Sakras Art Gallery

Sekuenca filmike

RTK

TOP CHANNEL

RTV 21

ALSAT

TV KLAN

KLAN KOSOVA

BOTA.AL

ALBANIAPRESS

ALBINFO

EXPRESS

KOHA DITORE

ZËRI INFO

KOSOVA SOT

INSAJDERI

BOTA SOT

GAZETA METRO

GAZETA SINJALI

ALBANIAN POST

KALLXO COM

LAPSI.AL

ZEMRASHQIPTARE

KOSOVA PRESS

TELEGRAFI

EUROPA E LIRË

ZËRI I AMERIKËS

PSIKOLOGJIA

TRIBUNA SHQIPTARE

SHËNDETI

DITURIA

PRESHEVA.COM

GJUHA SHQIPE

KOSOVARJA

RADIOPROJEKT

VASO PAPAJ

          Një ndër krijimtaritë më të lëvruara të letërsisë shqiptare, është edhe POEZIA. Gjini e letërsisë ku bota e brendshme, ndjenjat më sublime, frymëzimi hyjnor...  shprehen përmes shkronjave të cilat krijojnë vargje... vargjet, pastaj, shpalosin mendime, mendimet krijojnë energji, energjia ndez dritat e dijës, rrezet e artë të së cilës i japin ngrohtësi zemrës, mendjes dhe shpirtit, e me këtë, edhe kuptim dhuratës më të shtrenjtë, vetë  jetës.

            Që nga Lekë Matrënga e Pjetër Budi, kjo energji nuk u ndalë asnjëherë së hedhuri farën e dijës, duke e kultivuar atë me dashurinë më të çiltër në shpirtin e pastër e fisnik të popullit shqiptarë. Duke i mposhtur të gjitha sfidat e kohës, kjo frymë e shpirtit të popullit, xixat e saja të arta, si një pishtar i shpresës, u bartën gojë më gojë, mendje më mendje, zemër më zemër... brez pas brezi... nga kokat më të ndritura të kombit si: Naimi, Çajupi, Mjeda, Asdreni, Shiroka... për të vazhduar tek Fishta, Konica, Noli, Migjeni... e deri në kohën tonë, duke u kthyer ai pishtarë në flakadan të përhershëm që tashmë nuk ka forcë në botë që mund ta shuaj fuqinë e zjarrit të tij...

            Dua ta falënderoj nga zemra mikun tim dhe poetin e mirënjohur, ADEM ZAPLLUZHA, që me përkushtim të jashtëzakonshëm, vizitorëve të kësaj faqeje, por edhe më gjerë, do t’ua prezantoj disa nga poetët më të njohur të kohës sonë, e me këtë, do e plotësoj e pasuroj edhe mozaikun e mrekullueshëm të letërsisë shqiptare.

(www.sa-kra.ch)

       Përgatiti: Adem ZAPLLUZHA

ANTOLOGJI E POEZISË MODERNE SHQIPE

VASO PAPAJ

             Hyrje

            Vaso Papaj është lindur në Tiranë në janar 1945. Shkollën e mesme e ka kryer në Durrës dhe në vazhdim është diplomuar në degën e Matematikës të Fakultetit të Shkencave të Natyrës në vitin 1968. Që atëherë i ka provuar të gjitha llojet e profesioneve: Edhe punëtor edhe ekonomist, edhe tornitor edhe matematicien, edhe Kryetar Këshilli Rrethi edhe Prefekt, edhe i papunë edhe Drejtor Rajonal Arsimi. Vetëm mësues, kurrë. Në vitin 1969-1970 ka shkruar romanin “Një Dimër mes Dimrash” ose “Romani i murosur”, vërtet i murosur, për më shumë se 20 vjet, i çmurosur në vitet e demokracisë dhe botuar dy herë: më 1995 dhe më 2006. Ka përkthyer nga italishtja romanin “Ylli i mëngjesit” i poeteshës së njohur italiane Ada Negri, botuar më 2008, si dhe “Kasta” (Dosjè) të gazetarëve italianë Serxho Rico dhe Gian Antonio Stella botuar me puntata në gazetat lokale “Dyrrah” dhe “Sintagma”. Në vitin 2011 boton vëllimin poetik “Mbeta mik me shpirtin”, në vitin 2012 vëllimin poetik “Një tjetër diell” dhe në vitin 2013 vëllimin poetik “Koncert nën narkoze

ZONJË LUMTURI

N’ato vite të ferrit, kur qielli më qe mbyllur,
Dhe errësira e thellë më kishte dhënë lëndim,
Të preka dhe të ndjeva mes njerëzish kokulur,
Zonjë Lumturi, më ishe brenda shpirtit tim.

E s’të kërkova, Zonja ime, kurrë nëpër motele.
As ndër bankete zhurmëmëdhenj edhe dinakë.
Shumë herë s’të gjeta ty as kioskave me zhele,
Zonjë Lumturi, ta dish, të kisha brenda, gjak.

S’harrohen provat e mëdha, mërzitë e trishtimet
Edhe çdo herë kam dashur të mbetesha njeri.
Më të mëdha ato, më të mëdha dhe gëzimet,
Zonjë Lumturi, pranomë, kam mbetur po ai.

Me mua, mikja ime, nuk ndahesh dot aq lehtë.
Herë duhemi pa fund, here jemi flak’ për flakë.
Ti më ke nxitur vetë, të kem guxim në jetë,
Të ndjek edhe të ngjaj me maratonomak.

 

 SPAÇ…
(Në kujtim të Koç Papës dhe Gëzim Çelës,
që i mbijetuan këtij Ferri)

Spaç…
Tregomë ç’të duash, nuk kam më lot,
Po prapë s’m’i çlodhe kurrë mendimet.
Kujtimi yt Zotin s’ma ndot
E as më nxit në shpirt mallkimet.
Ndonëse më ngjan një tjetër Ferr,
Pa Ugolin e pa Ruxher*.

Spaç…
Një rreze dielli si prangë e zjarrtë,
Poeti ndrydh një shkulm prej vreri.
Qielli më ngjan - rrasë e acartë,
Mali - njëlloj kupolë bunkeri.
E prapë më dukesh tjetër Ferr,
S’ka Ugolin, s’ka as Ruxher.

Spaç…
Me Danten erdhëm dorë më dorë
E hëngrëm bukë me vesë pranvere.
Mbi ca gërmadha vumë kurorë,
Na ngrinë buzëqeshjet dhe kësaj here.
Se na u duke Ferr mbi Ferr
Edhe pse skish Kont e Ruxher.

Djall…
Hëngre tët bir si t’ish mëshqerë,
Ndaj duan të t’i fshijnë dhe shkronjat.
Po qumësht’ i nënës kurrë s’do t’shterrë,
Në mur, pa yll, gdhendur shqiponjat.
E prapë më ngjan Ferr përmbi Ferr,
Ku qenkan bashkë Kont e Ruxher,
Që hanë vetveten këtë herë.

*Kont Ugolini dhe Peshkop Ruxheri,
personazhe të “Ferri”-t (“Komedia Hyjnore” e Dante Aligerit)
 

TASHMË

Tashmë
Në shtëpinë time je një hije,
Natyrë mort e varur në mur.
Je një lëngim poezie,
Varg i pashkruar kurrë.....

Tashmë
Për ty ndodhem larg
Dhe rrugët më nuk më gjejnë.
Nuk më ndërrojnë më zemrën,
As lotët lumenj.

Tashmë
Je një kujtim në letër,
Harruar diku në sirtar.
Një e re, mbetur e vjetër,
Një i prishur kandar.

Tashmë
Një vështrim në skaj kyçur,
Në jetën time një dyshim.
Një menteshë porte e ndryshkur,
Lule e tharë në kopshtin tim.

E tashmë
Je zjarr i shuar.
Sa jetuam bashkë, u dogj
Lëngim i kthyer në lutje,
Frut që stinës kurrë s’u poq!

QYTET I THINJUR

Vjosë e qetë, Vjosë e tërbuar,
Nuk më mban dot më pranguar.
Lamtumirë, Përmet i thinjur!
Po iki nga ty panginjur.

Lamtumirë! Nuk di ç’do të mbesë!?

Një rrugë bosh, rrugë e pashpresë.
Tek faqja një shenjë e bukur.
Trëndafil buzësh, i purpurt.

Dhe ikën taksia, ikën…
Tymi i saj më ndjek tërë ditën.
Këngë rrotash gjallojnë dritën,
Qiriun që më ndjek s’ma fikën.

Lamtumirë! Do t’më kërkosh.
Do të qash, do të vraposh.
Nëpër rrugën tonë krejt bosh,
Të dhemb shpirti ta vështrosh.

Dhe taksia e pluhurosur,
Si një breshkë e hardallosur.
Valixhe mbi skarë stivuar.
Shpresa brenda, e plagosur.

Lamtumirë! Më s’do të kthehem.
Në mes dhimbjes klithmë ndjehem.
Shtrëngoj dhëmbët, shtrëngoj lotët,
Nuk bëj dot, s’jam nga të fortët.

Dhe taksia ikën, ikën…
Tym e pluhur merr përsipër.
Grushta nderur, grushta ngritur.
Grushta që më lanë t’uritur.

Lamtumirë, Përmet me derte!
Nuk do le pa marrë me vete,
Një kujtim të trishtë si shiun,
Të më ngjallë Laver Bariun.

Ikën larg taksia, ikën…
Ti tashmë më ngjan me pikën.
S’e harroj atë të puthur.
Lamtumirë, Përmet i bukur!


NË INTIMITET

S’më ke kërkuar kurrë liri.
E dije:
Isha nga ata, që s’ka dashur
Me zinxhirë të lidh njeri.
Nga ti tek unë e nga unë te ti,
ndjenja ka shkuar vetë,
e lirë, e natyrshme, e vërtetë.

S’të kam kërkuar
Besnikëri dhe sinqeritet.
I shfaqte natyra jote, krejt,
Kur shpirti dashurinë
Me buzë e prekte lehtë.

Ke qenë
Një hënë, një yll, një diell,
Një oaz tërë fresk, det dhe qiell.
Një mal, një lum, që vrullshëm rrjedh.
Ku nuk pashë kurrë, kërkund
Një shtjellë.

Ç’ta zgjas kot,
Më shumë se çdo gjë më do
Në këtë botë.
Si duket, Zoti s’ka pasur as për ty zinxhir.
Dhuratë tek unë të solli.
Dhe bëri mirë.


POEZIA IME

Me det e ngjyer dhe këngë ledhatare,
E imja tokë, e dashura e diellit, tokë ullinjsh,
Që më gostit ngahera me peshq të freskët zgare
Restoranteve luksozë rrethuar nga droja e urisë.

Ky qytet u mbetet në zemër tërë atyre
Që për një ëndërr të vjetër e braktisin.
Pëllëmbë dhe kafe, bingo, lodra fati a mynxyre,
Lenë pas prapë ëndrra, që veç xhepa boshatisin.

Qytet poetësh të papunë e të ngeshëm,
Kudo me role të pafund llustraxhinjsh.
Qytet ku Ramazan qoftë apo dhe Kreshëm,
Përkrah I sheh xhybe hoxhallarësh, raso priftërinjsh.

Ku sheh dhe italianë dhe grekë,
Së fundmi turq, hindianë edhe kinezë.
Këtu e kanë gjetur dashurinë e vërtetë
Dhe e kanë bërë këtë tokë të lashtë të tyren pjesë.

Nga pas u shkon qyteti im antik,
Tërë atyre që ikin kontinenteve të largët
Se është, natyrisht, qyteti më magjik,
Pa të cilin, ata do të ndiheshin të mangët.

Ç’ngushëllim, kur u arrin një poezi e imja në “Iphone”.
Një këngë në “you tube” i sjell “Te ura e Shijakut”.
Kthyer nga deti (besoj) imagjinojnë larg, një ballkon
Dhe padashur, nis u çorientohet tensioni i gjakut.

E pra
Poezia ime më shumë se kaq s’kërkon:
Të mbetet grua e virtytshme që dhuron veç emocion,
Që jetën tënde, sapo lind e gjersa vdes e lumturon.