Sakras Art Gallery

Sekuenca filmike

RTK

TOP CHANNEL

RTV 21

ALSAT

TV KLAN

KLAN KOSOVA

BOTA.AL

ALBANIAPRESS

ALBINFO

EXPRESS

KOHA DITORE

ZËRI INFO

KOSOVA SOT

INSAJDERI

BOTA SOT

GAZETA METRO

GAZETA SINJALI

ALBANIAN POST

KALLXO COM

LAPSI.AL

ZEMRASHQIPTARE

KOSOVA PRESS

TELEGRAFI

EUROPA E LIRË

ZËRI I AMERIKËS

PSIKOLOGJIA

TRIBUNA SHQIPTARE

SHËNDETI

DITURIA

PRESHEVA.COM

GJUHA SHQIPE

KOSOVARJA

RADIOPROJEKT

ROBERT SHKURTI

          Një ndër krijimtaritë më të lëvruara të letërsisë shqiptare, është edhe POEZIA. Gjini e letërsisë ku bota e brendshme, ndjenjat më sublime, frymëzimi hyjnor...  shprehen përmes shkronjave të cilat krijojnë vargje... vargjet, pastaj, shpalosin mendime, mendimet krijojnë energji, energjia ndez dritat e dijës, rrezet e artë të së cilës i japin ngrohtësi zemrës, mendjes dhe shpirtit, e me këtë, edhe kuptim dhuratës më të shtrenjtë, vetë  jetës.

            Që nga Lekë Matrënga e Pjetër Budi, kjo energji nuk u ndalë asnjëherë së hedhuri farën e dijës, duke e kultivuar atë me dashurinë më të çiltër në shpirtin e pastër e fisnik të popullit shqiptarë. Duke i mposhtur të gjitha sfidat e kohës, kjo frymë e shpirtit të popullit, xixat e saja të arta, si një pishtar i shpresës, u bartën gojë më gojë, mendje më mendje, zemër më zemër... brez pas brezi... nga kokat më të ndritura të kombit si: Naimi, Çajupi, Mjeda, Asdreni, Shiroka... për të vazhduar tek Fishta, Konica, Noli, Migjeni... e deri në kohën tonë, duke u kthyer ai pishtarë në flakadan të përhershëm që tashmë nuk ka forcë në botë që mund ta shuaj fuqinë e zjarrit të tij...

            Dua ta falënderoj nga zemra mikun tim dhe poetin e mirënjohur, ADEM ZAPLLUZHA, që me përkushtim të jashtëzakonshëm, vizitorëve të kësaj faqeje, por edhe më gjerë, do t’ua prezantoj disa nga poetët më të njohur të kohës sonë, e me këtë, do e plotësoj e pasuroj edhe mozaikun e mrekullueshëm të letërsisë shqiptare.

(www.sa-kra.ch)

       Përgatiti: Adem ZAPLLUZHA

ANTOLOGJI E POEZISË MODERNE SHQIPE

ROBERT SHKURTI

            Hyrje

          U lind në qytetin e Durrësit me 24 nëntor 1962.  Në  vitin  1981, kreu shkollën e mesme Industriale.

            Pasioni për letërsinë e shoqëroi që në fëmijëri. Në moshën 10 vjeçare lexoi librin e tij të parë për të rritur, romanin “Këneta” të shkrimtarit Fatmir Gjata.

            Autori nisi të shkruajë në moshë të madhe. Libri i  tij i  parë është vëllimi me tregime “Sotto il cielo delle  aquile”  (Nën qiellin e shqiponjave)  me  temë   nga  Shqipëria  e viteve të  para dhe postdiktaturës, botuar në Itali në vitin 2010. Më pas vijoi po në prozë me tre romane; “Drejt jetës”, roman me temë shoqërore viti 2011; “Ndërmjet dy kohëve” viti 2013, ku trajton temën e emigrimit duke ballafaquar dy realitetet, të shkuarën dhe të tashmen. Në vitin 2014 autori vjen me një roman tjetër “Luftë dhe tragjedi në Suharekë”, ku i bëhet jehonë luftës së popullit shqiptar të Kosovës nëpërmjet ngjarjeve tragjike dhe heroizmit kundër pushtuesit serb.

            Në fillim të vitit 2015 boton vëllimin e tij të parë poetik me titull “Regëtimë deti” i shtëpisë botuese “Nacional.” Më pas vazhdon me një vëllim tjetër poetik me titull “Ajër shprese” botuar nga shtëpia botuese “Ada” në muajin shtator të vitit 2016.  

            Në vitin 2015 publikon, po në italisht, librin e tij të dytë, romanin “Tra due epoche” (Ndërmjet dy kohëve)  dhe tani së fundi romanin “Guerra e tragedia a Suva Reka” (Luftë dhe tragjedi në Suharekë).

AKT 

Gushtin e ka mbështjellë zagushia, 

tek ia lidh fytin me litar ankthi. 

Me krahë na ka mbërthyer dashuria, 

tek rrekemi nën velenxë krevati 

Dy trupa qepur majë një shtrati, 

si një i vetëm pezull në litar, 

dy zemra kyçur prej një dryni, 

si dy shpirtra nga një plumb vrar'. 

Tek notojmë në det vullkani, 

zhytur thellësive të panjohura, 

ti mbledh me grushte e prush të përvëluar pi, 

shtrydhur nga zjarri e nga droja. 

Në vullkanin me lule shtruar,

u deha keqas si saharosh, 

kur të kuqen ta këputa

e gjithë shpirti u ngjyros.   

MEREMETIM 

Ç'është dashuria do të thoni ju? 

Unë do të thosha një kështjellë e ngritur 

nga dy njerëz me materie të pastër zemre. 

Janë të shumtë elementët për ta ngritur atë. 

Kështjella do gurë të fortë, rërë të ëmbël, hekura, 

guralecë me shkëlqim diamantesh, plloça të lëpira, 

dërrasa të pakalbura, gozhdë që s'të shpojnë, 

uj qelibar malesh, nakatosur me bar të njomë, 

lule të freskëta me aromë, mbledhur fushave rinore. 

Ajo do ruajtur nga tërmetet,

të mos dridhet, të mos tundet. 

I keni provuar ndonjëherë dridhjet e gjunjëve? 

Ndaj i do gurët e fortë,

të mos dridhet si këmbët e urave pas një tsunami.

Po hekurat përse i duhen? 

I keni provuar rrahjet e zemrës që, kur çmendet, 

kërkon të fluturojë nga kafazi i eshtrave? 

Ndaj duhen hekurat, 

që ta mbajnë të kyçur e të lidhur me mishin, 

që të mos shtegtojë mbi dete të trazuar. 

Po duart e qullura? 

Sikur të kishin shtrydhur retë 

dhe shirat e zemrës të mos ndalonin së rrjedhuri. 

Ndaj duhen plloçat e lëpira, që uji të shkasë 

e të mos lagë ndenjat e holla e të nxehta të shpirtit. 

I keni parë sytë 

që ndrijnë si vetëtimat në qiellin e grisur? 

Ndaj rrufetë bien dhe ngulen mbi kështjellë, 

si shigjetat në mishin e butë të zemrës. 

Po fytin e tharë? 

Njëlloj si të ndodheshit në një shkretëtirë 

dhe, papritmas, t'ju shfaqet oaza i dëshiruar. 

Po gojën e mekur? 

Njëlloj sikur t'ju kenë vënë para trekëmbëshit 

dhe litari t'ju mbledhë e përkëdhelë fytin. 

Do të thoni:

- Ja, e ndërtove. Po më pas? 

Ajo nuk qëndron gjithmonë e re. 

Elementët që e thurën, 

fillojnë ta hanë dhe ta gërryejnë atë.

Uji ndotet, hekurat ndryshken, gurët plasin, 

plloçat hollohen, bie suvaja, 

dërrasat kalben, bari zverdhet, lulet vyshken ...

- Po si t'ia bëjmë?

Si ta mbrojmë kështjellën 

nga elementët e rrezikshëm atmosferikë?

Eh, këtu ka një sekret. 

Kështjella do meremetuar, se bie. 

Po ra, të zë brenda dhe s'ka shpëtim. 

Ndaj, duhet meremetim! 

Ashtu bëj unë. 

Ia laj ujin me ilaç zemre. 

Ia çndryshk hekurat me limfë shpirti. 

Ia lëmoj plloçat me gjuhë. 

Gurët e plasur ia ngjes me mjaltë nga luzma. 

Ia lidh hekurat me litarë lotësh malli. 

Ia thur eshtrat e kraharorit, 

siç thuren penjtë në avlëmend. 

Tymin e djegur të kohës, 

dalë nga oxhaqet e nxirë të sherrit, 

e shndërroj në flakë zjarri, tek djeg zemrat nga malli. 

E rrethoj me gjelbërim kështjellën 

dhe, në kopshtin e saj, 

mbjell lule me erë mirësie.

Shpirtin e vesh me mëndafsh qetësie. 

Kështu e ruaj kështjellën unë,

tek e meremetoj. 

QYTETI KU JETOJ 

Përtej detit erdha me një valixhe mërgimi në dorë,

dhimbjen e qytetit dhe mallin e detit ngarkuar në të.

Gruaja trashëgimtarin në bark, 

unë princeshat në krahë. 

Ngjaja me një pemë të rënë, 

shkulur me gjithë rrënjë.

Shtriva këmbët në këtë truall që më priti krahë gjerë. 

Ushqeva me kripë deti kokrrat lidhur mbi degë,

u shkriva me jetën, punova dhe kalanë rindërtova, 

në të korra mblodha më shumë se ç'mbolla. 

Të them "faleminderit", i dashur Rexho, i imi qytet, 

me agimin e diellit e perëndimin tënd marr frymë. 

Mjegulla jote më është bërë si flladi Adriatikut, 

dëbora e ëmbël si shkuma mbi dallgët e detit. 

S'e fsheh, jam i sinqertë e s'dua të jem hipokrit. 

Më mungon pulëbardha, përplasja e dallgës në breg.

Gjithsesi, jam burrë që mbaj në zemër dy të dashura; 

Durrësin tim të dashur dhe Rexhon e pasur! 

PEMË NGULUR

E shkulur nga një tokë

Në një tjetër të kanë ngulur

Por, rrënjët e thella nga u shkule

Vështirë të ngjizin, si më parë ku ishin futur

Tokë tjetër, tjetër materie

I butë, i fortë, por edhe i ashpër qëllon

Punon, gërmon, për zogjtë ndërton çerdhe

Por gjithsesi, ka diçka që pengon

Dhe vite shumë, vite shumë kalojnë

Pema, rrënjët me tokën nis e bashkon

Të parat sythe lulesh lulëzojnë

Dhe stina vjen, kokrra prodhon

Kokrrat fara lëshojnë

mbi truallin e tokës së huaj rëndojnë

Rrënjët, trungu, gjethet, frutat, tashmë përzier janë

shumë kanë humbur, nga toka jonë!

SHOH

Shoh qiellin të thinjur nga ndjenjat

Që s’u tretën hapësirave të Galaktikës

Shoh diellin të zbehur nga mërzitja

E rrezeve, që s’ndritën qiejve të ngrysur

Shoh tokën që s’u ngop me lotët e shkrirë

Stalagmiteve dhe akullnajave të shpirtrave

Shoh detin që valën e butë e shndërroi

Në një arratisje të natës nga dita

Shoh rrokullisjen e kalendarëve tek bien

Zhurmshëm mbi tapetin gri të kujtimeve

E gjurmë të thella plage lënë.

Koha në perëndim të stinës, kërkon t’i mbulojë

Me gjethet e rëna, zverdhur nga mendimet

Dhe degët ngjajnë me shpirtrat

Shoh...