ruajungasoc2

Sakras Art Gallery

Sekuenca filmike

Vegëza

RTK

TOP CHANNEL

RTV 21

ALSAT

TV KLAN

KLAN KOSOVA

BOTA.AL

ALBANIAPRESS

ALBINFO

EXPRESS

KOHA DITORE

ZËRI INFO

KOSOVA SOT

INSAJDERI

BOTA SOT

GAZETA METRO

GAZETA SINJALI

ALBANIAN POST

KALLXO COM

LAPSI.AL

ZEMRASHQIPTARE

KOSOVA PRESS

TELEGRAFI

EUROPA E LIRË

ZËRI I AMERIKËS

PSIKOLOGJIA

TRIBUNA SHQIPTARE

SHËNDETI

DITURIA

PRESHEVA.COM

GJUHA SHQIPE

KOSOVARJA

RADIOPROJEKT

Tema të tjera 3 - RUAJU NGA SOCIALIZMI (2)

Bhagwan Shree Rajneesh - OSHO

Shqipëroi: Valdet FETAHU

Shkoqitur nga libri i Osho-s “Ruaju nga socializmi” ligjërata është mbajtur 13/04/1970

RUAJU NGA SOCIALIZMI (2)

E gjithë pasuria e botës ka qenë shpikje e mendjes. Mendja ka krijuar gjithë pasurinë. Dhe mos harroni, nuk kanë kontribuar të gjithë njerëzit në këtë prodhim. Të gjithë njerëzit madje as nuk kanë punuar për këtë. Një Ajnshtajnë zbuloi një ligj, dhe i gjithë njerëzimi përfitoi nga kjo. Një Ford krijon pasuri, dhe kjo mandej shpërndahet tek të gjithë. Por ajo që është thënë se kapitalisti shfrytëzon pasurinë e popullit, nuk mund të ketë gënjeshtër më e madhe se kjo. Pasuria që nuk ekziston, si mund të jetë e shfrytëzuar?!

Por socializmi kishte përhapur një tjetër iluzion, tjetër gënjeshtër. Kishte lëshuar në qarkullim një ide të rreme se puna është ajo, punëtori është ai, që krijon kapital dhe pasuri. Por kjo në të vërtetë nuk është ashtu. Tashmë puna luan një rol dytësor, shumë të vogël, pjesë e parëndësishme në prodhimin e pasurisë. Dhe herët a vonë, punëtorët do të bëhen tepricë. Atëherë makina do ta zëvendësojë tërësisht njeriun. Për pesëdhjetë vitet e ardhme asnjë njeri nuk do të njihet si punëtor në këtë botë. Dhe kjo do të jetë mirë. Është degraduese për njeriun të bëj një punë të cilën mund ta bëj një makinë. Kështu që punëtori do të jetë i padobishëm. Gradualisht njeriu do të bëhet pjesë e sistemit prodhues. Dhe në pesëdhjetë vitet e ardhme ai do të jetë plotësisht i padobishëm. Ai nuk do të jetë i nevojshëm fare sepse puna e tij është një pjesë e parëndësishme e prodhimit.

Pjesë e rëndësishme e prodhimit është mendja produktive. Por socialistët kanë dhënë në qarkullim një tjetër iluzion se pasuria është krijuar prej muskujve, se muskujt dhe puna e tyre janë boshti i makinës prodhuese. Nëse kjo gënjeshtër këmbëngulëse fiton, dhe muskuli e dominon trurin, atëherë mendja do të zhduket, dhe muskuli do të kthehet në kohën e caktuar që, një mijë vjet prapa, atëherë varfëria dhe uria do të zotërojnë në botë.

Kapitalizmi nuk shfrytëzon, ai është kreator i pasurisë. Por, pasi është krijuar pasuria ajo fillon të tregohet, dhe ajo bëhet objekt zilie për mijëra njerëz. Mbajtja e socializmit nuk është se ata besojnë në barazinë mes njerëzish. Nuk është e vërtetë se çdo njeri mendon për tjetrin si të barabartë me të. Shkaku kryesor i mbajtjes së kësaj është xhelozia e lindur e njeriut. Ai është xheloz në secilin që është i suksesshëm, kushdo që ka përparuar, që ka kërkuar dhe ka gjetur një vend në jetë. Një pjesë e madhe e njerëzimit gjithmonë ka jetuar në pasivitet; ata kurrë nuk kanë prodhuar pasuri apo pushtet apo njohuri. E ata me siguri janë bërë të vetëdijshëm. Ata kanë ardhur të shohin se si disa njerëz kanë inteligjencë, njohje dhe pasuri. Ata kanë diçka. Dhe me siguri, xhelozia e masës, e masës milionëshe, mund të ngjallet dhe të rritet. Revolucioni që u zhvillua në Rusi është rezultat i xhelozisë. Njëjtë ishte edhe revolucioni kinez. E ne po flasim për socializmin në Indi që gjithashtu rrjedhë nga vetë ky burim. Prapa tërë kësaj qëndron xhelozia. Por mos harroni, ne nuk mund ta ndryshojmë shoqërinë përmes xhelozisë. Dhe gjithashtu mbajeni mend se ndryshimi që vjen përmes xhelozisë kurrë nuk mund të jetë frytdhënës, dhe as nuk mund të sjellë paqe, mirëqenie dhe lumturi në shoqëri. Ajo asnjë të mirë nuk mund të sjellë. Gjithashtu është mirë të mbahet mend se përmes xhelozisë ne mund të shkatërrojmë një sistem por nuk mund të krijojmë një rend të ri. Xhelozia kurrë nuk ka qenë një force krijuese; ajo mund të prishë; mund të shkatërrojë, por ajo nuk mund të ndërtojë – xhelozia madje nuk mund as të mendojë për këtë.

Unë kam dëgjuar për një njeri që kishte vdekur. Para se të vdiste ai i kishte ftuar të gjithë bijtë në shtratin e tij të vdekjes dhe kishte kërkuar nga ata një premtim. Ata u pyetën për përmbushjen e dëshirës së fundit të babait të tyre. Djali i madh ishte më i mençur dhe e njihte mënyrën e babit të tyre, kështu që ai qëndroi në distance. Por, më i vogëli nuk e njihte aq mirë babin e vet, dhe ai shkoi tek ai. Babai i tha atij në pëshpëritje: “Ti je i vetmi bir i imi i vërtetë, dhe vetëm ty ta besoj një përgjegjësi. Pas vdekjes sime, preje trupin tim në copa dhe hedhe në shtëpinë e fqinjëve.” Kur e pyeti djali: “çfarë do të thotë kjo?” ai iu përgjigj: “Kur shpirti im të jetë në rrugë për në parajsë, unë do të kem qetësi të madhe në mendje kur do t'i shoh fqinjët e mi të future në burg. Zemra do të më ngopet. Gjithë jetën time kam pas dëshirë t’i çoj ata në burg. Fqiu im ka shtëpi aq të madhe, ndërsa e imja aq e vogël. Tjetri ka kuaj aq të bukur, e unë s’kam asnjë. Ata kanë lloj sendesh, e unë s’kam asgjë. E fundit çfarë unë mund të bëj është: pas vdekjes sime kufoma ime duhet të copëtohet dhe copat e trupit të hedhen mbi çatitë e tyre.”

Ky njeri jeton në xhelozi! Ju mund, sigurisht, të keni një shtëpi të madhe, por jo me xhelozisë. Kjo ndodh përmes kreativitetit. Xhelozia mund ta kthej shtëpinë e madhe në një shtëpi të vogël, në një kasolle. Ajo nuk mund ta kthej shtëpinë e vogël në një shtëpi të madhe. Ajo nuk ka forcë krijuese, ajo është shoqe e vdekjes e jo e jetës.

Xhelozia është rrënja e ndikimit që socializmi ka në botë. Xhelozia është vetë fundamenti i saj. Ajo që është interesante është se kjo xhelozi nuk i keqtrajton njerëzit me të vërtetë të varfër aq shumë sa ata që janë në gjysmë të rrugës mes të varfërve dhe të pasurve – liderët politik. Dhe mbajeni mend, dëmi i xhelozisë së tyre do të bëj që pasuria të mos jetë aq e madhe. Në fund të fundit, të varfërit janë ata që do ta pësojnë këtë më së shumti. Sepse pasuria e krijuar nga të pasurit në fund do të kalojë në duart e të varfërve; ajo veç sa nuk ka arritur, ajo është e detyruar të arrijë tek ata. Nuk ka asnjë mënyrë për të ndaluar këtë proces.

Njëherë isha duke udhëtuar me tren për në Delhi. Një zotëri ishte së bashku me mua në kupe. Gjatë rrugës sonë kaluam pranë një ndërtese të madhe, dhe rreth asaj ndërtese ishin disa kasolle të vogla. Zotëria, duke ma treguar shtëpinë e madhe më tha: “A e shihni atë ndërtesë të madhe, si është bërë ajo aq e madhe? Ajo është bërë me kosoton e tyre, me koston e atyre kasolleve. Ajo është përgjegjëse për gjendjen e tyre të mjerueshme.” Unë i thash atij: “Ju po shikoni në mënyrë të gabuar. Largojeni ju shtëpinë e madhe nga mesi i tyre dhe shihni çfarë do të ndodh. Ato të voglat nuk do të bëhen të mëdha me heqjen e ndërtesë së madhe; për më tepër, ato vetëm do të zhduken. Këto janë aty për shkak të ndërtimit të kësaj ndërtese të madhe dhe për shkak të saj ato kanë ardhur në ekzistencë, ato janë aty ku duhet me qenë. Ato të voglat i kanë borxh shtëpisë së madhe për ekzistimin e tyre. Asnjë shtëpi nuk mund të ndërtohet vetëm. Kur është ndërtuar shtëpia e madhe, ato dhjetë të vogla janë ngritur në prag të saj. Pas të gjithave, kush do të vazhdojë të punojë në ndërtimin e shtëpisë së madhe? Dhe nëse ju e shkatërroni, shumë shpejtë të gjitha të tjerat do të zhduken.”

Në të kaluarën, në qoftë se lindnin dhjetë bebe, nëntë prej tyre vdisnin. Kapitalizmi i ka shpëtuar ato nëntë nga vdekja. Si rezultat, ka pasur rritje fenomenale të popullsisë së varfër, të cilët duhet të jetojnë në banesat e vogla, në kolibe. Kjo është një gjë e dhimbshme që ata duhet të jetojnë në kushte të mjerueshme. Por problem për t’i siguruar atyre shtëpi të madhe nuk zgjidhet duke i rrënuar shtëpitë e mëdha.

Unë them se në qoftë se rrënohen ato të mëdhatë, edhe ato të voglat gjithashtu do të shuhen. Ato kanë arritë të ngritën nga ato të mëdhatë. Në një mënyrë, nëntë fëmijët e mbijetuar, që zakonisht kanë vdekur në të kaluarën, jetët e tyre ia kanë borxh shtëpive të mëdha. Kjo është për shkak të kapitalizmit që punonjësi merr punësimin, rrogën dhe shtëpinë për të jetuar. Këta punonjës do të vdesin nëse ju e shpronësoni kapitalin dhe e shpërndani atë.

Përpjekja jonë duhet të jetë për t’i ngritur punëtorët në nivelin e kapitalistëve. Në të kundërtën, ne jemi duke u përpjekur për t’i tërhequr poshtë këta të fundit në nivelin e punëtorëve. Ne duhet të përpiqemi shtëpitë e vogla t’i kthejmë në shtëpi të mëdha. Dhe për të bërë këtë ne duhet të ndërtojmë shtëpi të mëdha e më të mëdha. Dhe vetëm në këtë mënyrë mund të arrimë në socializëm, dhe jo ndryshe.

Por shumë shpesh arsyetimi i rrem në paraqitet në rrugën tone. Kjo po ndodh në Kinën komuniste. Ata mendojnë se duke i rrënuar shtëpitë e mëdha, ata do të rrisin lartësinë e atyre të voglave. Kjo nuk është e mundur. Sigurisht se shtëpitë e mëdha do të hiqen, por kjo nuk do t’i ndihmojë të varfërit. Nëse njerëzit e varfër, me shtëpitë e vogla, do të mund t’i ndërtonin shtëpitë e mëdha, ata do ta kishin bërë këtë shumë kohë më përpara. Jo, me shkatërrimin e të pasurve, të varfërit do të ktheheshin në inercin e tyre të vjetër, letargji e tyre të përhershëm.

Para se të largohet nga udhëheqja e tij me Rusinë, Hrushqov kishte dhënë një deklaratë të rëndësishme që u konsiderua si shumë e vlefshme. Ai tha se problemi më i madh me të cilin po përballet vendi i tij është se askush nuk është i vullnetshëm për të punuar, dhe se rinia e Rusisë aspak nuk janë të interesuar për të bërë ndonjë gjë. Është e çuditshme se si punëtorët e Rusisë, të rinjtë e atij vendi socialist, nuk janë të vullnetshëm për të punuar. Ata po përfundonin në letargji dhe dembelizëm. Stalin i kishte detyruar me force të punojnë, dhe kështu mënyra se si ai u trajtua pas vdekjes së tij është e kuptueshme. Trupi i tij i vdekur ishte nxjerrë nga varri dhe ishte vendosur në Sheshin e Kuq përballë Kremlit ku ai përdoret për të qenë i përshëndetur dhe i falënderuar nga populli për dekada. Gjatë kohës sa ishte gjallë, ai e tiranizoi Rusinë si një përbindësh dhe kënaqej në vrasje masive. Forca, frika dhe vdekja e kishin bërë popullin punonjës. Por posa u largua frika, njerëzit ranë në mosveprim.

Kapitalizmi, në anën tjetër, prezantoi faktor nxitës në prodhim - nxitje për të punuar, për të prodhuar. Puna produktive u bë shumë tërheqëse. Kjo tërheqje, kjo nxitje për punë, do të shkojë në qoftë se kapitalizmi shkon. Kjo është ajo që ka ndodhur në Rusi. Por ka një mënyrë për të dalë nga kjo dilemë. Nëse kapitalizmit i lejohet rritja e plotë, dhe socializmi vjen nga kapitalizmi shumë natyrshëm, atëherë nxitja do të mbetet. Dhe për mua kjo më duket se është e mundur. Ajo do të jetë e mundur në Amerikë. Edhe pse kjo duket paradoksale, por, gjithsesi është e vërtetë, dhe gjatë pesëdhjetë viteve të ardhshme Amerika gjithnjë e më shumë do të lëvizë drejtë socializmit dhe Rusia drejtë kapitalizmit. Pa e ditur dhe pa revolucion të përgjakshëm Amerika për çdo ditë po i afrohet më shumë socializmit. Pse? Sepse ka pasuri të bollshme, shumë pasuri, prona private e pasurisë bëhet e pakuptimtë. Prona private do të jetë e padobishme vetëm kur ka pasuri të mjaftueshme, shumë më shumë se që është e nevojshme. Nëse ne sot shkojmë në një fshat, ne nuk do të gjejmë se ka pronë private në ujë, sepse në fshat ka mjaft ujë për numrin e vogël të banorëve. Por nëse nesër ka mungesë të ujit, dhe numri i banorëve vjen duke u rritur, prona private do të paraqitet. Tani ajri është pa pagesë për të gjithë. Por, nëse nesër paraqitet mungesa e ajrit, mungesa e oksigjenit, dhe numri i njerëzve rritet, atëherë njerëzit e zgjuar dhe të shkathtë oksigjenin do ta ruajnë në tanke dhe do ta mbyllin në shtëpitë e tyre. Prona private ka për të filluar. Prona private e pasurisë do të zgjas për aq kohë sa të ketë mungesë të pasurisë dhe rritje të popullsisë. Këtu është vetëm një mënyrë e logjikshme dhe e natyrshme e përfundimit të pronës private, dhe ajo është që pasuria të bëhet e mjaftueshme si uji dhe ajri. Dhe kjo është e mundur. Edhe sot, një njeri i cili konsiderohet i varfër në Amerikë, është një njeri I pasur sipas standardeve ruse. Njeriu i pasur i Rusisë është shumë mbrapa njeriut të varfër në Amerikë. Por kjo nuk është e rastësishme. Dhe kjo është një çështje e konsideratës serioze që edhe pas pesëdhjetë viteve të socializmit Rusia të mbetet e varfër. Për dhjetë vitet e fundit Rusia nuk ka qenë ne gjendje të prodhojë ushqim të mjaftueshëm as për popullin e saj. Nuk është vetëm India ajo që ka importuar ushqim nga jashtë, edhe Rusia ka blerë ushqim nga shtetet kapitaliste. Ku është socializmi nëse barqet socialiste duhet të jenë të mbushur me ushqim kapitalist? Letargjia dhe përtacia e kanë kapluar Rusinë serish edhe njëherë kapitalizmi ofron nxitje pune për të prodhuar. Nëse kjo nxitje hiqet, atëherë forca është e vetmja alternative. Atëherë ju do t’i bëni njerëzit të punojnë nën nishan. Por rendi shoqëror i mbajtur me dhunë nuk mund të jetë i qëndrueshëm.

E kam dëgjuar një anekdotë për Hrushqovin.

Hrushqov drejtonte mbledhjen e partisë dhe me vrull kritikonte Stalinin. Dikush nga masa e tubuar para tij tha: “Zotëri, kur Stalini kryente këto krime, vriste me miliona, dëbonte me dhjetëra mijëra në kampet e përqendrimit në Siberi, duke i dhënë tërë Rusisë një gjakderdhje, ju keni qenë me të. Pse nuk protestuat atëherë? " Hrushovi heshti për një minutë të plotë, pastaj tha: "A do zotëria i cili kërkoi përgjigje me mirësi të ma tregoj emrin dhe adresën e tij?” Por zotëria nuk u ngritë nga karrigia e tij. Atëherë Hrushqovi tha: “ Ju lutem vetëm ngrituni dhe ma tregoni fytyrën tuaj?” Por zotëria prapë nuk u ngrit dhe vazhdoi të qëndrojë i ulur. Hrushqovi pastaj tha: “Unë qëndrova i heshtur për arsyen e thjesht e cila edhe juve tani po ju mban të heshtur. Për të mbetur gjallë unë kam qëndruar i heshtur.”

Në kapitalizëm pasuri është prodhuar në mënyrë shumë të natyrshme. Kapitalizmi nuk përdorë shkop, armë, apo çfarëdo qoftë force tjetër. Ai siguron nxitje për të punuar, për të prodhuar. Secili person e ka një botë të vogël personale të tij, motivimin e tij, vrullin e tij. Nëse gruaja ime është e sëmurë, unë mund të punojë gjatë natës për hir të saj, por nëse unë them se njerëzimi është në shtrat të sëmurit, kjo do të kalojë mbi kokën time. Njerëzimi është një gjë aq e largët sa unë nuk mund të arrijë të lidhem me të. Unë mbetem plotësisht i paprekur. Për ta edukuar fëmijën tim unë do të bëj çdo gjë. Unë mund të punojë punë të rëndë nën diell mesdite. Por nëse më thoni se ne do ta edukojmë gjithë njerëzimin, kjo nuk do të më frymëzojë, dhe e tëra do të më trazojë. Kjo duket aq joreale. Unë shumë mirë mund të kuptojë dhe të vlerësojë nëse ju më sugjeroni se unë duhet të kem një shtëpi vetjake me një kopsht të bukur në pjesën e përparme, por të më thoni se unë duhet të punojë për prosperitetin dhe mirëqenien e kombit, për ta shndërruar atë në një kopsht të madh, është gjë që humbë në tym.

Rrethi i vetëdijes së njeriut është shumë i vogël; ai është si një llambë balte që shpërndan dritën e saj në një hapësirë të kufizuar prej pesë metrash katror rreth vetes. E tillë është vetëdija e njeriut, shtrirja e saj është shumë e kufizuar. Familja është si rrethi i vogël i vetëdijes. Ajo ka qenë kryesisht e kufizuar në rrethin e vetë familjar deri më tani, dhe ajo nuk është rritur akoma për të shkuar përtej atij kufizimi. Nëse ajo përpiqet të shtrijë vështrimet e saj përtej familjes – përtej janë shoqëria, kombi, njerëzimi – ajo fillon të humbë interesimin e saj, nxitjen e saj, vrullin e saj. Shoqëria, kombi, njerëzimi – këto janë hapësira aq të mëdha sa ato nuk kanë kurrfarë kuptimi për të, ato nuk do të ndikojnë në vetëdijen e saj. Këto thjesht nuk e inspirojnë atë.

Kapitalizmi lëshoi një vrull për prodhim pikërisht në këtë bazë – në bazë të interesave të kufizuar të njeriut, iniciativave individuale. Ai e bëri atë të punojë për veten dhe familjen e tij. Dhe vrulli pat sukses menjëherë. Kapitalizmi krijojë të dyja menjëherë edhe njohje edhe pasuri. Njohuri kemi fituar për njëqind e pesëdhjetë vjet të kapitalizmit barabartë me njohurinë e fituar mbi botën për njëmijë e tetëqind vite pas Krishtit. Dhe prapë, njerëzimi kishte fituar aq shumë njohuri në pesëmbëdhjetë vitet e fundit sa kishte fituar për njëqind e pesëdhjetë vitet e para të kapitalizmit. Dhe sasia e njohurive të fituara në pesë vitet e fundit përsëri është e barabartë me fitimet e mëparshme. Çfarë bota e vjetër kishte arritur për të marrë për njëqind e tetëdhjetë vjet, në botën e kapitalizmit është bërë për pesë vjet. Me të vërtetë një mrekulli!

Dhe ne ende do të vazhdojmë me ndëshkimin e kapitalizmit pa e kuptuar se çfarë ka bërë për ne. Ai ka shtruar rrugën për çdo burrë e grua të marrin pjesë në prodhimin e pasurisë. Ai ka krijuar atë hapësirë ku pasuria do të derdhet si uji. Ai ka vendos themele për krijimin e pasurisë së madhe, për një bollëk të pasurisë. Dhe atë ditë kur ta kemi atë pasuri të mjaftueshme fëmija i kapitalizmit do të lindë. Ky do të jetë socializmi i vërtetë.

Çfarë do të thotë kur unë ju paralajmëroj kundër socializmit? Unë kërkoj nga ju që të leni kohën e shtatzënisë të jetë i plotë. Kapitalizmi është si koha e shtatzënisë - le të përfundojnë për nëntë muaj. Edhe Marksi nuk e kishte imagjinuar se kapitalizmi i pari do të likuidohet në Rusi, sepse Rusia nuk ishte kapitaliste. Marksi nuk e kishte ëndërruar se Kina do të bëhet komuniste, për shkak se vendi ishte atëherë tmerrësisht i prapambetur dhe i varfër. Marksi e kishte menduar se kapitalizmi do të prishet së pari në Amerikë apo Gjermani. Por ai u prish në Rusi dhe Kinë. Dhe tani përpjekja në Indi është që të likuidojë atë. Këto janë të gjitha vende të varfër dhe të prapambetura pa asnjë kryeqytet, pa ndonjë aset. Por ata kanë një gjë me bollëk: ata kanë masa të mëdha të të varfërve. Dhe zilia e masave mund të jetë e lehtë për t’u ngjallur.

Mendimi i Marksit ishte shumë shkencor. Ai me të drejtë tha se kapitalizmi do të shfuqizohen në vendet më të zhvilluara, ku ai do të ketë arritur rritjen e tij të plotë. sepse kur pasuria është pronë e bollshme, ajo private bëhet e pakuptimtë. Marksi nuk e dinte se revolucioni do të bëhet nga masa e zhvillimit kapitalist dhe pasurisë, por nga ngacmimi dhe xhelozia e të varfërve. Të gjitha vendet që u bënë socialist janë shtete shumë të varfra. Socializmi së pari është dashur të vijë në Amerikë, por kjo nuk u bë. Në një mënyrë, socializmi po hyn në Amerikë, por shumë në heshtje. Gjithçka që është e vlefshme në jetë vjen shumë në heshtje; ajo nuk vjen me daulle e bori. Askush nuk e di se kur një farë shpërthen në filiz. Çdo gjë që është kuptimplote ecën me hapa të heshtur, dhe diçka arrihet të mësohet vetëm pasi të ketë ardhur tashmë. Çdo gjë që vjen me daulle e buri, dihet se po përpiqet të vijë para kohës.

Socializmi dëshiron të vijë me ulërima dhe bërtima, duke mos ditur se ai mund të vijë vetëm pasi kapitalizmi të jetë kompletuar. Çfarë do të ndodhë në Indi nëse ne e shkatërrojmë sistemin e porsalindur të zhvillimit kapitalist, dhe të fillojmë me shpërndarjen e pasurisë së paktë të saj? Kjo, me siguri, do të kënaqë xhelozinë e të varfrit, por ai nuk e di se kjo do t’i sjell atij varfëri dhe mjerim edhe më të madh.

Sistemi i ndërtimit të kapitalit sot në Indi ka nevojë për çdo lloj bashkëpunimi. Në të vërtetë, tani është koha e duhur për Indinë të merr një vendim të duhur dhe të zgjedhë që në periudhën për pesëdhjetë vjet të krijojë kapitalizëm dhe të bëhet kapitaliste. Pastaj do të vijë socializmi, ai do të jetë i detyruar të vijë – dhe ai do të vijë vetvetiu. Kjo nuk do të ketë nevojë për një Indira apo kushdo qoftë tjetër për të ndihmuar të vijë. A e solli dikush kapitalizmin? Jo, kapitalizmi erdhi vet kur feudalizmi e arriti kulmin e tij. Socializmi do të vijë në mënyrë të njëjtë. Por, durimi është i nevojshëm, durimi është thelbësorë. Dhe po më duket se ne fare nuk po kemi durim. Dhe padurimi do të na shkaktojë aq shumë dëm sa nuk mund të llogaritet. E a do të jetë e dobishme cilado urti pas përfundimit?

Kam dëgjuar… Njëherë një socialist kishte vizituar Rothschild në Amerikë dhe i kishte thënë: “Ju keni rrëmbyer pasurinë e kombit. Nëse e shpërndani pasurinë, vendi do të bëhet i pasur.” Rothschild e kishte dëgjuar me durim, pastaj mori një cope letër bëri një parallogari, i dha atij pesë cent dhe i tha: “Kjo është pjesa juaj, çdo person në këtë shtet do t’i merr nga pesë cent. Unë jam i gatshëm për ta shpërndarë, dhe unë nuk do ta refuzoj askënd kush vjen për pjesën e vetë. Por, a mendoni ju se socializmi do të vijë nëse secili merr nga pesë cent?

Rothschild, të paktën kishte pesë centë për të dhënë. Birla, Tata dhe Sahu të Indisë nuk do të jenë në gjendje të të japin asnjë cent të vetëm. Ne nuk kemi kapitalist të tillë, sepse kapitalizmi tek ne është në fazën embrionale. Bombej është një çik më mire, por Bombej nuk është Indi. E gjithë India është e varfër. Kushtet e saj të jetesës sot janë si ato të Evropës para revolucionit industrial. Ne madje nuk kemi pasur as revolucionin tonë industria, a ëndërrojmë për socializmin. Së pari, le të vijë revolucioni industrial. Së pari, le të mbulohet i gjithë vendi me industri e industri. Le të jetë i gjithë vendi i angazhuar në prodhimin e pasurisë; le të ketë miliona Tata e Bira të vegjël e të mëdhenj, dhe i gjithë vendi do të jetë i mbuluar me pasuri. Dhe kur të ketë pasuri të mjaftueshme këtu, asnjë Tata e asnjë Bira nuk mund të ndalë shpërndarjen e pasurisë.

Kuptimi im i problemit është ky: Vetëm njerëzit si Tata dhe Bira mund të prodhojnë pasuri të madhe e cila është e nevojshme për distribuim. Shpërndarja nuk mund të ndodh ndryshe.

Nëse unë ju këshilloj kundër socializmi, kjo s’do të thotë se unë jam armik i socializmit. Në fakt, socialistët e sotëm janë kundër socializmit, por ata nuk po dine se çfarë janë duke bërë. Ata janë duke vendosur zjarrin midis shtëpisë ku po jetojnë. Ata do të digjen, dhe bashkë me ta do të digjet edhe i gjithë vendi.

Varfëria e Indisë është shumë kronike. Pra, mendoni mirë para se të merrni një hap në këtë drejtim. Le të mos thyhet në këtë shtet procesi i formimit të kapitalit. Në fakt, ky proces veç është dobësuar por ne nuk po e shohim. Duket se ne kemi vendosur të mos shohim asgjë me sy të hapur. Qeveria bën rrëmujë në çdo gjë që merr përsipër për të bërë. Për çdo një rupi të investuar në industrinë private, ne kemi investuar dy në sektorin publik. Por të gjitha ndërmarrjet publike janë duke konkurruar për një humbje. Megjithatë, qeveria thotë se të gjitha industritë duhet të nacionalizohen.

Vazhdon...

(1) (3)