Sakras Art Gallery

Sekuenca filmike

RTK

TOP CHANNEL

RTV 21

ALSAT

TV KLAN

KLAN KOSOVA

BOTA.AL

ALBANIAPRESS

ALBINFO

EXPRESS

KOHA DITORE

ZËRI INFO

KOSOVA SOT

INSAJDERI

BOTA SOT

GAZETA METRO

GAZETA SINJALI

ALBANIAN POST

KALLXO COM

LAPSI.AL

ZEMRASHQIPTARE

KOSOVA PRESS

TELEGRAFI

EUROPA E LIRË

ZËRI I AMERIKËS

PSIKOLOGJIA

TRIBUNA SHQIPTARE

SHËNDETI

DITURIA

PRESHEVA.COM

GJUHA SHQIPE

KOSOVARJA

RADIOPROJEKT

Shkruan: Vlora BANUSHAJ

      UDHËTOJ...

     Por, jo vetëm sot, jo vetëm këtë javë, jo vetëm këtë muaj, jo vetëm këtë vit, unë e shoh se diçka po mungon, diçka po abstenon. Që sa kohë nuk po arrij të dëgjoj një shfletim të faqeve të ndonjë libri! Nuk po arrij ta shoh ndonjë që është ulur e është thelluar në brendinë e atij libri! Nuk po arrij ta dëgjoj dikë të të pyes për ndonjë libër!!! Eh, sikurse në këtë bashkështegtim ta kishim bashkudhëtar edhe këtë mik shumë të pasur e të mençur, sigurisht se rruga për të cilën jemi nisur do të ishte me e lehtë, me e qetë... për t'i sfiduar kthesave që do të na prezantohen në jetë.

            Çdo mëngjes kur përshëndetem me ditë të re, unë përshëndetem me madhështinë e natyrës. Mirëmëngjesi u them bjeshkëve të cilat më prezantohen që në fillim të ecjes së autobusit në relacionin tanimë të njohur për mua.

            Sot më mirë po ju shoh, sot më shumë po theksohet madhështia juaj, sot më shumë po reflekton magjia juaj, unë flas me ju, sot jam e etur më shumë për ju. E ndjej vetën aty afër jush…për një çast sa e vockël më duket vetja në krahasim me ju, por më rëndësi është se edhe unë jam pjesë e kësaj natyre.

            Të ndalesh e të analizosh: e njëjta rrugë, dhe shpesh fshiheni! Nuk ju shoh! Ka mjegull, ajo ju fsheh, e ju mbulon, e pyetja ime: po ku janë bjeshkët? Dje ishin aty, e sot nuk arrij t’i shoh, t’i prek, t'i ndjej me zemër e me mendje, të shkoj aty ku ka qetësi, thellësi, aty ku nuk e ndjej kohën, aty ku gjithçka mishërohet e njëjtësohet me atë bukuri hyjnore.

            Një ditë ju shoh të mbuluara paksa në të bardhë, është kjo bora që si duket edhe lakmon të qëndroj atje më shumë, më gjatë... E bukur duket - nuk mund ta mohoj, por edhe ngjyra e gjelbër ju shkon shumë. Duke ju shikuar ashtu seç me vije një dëshirë që të jem atje lart, ku e kam përshtypjen se ajo bardhësi e prek qiellin. Të ulem atje, ta prek qiellin me dorë, ta prek atë kaltërsi, atë kthjelltësi, pastërti, qetësi, e të jem sa më larg nga këtu, e të marr frymë thellë, thellë…

            Vërtetë  bukuria juaj është e pakufishme, e papërshkrueshme. Në atë masë është e bukur sa pyes veten: vallë, a mund ta përshkruaj me fjalë gjithë atë madhështi që rrezatoni? Ashtu krenare si qëndroni: a mund ta paraqes me ngjyra gjithë atë spektër nuancash që aq bukur janë të harmonizuara?… Sa foto do të mund t’i bëja më këto madhështi. Çdo ditë, besoni, çdo ditë një foto tjetër, një imazh tjetër, një anë tjetër e bukurisë dhe dilema do të ishte: vallë, cila është më e bukur dhe, a janë bjeshkët e njëjta? A janë pamjet e njëjta? A është pozita e njëjtë?! Po, po të njëjta janë, një emër e kanë, aty rrinë. Çdo here të njëjtat na përshëndesin, çdo herë, por koha nuk është e njëjtë, ajo rrjedhë…e edhe mendja lëvizë për t'u kthyer për një çast tek tingujt e lartë të muzikës që shpërndahen nëpër veshët e çdo udhëtari. S'ka rëndësi se a i pranon shija jote muzikore a jo, muzika vazhdon të jehojë, me refrenet e saj që më shumë më ngjajnë në zhurmë dhe ngatërrim notash se sa në muzikë!!!

            Sa herë e filloj udhëtimin mundohem të ulem aty ku ka më shumë rreze... e ta strehojë atë copë ëndrre që do të më sillet nëpër  kokë - ndoshta në këtë mëngjes...

            Kjo muzikë nuk arrin ta mposht as valën e gjumit që e ka rrëmbyer me vete ndonjë udhëtar që gjendet në mes të kufirit, gjumë-zgjim... por, siç duket, gjumi po tregohet ma i fortë! Po e mposht, e po e bën që t'i kaloj shumë stacione të ndaljes pa i dëgjuar e pa i vërejtur, as ata që hyjnë e as ata që dalin...

            Dikujt në këto orë të hershme i cingëron telefoni dhe ajo bisedë bëhet publike. Asgjë private nuk mbetet, ngase dëgjohet në tërë autobusin, dhe ngacmon kureshtjen e udhëtarëve që ta kthejnë kokën drejt atij e ta shikojnë se kush po flet, çfarë po flet... sikur ata po presin ndonjë përgjigje nga ajo telefonatë!!! Por, kur ndalet autobusi në stacionin më të afërt, atëherë shikimi i tyre do të përqendrohet në udhëtarin e ri që do të hyjë, e do ta përcjellin me shikim, deri në vendin ku do të ulet ai apo ajo. Kështu vazhdon udhëtimi... Mirëpo e kam përshtypjen, sikurse ai udhëtar që e kalon udhëtimin duke u përkundur në gjumë me sy të mbyllur, pa e vërejtur rrugën të cilën e ka përshkuar, pa u kujtuar se është këtu dhe tash, edhe ne, që i kemi sytë e hapur, harrojmë ta shijojmë këtë udhëtim! Jemi të përqendruar më shumë në momentet e ardhshme, në minutat, orët vijuese dhe kështu vazhdojmë të udhëtojmë duke u shëtitur e kapur një copë të së djeshmes. E nga aty, kapërcejmë nëpër të tashmen, dhe pa vërejtur fare, drejtë e në të ardhmen - shëtisim me plotë pikëpyetje... E pyetjet pa përgjigje sigurisht se të shkaktojnë ndjesi jo të mira...  dhe kështu ky kapërcim pa vend, e pa rend, na bën që para syve të na kalon ndërrimi i stinëve, ndërrimi i viteve; bukuritë e blerta të natyrës në pranverë; arat me kallinj të grurit duke u lëkundur në verë; gjethet kur fillojnë të zverdhën e të bien në tokë në vjeshtë; toka kur zbardhet në dimër dhe, shpesh harrohemi se jemi duke udhëtuar, ngase hyjmë në autobus me plot e përplot mendime. E ai zinxhir i mendimeve vetëm sa zgjatet e stërgjatët, e pesha e atyre mendimeve sa vije e rëndohet... e kur vije koha të ndalojmë, prapë i marrim me vete. Eh, ndoshta do të dalim edhe më të ngarkuar seç ishim para se të fillonim këtë udhëtim...dhe gjithherë fajin e kërkojmë diku në jashtësi!

            Këtu i takoj edhe gjeneratat e ndryshme. Shpesh kam rastin t'i shikoj kur në heshtje përplasen dy-tre breza dhe aty kupton se sa ka lëvizur mendja! Janë të ulur karshi njeri-tjetrit dhe aty afër mund të dallosh e të ndjesh në vijat e fytyrës shumë vite të palosura, peripecitë në të cilat kanë kaluar, gjersa në regjionin e fytyrës tjetër, krejtësisht të njomë, e shohë shpresën, vullnetin, energjinë - e shoh se sa kanë ndryshuar konceptet.

            Këtu rastis të takoj bashkudhëtar që me pyetjet e tyre "vend e pavend”, e të bëra para kohe, të krijojnë “tollovi” e ngatërrojnë rrjedhën e mendimeve. Shpesh më duket sikur gjithherë më bën pyetje i njëjti person, ngase pyetjet më ngjasojnë si shabllon - janë të njëjta e të "guximshme"... dhe që në vend se të fillojnë një shoqëri, e rrënojnë pa u nisur fare! Dhe e pyes veten: vallë vetëm këto pyetje duhet të jenë apo të tjerat janë "avulluar"?!

            Por, jo vetëm sot, jo vetëm këtë javë, jo vetëm këtë muaj, jo vetëm këtë vit, unë e shoh se diçka po mungon, diçka po abstenon. Që sa kohë nuk po arrij të dëgjoj një shfletim të faqeve të ndonjë libri! Nuk po arrij ta shoh ndonjë që është ulur e është thelluar në brendinë e atij libri! Nuk po arrij ta dëgjoj dikë të të pyes për ndonjë libër!!! Eh, sikurse në këtë bashkështegtim ta kishim bashkudhëtar edhe këtë mik shumë të pasur e të mençur, sigurisht se rruga për të cilën jemi nisur do të ishte me e lehtë, me e qetë... për t'i sfiduar kthesave që do të na prezantohen në jetë.