Sakras Art Gallery

Sekuenca filmike

RTK

TOP CHANNEL

RTV 21

ALSAT

TV KLAN

KLAN KOSOVA

BOTA.AL

ALBANIAPRESS

ALBINFO

EXPRESS

KOHA DITORE

ZËRI INFO

KOSOVA SOT

INSAJDERI

BOTA SOT

GAZETA METRO

GAZETA SINJALI

ALBANIAN POST

KALLXO COM

LAPSI.AL

ZEMRASHQIPTARE

KOSOVA PRESS

TELEGRAFI

EUROPA E LIRË

ZËRI I AMERIKËS

PSIKOLOGJIA

TRIBUNA SHQIPTARE

SHËNDETI

DITURIA

PRESHEVA.COM

GJUHA SHQIPE

KOSOVARJA

RADIOPROJEKT

Shkruan: Vlora BANUSHAJ

       UDHËTIM NË VIJË KOHORE...

       Më kishte  marrë malli ta dëgjojë atë zhurmën që e lëshon treni gjatë përshkimit nëpër binar me të njëjtin ritëm gjatë gjithë kohës, por, edhe unë po vazhdoja të udhëtoja prapë nëpër të njëjtën vijë kohore, duke e prekur nëpërmes vijës shpirtërore. Shpesh, edhe nuk arrija t’i vëreja me sy disa nga stacionet ku ndalonte treni... vetëm shenja për nisje më kthente prapë aty ku isha edhe me trup.

            Po ecja rrugëve të qytetit tim ende të përgjumur! Nëpër atë vijë të zgjimit po zgjoheshin edhe shpresa dhe dëshira që kjo ditë të më përqafonte me një buqetë buzëqeshjesh ngase unë veç ia kisha falur një buzëqeshje agimit të asaj. Ishin orët e hershme të një mëngjesi veror, të muajit korrik, kur unë po kërkoja edhe nga dielli që ta ndezja shpirtin me rreze të arta të tij, qenien time ta mbushja plot energji pozitive, ndërsa mendjes t’i jepja sa më shumë jetë... e vet jetës sime, që po hapëronte edhe në këtë ditë, sa më shumë ekzistencë!...

            I dëgjoja vetëm hapat e mi... dhe po i shikoja ndërtimet e shumta! Më dukej se nuk kishte mbetur as një hapësirë pa u mbushë me mure, dhe herë pas here, gjithë ato mure të ngritura, po i jepnin pushtet ngjyrës së hirtë... dhe sikur po ma zinte frymën kjo ngjyrë e hirtë - më dukej shumë e pajetë, e pashpresë! Sytë e mi e kërkonin ngjyrën e blertë - atë të natyrës. Kisha nevojë për pak freski, për pak aromë natyre, pak më shumë hapësirë të blertë... Për çudi më dukej krejt një qytet tjetër, qyteti im sot! Po, ky ishte qyteti im! Aty ku në çdo cep të tij, e më shumë aty afër valëve të lumenjve, kishin mbetur ëndrrat e shumta fëmijërore që s’mund t’i numëroja sepse ishin porsi uji rrjedhës... Por, ja që mua ai qyteti i fëmijërisë, i ekspozuar në galerinë e shpirtit, më dukej shumë ma i ngrohtë, me shumë ma shumë ngjyra të gëzuara, të hapura, të qeshura, shpesh edhe përrallore... ndoshta pse atë e kisha pikturuar me brushën e ngjyer në imagjinatën e fëmijërisë! Apo, ndoshta nga ajo se si ndihesha shpirtërisht në ato momente, sot po e shikoja edhe qytetin tim pak ma ndryshe!...

            Dhe kështu, duke i ribashkuar të kaluarën me të tashmen dhe duke u kthyer nga e tashmja në të kaluarën, arrita në stacion të trenit. U ndala. Por, mendja ime nuk ishte ndalur. Ajo po udhëtonte me krahët e saj për t’u rikthyer prapa në një ditë vjeshte të muajit tetor  para shumë e shumë vitesh. Ishte një ditë, kur unë u nisa drejt një rruge të re, të panjohur për mua dhe të zgjedhur po ashtu nga unë. Një  rrugë aspak e lehtë që po shtrihej në një kohë të pakohë. Por, dëshira e madhe për ta çarë çdo lloj errësire të padijes po i jepte jetë kësaj rruge dhe... eh, ishte një kohë kur shtëpitë ishin shndërruar në shkolla, kur pasiguria e kishte zëvendësuar sigurinë... Për një çast, u dëgjua fishkëllima e trenit nga një largësi që po vinte gjithherë duke u afruar, më ktheu prapë në këtë kohë. Seç e pata një ndjesi të veçantë në atë moment!!! E sidomos kur e ndjeja se po afrohej, e po ashtu edhe unë po i afrohesha për tu takuar në pikën e nisjes... Ato ndjenja të përziera, i mora me vete, dhe që po vazhdonin të më shoqëronin në vazhdimësi...  Më kishte  marrë malli ta dëgjojë atë zhurmën që e lëshon treni gjatë përshkimit nëpër binar me të njëjtin ritëm gjatë gjithë kohës, por, edhe unë po vazhdoja të udhëtoja prapë nëpër të njëjtën vijë kohore, duke e prekur nëpërmes vijës shpirtërore. Shpesh, edhe nuk arrija t’i vëreja me sy disa nga stacionet ku ndalonte treni... vetëm shenja për nisje më kthente prapë aty ku isha edhe me trup. Edhe pse kishte mjaft bashkudhëtar, ca të zgjuar e ca gjysmë të përgjumur, nuk ndjeja nevojë për bisedë! E ndjeja se duhet ta rigjej serish në vijë shpirtërore kontaktin me të kaluarën, me të djeshmen, sepse ajo ishte pikënisje për të ardhur deri tek ky mëngjes veror i muajit korrik. ….Por, edhe nuk ndihesha vetëm!!!

             “Beso në dijen tënde, beso në fuqitë tua të brendshme... dhe do të dalësh ngadhënjimtare - si përherë. Mua do të më kesh pranë - shpirtërisht - do të jem me mendje me TY (që në orët e para të mëngjesit)”. Një përkrahje e fortë shpirtërore nga një mendje dhe zemër që arrin të më kuptoj deri në atë masë si askush tjetër. Dhe sa herë që më jehonin këto fjalë inkurajuese në vesh, unë buzëqeshja në heshtje. Doja t’ia plotësoja dëshirën!  Ashtu ishte dëshira e asaj mendje që unë të buzëqeshë sa më shumë, por, edhe unë shumë kam dëshirë që t’ia rikthej nektarin e jetës!...

            Stacioni ku unë do të ndalesha më dukej pikë e largët.! Doja sa më parë të afrohesha aty ku perëndon shqetësimi, aty ku shumë pikëpyetjeve sot do t’i jepja përgjigje. Dhe mendja s’po ndalej, ajo nuk i respektonte stacionet e ndaljes, ajo ishte stacionuar në një vend dhe po vazhdonte të lundronte e të përplasej, herë pas here nëpër valët e kohës... Kur një dritë nga larg depërtoi në tunel, më kujtoi edhe atë kohë kur shumë pak dritë vërehej në fund të tunelit! E sot, para meje, po shtrihej një rrugë tjetër, një sfidë tjetër, por, me shumë ma shumë dritë. E pra, secila kohë po i barte shqetësimet e veta... ndërsa në anën tjetër po më provokonte natyra me bukurinë e saj dhe, siç dukej, edhe ajo po zgjohej dalëngadalë duke reflektuar çiltërsi, pastërti... Duke u njëjtësuar me këtë madhështi, në mendjen dhe shpirtin tim, herë pas here, ndizeshin fijet e shpresës për kapërcim sa më të suksesshëm edhe të kësaj sfide të radhës... A  ka më bukur se shpirti të të mbushet me dritë? Sigurisht se nuk ka!.. E unë me atë pyetje dhe përgjigje njëkohësisht, po ngjitesha shkalleve të jetës...

           Duke e shfletuar librin e kujtesës nuk e kisha kuptuar se erdhi koha që të shkëputem nga faqet e tij përkohësisht ngase, kur shikova nga dritarja, e kuptova se po hynim në qytetin pa lumë...e me vete thashë: po të lë këtu, për t’u rikthyer me një faqe të re...

             I përcolla hapat e të tjerëve, të cilët zbritnin për të ndaluar secili tek stacioni i tyre... E  unë po vazhdoja të ecë e njëjtësuar me tingujt e shpirtit tim, herë pas herë, paksa të shqetësuar...