Sakras Art Gallery

Sekuenca filmike

RTK

TOP CHANNEL

RTV 21

ALSAT

TV KLAN

KLAN KOSOVA

BOTA.AL

ALBANIAPRESS

ALBINFO

EXPRESS

KOHA DITORE

ZËRI INFO

KOSOVA SOT

INSAJDERI

BOTA SOT

GAZETA METRO

GAZETA SINJALI

ALBANIAN POST

KALLXO COM

LAPSI.AL

ZEMRASHQIPTARE

KOSOVA PRESS

TELEGRAFI

EUROPA E LIRË

ZËRI I AMERIKËS

PSIKOLOGJIA

TRIBUNA SHQIPTARE

SHËNDETI

DITURIA

PRESHEVA.COM

GJUHA SHQIPE

KOSOVARJA

RADIOPROJEKT

Osho RAJNEESH

         KUMTE OSHOISTE PËR NJERIUN E RI

        TË JESH I KRISUR ËSHTË DHE TË JESH I ARSYESHËM

       Zhvillimi ynë i përgjithshëm krijon çarje në mendjen tonë. Ne duhet t’ia tregojmë fytyrën shoqërisë, masave, botës, kurse kjo nuk duhet të jetë fytyra jote e vërtet; në të vërtet ajo edhe nuk duhet të jetë fytyra jote e vërtetë. Ti duhet të tregosh fytyrën që të tjerët e donë, që populli e çmon, që është e pranuar prej tyre - nga ideologjitë e tyre, nga traditat e tyre - kurse ta mbash për vete fytyrën e vërtet.

            Bota ka njohur njerëz ashtu të krisur, të mrekullueshëm; në të vërtet, gjithë njerëzit e mëdhenj të botës kanë qenë pakëz të krisur - të krisur në sytë e masave. Marrëzia e tyre ka qenë e shprehur se ata nuk kanë qenë të palumtur, s’kanë qenë  të brengosur, nuk i janë frikësuar vdekjes, nuk i janë frikësuar rivalitetit. Ata kanë jetuar çdo çast plotësisht dhe intensivisht dhe për këtë jeta e tyre ka qenë lule e mrekullueshme - kanë qenë të mbushur me aromë, me dashuri, me jetë she me gëzim.

            Po, por kjo në ndonjë mënyrë ka shqetësuar miliona njerëz rreth teje. Ata nuk kanë mundur të pranojnë idenë se ti ke arritur diçka që ata e kanë humbur; prandaj, ata kanë provuar që në çfarëdo mënyre të të bëjnë të palumtur. Qortimi i tyre nuk është asgjë tjetër pos gjakim që të të bëjnë të palumtur, të ta asgjësojnë gëzimin tënd, të ta marrin harenë - ashtu që patjetër të kthehesh në grixhën e tyre.

            Individi duhet të gjejë guximin të jetojë edhe kur të tjerët flasin se është i marrë. Duhet t’u thotë: “Ju keni të drejtë. Në botën e këtillë vetëm njerëzit e marrë mund të jenë të lumtur dhe të hareshëm. Unë e kam zgjedhur atë marrëzi me hare, me shpirtmadhësi, me vallëzim, kurse ju e keni zgjedhur arsyeshmërinë me dhembje, me gjakim dhe me ferr - përcaktimet tona janë të ndryshme. Ti je i arsyeshëm dhe rri i palumtur; kurse mua më le me marrëzitë e mija. Mos u ndiej pakëndshëm, meqë unë fare nuk ndjehem pakëndshëm për shkakun tënd- bota ka aq shumë njerëz të ashtuquajtur të arsyeshëm dhe unë nuk ndjehem dot fajtor.”

            Në pyetje është vetëm koha e shkurtër... Së  frikti, kur të tjerët kanë për ta pranuar si të tillë, kjo më nuk do të të  mundojë. Atëherë do të  mund të qëndrosh në në dritën e ditës me qenien tënde të vërtetë - do të mund t’i hedhësh gjithë panatyrshmritë (artificialitetet) e mëparshme. Zhvillimi ynë i përgjithshëm krijon çarje në mendjen tonë. Ne duhet t’ia tregojmë fytyrën shoqërisë, masave, botës, kurse kjo nuk duhet të jetë fytyra jote e vërtet; në të vërtet ajo edhe nuk duhet të jetë fytyra jote e vërtetë. Ti duhet të tregosh fytyrën që të tjerët e donë, që populli e çmon, që është e pranuar prej tyre - nga ideologjitë e tyre, nga traditat e tyre - kurse ta mbash për vete fytyrën e vërtet.

            Ky jaz bëhet i pakapërcyeshëm, meqë ti pjesën më të madhe të kohës e kalanë në masë, takohesh me njerëz, zhvillon marrëdhënie - tejet rrallë je vetëm. Natyrshëm, maska bëhet gjithnjë e më tepër pjesë jotja, përkundër fytyrës sate të vërtet. Kurse shoqëria krijon frikë në çdo individ - frikë nga mospranimi, frikë se dikush do të të përqesh, frikë se do ta humbasësh respektimin, frikë nga ajo se çka të tjerët do të thonë. Duhet t’u përshtatësh njerëzve të ndryshëm, të verbuar dhe të pavetëdijshëm, nuk mund të jesh i vetvetes. Kjo është themeli i traditës sonë në mbarë botën, gjithë deri në ditën e sotme, që askënd të mos e pranojnë të tillë çfarë është. Atëherë kur je në shoqëri me ndokënd, më pak je i interesuar për vete, më shumë ka rëndësi çka  ai mendon për ty. Po, por kur je vet në banjën tënde, atëherë sillesh si fëmija -luan me ndryshimin e fytyrës para pasqyrës. Por, nëse befas bëhesh i vetëdijshëm se dikush të shikon për vrime, qoftë ai edhe fëmijë i vogël, menjëherë ndërrohesh, bëhesh si zakonisht, ai i vjetri, përsëri: serioz, i matur ashtu siç njerëzit të mendojnë. Porse gjë befasuese është fakti se ti, në të vërtet, u frikësohesh atyre njerëzve dhe se ata të frikësohen ty, po ashtu. Të gjithë frikohen nga njëri tjetri. Askush nuk i tregon ndjenjat e veta, realitetin e vet, autencitetin - dhe të gjithë dëshirojnë të jetë kjo kështu, se është pothuaj akt vetëvrasës ta prezantosh fytyrën tënde të vërtet.

            Përgjegjësia jote është vetëm ndaj qenies sate. Mos shko kundër kësaj, sepse të shkosh kundër kësaj do të thotë të bësh vetëvrasje, të asgjësosh vetveten. E ç’është esenca? Çka edhe nëse ata njerëz të bëjnë nderim, dhe mendojnë se ti je  tejet i matur, i denjë për nderim, njeri me vlerë. E tërë kjo nuk mund të ushqejë qenien tënde. Kjo nuk mund të të jap ndonjë kahje të sigurt në jetë dhe të të sjellë bukuri më të madhe.

            Ti je i vetmuar në botë: vetë ke arritur në këtë botë, vetë jeton në të dhe vetë ke për ta lëshuar. Tërë mendimet e tyre do të mbesin prapa teje, vetëm ndjenja jote e vërtet, përvoja jote autentike do të jetë me ty edhe pas vdekjes. Bile edhe vdekja nuk mund ta zhdavarisë vallëzimin tënd, lotët e tu të gëzimit, pastërtinë tënde të vetmisë, heshtimin tënd, qetësinë, ekstazën tënde. Atë që vdekja nuk mund ta shkëpus prej teje është thesari yt i vërtetë, kurse atë që kushdo qoftë mund të ta marrë nuk është e mira jote - ke qenë vetëm i mashtruar.

            Profesioni yt i vetëm do të jetë: t’i kushtosh dhe t’i mbrosh ato kualitete të cilat do të mund t’i bartësh me vete kur vdekja e asgjëson trupin tënd, mendjen tënde, meqë ato kualitete do të jenë shoqëria jote e vetme. Ato janë vlerat e vetme të vërteta, dhe njerëzit që këtë e përvetësojnë mund të thonë se jetojnë, të tjerët vetëm shtiren se jetojnë.