspak kundërshtuese ajo që syri i kapi atje tutje, valën që kish mbartur në gjirin e saj hyjninë. Por ai u ndërmend se ishte në gjumë dhe një gjendje e tillë s’duhej të merrej për e vërtetë. Pasi, jo rrallë, e rrejshmja e kishte zhgënjyer. Prandaj mënjanësia e tij ngrinte krye edhe kur ai jetonte diçka tërheqëse dhe të mirëfilltë. Rasti i tanishëm këtu grupohej. Por atij i duhej të shihte farin që të rrokte rrëmbimthi, se ndodhej në rërën e plazhit të Durrësit dhe jo në një breg ishulli të panjohur pranë një varke të shkatërruar dallgësh. Dhe nuk mund t’i shkonte kurrë ndër mend se kopja e kësaj hyjneshe (a vegimi) por tokësore ishte nisur e do të vinte njëmend pas ca çasteve. Mënjanë shakatë. Ai do të njihej me një franceze moshatare me të. Por, le të mos ua shuajmë miqtë e mi, kuriozitetin.

            ...Poeti dremiste si i nderur mbi varkë.

            Por siç ngjet në botën e ëndrrave me çudira, barka u shndërrua në delfin. Se ky (e kush veç tij), e kish ndjellë e më pas, udhëhequr të dilte në sipërfaqe të ujit, të dërguarën e Qiejve, që... Nga deti, si nimfë doli,/ Krifën e saj,/ Si harpën me gishtërinjtë e lirës/ lëmonte.

            I lindën këto vargje dhe s’qe në gjendje ta përcaktonte këtë krijesë: ishte hyjni, shtijni apo Hipertermi. Gjithsesi kënaqësia e zbritjes së saj, ndaj-afërsia e një lidhjeje shpirtërore me të, por edhe sepse u kap në befasi, e çoi në një pyetje si të fliste me dikë të kësajbotshme:

            -Si ishte uji... Perëndesha ime?

            “Kështu ndodh rëndom me të rinjtë tokësorë, -mendoi Qiellzana dhe shtoi: Ata i befason bukuria. U mpin trurin e u merr gojën se e kanë të zhvilluar ndjesinë e sedrës si një ngarkesë vetëtimore. Për ta shkarkuar disi atë tendosje, mbështeten (dhe bëjnë mirë), tek ajo tendë e gjerë me krahë, degë e gjethe, si dhe me një shtrirje të pamatë, me emrin NATYRË.

            Ajo buzëqeshi dhimbshëm. Por për një arsye gazmore sa edhe tronditëse. Një shoqe e sërës kishte zbritur për të parë gjendjen ekonomike në këtë skaj të Adriatikut dhe ishte kthyer në Olimp, duke u shkrirë së qeshuri. Kur e pyetën për shkakun, me vështirësi shpjegoi se njerëzit në ato brigje ngriheshin për qumësht që më dy të natës dhe se fustanin e saj s’e kishin krahasuar me bardhësinë e reve në shtegtim, por me bardhësinë e qumështit të paskremuar.

            Perëndesha e poezisë kujtonte se gjashtë shekuj e gjysmë më parë, kishte prekur bregun e kundërt të Adriatikut. Se dihet, që dy brigje janë po aq larg e të huaj me njëri-tjetrin, sa edhe zemra me trurin, që s’bëhen kurrë, as motra e as shoqe. Se diktator ishte dhe Çezari. Por njerëzit e bregut tjetër e vranë atë. Shprehja: “Edhe ti, o Brut!” mbërriti deri në Olimp, kolege, - do t’i thoshte ajo homologes së saj, kur dëgjoi krahasimin e fustanit me qumështin. Kurse njerëzit e bregut të kundërt të Adriatikut e mbushën me lot detin pas vdekjes së tij, në vend që ta vrisnin atë e ta çonin në Ferr. Dy brigjet janë larg si zemra me trurin, kolege.

            Perëndesha e Poezisë, kështu i kujtonte, brigjet e Italisë, kur zbriti atëherë. Ishte koha e Rilindjes Europiane. Qendra e kish nisur me ‘mision’, për të takuar përfaqësuesin më tipik të kohës: Françesko Petrarkën. Duhet të linte tek ai porositë për shërbimin që kishte marrë përsipër të kryente...

            Pjesë nga romani "Polen Gruaje"