Sakras Art Gallery

Sekuenca filmike

RTK

TOP CHANNEL

RTV 21

ALSAT

TV KLAN

KLAN KOSOVA

BOTA.AL

ALBANIAPRESS

ALBINFO

EXPRESS

KOHA DITORE

ZËRI INFO

KOSOVA SOT

INSAJDERI

BOTA SOT

GAZETA METRO

GAZETA SINJALI

ALBANIAN POST

KALLXO COM

LAPSI.AL

ZEMRASHQIPTARE

KOSOVA PRESS

TELEGRAFI

EUROPA E LIRË

ZËRI I AMERIKËS

PSIKOLOGJIA

TRIBUNA SHQIPTARE

SHËNDETI

DITURIA

PRESHEVA.COM

GJUHA SHQIPE

KOSOVARJA

RADIOPROJEKT

Shkruan: Mr. Vilson CULAJ

TELAT E SHIRAVE

Librin me poezi të autorit Adem Zaplluzha, "Telat e shirave" mund ta shkarkoni falas në sektorin

„Literaturë“

(E falënderojmë përzemërsisht autorin)

            UNIVERSI LETRAR NË DRITËN E NJOHJES SË ADEM ZAPLLUZHËS

            Vështrim për librin poetik të Adem Zaplluzhës ,, Telat e shirave ,, Botoi  TREND Prishtinë  - 2017

            Poeti dhe krijuesi i mirënjohur në opinionin letrar  dhe atë mbarëshqiptar, Zotëri Adem Zaplluzha, i prezantohet lexuesve tanë me librin e tij të 151 - të me radhë, jo vetëm si një masë renditëse , por masë kualitative e një bote të pasur letrare për ta shpërfaqur edhe njëherë Erudicionin e tij letrar krejt natyral, esencial dhe ekzistencial të një shpirti gjallues i cili shpirt e mendje di të përceptojë, rezonojë, dhe krijojë vlera të mirëfillta poetiko – letrare .Ato lidhen direkt me gjeo - përceptimet e tij metafizike dhe dialektike të vlerave të gjithëmbarshme të etnosit tonë, por edhe të përvojave të tij personale që shpeshherë dinë edhe të mahnitin për vlerat e tyre ideo – artistike. I të njëjtës përmasë na ofrohet edhe ky libër poetik ,,Telat e shirave,, metaforë e kryetemë e ligjërimit poetik e cila mban në bërthamën e saj një jetë gjakim e reminishencë për dashurinë ideale ,zhytur thellë në kohë diku në kataraktet e shpirtit të poetit...

            Diskursi letrar e poetik i Adem Zaplluzhës është sa universal, po aq personal dhe nacional të cilat kur të ngërthehen e zbërthehen në art të mirëfilltë letrar, krijojnë një origjinalitet krijues krejtësisht unik, për dallim nga mëtuesit tjerë për të qenë poet cilësor. Ja si shprehet poeti falë dimensionalitetit të tij krijues: “Unë nuk jam Krishti, ama as ti Juda, por sot disa herë me radhë, mashtruam njëri-tjetrin... Autori synon dhe arrin që çdoherë të jetë sa më objektiv dhe origjinal, korrekt, human, shumëdimensional,edhe qortues, por jo i tipit shtiracak veshur me një petk mistik Altruizmi sa herë që trajton temat e mëdha dhe të përbotshme ‘’Dashuria dhe Dhimbja’’, të cilat i fokuson në dritën e frymëzimit poetik. Ai njëherit nuk lë pa u futur edhe në trajtime të natyrës sociologjike, filozofike, teologjike, psikologjike, etnike, duke i shkrirë të gjitha në një terezi unike poetike dhe letrare, falë edhe përvojës së tij të begatë jetësore. Ky shtegtim magjik dhe marrjet nga jeta e etnosi e logosi, e bëjnë autorin  Zaplluzha njërin ndër zbërthyesit më të veçantë të herezive e hipokrizive tona, destruktiviteteve e molisjeve artistike e kulturore, por edhe të maskave letrare e shoqërore. Pra, letërsia e Adem Zaplluzhës është përvojë e tërësisë shoqërore e personale e cila merr kuptim gjatë procesit të ballafaqimit dhe zgjidhjes së problemeve përmes ,,armës,, ideo – poetike, falë aftësimit të tij letrar në dekada dhe ngritjes së tij racionale dhe shpirtërore. Poezitë e z. Zaplluzhës shquhen për disidencën, konceptine e lartë letrar, metrikën, metaforën, antitezën, krahasimin, personifikimin, simbolikën, sarkazmën, ironinë dhe mesazhet e qarta metakohore , falë përvojës së tij të madhe letrare e jetësore që e kanë shtyrë autorin t’i kapë  e përceptojë esencat gjatë shtegtimit e ballafaqimit të tij me Bizantinimat e Simonizmin tonë letrar e sociologjik, ku në këtë rast na del edhe si një model letrar që di t’i vlerësojë hapat e tij të vetëdijshëm jetësorë, vlerat universale, por edhe kohën të cilën di ta shfrytëzojë në mënyrë produktive. Autori përmes reflektimeve letrare nuk do ta ngufatë, instalojë, as kushtëzojë jetën,artin e tij,e as të të tjerëve, nëpërmes kontrollit e ndikimit të epërsisë, por zëri i tij kritik e artistik është i veshur me petkun e parimit, të gjykimit të shëndoshë logjik dhe mesazheve ideo-artistike e letrare për një botë ,,që di e duhet të ecë në këmbë të shëndosha,,. Autori ligjëron e alarmon përmes vargut të konsoliduar dhe plot vlera për : heshtjet e kukuvajkave, zërin e nëntokës, mëkatin e lindur, hapësirat e boshatisura, orën e vjetër, detyrat e çmendura,  mbufatjen e lumenjve dhe qiejt e zi në detin pa diell. Reflektimet në këtë libër, por edhe te librat tjerë pararendës, autorin e rendisin si mjeshtër të metaforës, simbolit, e figuracioneve meta – ideore si : koha kur vdiste dielli, u thyen si kashta, Juda mohonte diellin, stinët mbetën pa formë, varkat u fundosën, zvarranikët parahistorikë, mallkimet po u ngjajnë perëndive, çatitë e skamnorëve, pemët delikate, shurdhimi i ajrit, gjumi i vdekjes,etj; metafora jo të rëndomta, por as të lehta e të arritshme, që vetëm mendja universale e autorit di t’i ndërtojë, ideojë, e jetësojë, por edhe t’i plasojë në gjeografinë letrare mbarëshqiptare. Autori përmes brumosjeve të shprehive kontemplative poetike ngreh zërin e revoltës që: misionin tonë personal, shoqëror e  atë nacional ,, mos ta zë gjumi i injorancës, miopisë, përçarjes, destruktivitetit e regresit, por përmes dritës së njohjes të njohjeve personale e kolektive të shtegtojmë drejt shtigjeve të iluminizmit e progresit kombëtar...

Poezi nga libri i autorit Adem Zaplluzha "Telat e shirave"

VENDOSI DY FLETA TË MYKURA GJETHI

Unë nuk jam Krishti

Ama as ti nuk je Juda

Por sot disa herë me radhë

Mohuam njëri-tjetrin

Të thashë

Të lutem mos hezito

Vendosi dy fleta të mykura gjethi

Vendosi mbi varrin tim 

Është vjeshtë e vonë

Ose dimri veç po i tregon dhëmbët

Shiko përreth teje

S’paska mbetur asnjë gjeth i fishkur

Kjo dhembje po i thyen edhe gurtë

Si t’i shëroj plagët

Me cilin melhem ta lyej dhembjen

Që të mos i dëgjohet britma

Po më ngufat frymëmarrja

Ku ta gjej kryqin tim

O të lutem më trego

Ku ta vendosi këtë dhembje që s’ka shërim

TELAT E SHIRAVE   

Po këputen

Trishtueshëm po këputen

Telat e shirave

Nga cila copë mjegull

Po bie ky qiell mbi kokën time

Kjo moshë e sfilitur

Qëndron rënduar mbi shpatullat e mia

Për cilën dhembje të mbështetem

Ku të kërkoj derman

Në cilën përrua t’i varrosi eshtrat

Asnjë hap s’mund të eci para

Por as mbrapa s’dua të shkoj

Çfarë të bëj me vetveten time

Sa herë e pështy qiellin

Më qullosen flokët e thinjua

Mos të lutem mos më ngacmo

Në këto çaste delikate

Jam tepër i lodhur

Si mund ta duroj këtë dhembje

E cila trishtueshëm rëndon shpirtin tim

Prishtinë, 29 nëntor 2016

HESHT MOJ KUKUVAJKË

Pa reshtur po bien mjegullat

Po bien perënditë

Nga telat këputura të qiellit

Mbi varret e qytetit

Po bien shirat e mykura të një kohe

Këto vrizma dhembjesh

Nuk paskan të ndalur sonte

Ku ishe ti

Kur e verbuan diellin

Sa pika gjaku spërkatën shpirtin

U thyen edhe shtambat e thyera

Si ta shuaj etjen

Kur kjo dhembje e pashpirt

Po i gërryen

Muret e rrënuar të kujtesës

Hesht moj kukuvajkë

Me zërin e cilit trishtim

Po i këndon sonte

Këngët e shkundura të dikurshme

Hesht si shpirti lapërdhar i erës

Prishtinë, 30 nëntor 2016

NJË ZË BURON NGA NËNTOKA

Janë shurdhuar njerëzit dhe pemët

Një dyllë i verdhë

Çurgon nga shpirtrat e thyera  të degëve

Mbase edhe janë verbuar

Nuk i shohin

As si dëgjojnë klithmat e shpirtit tim

Një zë buron nga nëntoka

Buron mbështjellë me dhembjen

Ku mbetën duart e mjegullave

Kur në telat e këputur të shirave

Pushojnë shtrezet

E një kohe kur vdiste dielli

Mos mi prekni thinjat e flokëve

Po thyen si kashta

Po bluhen kujtimet e kaluara

Duke e përmbytur të sotmen

Një qyqe e zgërlaqur

Vajtueshëm këndon një serenatë të vjetër

SHKELIM MËKATIN E LINDUR

Përse aq shumë mëshirë

Orë e çast

Kërkojmë nga Hyji

Nëpër rrugët e baltosura 

Shkelim mëkatin e lindur

Dhe përbuzim atë të vdekur

Sa herë në ditë njeriu e gabon

Rrugën e vet

Ndalet në një skutë të rrënuar

I drejton sytë kaq qielli

Kur në mendje i sillen mëkatet

Shikon hapësirën e boshatisur

Në shuplakat e veta

I kërkon fijet e këputura të penjve

Sërish i drejton sytë kah qiell

Mjegullat e mrrolura azdisen

Azdisen si kuajt e paçjerrë

E lutjet nuk paskan të ndalur sonte