|
Sa shpejt
ikën vitet, po bëhen dymbëdhjetë tani, që kur gjuhët e
flakëve të luftës së furishme kishin përfshirë Kosovën. Njësitet e Ushtrisë
Çlirimtare të Kosovës, veç kishin lëshuar shtat dhe po mateshin me
pushtuesin për t’i treguar atij se ky vend ka dalzotësit e vet, pra ka bijtë
e tij që janë bërë gati për t’i dalë atdheut dhe popullit tonë në mbrojtje.
Pjesëtarët e UÇK-së, po bënin historinë më të re të Kosovës, historinë e
dhimbshme, por shumë krenare, ata po mateshin me ashpërsitë e pushtuesit
Serb dhëmbë me dhëmbë, i cili nuk po respektonte as edhe një normë
njerëzore. Ata, po tregonin gatishmërinë e vet për të paguar çmimin e lartë
të lirisë së tokave tona, pa varësisht kostos së saj- liria mbi të gjitha.
Komandanti ynë Legjendar Adem Jashari, po përdridhte mustaqet e me shikimin
e mprehtë po depërtonte rreptë atyre tymnajave e flakëve që po përcëllonin
atdheun tonë. Ai kishte tre kut mustaqe, me shtatin si lis me rrema. Në
shpinë kishte bjeshkët e Qyqavicës si mburojë, në gjoks mbante bjeshkët e
Shkëlzenit si pararoje.
Si në legjendat e Gjergj Elez Alisë, po edhe Komandanti ynë me Bajlozin u
pre në shtat sa gjaku shkoj rreke e lumenjtë u skuqen. Nëntë herë ishte pre
me dushmanin e me nëntë plagë në shtat po qëndronte në këmbë e i fortë
Komandanti ynë- si dikur Jakup Ferri me shokë. Ai po mbante plisin mbi sy si
strehët e kullave tona prej guri, me mitralozin nën sqetull, pashëm pash po
i binte së fluturuari qiellit të Kosovës e si shqiponja që ruan zogjtë e vet
me flatra, qiellin po mbulonte. Në ato lartësi mund të fluturojnë vetëm
shqiponjat e Kosovës që ranë për atdhe, nën kushtrimin e Komandantit
Legjendar, Adem Jasharit!
Kur
mërrolët lëshoheshin në ballin e Adem Jasharit, atëherë hallakatej edhe moti
e zbrazej furishëm së bashku me breshëritë e plumbave të luftëtarëve të
lirisë mbi armikun gjakatarë. Ademi Jashari me trimat e tij, bënë historinë
më të re të Kosovës. Ai dha krejt çka pati për lirinë e saj që ta shporrim
një herë e përgjithmonë pushtuesin Serb. Komandanti ynë Legjendar se bashku
me trimat e tij, tanimë i takojnë historisë së popullit tonë, ata u bënë
legjendë e gjallë e një qëndrese të pa imagjinueshme nga shumë strateg të së
djeshmes, por edhe të sotëm!
Që nga ajo ditë e deri me sot, kaluan dymbëdhjetë vite.
Qytetaria e civilizuar të gjithë atyre që bënë të pamundurën për çlirimin
dhe përparimin e vendit të vet, por edhe për gjëra të tjera humane në
përgjithësi për njerëzimin, ata i nderon e respekton me ndjenjën më të
shenjtë, nga se ata bënë flijimin më sublime në shenjë të një qëllimi human.
Qysh nga lashtësitë mitike të mbretërisë së perëndive, kur Prometheu u
sakrifikua në emër të moralit e të humanitetit për njerëzinë, ka mbetur diku
një shenjë që quhet gur! “ Guri i Prometheut!” bie fjala... Nga ajo kohë e
deri sot, në literaturën botërore ky shembull i mishërimit të mbrojtjes së
njerëzisë në emër të humanitetit vetëmohues, flitet e shkruhet për këtë gur,
ku thuhet se tek: ”Guri i Prometheut!”... Ky sublimi në filozofi quhet
mishërimi me njerëzoren, diçka e shenjët, diçka e madhërishme.
Që nga
lufta e Kosovës me 1389, pra që nga atëherë qëndron një gur, ku më vonë bënë
edhe një mur ku varrosen rropullitë e Sulltan Muratit të parë! Edhe sot ajo
tyrbe në Mazgit të Kastriotit quhet Tyrbja e Sulltan Muratit, ku njerëzit
kanë krijuar edhe besëtytni të ndryshme rreth saj, dhe shkojnë atje e
gjunjëzohen (para kasapit të popullit të vet), për të kërkuar shërim! Më
vonë, po ashtu pushtuesit tanë, kanë ngulur me shumë dinakëri edhe një guri
tjetër diku në Gazimestan, ku tuboheshin pushtues e poltron për t’u betuar
se do të djegin Kosovën, Nga një absurditet deri në fatalitet, dhe atje
përkuleshin e duartrokisnin kasapin e rajonit dhe të shqiptarëve edhe
shqiptarët! Kështu popujt e civilizuar vunë nga një gur diku në shenjë
mirënjohje për diçka, për diçka shumë njerëzore, por që popujt pushtues këta
gurë i vunë diku edhe në shenjë hileje e qëllimi të përvetësimit të
historisë e së bashku me historinë e imagjinuar prej kokave të sëmura- për
pasojë kërkonin edhe “tapitë” mbi tokat që ata duan t’i pushtojnë e
përvetësojnë. Dhe nuk i dihet e vjen një ditë kur ata duan të kërkojnë diçka
me këtë gur që e kanë ngulur dikur me duart e veta?!
Ku ishim ne dje, po edhe ku jemi sot? Nëse dikush e bëri një mur për Sulltan
Muratin, pse ne nuk e vumë nga një Gur për Millesh Kopiliqin, qoftë në
fushëbetejë, qoftë në vendlindjen e tij, qoftë në kryeqytet i cili Sulltanit
të madh të Turqisë ia la kokën në Kosovë, hipotekë të historisë! Kush është
ai që mund të më tregoi mua, djalit tim, bijve tanë, brezave që do të na
pasojnë se: Ku mund të gjunjëzohemi ne, para gurit dhe emrit të Millesh
Kopiliqit i cili me shpatën shqiptare ia preu kokën Sulltanit të madh të
perandorisë Otomane, ai që do të më tregoi këtë- unë, do t’i falë pasurin
time!...
Në gurtë e varreve të krushqve kam hasur, dhe janë të paprekur me qindra
vjet- siç është e paprekur edhe legjenda për vëllavrasjen e dasmorëve, ngase
pushtuesi e ruante me fanatizëm “legjendën” mbi vëlla-vrasjen tonë, për të
na yshtur edhe më, por habit fakti se nuk janë ruajtur as gurët e as
legjendat për trimat e asaj kohë që lanë kockat për lirinë e atdheut?! Kush
i vrau gurët dhe legjendat dje nëpër shekuj- dhe kush po i vret edhe sot e
me porosi të kujt?!
Sot kur
trimat tanë legjendën e zbriten nga qielli në tokë, dhe bënë realitet, të
kapshëm dhe të prekshëm me dorë. Madje e ulën atë këmbëkryq në luadhin e
madh të shqiptarisë! Mungojnë gurët e historisë; në Prishtinë, Ferizaj,
Therandë, Prizren, Pejë, Mitrovicë, Besianë, Gjilan e në shumë qytete e
qyteza, mungon një guri- në shenjë respekti për Komandantin tonë Legjendar
Adem Jashari e për shumë trima tjerë?! Mos harroni se në po të gjitha këto
vende të Kosovës së dikurshme, kishte me dhjetëra gurë të pushtuesve Serb,
para të cilëve poltronët shqiptarë përkuleshin në mënyrë tragjike-komike,
madje nga tri herë në ditë. Mbi këta gurë është bazuar edhe “pakoja e
Ahtisarit”, mbi të cilët gurë po vihen edhe kufijtë e plagëve të Kosovës të
cilat ngadalë e një ditë do të bëhen realitet, madje pranuar e nënshkruar me
dorën tonë, që mos të sillemi në afërsi të këtyre gurëve!
Disa absurditete në kohë që i hanë populli ynë sot me bukë- vështirë se do
t’i hanin të tjerët, siç janë: Në Kuvendin e Kosovës në Prishtinë u
tha: “Objektet e vetme që nuk kanë leje ndërtimi janë; Kisha
Ortodokse dhe shtatorja e Lirisë”! E tha publikisht ish Kryeparlamentari atë
botë! Pra, ai nuk i dha dy metra truall për Komandantit Legjendar në
Prishtinë!
Ata që vranë shtatoren e lirisë dhe Komandantin e saj dje, sot krejt
solemnisht shkojnë e përkulen para Komandanti, dhe deklarohen në emër të
atdheut! A nuk është kjo më shumë se ironi?... Dhe si për ironi të fatit,
populli duartroket absurditet, dhe bukën hanë me te mes këtyre kohërave, pa
krip, pa sheqer- thatë fare! Me qindra objekte të ndërtuara pa leje në
Prishtinë, për bosët nuk ka nevojë për leje, se “lejet” kanë në xhepat e
thellë. E shtatorja e Lirisë nuk mund të ndërtohet pa leje, nga se nuk kanë
xhepa Shtatoret! Atje përkulen shumë,
madje edhe bosët që kanë ndeju me Jelcinin këmbëkryq në Moskë, hë pra të gjitha këto në emër të
atdhetarisë!... Mund të jetë fare lehtë, që kështu dikush moti, ta ketë
vrarë edhe gurin e Millesh Kopiliqit, të Shaban Polluzhes, të Fazli
Grajqevcit e të dhjetëra trimave të rënë për liri!
Në Prizren për disa vite me radhë, është refuzua një metër katror truall për
Komandat Kumanovën!? Është vrarë edhe një gurë tjetër i historisë për
komandant Kumanovën, e nga ana tjetër nuk ka guxuar të mungoi një gur për
Car Dushan- Dushanoven?!
E sa interesant është t’i shikosh, sa solemn e sa hije rëndë
shkojnë atje në radhë, por edhe për ndonjë
përvjetorë dhe përkulen para legjendave, pikërisht ata që gurët e historisë
së Legjendave janë munduar t’i vrasin me dorën e vet! Mileti i duartroket
vrasësve të historisë së djeshme, së sotme dhe të nesërme, a nuk është ky më
shumë se absurditet!
Një gur, një krua, një urë, një mur, një lis... Një gur ku
ka vënë kokën, një krua ku ka pirë ujë, një urë ku ka kaluar lumin, një mur
ku është fortifikuar, një lis ku ka bërë një sy gjumë Komandanti ynë
Legjendar- nderon Kosovën dhe historinë e saj. Në as një mënyrë, në as një
rast, në as një kohë mohuesit e historisë së vendit të tyre, nuk mund t’i
sjellin atdheut as paqe, as demokraci, as zhvillim, as prosperim, as liri.
Ata vendit i sjellin vetëm ngecje e huti dhe mbrapa ecje.
Para ca dite, në një nga gazetat të përditshme lexova se: “ Iks delegacioni,
në krye me iks liderin, shkuan të varri i Komandantit e më pas në qendër të
qytetit të Skenderajt, ku vunë kurora lulesh dhe nderuan Komandantin me
prezencën e tyre!
Gazetar i nderuar, kjo fjala: Ata “nderuan“ Komandantin- më thartoi turinjtë
së bashku me kafenë që isha duke e pirë, e derdha më beso: Tek varri, ose
shtatorja e Komandantit, njerëzit shkojnë për të qenë të nderuar pranë tij,
e po tani sikur të kishim mundësi e ta pyesnim Komandantin se a na pranon që
të përkulemi para tij- Ehuuuu, ku do ta ndalnin vrapin disa... Ky është
absurditeti i kohës së sotme që po jetojmë, ku na janë mbështjellë demagog,
dilenxhi, hajna, llaskuçë, matrapaz, zagarë, kusarë, dredharak e plaçkatarë,
të pa sinqertë dhe gënjeshtarë- dalloj po munde o populli im!
Sa herë që vjen marsi, gurët rrokullisen, ata gumëzhinë për trimat, ata
kërkojnë që të vendosen secili në vendin e vet, që të peshojnë më mirë. Nuk
kanë thënë kot që moti se:” Guri rënd peshon në vend të vet!” Kush kërkon që
të shtyhet me gurët e historisë, kush dëshiron rivalitet me gurët e atdheut,
kush mendon që të matet me gurët e legjendës- ai i bënë gropën veti, dhe një
gurë të koka do t’i mungojë atij dhe varrin do ta ketë pa epitaf!
|
