|
Në vend të prologut
A mund të thuhet se urrejtja dhe dhuna e
shekullit të 20-të, janë thjesht shëmbëlltyre e thelbit tonë të
pashmangshëm? Po qe se kjo nuk është e vërtetë, atëhere si shpiegohen
fatkeqësitë që kanë pllakosur sot botën dhe si mund të krijojmë një koncept
më të thellë dhe të aplikueshëm? Çfarë aftësish kemi për ta realizuar këte¨?
A është e mjaftueshme forca njerëzore apo mos vallë? ” Glen Tinder
Vija politike që ndoqën politikanët shqiptarë
gjatë periudhës 1991-1996 pati një fund tragjik, nje fund te turpshem. Në
muajt shkurt-mars 1997, pushteti shqiptar per here te pare ne historine
moderne te shtetit shqiptar, vendosi gjendjen e jashtezakonshme e pas kesaj,
shteti shqiptar, pushoi së qëni. Elementët e tij bazë, që janë ushtria,
policia dhe financa u shkatërruan plotësisht. Mbeti vetëm një pushtet i
arnuar, i sakatosur, që u quajt qeveri e pajtimit kombëtar e cila kishte
fuqi në Tiranë dhe përreth saj. Për të mbajtur rendin dhe qetësinë në
Shqipëri, klasa politike shqiptare e pluralizmit e djathtë dhe e majtë,
thirri në ndihmë forcat shumëkombëshe.
Janë shkruar me qindra analiza, janë dhënë me
qindra opinione pse ndodhi një gjë e tillë. Janë bërë me qindra aluzione dhe
supozime, që nga përzierja e fuqive të huaja dhe e shërbimeve të ndryshme
sekrete, e rebelimit komunist, e mafies etj. Por opinionet dhe aluzionet
janë të kota dhe nuk i japin përgjigje çështjes kryesore që shtrohet para
çdo shqiptari. Ajo shtrohet në formën e dileme të madhe që qëndron pezull në
ndërgjegjen e çdo shqiptari, në ndërgjegjen kombëtare: Edhe në kohën e Ahmet
Zogut kishte rebelime, përzierje të shërbimeve të huaja, dhe në kohën e
Enver Hoxhës kishte të tilla, por asnjëherë nuk u vu në pikëpyetje
ekzistenca e shtetit shqiptar. Si shpiegohet që kjo ndodhi në kohën e “
demokracisë ”, në të cilën, sipas politikanëve shqiptarë nuk ka armiq? E
dyta në gjithë historinë e shtetit shqiptar, gjëndja e jashtëzakonshme nuk u
vendos as në kohën e monarkisë, as të komunizmit, por u vendos në kohën e
demokracisë, kur gjithë propaganda europiane dhe botërore predikon krijimin
e rendit të ri botëror dhe avantazhet e tij. Si shpiegohet një gjë e tillë?
E treta: Populli shqiptar as në kohën e monarkisë e as në atë të komunizmit,
nuk është ndodhur në pragun e luftës civile.
Në pragun e kësaj lufte ai u ndodh vetëm në
kohën e demokracisë. E katërta : Si shpiegohet që deri në datën 13 mars
1997, kur populli kryengritës ishte në këmbë dhe në llogore, numëri i të
vrarëve ishte vetëm 27, ndërsa pas kësaj date kur frenat i morën në dorë
politikanët, pra kur u krijua qeveria e ashtuquajtur e “ pajtimit kombëtar
”, numëri i të vrarëve arriti me mijra vetë ? Dhe, e fundit, në kohën e
demokracisë, një popull i tërë ngrihet në revoltë kundër pushtetit të tij,
duke kërkuar në fillim në rrugë paqësore dhe më vonë me mjete dhune
dorëheqjen e këtij pushteti. Analiza dhe përgjigja shkencore e çështjeve të
shtruara më lartë, do të jetë me interes të veçantë jo vetem per shpiegimin
shkencor te ngjarjeve qe ndodhen ne Shqiperi ne pranveren 1997 por akoma me
shume, ato do te jene me interes për një rishikim tërësor të predikimeve dhe
propagandës së bërë deri më sot ndaj të kaluarës së Shqipërisë, ndaj
historise se saj, ndaj të sotmes dhe veçanërisht ndaj së ardhmes së saj.
Pjesë nga libri "Popull i tradhëtuar"
|
