Sakras Art Gallery

Sekuenca filmike

RTK

TOP CHANNEL

RTV 21

ALSAT

TV KLAN

KLAN KOSOVA

BOTA.AL

ALBANIAPRESS

ALBINFO

EXPRESS

KOHA DITORE

ZËRI INFO

KOSOVA SOT

INSAJDERI

BOTA SOT

GAZETA METRO

GAZETA SINJALI

ALBANIAN POST

KALLXO COM

LAPSI.AL

ZEMRASHQIPTARE

KOSOVA PRESS

TELEGRAFI

EUROPA E LIRË

ZËRI I AMERIKËS

PSIKOLOGJIA

TRIBUNA SHQIPTARE

SHËNDETI

DITURIA

PRESHEVA.COM

GJUHA SHQIPE

KOSOVARJA

RADIOPROJEKT

Shkruan: Vladimir MARKU

POLONIA, UNË DHE BJONDET

Librin e autorit Vladimir Marku “Polonia, unë dhe bjondet”, mund ta shkarkoni falas në sektorin:

„Literaturë“

dhe në

http://gazetakritika.net

            Dita e parë

            Lajkatare më je

            Në dritare më sheh

            Sa me qejf këndonte i ziu për atë që kishte humbur! Jashtë binte shi i imët. Nuk e shihja, por e dija që binte tinëzisht. Nga xhameria e ballkonit shikoja pyllin dhe liqenin në rrëzë të tij. Shikoja poshtë pishinën blu që miklohej nga pickimet e shiut. Sa shtruar e kishte marrë! O shi, nuk erdha në Poloni dhe në këtë vend të fshehur mes pyjeve e liqeneve në majë të një kodërze, diku në veri, që të rri brenda. Ja e lexova Kodin për një ditë, po tani? Nuk mora libra me vete, sepse planet e mia kishin qënë më të guximshme, me aksione thriller, tip “Amal”, ku do ta pësonin shumë peshq e do të turpëroja shumë peshkaxhinj.

            Në fakt m’u dhanë ca shenja. Vizën e mora fol e qesh, madje falas. Ambasada të tjera të ashtuquajtura të vendeve të qytetëruara pasi të ‘qajnë’ një sasi të konsiderueshme Eurosh që në aplikim, të thonë pas një jave, jo, nuk të thonë gjë, por të sikterisin që te porta e jashtme me një vulë në pasaportë « Refuzohet ». Asnjë shpjegim bindës. Eurot, për arsye të pakapshme edhe nga mendja më racionale, nuk të kthehen, duke kontribuar në ca piramida të fshehura. Unë e quaj racizëm të pastër dhe genocid, por meqënëse kemi një pushtet të popullit dhe për popullin, nuk ka kush të ngrejë zërin për këtë shtresëzim të specieve, sepse janë të zënë me qepje brekësh të shqyera. Ndërkohë ne largohemi nga portat e disa ambasadave si qen të rrahur e të grabitur, në mes të ditës, me kulturë, nga drejtësia e kollarisur. Tani, ca ambasada kanë mësuar edhe përrallat tona dhe i përdorin kundër nesh. E dini atë përrallën e gomarit dhe ujit të ngrohtë e të ftohtë ?

            I ke dhënë ujë gomarit sot ? (e kap prej veshi)

            Po.

            Ç’ujë i ke dhënë?

            Dhe sidoqë të përgjigjesh, të ftohtë apo të ngrohtë, ai që të ka kapur prej veshi, zakonisht një më i madh, që është mjeshtër në shkulje veshi, ta jep veglën e audios në dorë. Po ashtu, nëse nuk ke para, nuk të jep kush vizë, por, edhe në ke shumë para të vërtetueshme, përsëri nuk ta japin vizën. Kur nuk ke, do të rrish atje të gjesh një punë. I pabesueshëm. Kur ke, do rrish atje, se ke para për të ndenjur. I pabesueshëm.

            “Sie haben Ihren Willen zur Rückkehr nicht hinreichend deutlich gemacht.”

            “Sie haben bei der Antragstellung unschlüssige Angaben zu Ihrem Antrag gemacht.”

            Pavarësisht se ke një ftesë të ligjshme e të rregullt nga Panairi Ndërkombëtar i Librit në Frankfurt, je Drejtor Didaktik në një qendër të sukseshme gjuhësh, je anëtar i Lidhjes së Shkrimtarëve dhe Artistëve të Shqipërisë me shtatë libra, brenda dhe jashtë vendit, ke financa të respektueshme, ke qënë në Gjermani edhe dy herë të tjera, ke punuar për kompanitë gjermane të naftës, ke qënë në Amerikë, Angli, Austri …, paguan sigurimin shëndetësor për udhëtimin, rezervon fluturimin, rezervon hotelin etj etj., përsëri je i pabesueshëm. Shajzen!

            Deri në Rinas çdo gjë vajti fjollë, por në Rinas na u desh të prisnim ca, kështu që u nisëm me vonesë. Piloti i dha ca gaz, por prapë ishim vonë. Prapa kisha një familje shqiptarësh me fatin tim të keq, dy kalamaj të vegjël të këqinj, që ma zunë sanduiçin e avionit në fyt. Sa të këqinj janë kalamajtë e vegjël sot! Dikur ne ishim të urtë, aq të urtë sa mamaja na thoshte « Sa më shumë rriteni, aq më shumë dhiteni » Kjo tregon ama që të vegjël ishim të urtë. Kurse këta, veç zgurdhës së lartë, gjuajnë edhe me shqelma prapa kolltukut tim. Desh u ngrita për pak që të bërtisja ‘Mbaje o shofer se do zbres’. Kur haja atë sanduiçin e varfër m’u kujtuan ca kohë jo shumë të largëta kur fluturimi me avion ishte festë e vërtetë, me stjuardesa të bukura që të luteshin e vinin me radhë të të sillnin pije e dhurata. O zot!

            Budapesti nuk më zhgënjeu, madje më priti si VIP të vërtetë, me furtunë e stuhi, siç më kishte pritur edhe pesë herë të tjera më parë. Avioni i shkretë shkundej nga furtuna aty mbi pistë dhe nuk ja mbante bishti që të ngrihej. Ishte një avion i vogël, tip i padëgjuar nga unë. Shpresoj të jemi vonuar nja një orë aty. Bravo Budapesti, mik si gjithmonë. Hej, po lajmi më i keq ishte fshehur përsëri prapa. Mooos! Dy shtriga greke! Çfarë të kam bërë, o zot, që më ndëshkon kaq rëndë? Ato, nuk e di se nga kishin dëgjuar atë thënien që po të qeshësh të zgjatet jeta, por si duket të përpunuar. Po të qeshësh kot e me zë sa më të lartë, kilometrat e jetës të shtohen katërfish dhe ato kishin vendosur të bëheshin të pavdekshme në kurrizin tim. Vdekshi ishallah! I uroja me zemër. Ndërsa ato i shtonin vetes dekada. Kalova të gjithë arsenalin e sharjeve të turpshme në greqisht (të paturpshme nuk di) në mendjen time, por, pas çdo sharjeje, krakërimat e të qeshurave të tyre bëheshin gjithmonë e më sfiduese. U nervangrita shumë. Bushtrat! Gjitonet e qenit, nuk më lanë rehat as këtej. Edhe frika nga fluturimi gjithë kohën mes reve të nxira nuk ma hoqi acarimin, por ama ua hoqi atyre paksa të qeshurat. Sanduiçin e dytë, akoma edhe më i varfër se i pari, e hëngra pa qejf, për konformitet.

            Pjesë nga libri "Polonia, unë dhe bjondet"