Sakras Art Gallery

Sekuenca filmike

RTK

TOP CHANNEL

RTV 21

ALSAT

TV KLAN

KLAN KOSOVA

BOTA.AL

ALBANIAPRESS

ALBINFO

EXPRESS

KOHA DITORE

ZËRI INFO

KOSOVA SOT

INSAJDERI

BOTA SOT

GAZETA METRO

GAZETA SINJALI

ALBANIAN POST

KALLXO COM

LAPSI.AL

ZEMRASHQIPTARE

KOSOVA PRESS

TELEGRAFI

EUROPA E LIRË

ZËRI I AMERIKËS

PSIKOLOGJIA

TRIBUNA SHQIPTARE

SHËNDETI

DITURIA

PRESHEVA.COM

GJUHA SHQIPE

KOSOVARJA

RADIOPROJEKT

Shkruan: Skender HUSHI

               STONEHENGE ANGLI - KOMPLEKSI GJIGAND NË ISHULLIN ANGLEZDHE ATLANTIDA

           Shkencëtarët mendojnë se vendosja e këtyne gurëve të stërmëdhenj, asht ba në mënyrë matematike, të saktë dhe ka shërbye si nji kompjuter në lashtësi, sepse llogariste me saktësi jo vetëm stinët, por edhe eklipset e diellit e të hanës, për të cilët do lexoni ma poshtë.

            Kompleksi i gurëve gjigandë në Stonehengë të Anglisë, ka tërhequn vëmendjen e mjaft studiuesve dhe shkencëtarëve, për faktin se ky vend asht ndërtue mbi 6000 vjet ma parë, kur mendohet që në atë kohë popullsia e zonës ishte akoma primitive. Blloqet e gurit, me të cilat asht ndërtue ky kompleks, peshojnë rreth 30 ton, të naltë mbi 7 metra. Mbi to janë vendosun, në formë arkitrau, në fole femen-mashkull, që mos luejnë e mos bien, blloqe guri po me peshë 30 gon. Sot asht e vështirë të gjesh vinça për të ngrejtë këto pesha e jo para ma shumë se 6000 vjetësh!

            Ka vite që shkencëtarët kanë arritë në përfundimin se ky kompleks ka shërbye si vend për të llogaritun stinët e vitit. Në mëngjesin e ditës së parë të solsticit dhe të eikuinoksit, dielli lind ndërmjet vendesh që tashmë dihen dhe atje që pa gdhi mblidhen kureshtarë e fotografë për të filmue këtë saktësi, që për ma shumë se gjashtë mijë vjete, nuk ka gabue asnjëherë vend.

            Shkencëtarët mendojnë se vendosja e këtyne gurëve të stërmëdhenj, asht ba në mënyrë matematike, të saktë dhe ka shërbye si nji kompjuter në lashtësi, sepse llogariste me saktësi jo vetëm stinët, por edhe eklipset e diellit e të hanës, për të cilët do lexoni ma poshtë.

            Studiues të ndryshëm thonë se për nivelin e ditunive që ka pasë popullsia në atë kohë, nuk kishin mundësi të realizonin nji ndërtim të atillë, madhështor, të saktë e të vlefshëm, veçse me ndihmën e jashtëtokësorëve ose të ndonji zhvillimi të panjoftun nga bota e sotme shkencore.

            Shkencëtarët konservatorë janë akoma të pavendosun të pranojnë ekzistencën e qytetnimit shumë të zhvilluem të Atlantidës. Gjaja që më ka tërheqë në këtë fenomen, nuk asht vetëm cilësia e këtij kompleksi, por lidhja që unë due me i ba këtij me Atlantidën e me Thotin.

            Unë i quej Atlantidën dhe Thotin gjajna reale dhe i pranoj e do kambëngul që të bahen të njoftuna e të pranohen dhe nga të tjerët. E meta e shkencëtarëve të të gjithë botës asht se, kur duen të krahasojnë të dhanat, gojdhanat, shkrimet e shumë gjajna që kanë lidhje me Atlantidën e me zbulime shumë të vjetra në Europë, nuk i krahasojnë me gjuhën shqipe, por i krahasojnë me gjuhën greke, latine, angleze etj. dhe, kur nuk gjejnë lidhje me këto gjuhë, e quajnë fenomen të panjoftun ose alien. Unë kam kurajon që t’u them, se për të mirën e rritjes së tyne profesionale, ata duhet të vijnë në Shqipni për të mësue gjuhën shqipe, letrare dhe atë të folme, sepse gjuha jonë asht çelësi i Thotit, që do i hapë atyne të msheftat e sekreteve të Atlantidës.

            Simbas historianëve të lashtësisë e të Jul Qezarit, që ka pushtue këto vende e ka shkruejtë libra për këto vende, thuhet se në tokat e keltëve dhe galëve (Spanjë, Francë, Angli dhe Irlandë), banojnë nji popull trim, që i urrente rromakët, kishin fenë e vet dhe udhëhiqeshin nga dy lloj drejtuesish:

            Drejtuesit shpirtnorë dhe ata shtetnorë ose provincialë. Drejtuesit shpirtnorë ishin mbi drejtuesit e vendit dhe quheshin DRUIDE. E theksoj këtë fjalë, sepse në këtë fjalë gjej lidhjen me Atlantidën dhe gjuhën shqipe. Simbas historianëve të lashtë kjo fjalë shprehte zgjuarsi, matuni, pleqsi, por ata nuk thonë se nga e kishte origjinën kjo fjalë. Aq të randësishëm ishin DRUIDËT, saqë Jul Qezari e quan nji ngjarje të veçantë, çastin kur ishte takue me nji DRUID të rrangut të naltë. DRUIDET ndaheshin në tri kategori:

            - Të parët ishin PRINCAT (Prijsat), që ishin tre. Në Sicili, e cila në lashtësi ka qenë shqipfolëse, kupola e Mafies (Ma-Fiet, Man-Fijet, Mban lidhjet, - Shën. im.), ishte si nji organizëm në mbrojtje të popullit e drejtohej nga tre pleq, nga tre prijsa, princa. Qysh në fillim të shkrimeve të Totit thuhet shprehimisht kështu: “Pas Treshes i flisja me respekt mbretit”. Treshja ishin drejtuesit shpirtnorë, që ishin mbi mbretin qysh në kohën e Thotit.

            - Shkalla e dytë kishte ma shumë Druidë, që merreshin me astronominë, fizikën, fillozofinë, drejtësinë, historinë etj. Këtë kategori unë do ta quej klasën e shkencëtarëve dhe profesorëve. Këta jetonin nëpër këto tempuj që i shërbenin astronomisë e shkencës së thellë si dhe ndihmonin popullsnë që të mbillnin në kohën e përshtatshme të mbjellat e tyne.

            - Shkalla e tretë ishte ajo që komunikonte drejtpërdrejt me popullin. Unë do i quej mësuesit e thjeshtë. Ata ishin rapsodë, muzikantë, vjershëtarë, organizatorë festash e gëzimesh në vend. Njifeshin nga populli sepse mbanin kokën e rruejtun dhe kishin veshjen e tyne të veçantë. Populli i rrespektonte dhe i ndigjonte ma shumë se udhëheqësit e tyne. Ishin mbi mbretnit e drejtuesit e krahinave, por, në ndryshim nga ata, Druidët nuk trashëgonin pasuni. Jetonin në pyjet me lisa dhe rrape, të cilët ishin të shumtë dhe populli i adhuronte ato pemë, që përfaqësonte jetëgjatësi (mbi 500 vjet), forcë e bukuri. Në hijen e rrapeve dhe lisave ata organizonin takimet dhe mbledhjet me popullin.

            E njajta gja bahej edhe në vendin tonë, kur organizoheshin ngjarje të randësishme. Hija e rrapit dhe lisave ishte vendi i mbledhjeve dhe marrjeve të vendimeve të randësishme.

            Aq të paprekshëm ishin DRUIDËT, saqë në raste luftnash ata hynin në mes të luftës dhe asnjani nuk i prekte, por, zbatonin urdhnin e tyne për të pushue luftën. Nëse ishte e nevojshme, ata dënonin dhe mbretnit, kur këta gabonin. Përdornin pak shkrim, në alfabetin grek dhe nji tjetër shkrim të panjoftun. Kryesisht përdornin kujtesën dhe saktësinë e përshkrimeve, kur transmetonin nga njani brez në tjetrin mësimet e tyne, të cilat i mbanin sekret, vetëm për ata që do ndiqnin rrugën e tyne. Besonin në ndarjen e shpirtit nga trupi mbas vdekjes. Simbas atyne, mbas vdekjes shpirti largohej nga trupi për t’u ba nji me gjithësinë ose për të kalue në ndonji trup tjetër. Me hymjen e kristianizmit atje, mbas shekullit të parë e të dytë, ata transformohen në drejtues shpirtnorë kristianë, meqë feja kristiane ishte shumë ma afër besimit të tyne se feja pagane rromake.

            Nga ky moment fillojnë të humbin traditat dhe ditunia e druideve, që, siç e kam thanë ma sipër, përdornin vetëm kujtesën dhe shumë pak shkrime. Në kohën kur ata transformohen në drejtues shpirtnorë kristianë, ditunia e tyne e ruejtun në kujtesën e tyne zavendësohet nga shkrimet e shenjta që flitnin për Mozenë, Krishtin e shenjtorët e tjerë të Biblës. Kujtesa shqipfolëse e tyne zavendësohet nga ajo latine e shkrimeve të shenjta. Edhe populli, ngadalë e ngadalë, fillon ta humbë gjuhën e Atlantidës e ta përziejë me atë të popujve të tjerë pushtues, që u vendosën në ato troje.

            Që të zbulohen sekretet e druideve dhe të dhanat që dalin nga legjendat e baladat e trashëgueme e që interpretohen vetëm nga shqipja, pasuesit e druideve duhet të njifen edhe me gjuhën shqipe e me eksperiencat e lashta të bektashijve në vendin tonë, të cilat me siguri duhet të kenë trashëgue gjajan të ngjashme me druidet. Në ditët e sotme, në Agnli dhe Irlandë po rizgjohet Druizmi, që simbas meje asht feja e Thotit. Ky Druizëm i rilindun po bazohet në pak të dhana nga historianët e lashtësisë, në ato të Jul Qezarit dhe në gojdhana. Pak po merret në konsideratë Thoti, i cili duhet të jetë shtylla qendrore e këtij besimi.

            Duke e konsideruar popullin shqiptar ma të vjetrin dhe degën ma të pstër të Atlantidës, si nga ana e konservimit të gjuhës ashtu dhe në konservimin e të dhanave gjenetike, (kafkat e shqiptarëve dhe të malësorëve tanë mbahen si pikë referimi për shkencëtarët antropologë për të krahasue kafkat e vjetra të zbulueme në Europë), jam i mendimit që duhet të bajmë të njajtën gja që po bajnë anglezët druidë: të rilindë ke ne tradita e Thotit, që e shofim të trashëgueme direkt ke bektashijtë, sepse asht feja që ka lind bashkë me njeriun në globin tonë. Fetë e tjera janë pasuese të kësaj feje. Ebrejtë mundohen t’i mbushin mendjen botës se feja e tyne asht zanafilla e të gjitha feve të botës, por simbas këtij studimi del se nuk asht e vërtetë. Gjuha e Thotit ka LINDË BASHKË ME NJERËZIMIN. Ajo ka nisë të shpërthejë e do të përhapet kudo, ashtu e pastër dhe të fut direkt në lidhje me Zotin, pa pasë nevojë për ndërmjetësa. Asht kujtesa e fesë së Thotit e të shenjtorëve të Dodonës e Baba Tomorrit, që ishin të famshëm në lashtësi e të respektuem nga populli ynë, që banë të simpatizoheshin menjëhrë suiftë e bektashijtë në fillimet e futjes së fesë islame në Shqipni. Ekzistenca e DRUIDEVE përshkruhet aq e lashtë, saqë nuk mbahet mend në ato vende.

            Të gjitha këto që thashë ma nalt për DRUIDET na kujtojnë THOTIN dhe saçerdotët e tij me kokë të ruejtun e shumë të nderuem e të rrespektuem nga faronët dhe shumë të ditun e xhelozë për sekretet etyne të trashëgueme nga njani brez në tjetrin. Përshkrimi që i bahet atyne më kujtojnë sektin e Sufive e të Bektashijve, të cilët i lidh me besimin e Thotit. Për bektashijtë thonë nji histori, që nuk dij sa e vërtetë asht, por tregon se sa e fortë ishte ajo fe dhe sa shumë e ruenin sekretin ata që pranonin të baheshin pjestarë të tyne. Thonë se nji herë dy shokë të ngushtë, punonjës mbikqyrës sekretesh në nji qeveri (spiunë, agjentë policie), i vunë detyrë vetes të mësonin për sekretet e bektashijve e t’i tregonin ato sekrete shoku-shokut dhe në qeveri. Shtienë shortin dhe njani nga ata shkoi dhe u pranue në sektin e bektashijve. Kur u kthye nga ata, shoku i tij, që mezi po e priste, e pyeti për sekretet e bektashijve, por shoku tjetër, tashmë i kthyer në bektashi ia ktheu: - “Më vjen keq, por pranoj të vdes dhe sekretet e tyne nuk t’i them dot. Po deshe shko dhe ti të pranohesh atje dhe do të bindesh!”

            Tjetri nuk pranoi të bahej bektashi dhe nuk i mësoi kurrë sekretet e bektashijve nga shoku i vet.

            Nga tregimet e pleqve, kur isha i vogël, tregonin se dervishët bektashinj që shoqnonin ushtrinë turke, ndihmonin ushtarët e rij, që binin në dëshpërim ditët e para, kur ishin të pamësuem nga largimi prej shumë ditësh nga prindërit. Ata i futnin në gjendje hiponoze dhe këta djem të rinj shifnin të afërmit dhe çmalleshin e qetësoheshin me këtë gja. Thonë se i afronin pranë nji kutie magjike, në nji dhomë të errët, ku shfaqeshin pamje me të afërmit dhe shtëpia e këtyne ushtarëve të rinj. Në kohën e fëminisë sime nuk njifej televizioni.

            Gjuhtarët e Europës mundohen ta lidhin emnin e DRUIDEVE me emnin e pemës së rrapit dhe të lisit në gjuhët greke, kelte e gale, por nuk kanë lidhje.

            Në gjuhën shqipe fjala DRUID shpjegohet plotësisht.

            Me fjalën DRU ne kuptojmë: dru peme, dru për ndërtim, për të djegë e për çdo gja që ka nevojë jetesa e njeriut dhe që nxirret nga pemët. Rrapi dhe lisi kanë emnin e vet dhe prindër të cilët donin që fëmijët e tyne të rronin gjatë e t’i ngjanin rrapit dhe lisit, i venin fëmijëve të tyne emnat: Lis, Ulis (unë lisi) Rrap, Rrapo, Rrapush etj.

            Fjala DRUID mendoj se asht fjala shqipe DRUJT, që në gjuhën e historianëve latinë transformohet në DRUID, ashtu siç po ndodh dhe sot me shqiptarët që po jetojnë e punojnë në shtete të ndryshme: i ndryshojnë ndonji gërmë emnit për të mundun ta thonë ma mirë e ma kollaj në gjuhën e tyne. Në latinisht e në italisht “J” e jona kthehet gjithmonë në “I”. Fjalën DRUJT, DRUID e interpretj me disa kuptime:

            - I Drujt, njeri i fortë. Populli thotë për nji njeri të fortë: - Asht DRU i fortë ai. Asht i Drujt ai.

            - I Drujt, meqë historianët e lashtë grekë e rromakë duan ta lidhin me pyjet e rrapeve dhe lisave e mund t’i kenë quejt: Njerëzit e Drunit. Mendimin tem kryesor, që e lidh me thanien pa shpjegim të historianëve të lashtë se fjala DRUID asht emën rrespekti për njerëzë të mençun e të matun, e lidh pikërisht me këtë fjalë.

            - me fjalën shqipe: I Matun, I Ndrojtun, I Ndrujtun, I Drujtun, I Drujt.

            Në dialekt populli thotë: Druj (matem, mendohem mirë) të them këtë gja, ose të baj këtë veprim, kështuqë lidhet fjala Druid me fjalën Druj, matem, mendohem mirë etj. Fjala DRUJT-DRUID(I DRUJTUN) shpjegohet në gjuhën shqipe plotësisht për nji njeri të fortë nga karakteri, por njikohësisht dhe të mençëm, të ditun e të matun, ashtu siç ishin në të vërtetë THOTI me të gjithë pasuesit e tij, deri ke Druidet e lashtë.

            Historianët e vjetër e thonë që fjala Druid asht me origjinë pellazge, por nuk shpjegojnë interpretimin e saj, sepse ishin historianë e jo gjuhëtarë ose nuk e kanë ditun e nuk e kanë njoftun këtë gjuhë të atlantideasve, ashtu siç nuk e njohin gjuhën shqipe dhe shkencëtarët e sotëm, njikohësisht tregon dhe shtrirjen e popullsisë atlantidease në trevat pellazge (galeze, kelte e iliro-shqiptare).

            Në librin “Shqipëria” të z.Mathieu Aref faqe 53, Druidet cilësohen me origjinë Pellazge dhe pellazgët shtriheshin nga Irani e deri në Angli e Irlandë dhe nga Afrika veriore deri në kufi me gadishullin Skandinav.

            Në librin “Rroli i pellazgo-ilir” të zonjës Elena Kocaqi thuhet se druidet ishin të njohun në gjithë Europën e lashtë Pellazge e në disa vende vazhduen aktivitetin e tyne deri në shekullin XV.

            Në nji baladë shumë të vjetër irlandeze thuhet se nji trim me emnin Kukulale, (edhe sot, në veri të vendit përdoret kjo fjalë për ndonjanin që ban faj), i martuem me gruen me emnin Emer, bahet objekt i ndërhymjes së druideve, sepse po ndahej nga grueja, duke ndjekun nji zanë të pyjeve. Druidet, në këtë rast ndërhynë që trimit t’i ftoheshin ndjenjat për këtë zanë e të kthehej ke grueja, e cila ishte ba shumë xheloze dhe ishte mërzitë shumë. Emnat Kukulale dhe Emer tingëllojnë të njohun dhe janë të shpjegueshëm në shqip.

            Le t’i kthehemi kompleksit të stërmadh të Stonehengut, për të cilin tashmë shkencëtarët nuk kanë dyshim se ka shërbye si një pikë vrojtimi astronomie.

            Astronomi gjerman Klaus Meisenheimer mendon se astronomët e lashtësisë, me këtë ndërtim parashikonin me saktësi jo vetëm stinët, por edhe eklipset e diellit e të hanës dhe e shpjegonin si ma poshtë:

            1. Të 56 gropat e Aubrey (Harku ma i jashtëm në vizatim) përfaqësojnë Orbitën Diellore. Shenja me numër 56 i përgjigjet Solsticit të Verës.

            2. Dy unazat e brendshme, përkatësisht me 29 e 30 gropa, tregojnë orbitën e hanës.

            3. Katër gurë të lëvizshëm i përgjigjen: diellit, hanës dhe dy nyjeve hanore (Dy pikave, nga ku orbita e tokës dhe e hanës kryqëzohen).

            Si bahen lëvizjet?

            Çdo ditë guri i hanës, që asht nji gurë që nuk peshon shumë dhe lëvizet me dorë, lëvizet nga nji gropë në tjetrën në drejtimin e akrepave të orës. Kur mbërrin në vendqëndrimin numër 29 të rrethit ma të mbrendshëm, kalon nga zero në rrethin tjetër (Që përfaqëson hanën e plotë), pastaj vazhdon në numrat 1, 2 etj.

            Kur arrin në pozicionin 29 të këtij rrethi (Përsëri në pozicionin e hanës së plotë), lëviz në vendin e numrit 1 të rrethit të mbrendshëm (kapërcen zeron) e kështu vazhdon çdo ditë. Midis dy hanave të plota kalojnë mesatarisht 29,5 ditë.

            Kur hana takon në shenjën (lishanin) blu (mesatarisht çdo 6,5 ditë), guri që përfaqëson diellin lëviz në drejtim të kundërt me akrepat e orës dhe e përshkon këtë rrugë afërsisht në nji vit (56x6,5=364 ditë).

            Nyjet hanore lëvizin përgjatë orbitës diellore në drejtim të akrepave të orës dhe gjithnji në pozicion të kundërt. Lëviz nga nji vend për çdo herë kur dielli mbërrin në nji nga gropat e shënueme me bojë të kuqe. Kështuqë nji xhiro e plotë e nyjeve zgjat 56:3=18,67 vjet. Kur hana gjindet në vendin e hanës së plotë dhe dielli në vendin e nji nyjeje hanore ose në atë ma afër, do të kemi eklips të hanës. Eklipsi i diellit ndodh kur guri që përfaqëson diellin, takon nji nyje gjatë hanës së re (Kur guri që përfaqëson hanën asht në vendin 14 ose 15).

            Pjesë nga libri “Thoti i pavdekshëm na zbulon Atlantidën” që mund ta shkarkoni falas në sektorin „Literaturë“