Sakras Art Gallery

Sekuenca filmike

RTK

TOP CHANNEL

RTV 21

ALSAT

TV KLAN

KLAN KOSOVA

BOTA.AL

ALBANIAPRESS

ALBINFO

EXPRESS

KOHA DITORE

ZËRI INFO

KOSOVA SOT

INSAJDERI

BOTA SOT

GAZETA METRO

GAZETA SINJALI

ALBANIAN POST

KALLXO COM

LAPSI.AL

ZEMRASHQIPTARE

KOSOVA PRESS

TELEGRAFI

EUROPA E LIRË

ZËRI I AMERIKËS

PSIKOLOGJIA

TRIBUNA SHQIPTARE

SHËNDETI

DITURIA

PRESHEVA.COM

GJUHA SHQIPE

KOSOVARJA

RADIOPROJEKT

Shkruan:Dedë PREQI

RRUGËS QANTE NJË STËRQOK

Librin me poezi të autorit Adem Zaplluzha, "Rrugës qante një stërqok"  mund ta shkarkoni falas në sektorin

„Literaturë“

(E falënderojmë përzemërsisht autorin)

            Mjeshtëria artistike e një poeti

            Duke vështruar librin e 128 me poezi „Rrugës qante një stërqok“, nga autori Adem Zaplluzha, secili lexues mund të pyesë se nga janë tëra këto vepra, ndoshta  përgjigje të kënaqshme mund të jep vetëm vetë autori Zaplluzha, pastaj dhe lexuesi i tij i rregullt. Poeti në vëllimet e veta poetike hidhet në gjitha fushat e jetës dhe vargjet  e tij pothuaj se shkrihen nëpër poret e saj, duke na dhënë një shpirt poetik, apo kambanë që tingëllon përherë në fushën e letërsisë.

            Vargu i Zaplluzhës përveç figurës në përbërje ka edhe metafora të fuqishme që lexuesi ka mundësi ta vërejë  lehtë, ajo që atë e magjeps më së shumti, por edhe shpeshherë autori është real i drejtpërdrejtë me figuracione dhe me një fjalor të pasur, që vargut i jep intonacion të mjaftueshëm dhe të plotë.      

            Poezia e Zaplluzhës është e thjeshtë, e kënaqshme dhe melodike, e cila lidhet me urtësi dhe mjeshtri artistike, që do të thotë se, poeti përveç se ka një talent të jashtëzakonshëm , ai di të investojë me kujdes dhe mjeshtri në këtë fushë krijuese.

            Gjithsesi, duke folur për vargun e Zaplluzhës, është diçka inkurajuese për të zënë në gojë edhe diçka të veçantë në punën e tij krijuese, duke shtuar se para ca kohe më kishte thënë atëherë kur ishte në parathënien e librit  me numër rendor 120, dhe më tha se ky vëllim ndoshta është i fundit, por për mos të hyrë në detaje i shkrova, nuk e besoj se e ke marrë një vendim të tillë, sepse memoria e juaj është e shëndoshë dhe vitale, që do të prodhojë edhe shumë mendime e vargje të bukura, sikur janë edhe këto në vëllimin e  128-të, me radhë „Rrugës qante një stërqok“.

            Përndryshe, kjo vepër është një mozaik i veçantë vargjesh, të cilat mund ti quajmë peizazhe shumë të vlershme, që karakterizohen edhe me disa dijalogje të qarta dhe të gjalla, drejtuar më të dashurit e kombit dhe popullit të vet. Por, hasim edhe në ekzaltime të ndryshme, entuziaste, rinore dhe naive, njerëzore e banale, ashtu sikur që është edhe vetë jeta njerëzore e mbushur me këto karakteristika, apo me mozaik tingujsh të tillë.

            „Rrugës qante një stërqok“, ky libër përbëhet nga tri cikle, të cilat e krijojnë kompletin e një vepre të veçantë të autorit Zaplluzha, të shprehur me një frymë të lirë dhe me tematika të ndryshme. Nga cikli i parë vargjet;

            KUR VALON MALLI PËR NËNËN

            „Edhe trarët e çatisë së vjetër

            Këndonin një këngë malli,

            Një copë mishi tymosej në tra

            Njeriu i moshuar,

            S’prante me ison e tij të vajit

            Valonte edhe malli për nënën time

            Valonte shpirti i pathyeshëm i gjetheve“.

            Nga njëherë malli është i veçantë, sikur që është edhe për poetin, i cili personazhin „Nënë“, e  vë në pozitë  në mënyrë dhe me një mall të veçantë, sa e shprehë edhe në vargje shumë të fuqishme.

            Mandej, në poezinë tjetër të ciklit parë,

            UNË KTHEHEM I VERBËR NË ATDHE

            „Kthimi im nuk i përngjanë

            Ardhjes së trenave,

            Unë kthehem i verbër në atdhe

            Sytë i lashë diku larg

            Nëpër metropolet e shthurura të dynjasë“

            Pse poeti Zaplluzha shprehet aq i prekur me këto vargje, të cilat janë shkëndija të forta në lëndën që trajton poeti, duke shprehë indinjatë të thellë për gjithë mërgimtarët e vendit të vet, që po tretën akoma në mërgim dhe kthehen jo të tillë, jo ata që shkuan, por edhe të gjymtë në një mënyrë.

            Poezia:

             E LASHË BORË E GJETA DIMËR

            „Ende këndohet kënga e rapsodit Dervish,

            „E lashë borë e gjeta dimër“

            Unë akoma nuk pashë pranverën

            Kurse çdo ditë po më thyhet kjo zemër“

            Kjo poezi përputhet me kohën e njëjtë, kur rapsodi Dervish Shaqa, para një gjysmë shekulli, kur iku nga përndjekjet e armikut serb dhe kaloi në shtetin shqiptarë në Shqipëri, i cili e këndon këtë këngë, duke e lënë Kosovën në një gjendje të mjerë dhe të acaruar, po ashtu e gjeti anën tjetër shqiptare edhe më keq nën diktaturë. Por se, poeti Zaplluzha të njëjtin personazh e këndon edhe sot me vargjet e veta, kur thotë:

            „Unë akoma nuk e pashë pranverën,

            Kurse çdo ditë po më thyhet kjo zemër“,

            që kuptojmë se brenga e poetit akoma nuk është qetësuar dhe i thyhet zemra, kur edhe sot e kësaj dite populli shqiptarë nuk është i lirë në tërësi…

Kriens- Luzern, 4 Mars 2015

Poezi nga libri i autorit Adem Zaplluzha "Rrugës qante një stërqok"

TË FUNDOSEM NË SHPIRTIN E GOTËS

Kam mall të ulem pranë gotës së dehur

Dhe t’i dëgjoj gjëmat e sazeve

Atë vaj shpërthyes prej teli 

Që bluan e bluan

Edhe gurin e stralltë të mallit

Të fundosem në shpirtin e gotës

Ta ndjejë dehjen e këngës

Vetëm lahutari i verbët

Ka mundur të ua kalojë sazeve

Me lahutën e tij prej mishi e gjaku

Ta ndjejë zërin e erës në shpirt

Ta ndjejë me mall

Se si fshikullon stuhia e melosit

Vetëm me këtë instrument të lashtë

Mund t’i dalim përballë fyellit magjik

Kam mall aq shumë

Sa që përmallohem si fëmijë

Për zërin e erës

E cila kur fryn nëpër zgërbonja shpirtrash

I shëron plagët e pashëruara të drurëve

NJË DORË NJERIU I LEDHATONTE

Nuk di a thua vallë ishin dehur sazet

Ose qanin sazexhinjtë

Por nata atë mbrëmje ishte

Një ndër netët më të shkurtra

Në jetën time

Mbi kokën e një kënge

Thyheshin meloditë me të bukura shqiptare

Yjet ishin ulur në kopsht

Dhe i dëgjonin vetëm ato këngë

Që këndonte kthjelltësia e ujit

Një dorë e uruar njeriu i ledhatonte

Pemët e lazdruara

Rrënjët ishin çuar peshë

Dhe s’kishte njeri në botë

Që mund ta ndalte ison e asaj melodie

Nën degët e ngarkuara me lule

Piqeshin stinët

Aspak s’mbetën pa u pjekur as nerenxat

Vetëm zërat e sazeve

Shikonin me mall se si piqeshin kumbullat

KUR VALON MALLI PËR NËNËN

Me tërë pikëllimin e një zogu

Nën një çati të rrënuar

Mbrëmë mjaullinin sazet

Një gotë e dehur nga melankolia

Ishte strukur në mendimet e saja

Edhe trarët e çatisë së vjetër

Këndonin një këngë malli

Një copë mishi  tymosej në tra

Njeriu i moshuar

S’prante me ison e tij të vajit

Jashtë shkundeshin flokët

E thinjura të dëborës

Malet e mira s’prajnë duke u kollitur

Nga acari kolliten edhe lisat

Përroi i vjetër i gërryen nëpër kujtime

Në hanin e vetmuar

Fasulja zihej me pastërmanë

Në një vorbë të vjetër

Valonte edhe malli për nënën time

Valonte shpirti i pathyeshëm i gjetheve

KAH SHKON KJO UDHË QORRE

Nuk di kah të nisem

Nëpër të cilët kujtime rriten pemët

Mbrëmë shkela rrugëve të kujtesës

Asnjë plagë dhembjeje nuk u shërua

Diku larg në një fshat të varfër

Dëgjoheshin zërat e sazeve

Këndonte edhe vetmia

S’pushonin cicërimat e zogjve klandestin

Një melodi e shthurur dëgjohej diku

Dëgjoheshin edhe sazet

Kush po këndon atje në atë shtëpi

Kur këtu dënes përmallimi im

Dy kuaj të verbër pa dizgjin

E paskan humbur rrugën në këtë mal

Kah po shkon kjo udhë qorre

Si mund  të dalë përtej pamundësisë sime