Sakras Art Gallery

Sekuenca filmike

RTK

TOP CHANNEL

RTV 21

ALSAT

TV KLAN

KLAN KOSOVA

BOTA.AL

ALBANIAPRESS

ALBINFO

EXPRESS

KOHA DITORE

ZËRI INFO

KOSOVA SOT

INSAJDERI

BOTA SOT

GAZETA METRO

GAZETA SINJALI

ALBANIAN POST

KALLXO COM

LAPSI.AL

ZEMRASHQIPTARE

KOSOVA PRESS

TELEGRAFI

EUROPA E LIRË

ZËRI I AMERIKËS

PSIKOLOGJIA

TRIBUNA SHQIPTARE

SHËNDETI

DITURIA

PRESHEVA.COM

GJUHA SHQIPE

KOSOVARJA

RADIOPROJEKT

Shkruan: Sabir KRASNIQI

      NDIKIMI I SHPIRTIT MBI MATERIEN - TELEKINEZA OSE PSIKOKINEZA     (pjesa e parë)

     Siç na është e ditur edhe nga fenomene tjera, në botën në të cilën ne frymojmë, ekzistojnë shumë dukuri të cilat, me gjithë të arriturat shkencore, mbeten akoma të mbështjella me vellon e misterit. Shkencëtarët e pranojnë edhe vetë se edhe shkenca, në të gjitha fushat ku zhvillon veprimtaritë e veta, është në zhvillim e sipër. Ajo nuk disponon çelësin e çdo misteri por, për çdo ditë, mëson e zbulon diçka të re. Një ndër këto dukuri, për të cilën shkenca akoma nuk e ka thënë fjalën përfundimtare, është edhe “telekineza“ ose “psikokineza”.  

            Siç na është e ditur edhe nga fenomene tjera, në botën në të cilën ne frymojmë, ekzistojnë shumë dukuri të cilat, me gjithë të arriturat shkencore, mbeten akoma të mbështjella me vellon e misterit. Shkencëtarët e pranojnë edhe vetë se edhe shkenca, në të gjitha fushat ku zhvillon veprimtaritë e veta, është në zhvillim e sipër. Ajo nuk disponon çelësin e çdo misteri por, për çdo ditë, mëson e zbulon diçka të re. Një ndër këto dukuri, për të cilën shkenca akoma nuk e ka thënë fjalën përfundimtare, është edhe “telekineza“ ose “psikokinesa”.       

            Telekineza ose psikokineza është energji psikotronike nga e cila provokohen ndryshime fizike në qeniet e gjalla ose në botën e jashtme, pa kurrfarë kontakti fizik. Këtë term i pari e përdori prof. Joseph Banks Rihne që nga viti 1920. Fjala “telekineza” rrjedh nga greqishtja që do të thotë: “tele” - largësi dhe “kinesis” - lëvizje. Kuptim pothuajse të njëjtë ka edhe fjala “psikokinese” (“psyche” - shpirt dhe “kinesis” - lëvizje) që mund të definohet si “ndikim i njeriut, përmes forcës psikik, në ndryshimin e materies”.

            Sikurse paraqitjet tjera të energjisë psikotronike, ashtu edhe telekineza ose psikokineza vështirë përkufizohet në kornizat e ligjeve të fizikës së sotme, edhe pse fizika, që nga teoria e Tesllës e këndej, intensivisht mundohet ta zgjidhë problemin e bartjes së energjisë në largësi, pa ndihmën e telave, pra pa kontakt fizik.

            Kërkuesit e kësaj fushe janë përpjekur shumë herë që këtë dukuri ta dëshmojnë përmes eksperimentimeve laboratorike. Në të shumtën e rasteve kjo ka funksionuar me sukses, mirëpo, ripërsëritja e atij sukses, nuk ka thënë gjithnjë rezultatin e kënaqshëm. Kështu që edhe nuk ka mundur, parimisht, të dëshmohet veprimi i saj përmes përvojave empirike. Mirëpo, ngjashëm ndodh edhe tek eksperimentet që zhvillon fizika kuantike me elementarë, megjithatë, kjo është e pranueshme për shkencën!

            Kërkimet shkencore të këtij fenomeni filluan kah fundi i shekullit të kaluar, kur në seancat spirituale është vërejtur se mendimet në gjendje transi (hipnozë) kanë aftësi të ndikojnë në lëvizjen  e objekteve pa përdorur energjinë e muskujve. Kjo i shtyri shumë shkencëtarë të fillojnë eksperimentimet në laboratorë me medium të ndryshëm.

            Ndër të parët mund të llogaritet William E. Cox, një bashkëpunëtor shumëvjeçar pran Institutit prapsikologjik në Durhan, i cili zhvilloi eksperimente me një medium amerikan që bënte gjëra mahnitëse. Për të Coxi shkruante: “Gota me ujë ngritej nga tavolina dhe lëvizte në ajër para pjesëmarrësve; një karrige nga qoshku lëvizte ngadalë në drejtim të mesit të dhomës; një tavolinë e kuzhinës u ngritë dy-tri herë nga dhjet centimetra mbi tokë, etj. Dhe të gjitha këto ndodhën në dritë të plotë dhe unë ia mbaja mediumit duart dhe këmbët”.   

            Eksperimente psikokinetike bëri edhe fizikani dhe profesori i astronomisë, njëherësh edhe themeluesi  i astrofizikës, Friedrich Zöllner nga Leipcigu, me mediumin Henry Slade dhe erdhi në përfundime të njëjta. Një harmonikë e dorës binte pa prekjen e askujt, një krevat u largua për disa centimetra nga muri, etj. Prof. A. Vencel, në librin e tij “Filozofia dhe liria”, paraqet këtë tezë: “Shpirti dhe materia nuk janë parimisht të ndara njëri nga tjetri. Materia ka shtresa të vogël të shpirtit dhe lirisë, për atë edhe dallimi në mes të shpirtërores dhe materiales është vetëm relativ”. Edhe prof. J. B. Rhine, nga “Universiteti i Dukës” në Karolinën Veriore, gjatë eksperimenteve të veta, ka vërtetuar se ekziston ndikimi i shpirtit në materie dhe shpreh mendimin se: “shpirti si sistem jofizik, kur vepron rrugës jofizike në ndonjë objekt fizik, prodhon efekte fizike”.

            Kërkimet e Rhines për psikokinezën filluan në mënyrë të rastësishme. Atij, një ditë të vitit 1934, i erdhi në laborator një bixhozçi profesionist, duke e bindur se me anë të dëshirës është në gjendje të ndikojë që katrorët të rrotullohen dhe ndalen në pozicionin që ai dëshiron. Për t’u ikur mashtrimeve, Rhine ndërtoi një aparat që i përziente vetë katrorët dhe i hidhëte pastaj një nga një.

            Eksperimenti u përsërit disa herë dhe Rhine vërtetoi se bixhozçiu kishte me të vërtet forcë psikokinetike. Rihne erdhi në përfundim, pas eksperimenteve të shumta, se:  “psikokineza është një aftësi e përgjithshme njerëzore që buron nga faktorë të pavedëdijshëm, por që shfaqet në forma të ndryshe dhe ndikon në materie, e cila u dëshmua statistikisht edhe në kushte laboratorike”.

            Pak më ndryshe nga Rhine, me katror eksperimentoi edhe William Cox. Ai kërkonte nga subjekti që në katror të hedhur mbi tavolinën që rrotullohej, të ndikonte në atë mënyrë që katrori të rrotullohej nga ana e majtë ose e djathtë e tavolinës. Nga eksperimentet e zhvilluara, ai vërtetoi se efekti është i njëjtë, pa marrë parasysh se çfarë madhësie kanë katrorët dhe nëse është hedhur një katror apo disa përnjëherë.

        Vite të tëra u eksperimentua me katrorë të përbërë nga materiale të lloj-llojshme, sa qe në vitet e ’70-ta për këtë eksperiment u shfrytëzuan edhe kompjuterët e kohës. Personi testues duhej që me forcë e mendim të ndikoj ne katror (Psi-lojë me katrorë), që rrotulloheshin nga një mix-gjenerator, dhe t’i vendos në pozicionin e dëshiruar.

            Gradualisht në eksperimente u futën elemente që zëvendësonin katrorët. Rënia e pikës së ujit nga maja e zhiletës (brisku i vogël për rrojë) në të majtë ose në të djathtë; ndikimi në tymin e mbyllur në një enë qelqi ose ndikimi psikomotorik (sisteme që sillen lehtë mekanikisht, që ndodhen të mbyllura në enë të qelqta)...

            Fizikanët gjithnjë dyshonin në këto gjëra, duke përmendur ndikimet e mundshme të rrymimit të ajrit (edhe pse këto ishin të mbyllura në enë të qelqta), pastaj, të ndikimit të nxehtësisë, të elektricitetit e kështu me radhë. Të gjitha këto dyshime i largoi në fillimi të viteve të ’70-ta dr. Helmut  Schmidt (amerikan me rrënjë gjermane), kërkues shkencor në “Laboratorin për plazmë fizike” të kompanisë së njohur për prodhimin e aeroplanëve “Boing” (SHBA). Dr. Schmidt u nis nga supozimi se psikokineza nuk ndikon vetëm në objektet e dukshme fizike, siç është katrori, por edhe në nivelin mikrofizik. Në konstruksionin  e aparatit të vet për kërkime psikokinetike shfrytëzoi zbërthimin e atomit radioaktiv “strontium 90”. Bërthama atomike e tij është shumë jostabile, ashtu që zbërthehet edhe pas 30 vjetësh. Megjithatë, nga momenti i shkatërrimit, në bërthamë nuk vërehet kurrfarë procesi i dezintegrimit, ashtu që “papritmas” zbërthehet. Për psikokinezën përparësi plotësuese e kësaj paraqitjeje ishte se ky zbërthim ishte shumë vështirë të arrihej me mjete fizike, elektrike, magnetike, termike etj. Sipas fizikës bashkëkohore, zbërthimi radioaktiv është plotësisht rastësi dhe kështu është i paparashikueshëm.

            Dr. Schmidti e shfrytëzoi këtë dukuri për të konstruktuar aparatin që mundësonte rastësi totale dhe absolute. Kur të zbërthehet atomi “strontium 90”, ai ndez elektronet, të cilat sillen rreth bërthamës me shpejtësi të madhe e që lëvizjet e tyre i regjistron gypi i Gajger-Müllerit. Brenda aparatit gjendet regjistruesi tjetër, i cili, kur është aparati i kyçur, gjithë kohën kalon me shpejtësi të madhe nëpër katër pozicione: 1, 2, 3, 4 e kështu me radhë. Treguesi është i kyçur në oscilator, që oscilon miliona herë në sekondë, kështu që edhe treguesi kalon nëpër katër pozicione me qindra-mijëra herë në sekondë. Secili nga këto katër pozicione është i lidhur me nga një poç dhe katër susta, të cilat subjekti mund t’i shtypë gjatë eksperimentit. Subjekti qëndron para aparatit dhe mundohet të ndikoj në aparat, ashtu që të ndizet njëri nga katër poçat. Derisa subjekti nuk ndërmerr asgjë, poçat nuk ndizen, edhe pse treguesi kalon katër pozicionet miliona herë në sekondë. Çfarë ndodh kur subjekti vendos të ndikojë psikokinetikisht  në njërin nga poçat dhe ta shtyp sustën e përshtatshme. Kur elektroni tjetër arrin në gypin e Gjager-Müllerit dhe ndalon treguesin oscilues në njërin nga katër pozicionet e mundshme, në të njëjtën kohë krijohet kontakti me poçin dhe poçi, që i përgjigjet pozicionit të mësipërm, ndizet. Në qoftë se subjekti arrin ta ndezë poçin në të cilin është koncentruar, makina e dr. Schmidt-it, automatikisht regjistron në ekranin e jashtëm “goditjen”, e në qoftë se jo, ajo regjistron “dështimin”. Pasi ekzistojnë katër pozicione të oscilatorit dhe katër poça, gjasat e goditjeve të rastësishme janë 1 me katër ose 0,25%.

            Aparati i Dr. Schmidt-it ka rëndësi të posaçme për saktësinë e psikotronikës (parapsikologjisë). Edhe në qoftë se nuk është aty eksperimentuesi gjatë eksperimentit, subjekti nuk mund të mashtrojë, pasi që rezultatet regjistrohen në mënyrë elektronike dhe është e pamundur që të korrigjohen. Eksperimentuesi nuk ka nevojë që të luaj rolin e policit, ndërsa subjektet janë të liruara nga ndjeshmëritë e pakëndshme, duke i trajtuar ata si mashtrues potencialë. Aparati është i vogël dhe shumë praktik për bartje, kështu që eksperimenti mund të zhvillohet në rrethana që më së shumti i përgjigjen subjekteve.

            Eksperimentet e dr. Schmidt-it vërtetuan bindshëm tezën e dr. Rhines: ndikimi shpirtëror (psikik) në materie është real dhe këtë aftësi e kanë shumica e njerëzve. Meqenëse devijimet nga normat shkencore ishin minimale, bënë që shumë shkencëtarë ta pranojnë veprimin e saj. Ndërkohë për aparatin e dr. Schmidt-it  shfaqën interesim edhe organizatat nga lëmi i ekonomisë. Kështu që kompania “Boing”, eksperimentoi me këtë aparat për të hulumtuar ndikimin e energjisë negative (psikike) në elektronikën e bordit të aeroplanit, të krijuar nga nervoza dhe panika e ekuipazhit dhe të pasagjerëve në raste rreziku.

Vazhdon...