Sakras Art Gallery

Sekuenca filmike

RTK

TOP CHANNEL

RTV 21

ALSAT

TV KLAN

KLAN KOSOVA

BOTA.AL

ALBANIAPRESS

ALBINFO

EXPRESS

KOHA DITORE

ZËRI INFO

KOSOVA SOT

INSAJDERI

BOTA SOT

GAZETA METRO

GAZETA SINJALI

ALBANIAN POST

KALLXO COM

LAPSI.AL

ZEMRASHQIPTARE

KOSOVA PRESS

TELEGRAFI

EUROPA E LIRË

ZËRI I AMERIKËS

PSIKOLOGJIA

TRIBUNA SHQIPTARE

SHËNDETI

DITURIA

PRESHEVA.COM

GJUHA SHQIPE

KOSOVARJA

RADIOPROJEKT

Bhagwan Rajneesh - OSHO

Shqipëroi:

Hasan HAMËZBALA

RRUGË E REVE TË BARDHA

Mendja nuk mund të jetojë pa qëllime, prandaj mendja gjithmonë i krijon dofarë qëllimesh. Po qe se qëllimet e rëndomta, të përditshme e kanë humbur kuptimin, atëherë qëllimet shpirtërore bëhen interesante. Po qe paraja bëhet e padobishme, atëherë meditimi bëhet i dobishëm. Po qe se kjo botë e garimit, e konkurrencës, e politikës dhe rivalitetit bëhet e pakuptimtë, përnjëherësh e ashtuquajtura bota tjetër e “garimit” të ri, e religjionit, e suksesit bëhet plot me kuptim. Pra, mendja është gjithnjë në kërkim të kuptimit të ri, të qëllimit të caktuar.

            Nxënësi:

“Osho, pse rruga jote quhet Rrugë e Reve të Bardha?”

Osho:

Dikush e pyeti Budën në prag të vdekjes: “Kur Buda vdes, ku shkon – vallë, do të ekzistojë, apo thjesht zhduket në asgjësi?”

E kjo nuk është pyetje e re; kjo është një nga më të vjetrat, shumëherë e përsëritur dhe e pyetur.

Thuhet se Buda është përgjigjur: “Do të zhdukem, siç zhduket reja e bardhë.”

Edhe në këtë mëngjes kishte re të bardha në qiell. Tashi s’janë më. Ku kanë shkuar? Nga kanë ardhur? Si lindin dhe si shpërbëhen përsëri?

Reja e bardhë është fshehtësi – vjen, shkon, të tillë e ka esencën.

Kjo është arsyeja e parë shkaku i së cilës rrugën time e quaj Rrugë të Reve të Bardha.

Por, ekzistojnë edhe shumë arsye dhe do të ishte mirë që t’i përmeditojmë.

Reja e bardhë jeton pa rrënjë, reja është dukuri e parrënjosur, e pambjellë, apo, edhe më mirë, dukuri e mbjellë në asgjë. Por: megjithatë ekziston.

Tërësia e jetës e ngjashme është me renë e bardhë – pa kurrnjë rrënjë, pa kurrnjë shkakësi, pa kurrnjë shkak suprem, ajo ekziston. Ajo ekziston si fshehtësi.

Dhe vërtet, reja e bardhë hëpërhë nuk ka rrugë. Ajo pluskon, lundron. Asgjë nuk mbërrin, nuk ka pikësynim, s’ka fat të cilin duhet përmbushur, s’ka fund. Renë e bardhë nuk mund ta pengoni, shkaku se çkado që ajo të arrijë, pikërisht ai ka qenë qëllimi.

Po qe se keni qëllim, ju me këtë vetvetes ia parapërcaktoni pengimin. Sa më shumë mendja të jetë e pushtuar me qëllimin, aq më tepër është e mbushur nervozë, agoni, frustracion – meqë, njëherë kur vetes i vini qëllim, keni fiksuar fatin tuaj.

A shihni, tërësia nuk di për fat. Tërësia nuk shkon askah; në të nuk ka cak, nuk ka qëllim.

Pra, njëherë kur vetes ia caktoni qëllimin, ju keni organizuar kryengritje kundër tërësisë së jetës – mbajeni mend këtë! – dhe do të jeni të mundur. Kundër tërësisë nuk mund të fitoni.

Jeta juaj është ashtu e brishtë - nuk mund të luftoni, nuk mund të fitoni; është e pamundur të imagjinohet sesi një individ mund të korrë fitore mbi të tërën. Dhe, po qe se tërësia e jetës është plotësisht pa qëllim, sakaq ju, në anën tjetër, keni qëllim, atëherë vetveten e keni gjykuar me humbje.

Reja e bardhë lundron kahdo që era ta shpie – ajo nuk kundërvihet, ajo nuk lufton. Reja e bardhë nuk është pushtues, e megjithatë ngadhënjen mbi çdo gjë. Nuk mund ta përvetësoni, nuk mund ta mposhtni. Ajo nuk ka mendje të cilën do ta përvetësonit, dhe mu shkaku i kësaj nuk mund ta mundni.

Kurdo që të ngjiteni pas qëllimit, cakut, fatit, kuptimit, kurdo që t’ju pushtojë marrëzia e arritjes së diçkahi, lajmërohen problemet. Dhe do të jeni të shkatërruar me fund – kjo është plotësisht e sigurt. Disfata juaj ndodhet në vetë natyrën e Jetës Vetë Për Veten.

Reja e bardhë nuk ka ku të shkojë. Ajo thjesht lëviz, lëviz gjithkah. Të gjitha përmasat i takojnë asaj, të gjitha kahjet po ashtu. Kurrgjë nuk refuzon, jetën e pranon në totalitetin e saj.

Për këtë dhe e quaj rrugën time – Rrugë e Reve të Bardha.

Retë e bardha nuk kanë rrugë të veten – ato lundrojnë nëpër qiell.

Rrugë do të thotë - të arrish diku. Porse, rruga e Reve të Bardha do të thotë rrugë pa rrugë, shteg pa shteg. Rruga e Reve të Bardha është lëvizshmëri pa mendje të fiksuar, apo më preciz – udhëtim pa mendje.

Këtë duhet ta kuptoni, shkaku se qëllimi koincidon me mendjen. Prandaj dhe nuk mund ta imagjinoni sesi është ajo të jetosh pa qëllim, shkaku se mendja nuk mund të jetojë pa qëllime.

Kurse njerëzit janë aq absurdë – ata madje vijnë tek unë dhe më pyesin: “Çka është qëllimi i meditimit?” Meditimi nuk mund të ketë kurrfarë qëllimi, shkaku se kuptimi themelor i meditimit është gjendja mbi mendjen, gjendje e jomendjes – ku vetëm jeni, por nuk shkoni askund, ku vetëm ekzistenca, vetëm të jesh – është qëllimi.

Qëllimi është këtu dhe tash. Kurdo që rruga është diku gjetiu, mendja fillon të udhëtojë. Atëherë mendja fillon të mendojë, atëherë mendja e nis procesin. Po qe se ardhmëria është aty, atëherë mendja mund të lëvizë, atëherë mendja ka kursin e vet, atëherë mendja ka hapësirë të lirë për marrëzitë e veta.

Me qëllimin vjen ardhmëria, me ardhmërinë vjen koha.

Reja e bardhë pezullon në qiell, e pakohë – sepse nuk ka ardhmëri, dhe s’ka mendje në vete. Ajo është aty. Ajo është tash. Çdo moment është përjetësi e plotë.

Por, mendja nuk mund të jetojë pa qëllime, prandaj mendja gjithmonë i krijon dofarë qëllimesh. Po qe se qëllimet e rëndomta, të përditshme e kanë humbur kuptimin, atëherë qëllimet shpirtërore bëhen interesante. Po qe paraja bëhet e padobishme, atëherë meditimi bëhet i dobishëm. Po qe se kjo botë e garimit, e konkurrencës, e politikës dhe rivalitetit bëhet e pakuptimtë, përnjëherësh e ashtuquajtura bota tjetër e “garimit” të ri, e religjionit, e suksesit bëhet plot me kuptim. Pra, mendja është gjithnjë në kërkim të kuptimit të ri, të qëllimit të caktuar.

Kurse për mua, është e frymëzuar (spirituale) vetëm ajo mendje e cila nuk ka qëllim. Por, kjo nënkupton se mendja më nuk është mendje fare. Mendoni për veten vetëm si për renë e bardhë, me jomendjen.

Në Tibet meditojnë, - murgjit rrinë mbi kodrina, vetmitarë, në vetmi të plotë, duke medituar për retë e bardha  që lundrojnë nëpër qiell; meditojnë pa pushim dhe, pak nga pak, qenia e tyre tretet. Atëherë ata bëhen re të bardha – vetmitarë, lart, në majë të kodrinës. Nuk ka mendje – vetëm-je aty. Ekziston vetëm kënaqësia e të jetuarit, kremtimi i çastit, gëzimi, ekstaza e gjithëpranishme.

Për këtë, edhe e quaj rrugën time – Rrugë e Reve të Bardha. Dhe dua të ju them që edhe ju të bëheni re të bardha që lundrojnë nëpër qiell; them “lundrojnë” e jo “lëvizin”, shkaku që të mos lëvizni kah pika e caktuar – por vetëm lundroni kudo që era t’ju shpie. Mor kudo që të hasni, aty është qëllimi, se qëllimi nuk është diçka që kryhet diku, njëfarë fundi i vijës. Qëllimi është secili moment.

Për mua, të gjithë ju jeni siddhasi, të gjithë jeni të përndritur. Të gjithë ju këtu jeni të përsosur në mënyrën më të lartë të mundshme, mu si Buda, apo Mahaviri, apo Krishna. Nuk ka asgjë të cilën akoma do të duhej ta realizonit. Në realitet, mu në këtë moment çdo gjë është në dispozicionin tuaj – vetëm se ju nuk jeni mjaft të zgjuar.

Nuk jeni të zgjuar shkaku se mendja juaj është diku në ardhmëri – ju nuk jeni tash, dhe nuk jeni këtu. Ju nuk jeni të vetëdijshëm se çka juve ju ndodhë pikërisht në këtë moment.

Dhe kjo ka ndodhur gjithnjë dhe përgjithmonë. Nëpër miliona jetë ju ka ndodhur e njëta gjë. Në secilin moment keni qenë Budë. As për një sekondë të vetme kjo nuk mund të jetë e humbur. Kjo nuk mund të jetë e humbur – e tillë është natyra e vetë jetës, kështu gjërat qëndrojnë. Ju këtë nuk mund ta humbni.

Por, ju nuk jeni të zgjuar. Në të vërtetë, ju të tillë as që mund të jeni shkaku se qëllimi është aty diku, edhe diçka duhet arritur. Prandaj edhe është krijuar barriera dhe për këtë arsye ajo që është duket sikur është e humbur përgjithmonë.

Kurdo që këtë ta zbuloni, kurdo që këtë ta realizoni, kurdo që vërtet të bëheni të vetëdijshëm për këtë, sekreti më i lartësuar e qenies suaj është zbuluar – se çdonjëri është përsosshmërisht i përsosur. Kjo është ajo që ne (hindusët) e mendojmë kur themi se çdonjëri është Brahman – çdonjëri është shpirt, shpirt suprem, çdonjëri është Hyjni. Tat twam asi – ti je ai!

Jo që ju ai duhet të bëheni, pasi që nëse ju ai duhet të bëheni, kjo vetëm do të thotë se ju ai nuk jeni. Nëse ju ai nuk jeni përgjithmonë, si atëherë mund të bëheni? Fara bëhet dru vetëm shkaku se fara përgjithmonë është dru. Guri nuk mund të bëhet dru. Fara e vogël bëhet dru i madh mu shkaku se ajo gjithmonë ka qenë AI!

Pra, çështja nuk është te ekzistimi, veçse te zbulimi. Në njërin moment fara është e zbuluar si farë, skaq në momentin tjetër si dru. Kjo është ekskluzivisht çështje e zbulimit. Dhe po qe se në tërë këtë thellësisht mund të depërtoni, fara është dru - që tani!

Mistikët tibetas, apo mjeshtrit e zenit, apo dervishët sufi, gjithmonë kanë folur për retë e bardha. Retë e bardha shpeshherë e kanë prekur qenien e brendshme njerëzore. Siç duket kemi realizuar kontakt tejet të thellë me to.

Meditoni për to dhe në atë rast shumë gjëra do t’ju sqarohen.

Jeta nuk guxon të merret si problem. Njëherë po filluat të mendoni në këtë mënyrë – jeni të humbur. Njëherë po menduat se jeta është problem, kurrë nuk keni për ta zgjidhur.

Filozofia mendon në këso terminesh; mu për këtë filozofia gabon. Nuk ka filozofi të mirë. Nuk mund të ketë. Të gjitha filozofitë janë të gabuara. Të filozofuarit është i gabueshëm shkaku se hapi i parë dhe i fundit në të filozofuar është se: Jeta është problem. E po qe se kështu mendoni, atëherë nuk ka zgjidhje për këtë.

Jeta nuk është problem, por fshehtësi. Kështu frymëzueshmëria (spiritualiteti) e  kupton dhe e përjeton jetën.

Kurse reja e bardhë është më e fshehta nga të gjitha dukuritë, befasisht duket, befasisht zhduket. A keni menduar ndonjëherë mos retë e bardha – janë simotrat tona -  nuk kanë emër, nuk kanë formë? Mandej, edhe në një pjesëz sekonde s’e kanë formën e njëjtë; ato janë ndryshim i pandërprerë, ekzistencë, lundrim ngjashëm me lumin.

Ju mund t’ia jepni formën resë, por ajo do të jetë vetëm projekcion juaji. Reja s’ka formë; është e paformë, apo, është në formësim të pandërprerë – baticë dhe zbaticë, valë. E tillë është edhe vetë jeta. Të gjitha format janë të vetëprojektuara.

Në këtë jetë veten e quani mashkull, kurse vetëm një jetë para kësaj veten e keni quajtur femër. Në këtë jetë jeni bardhokan, në tjetrën jeni zezak. Në këtë moment jeni inteligjent, kurse një moment më vonë silleni si torollaku më i madh. Në këtë moment jeni të qetë, kurse në momentin vijues jeni i krisur, i egër, agresivist.

A keni, vallë, ju formë apo jeni në ndryshim të amshueshëm? Ju jeni vala, reja. A keni, vallë, emër, ndonjë identitet? A mund ta quani veten kështu apo ashtu? Një momet thoni se jeni ky, por po në të njëjtin moment e kuptoni se jeni edhe ai.

Ju i thoni dikujt: “Të dua”, por po në të njëjtin moment e ndieni se urrejtja ka zënë vend në ju. I thoni dikujt se e keni mik, por po në të njëjtin moment armiku zgërdheshet prapa skenës, duke pritur pesë minutat e tij. Ngandonjëherë thoni se jeni tejet të lumtur, e atëherë, përnjëherësh, në të njëtën sekondë, lumturia zhduket dhe bëheni të palumtur.

Ju nuk keni identitet. Po qe se këtë e kuptoni, bëheni re pa formë, pa emër. Dhe atëherë fillon lundrimi.

Për mua, jeta e resë së bardhë është jetë sanijasini – e atij që ka vetëmohuar.

Jeta e të zotit të shtëpisë është parapërcaktueshmëri, rutinë. Kjo është gjë e vdekur, skemë. Aty është emri, aty është forma. I zoti i shtëpisë lëviz nëpër binarë të posaçëm. E tërë kjo ngjan në binarët e hekurudhës nëpër të cilët lëviz treni; ekziston qëllimi, pikësynimi ku duhet arritur.

Kurse sanijasini është si reja që lundron nëpër qiell – s’ka binarë të hekurt, nuk ka shtigje të trasuara, s’ka identitet. Ai nuk është askush, ndaj jeton me jo-mendjen, jetën e jo-qenies – jeton si të mos ishte.

Nëse mund ta jetoni jetën si të mos ishit fare, si të mos ekzistonit, atëherë dijeni se jeni në këtë rrugë.

Sa më tepër që jeni, aq më shumë sëmundje do të ketë. Sa më pak të jeni, shëndeti është më shumë. Sa më pak të jeni, më pak peshë ka. Sa më pak që të jeni, për aq më tepër e më tepër do të jeni hyjnorë dhe të bekuar.

Kur po them se jeta nuk është problem, por fshehtësi, unë në të vërtetë me këtë them se jetën nuk mund ta zgjidhni, por me jetën mund të jeni.

Problemi është diçka që intelektualisht duhet të zgjidhet; por, madje edhe sikur ta zgjidhni, kurrgjë me këtë nuk mund të arrihet. Ndoshta nga e tërë ajo mund të nxirrni krejt pak dituri, por jo edhe ekstazë, jo edhe gëzime.

Fshehtësia është diçka, se mund të jeni. Ju mund të jeni një me fshehtësinë – të tretur. Atëherë lajmërohet ekstaza e vërtetë, edhe lumturia – atëherë ju ndodh ajo që është supreme – gëzimi më i lartësuar.

Frymëzueshmëria e merr jetën si fshehtësi të të gjitha fshehtësive. E çka ju me fshehtësinë mund të bëni? Ju kurrgjë me fshehtësinë nuk mund të bëni, por për këtë mund të bëni diçka me vetveten – mund të bëheni më misteriozë. E atëherë e ngjashmja me të ngjashmen mund të takohet, atëherë e njëjta me të njëtën takohen.

Shikojeni atë që është misterioze në jetë. Çkado që të shikoni – retë e bardha, yjtë në natë, lulet aromëdehëse, lumin – çkado që të shikoni, orientojini sytë tuaj kah misterioziteti. Dhe kudo që ta gjeni fshehtësinë e caktuar, meditoni për të.

Kurse meditim do të thotë: shkrihuni para asaj fshehtësie, asgjësohuni para saj, zdisheni zemrën. Mos jini më, dhe lejojeni fshehtësinë të jetë ashtu totale që të mund t’ju absorbojë në vete.

Dhe, befas dyert e reja hapen, perceptimi i ri është arritur. Befasisht, bota e rëndomtë e ndasisë avullohet, dhe bota tjetërfare, plotësisht tjetërfare e unitetit hapet para jush. Çdo gjë humb kufijtë e vet; secili është me secilin, i pandarë, unik.

Por, kjo mund të bëhet vetëm nëse ju bëni diçka me veten. Po qe se doni ta zgjidhni problemin, duhet të bëni diçka me të. Duhet ta gjeni çelësin, ndonjë fije. Ndoshta domosdo duhet të shkoni edhe në laborator; duhet të bëni diçka. Nëse megjithatë e takoni fshehtësinë, në atë rast duhet të bëni diçka me veten, e jo me “problemet turlifare”.

Para fshehtësisë ne jemi plotësisht të pafuqishëm. Prandaj edhe e quajmë fshehtësinë problem – shkaku se para problemeve veprojmë potencialisht, fuqishëm, forcërisht, me problemet gjithnjë e kemi ndjenjën se gjërat e caktuara i kemi në shuplakë. Para misterit jemi skajshmërisht të pafuqishëm, nuk mund të bëjmë asgjë me të. Me fshehtësitë takojmë vdekjen, me fshehtësitë nuk mund të manipulojmë.

Dhe mu për këtë arsye... meqë intelekti njerëzor më shumë zhvillohet përmes “matematikores” dhe logjikës, mundësia për ekstazë është gjithnjë më e vogël e më e vogël. Edhe për poezi, po ashtu. Edhe për bukuri. Jeta është bërë faktuale, dhe jo simbolike.

Kur po them se rruga ime është – Rrugë e Reve të Bardha, kjo është vetëm simbol. Reja e bardhë në këtë nuk është përdorur si fakt veçse si simbol poetik, si paralajmërim i shkrirjes së thellë të qenies në të mistershmen dhe të mrekullueshmen.

Pjesë nga libri  “RRUGA IME, RRUGË E REVE TË BARDHA”