Sakras Art Gallery

Sekuenca filmike

RTK

TOP CHANNEL

RTV 21

ALSAT

TV KLAN

KLAN KOSOVA

BOTA.AL

ALBANIAPRESS

ALBINFO

EXPRESS

KOHA DITORE

ZËRI INFO

KOSOVA SOT

INSAJDERI

BOTA SOT

GAZETA METRO

GAZETA SINJALI

ALBANIAN POST

KALLXO COM

LAPSI.AL

ZEMRASHQIPTARE

KOSOVA PRESS

TELEGRAFI

EUROPA E LIRË

ZËRI I AMERIKËS

PSIKOLOGJIA

TRIBUNA SHQIPTARE

SHËNDETI

DITURIA

PRESHEVA.COM

GJUHA SHQIPE

KOSOVARJA

RADIOPROJEKT

SHQIPE HASANI

          Një ndër krijimtaritë më të lëvruara të letërsisë shqiptare, është edhe POEZIA. Gjini e letërsisë ku bota e brendshme, ndjenjat më sublime, frymëzimi hyjnor...  shprehen përmes shkronjave të cilat krijojnë vargje... vargjet, pastaj, shpalosin mendime, mendimet krijojnë energji, energjia ndez dritat e dijës, rrezet e artë të së cilës i japin ngrohtësi zemrës, mendjes dhe shpirtit, e me këtë, edhe kuptim dhuratës më të shtrenjtë, vetë  jetës.

            Që nga Lekë Matrënga e Pjetër Budi, kjo energji nuk u ndalë asnjëherë së hedhuri farën e dijës, duke e kultivuar atë me dashurinë më të çiltër në shpirtin e pastër e fisnik të popullit shqiptarë. Duke i mposhtur të gjitha sfidat e kohës, kjo frymë e shpirtit të popullit, xixat e saja të arta, si një pishtar i shpresës, u bartën gojë më gojë, mendje më mendje, zemër më zemër... brez pas brezi... nga kokat më të ndritura të kombit si: Naimi, Çajupi, Mjeda, Asdreni, Shiroka... për të vazhduar tek Fishta, Konica, Noli, Migjeni... e deri në kohën tonë, duke u kthyer ai pishtarë në flakadan të përhershëm që tashmë nuk ka forcë në botë që mund ta shuaj fuqinë e zjarrit të tij...

            Dua ta falënderoj nga zemra mikun tim dhe poetin e mirënjohur, ADEM ZAPLLUZHA, që me përkushtim të jashtëzakonshëm, vizitorëve të kësaj faqeje, por edhe më gjerë, do t’ua prezantoj disa nga poetët më të njohur të kohës sonë, e me këtë, do e plotësoj e pasuroj edhe mozaikun e mrekullueshëm të letërsisë shqiptare.

(www.sa-kra.ch)

       Përgatiti: Adem ZAPLLUZHA

ANTOLOGJI E POEZISË MODERNE SHQIPE

SHQIPE HASANI

             Hyrje

         Shqipe Hasani u lind në Prishtinë. Shkollën  fillore dhe të mesme (mjekësinë e përgjithshme) e mbaroi në Prishtinë. Fakultetin Filologjik, dega Gjuhë dhe Letërsi shqipe në Universitetin e Prishtinës. Punon në QKU, Klinika Radiologji dhe Onkologji – teknike e Rengenit. Është anëtare e Kryesisë së Lidhjes së Shkrimtarëve të Kosovës.

            Botoi këto vepra me poezi:

             “Shiu i vetmisë”,  Pena 1997,

            “Qielli i varreve”,  Rilindja 2000,

            “Shtigjet e gjakut”, 2001

            “Akuareli dhembjes”,  Flormed 2008,

            “Premtim i lënë peng”, 2009 LSHK dega në Prizren,  dhe dramën

             “Qëndistarja s’ka mort” , 2011 botuar nga Sh. B. “Orfeu” Prishtinë.

            “Okteti i vajzave” 2012,  Sh. B. ”Orfeu” Prishtinë.

            “Prillin ma solle ti”, 2013, Sh. B. “Orfeu” Prishtinë

            “Ç’gjuhë flasin lulet”, 2013, Sh. B. “Orfeu” Prishtinë

            “ Sytë kërkojnë përtej vdekjes” – Dramë 2014 Sh. B  “Orfeu’’ Prishtinë

            “ Nimfa vjen të martën’’ 2014 Sh. B “ Orfeu”  Prishtinë

            Në vitin 2009 është shpërblyer me çmimin e parë letrar për veprën më të mirë të vitit “Akuareli dhembjes”, si dhe është fituese e dy çmimeve në Tiranë nga Lidhja e krijuesve “Pegasi”,  dhe Lidhja  shkrimtarëve nga Tirana (me çmime të vendeve të para). Autorja jeton dhe punon në Prishtinë.

            Krijimtaria e saj letrare është shpërblyer me çmime dhe mirënjohje të ndryshme.                

SAGË   PËR  TRUALLIN

Atje një limf i përgjakur

Po më thërret me gjuhën cipëplasur

Zgjohem mallit të vluar

Pa më lag shiu i vjeshtës

Rri në portë të kullës

Flas me 101 copëra eshtrash

Të zhveshur gjer në palcë të amshimit

Nëse vonohem gjer në nëntor

Mos ma ndalni kohën

Do t’i zgjoj ninullat e moçme

Nga vdekjet e diellta

Gjinjve të ndrydhjes u jap qumësht lirie

Mbrëmjes vij në këpucë pa take

Pa u zbeh zjarrit të pergamenës

Pa u lodhur natës pa emër

Nga klithmat e kambanave

Më djeg një buzëqeshje e ngrirë

Më dhemb gjaku yt atdhe

E di se vetëm ti m’a përbiron dashurinë

Imazhin mbi kraharor gruaje.

Dikur kthehem buzë Ibrit

Shoh si luajnë sagat plot gjak

Si e mbajnë dritën në pranga

Si I fshehin mëkatet labirintit

Në kantatë shpirti thur një apologji

Populli im me dashurinë në qepallë

Puth trojet e lashta me një serenade çlirimi .

DRITËSIM  HIJESH  ( ESAT  MEKULI )

I  lash  dritaret  e  hapura gjithë ditën

T’i   shoh “ brigjet  “ si frone të lakmuara

Nën diellnajën  e  syve  rrijnë  zgjuar

Pa u plakur kurrë

As  në  qiell dimri , as  pranverës me pergamenë

Më duhet  pak  kohë  të  mëkojë  ëndrrat

Botën  e  ndezur  me  eshkun  e  fjalëve

“Ç’farë  të  ngeli  në majë  të  gjuhës “

Liria  që shqiptari  këndon

Apo  etja  si klithmë  e mishëruar

Dimër  i  brejtur  ç’ ma  ke pirë  gjakun

Për  fëmijët  që  ngjyejnë  gishtërinjtë  me  jargë  terri  

Për lotin e nënës   në  cep  të  greminës

Për vëllanë  që  barte  sharrën  në  krah

Përtej  70  bjeshkëve ta  zë  një  copë  diell

Me trupin shkrumb tej shprese

Ç’farë   murose  në  fund  të  gjuhës

Dhembje  të  copëtuara  që  nuk qetoheshin

Kur flinin  tingujt  në  cipën  e  nates

Atdheu  gjëmonte   me  buzë  të  ngushëllimit

Dikur  larg “ sytë  që  panë  botën “

Rrefyen  plagën  e  kuqërremtë  si  relikt  të lashtë

Ofshamat , buzëqeshjet i lage  në  oqean dritash

E përsëri  mbete  lakmitar  i heshtur

Rrugëtove me dhembjen Kosovë

Shtrive  hartën  e  fisit

 “Mos më thirr me emër  të huaj “

Ne  tokë  lulekuqesh  këndove  himnin  e  dritës

Gjallë  valsit  të  kohrave

Bbete  poet me dhembjen sa bjeshka.

SERENADË    PËR ÇAMËRINË

Atje ku thërrohet kupa e padukshme e dritës

syri i majtë çelet me lot

bebëzave te heshtjes I prehen buzëqeshjet

syri i  djathtë digjet me mall.

Mos më kërkoni shtatë ditë të javës

valët që kullohen si gjëmë ankthi

m’i lagin gishtërinjtë e këmbës

me plagën e hapur në shiun e shekujve.

Ditën e mërkurë gjenden në zgripin e stuhive

do te gjunjëzohem kur emri im

mbush njëqind vjet kur u nda nga shpirti

e mbeti në skelet klithmash .

Mos më thirr nënë derisa  Çamërisë

i’a prek rrezet e zëna rob.

Vazhdoj t’a  gjej gjakun e mpiksur nën akull

t’a afroj pranë vetes ...

me perden e grisur të veriut

t’a mbështjell telave të pakëputur gjembor.

Udha ime zgjat një muaj

andej bregohem gjinjëve të etjes

nëpër qiellin e kotur me thikë

ditën e enjte të një lule  të bardhë

që u  kurorëzua me lirinë.

Të premten e fundit do të çlodhem

nga ëndrrat mbetur në çengel

nga gjëma që djeg kujtimin.

Nënë atëherë më prit me fustan gjaku

se dasmorët e mi do të çlirohen

ne pranverën e ardhshme

PËR VARKËN E LOTIT 

Kur më ranë ca trosha buke nga goja

E dija se dikush lëshon gjëmë të urisë

Larg rri nga mëkati  kur në  gishtat e  kujtimit

Mbaj mëshirën

Nuk dua t ’ më  verbojë djersa

Po qe se e shihja të mbramin muzg .

Rrëqethjet s’ mund  t’ I  nxjerr nga trupi

As pelerina e bardhë  s ’ mund  t ’mi  mbuloj

Pikëllohet Van Gogu në pikturë

Me një vesh dëgjon vetëvrasjet e reja

Çerret baladohen në një kor  antik

Karriga e lagjes prit dhe përcjell mall

Varkat e lotëve a do të  mbyllen  ndonjëherë ?

Porta e qytetit mban çelësin e përjetimit

Një foshnjë qan me vajin e braktisur

As  zjarri  i  Trojës nuk e fal

T’ a djeg at nënë të pashpirt

Kur  dikush  I kërkon nëpër etje dielli

Le të ruhet nga toka se një ditë

Druaj të vërshohemi me dhembje

Diku në qoshe të udhës rri një plak I lodhur

Mbledh shkrumbin xhepave te shqyer

Pëshpërit me statujat e natës

Për njëmijë poema të shqetësimit

O zot  çdo  shpjegim  është I tepërt

Qepallat e lagura më dridhen nga pezmi

Ndiej se sagat  janë plot shtrëngata.

 VIOLINA QAN POETIN

 ( Ali Podrimjes )      

Diku nën diellin e Ulpianës

Një heshtje e pëlcitur

Shkrin gurët në kohëra

Copëton harenë e ditës

Violinë  e qytetit qan

E mbush peizazhet e Arbrit

Ballkoneve të pezullta

Vyshken  degët  e  këputura

Askund  s’ ndalet loti

As  kujtimet nuk heshtin

Ato rrinë pezull

Në vargje të ndrydhura

E vapën verës ia shtojnë

Herët ia prek diellin mëngjesit

Natës ia le ëndrrat e vendlindjes

Lumit ia mbolle lulet rreth shtratit

Që një ditë vërshoi

Duke ia marrë gjuhën antikës

Trëndafilin e çelur

Në etje ,në luftë ,në vargje .