Sakras Art Gallery

Sekuenca filmike

RTK

TOP CHANNEL

RTV 21

ALSAT

TV KLAN

KLAN KOSOVA

BOTA.AL

ALBANIAPRESS

ALBINFO

EXPRESS

KOHA DITORE

ZËRI INFO

KOSOVA SOT

INSAJDERI

BOTA SOT

GAZETA METRO

GAZETA SINJALI

ALBANIAN POST

KALLXO COM

LAPSI.AL

ZEMRASHQIPTARE

KOSOVA PRESS

TELEGRAFI

EUROPA E LIRË

ZËRI I AMERIKËS

PSIKOLOGJIA

TRIBUNA SHQIPTARE

SHËNDETI

DITURIA

PRESHEVA.COM

GJUHA SHQIPE

KOSOVARJA

RADIOPROJEKT

Shkruan: Hydajet BYTYÇI

       TEORIA E REINKARNIMIT (2)

      Materia ndryshon nëpër fazat e lindjes, rritjes, mbajtjes, krijimit të produkteve përcjellëse, vdekjes dhe zhdukjes. Por jeta brenda materies, shpirti, është i amshueshëm. Ai nuk kalon nëpër këto ndryshime. Neve vetëm na bëhet se jeta duket e zhduket. Ajo në të vërtetë i përjeton këto faza nëpërmjet trupit, gjithnjë derisa trupi nuk mund t’u përballojë më këtyre ndryshimeve.

Kemi qenë diçka tjetër, jemi këta që jemi, e kthehemi përsëri në diçka tjetër, sepse jemi të përjetshëm

Domethënë, para kësaj jete kemi qenë diçka tjetër, tash jemi këta që jemi, dhe herën tjetër përsëri kthehemi në diçka tjetër... sepse jemi të përjetshëm. Sipas veprave tona, thjesht e ndërrojmë edhe trupin. Për ta këputur vargoin e lindje-vdekjeve, duhet të mbetemi në gjendjen tonë burimore, në gjendjen shpirtërore. Si? Duke e njohur Zotin. E për të njohur Zotin, së pari duhet të ngrihemi në nivelin shpirtëror më të lartë. Ashtu fitojmë inteligjencën e nevojshme për ta kuptuar Zotin. E kur e njohim atë, i ofrohemi, më nuk marrim trupa materialë, por shkojmë në shtëpinë tonë, aty ku e kemi vendin, pranë Zotit. Jetojmë në përjetësinë hyjnore. S’ka më ndërrime trupash.

Kjo teori, sikur të përvetësohej fundamentalisht, me siguri se do të na lironte prej vuajtjesh të paarsyeshme. Sipas kësaj, njerëzit vuajnë gabimisht, sepse mendojnë se janë trup. Dhe “kjo është njësoj sikur të mendonit ju se jeni palltoja dhe këmisha juaj. Ashtu siç trupi juaj është nën pallto e këmishë, ashtu shpirti është brenda trupit (brenda palltos apo këmishës trupore). Prandaj, themi se jemi “hindus”, “amerikan”, “anglez”...” – thotë Shrimad. “I tërë civilizimi modern vepron në bazë të kuptimit të gabuar se trupi ynë është qenia individuale. Thjesht, njerëzit dëshirojnë të jenë të mashtruar, prandaj edhe shkojnë drejt mashtruesit. E nëse dëshironi të jeni të mashtruar, mashtruesi ka për të ardhur” – vazhdon ai.

Vetëm vetëdijesimi se jemi qenie shpirtërore brenda trupit është çlirimi i vërtetë

Është vërtet interesant nëse mendojmë mbi këtë temë: Çdo çast vërejmë si na vdesin miqtë tanë, prindërit tanë, të afërmit tanë, të dashurit tanë, e ne sikur nuk shohim! Kurrë s’ preokupohemi seriozisht: Çka pas vdekjes? E kjo, pikërisht kjo, do të ishte fillimi i arsimimit të vërtetë. Pra, vetëm kur njeriu vetëdijesohet se nuk jam ky trup material, se unë jam shpirt, qenie shpirtërore, pjesëz e pranisë absolute, e totalitetit suprem, se përjetësisht jam i lidhur me të – kjo do të ishte çlirim, dituri e vërtetë. Nëse nuk kam asgjë të përbashkët me këtë botë materiale, atëherë jam i liruar. “Personi i pajisur me këtë dituri, s’ka kurrfarë obligimi. E ne kemi aq shumë detyrime, sepse tash për tash ekzistencën tonë e kemi identifikuar me këtë botë materiale” – thotë Shrimad.

Gjithnjë derisa nuk e arrijmë vetënjohjen, vetërealizimin, përndritjen, kemi ashtu plot detyrime e borxhe.

Ne jemi qenie shpirtërore, por nga shoqërimi me materien, nga kohët e lashta, vetëdija jonë është ndotur me atmosferën mentale.

Atmosfera materiale në të cilin sot jetojmë quhet maya, që do të thotë iluzion. Maja domethënë ajo që s’është.  

                                                 * * *

Këtu më poshtë do të sjellim disa konstatime tejet të qëndrueshme të mistikut shri Shrimad, të cilat gjithsesi janë shumë të fuqishme dhe në funksion të teorisë të cilën po e shqyrtojmë:

Trupi është si rrobat. Ju keni rroba të zeza, unë ngjyrë shafrani. Por, nën rroba ju jeni krijesë njerëzore, edhe unë gjithashtu. Trupat tanë janë mu si llojet e rrobave dhe në secilin ndodhet shpirti – pjesë e zotit.

                                                     *

Fatkeqësi jona qëndron në identifikimin tonë me trupin. Në të vërtetë, gjithë njerëzit ndodhen në të kuptuarit trupor të jetës. Vetëdija transcendentale fillon kur dikush ngrihet mbi këtë kuptim.

                                                     *

Hapi i parë, pra, është të kuptuarit se ne jemi shpirt, qenie shpirtërore, brenda trupit. Gjersa nuk kuptohet ky fakt i thjeshtë, s’mund të bëhet fjalë për kurrfarë zhvillimi shpirtëror. Fatkeqësisht tash jemi krejt në terrin e të kuptuarit trupor të jetës. Duhet ngritur mbi këtë errësirë.

                                                     *

Duhet pra t’u kthehemi parimeve religjioze. Ku qëndron dallimi midis njeriut dhe qenit pa parimet religjioze. Vetëm njeriu mund ta kuptojë religjionin, e qeni s’mundet. Ky është dallimi. Por, nëse shoqëria njerëzore mbetet në nivel të qenve e maceve, si mund të presim shoqëri të qetë! Shtazët nuk mund ta njohin Zotin, krijesat njerëzore munden. Por, nëse krijesa njerëzore nuk e shfrytëzon këtë rast ta njohë Zotin, mbetet në nivelin e qenve e maceve. E nuk mund të kemi paqe në shoqërinë e qenve e maceve. Së këndejmi, është detyrë e qeverive të edukojnë masat të jenë të vetëdijshme për Zotin. Përndryshe, do të kemi probleme. Pa vetëdijen mbi Zotin, s’ka dallim midis njeriut e qenit: Qeni ha, ne hamë; qeni fle, ne flemë; qeni bën seks, ne bëjmë seks, qeni tenton të mbrohet, ne tentojmë të mbrohemi gjithashtu.

Në momentin e pikërishëm askush nuk e di kuptimin e religjionit. Religjioni nënkupton t’u shtrohemi ligjeve të Zotit, ashtu siç të jesh qytetar e nënkupton t’u nënshtrohesh ligjeve të qeverisë. Meqë askush s’e kupton Zotin, askush as i njeh ligjet e tij as kuptimin e religjionit. Kjo është gjendje e njeriut në shoqërinë e sotme. Ato religjionin e marrin si një lloj besimi, por besimi nuk e paraqet religjionin në kuptimin e vërtetë të fjalës. Religjion janë ligjet që ka dhënë Zoti, ligjet natyrore, dhe secili që pason ato ligje – është religjioz, qoftë i krishterë, hindus apo mysliman.

                                                     *

Mënyra e vetme për ndërprerjen e kriminalitetit është ta ndryshojmë zemrën e kriminelit. Ligji i neutralizon pasojat, por nuk i eliminon tendencat në zemrën e tij të ndotur. Tendenca shlyhet me pastrimin e zemrës. Pse ekziston kriminaliteti? Sepse njerëzit janë pa Zot!

                                                     *

E tërë bota shkencore sillet rreth idesë së gabueshme se jeta lind nga materia... jeta nuk lind nga materia. Materia krijohet nga jeta. Shkenca bazohet në teorinë jo të saktë, prandaj tëra llogaritë e saj dhe konstatimet janë të gabueshme; prandaj njerëzit vuajnë.

                                                     *

Materia ndryshon nëpër fazat e lindjes, rritjes, mbajtjes, krijimit të produkteve përcjellëse, vdekjes dhe zhdukjes. Por jeta brenda materies, shpirti, është i amshueshëm. Ai nuk kalon nëpër këto ndryshime. Neve vetëm na bëhet se jeta duket e zhduket. Ajo në të vërtetë i përjeton këto faza nëpërmjet trupit, gjithnjë derisa trupi nuk mund t’u përballojë më këtyre ndryshimeve. Atëherë trupi i vjetër vdes dhe shpirti merr trup tjetër. Si rrobat kur vjetrohen dhe i ndërrojmë. Ngjashëm një ditë trupat tanë do të rrëzbiten e do të bëhen të vjetër, të padobishëm dhe ne do të kalojmë në një trup tjetër. Domethënë, vetëm trupi material i qenies së paasgjësueshme të gjallë, i nënshtrohet asgjësimit. Ky trup material është i asgjësueshëm, por jeta brenda tij jo.

                                                     *

Merreni dhe gritheni pak trupin tuaj të gjallë. Menjëherë do ta ndieni, sepse jeni të vetëdijshëm për çdo pjesë të trupit tuaj; sepse shpirti është i pranishëm. Por, kur shpirti mungon, gjë që nënkupton se trupi është i vdekur, mund të marrësh po atë lëkurë dhe ta rrjepësh dhe askush s’do të reagojë, askush s’do të protestojë. Vallë, a nuk e sqaron kjo më së miri ekzistencën e shpirtit? Dhe as që është diç e vështirë për t’u kuptuar.

                                                     *

Duke kaluar nga trupi në trup, shpirti bart në vete gabimet që personi i mëparshëm i ka bërë, e të cilat shpesh manifestohen si sëmundje. Dhe pikërisht ky shpirt është krijuesi ynë, tanimë fizik. E tërë jeta jonë ndërtohet sipas memories së shpirtit, çdo gjë që na ka ndodhur, tëra mendimet, dëshirat, tëra përvojat dhe dituria që kemi zënë tashmë hedh frymën në embrionin e ri, ku prapë krijohemi ne, veçse në trupin tjetër. Por, trupi i ri s’ka vetëdije për këtë. Ai atë edhe mund ta ketë, por të shtresuar thellë në shtresat të mbuluara me errësirën e të pavetëdijshmes.

dhe kjo ndodh si tek metamorfoza e insekteve:

nga veza – del krimbi,

nga krimbi – krijohet gëzhoja,

nga gëzhoja – metamorfozën flutura.

Domethënë, flutura ishte gjallë, por në trajtë tjetër, por ajo tanimë nuk është e vetëdijshme për këtë.

                                                  * * *

Një botëkuptim tjetërfare

Këto janë pa dyshim çështje tejet delikate, të vështira për t’u pranuar, por madje edhe për t’u kuptuar. Kjo bëhet aq më pak e mundshme, kur të kihet parasysh fakti se lexuesi ynë nuk ka kontaktuar gjithaq shpesh me këtë lloj interpretimi për shpirtin, gjegjësisht për rilindjen e vazhdueshme të shpirtit. Vetëdijet tona deri më tani kanë qenë të mbushura vetëm me interpretimet e religjioneve të ashtuquajtura “të mëdha” – krishterimit dhe islamizmit – sipas të cilave shpirti vdes dhe rilindet, por vetëm në Ditën e Gjykimit, kur do t’i gjykohet për veprat që ka bërë – një herë – në jetë. Është mirë ta kemi parasysh edhe këtë lloj teorie. Aq më tepër kur ky është një nga këndvështrimet religjioze më të lashta në rruzullin tokësor. Dhe, siç e cekëm më lart, në këtë beson më tepër se një e treta e botës. Prandaj, është diçka që duhet respektuar.

Ndërkaq për t’i kuptuar dhe pranuar këto çështje, pa dyshim nevojitet një botëkuptim tjetërfare – më i hapur, më i lirë nga paragjykimet që kemi e të cilat janë shtresuar në mendjen tonë shekuj me radhë. Për këtë na nevojitet punë me vetveten për ngritje shpirtërore dhe devotshmëri. Kurse devotshmëria për njerëzit që janë shumë të lidhur me botën materiale, siç jemi ne njerëzit e kontinentit të Evropës, nuk është gjithaq e lehtë.    

Por, njerëzit, mendjet e të cilëve janë tepër të lidhur për kënaqësitë shqisore dhe begatitë materiale dhe të cilët me këtë janë të hutuar, tek ta nuk ekziston vendosmëria e fuqishme që të shërbehen me devotshmërinë.

Prandaj, duhet zhvilluar vetëdijen meditative, me vetëvullnet. Gjithnjë derisa vetëdijen e kemi të mbushur me dëshira, s’ka sukses në rrugën e përndritjes e të vetërealizimit. Rruga e vetme është meditim.

Nga libri “Libër mbi shpirtin dhe mendjen - çelësi i përndritjes”

 (1)