Sakras Art Gallery

Sekuenca filmike

RTK

TOP CHANNEL

RTV 21

ALSAT

TV KLAN

KLAN KOSOVA

BOTA.AL

ALBANIAPRESS

ALBINFO

EXPRESS

KOHA DITORE

ZËRI INFO

KOSOVA SOT

INSAJDERI

BOTA SOT

GAZETA METRO

GAZETA SINJALI

ALBANIAN POST

KALLXO COM

LAPSI.AL

ZEMRASHQIPTARE

KOSOVA PRESS

TELEGRAFI

EUROPA E LIRË

ZËRI I AMERIKËS

PSIKOLOGJIA

TRIBUNA SHQIPTARE

SHËNDETI

DITURIA

PRESHEVA.COM

GJUHA SHQIPE

KOSOVARJA

RADIOPROJEKT

OSHO

Nga origjinali përktheu: Valdet FETAHU

Rruga ime: Rruga e reve të bardha

ZOTI ËSHTË NË KËRKIM TUAJIN

(pjesa e parë)

   Ligjërata është mbajtur në gjuhën angleze në “Buddha Hall” nga data 10.maj 1974 deri me 24 maj 1974

Kapitulli i XIII

            22 maj 1974, në Buddha Hall

            Pyetja 1

            I DASHURI OSHO,

            DJE NA KENI THËNË SHUMË QARTË SE DUHET TA PASOJMË MJESHTRIN FJALË PËR FJALË. POR NE NUK PO MUNDEMI T’JU KONSULTOJMË PËR ÇDO DETAJ.
            SI TA ZGJEDHIM RRUGEN E VËRTETË, KUR MENDJA GJITHMONË KËRKON RRUGË MË TË LEHTË?

            OSHO:

            Problemi real nuk është konsultim me Mjeshtrin, por në atë se si të bëheni më meditativ, sepse pjesa fizike e Mjeshtrit nuk është edhe aq e rëndësishme. Nëse jeni shumë më meditativ, ju mund ta konsultoni Mjeshtrin në çdo moment. Prezenca fizike nuk është e domosdoshme, ai bëhet i domosdoshëm për shkak se ju nuk jeni aq shumë meditativ.

            Për shkak se ju identifikoheni me trupin e JUAJ, për këtë edhe Mjeshtri është identifikuar në mendjen tuaj me trupin e tij. Sepse ju mendoni se jeni trup, ju gjithashtu mendoni se edhe Mjeshtri është trup. Mjeshtri nuk është trup, the kur e them këtë, se Mjeshtri nuk është trup, kjo do të thotë se ai nuk është i kufizuar në kohë dhe hapësirë.

            Kjo nuk është pyetje e të jetuarit në prezencë të tij. Ku do që të jeni, nëse jeni meditativ, ju do të jeni në prezencën e tij. Madje edhe nëse Mjeshtri është i vdekur, ai mund të konsultohet. Buda edhe sot e kësaj dite mund të konsultohet – të përgjigjet në pyetje. Kjo s’do të thotë se Buda rrinë diku dhe ju jep juve përgjigje, por kur ju jeni thellë në meditim ju bëheni Buda. Buda-natyra juaj shfaqet dhe Buda-natyra do t’ju përgjigjet, dhe tash Buda nuk është i kufizuar. Kjo do të thotë, se për atë që është i verbër Buda s’mund të gjendet askund, për atë që sheh, Buda është gjithkund.
Ju mund të jeni në kontakt me Mjeshtrin kudo që të gjendeni. Rruga s’do të thotë të shkoni tek Mjeshtri, rruga do të thotë të hyni në vetvete. Sa më thellë që jeni në vete, po aq jeni më afër Mjeshtrit.
            Përgjigjet do të vijnë. Dhe ju do të ndjeni sesi ato nuk vijnë nga mendja juaj. Do të jetë kualitet krejtësisht i ndryshëm. Kualiteti absolutisht do të ndryshojë dhe nuk do të ketë konfuzion rreth kësaj. Kur mendja juaj përgjigjet, ju ndjeni se ju përgjigjeni. Kur mendja nuk është aty, ju thjesht bëheni meditativ, dhe përgjigjet sikur vijnë nga dikush tjetër,e jo nga ju. Ju i ndini këto. Ky është misteri i Kuranit. Muhamedi ka menduar se i ka dëgjuar – dhe ai ka pas të drejtë. Por myslimanët gabojnë nëse mendojnë se Zoti i ka folur Muhamedit. Askush nuk ka folur. Muhamedi ka të drejtë kur thotë se e ka dëgjuar Kuranin, por myslimanët gabojnë kur thonë se këto kanë qenë fjalët e Zotit. Askush nuk ka folur. Por kur mendja e juaj është e qetë, nga thellësitë e mëdha fillojnë të arrijnë përgjigjet. Dhe ajo është asisoj thellësie, aq e përtejme për atë që ju e runi mendje, të cilën ju e ndjeni se po e dëgjoni. Kjo ka ardhur tejk ju, kjo u është zbuluar juve.

            Ju gjithmonë jeni identifikuar me sipërfaqen, e përgjigjet vijnë nga thellësia. Ju nuk e njihni thellësinë tuaj personale – për këtë ju keni ndjenjën se Zoti po ju përgjigjet, se Mjeshtri po ju përgjigjet. Në njëfarë mënyre keni të drejtë – sepse kur përgjigja vjen nga thellësia juaj, ajo vjen nga Mjeshtri.

            Hindusët gjithmonë kanë thënë se Mjeshtri i vërtetë është brenda vetë juve. Dhe kur do herë që brenda jush fillon të funksionojë Mjeshtri i brendshëm, puna e Mjeshtrit të jashtëm përfundon. Mjeshtri i jashtëm vetëm e përfaqëson Mjeshtrin e brendshëm.

            Unë jam thellësia juaj. Njëherë kur ajo fillon të funksionojë, prej ati momenti, unë më nuk jam i nevojshëm. Njëherë kur ta ndijej se thellësia juaj po ju përgjigjet, unë më nuk do t’ju përgjigjem. Të gjitha përgjigjet e mia fare nuk janë të interesuara për pyetjet tuaja. Të gjitha përgjigjet e mia janë të interesuara për të krijuar përgjigje përbrenda vetë juve që thellësia e juaj e brendshme të filloj të flas me ju, në këtë mënyrë vetëdija juaj bëhet Mjeshtri i juaj.

            Bëhuni më meditativ. Bëhuni më të qetë. Lejoni që të ketë qetësi sa më të madhe në juve.
Çfarë mund të bëhet? Si të bëheni më meditativ. Në njëfarë kuptimi, asgjë nuk mund të veprohet drejtëpërsëdrejti, sepse në veprimin e drejtpërdrejtë mendja do të futet brenda. Nëse ju provoni të bëheni të qetë, ju nuk mund të bëheni, sepse mendja ka provuar. Sa herë që mendja është prezente, edhe zhurma është prezente gjithashtu. Mendja është zhurëm. Mendja është shqetësim.
Kështu, nëse ju provoni të bëheni të heshtur, mendja do të porvoj të bëhet e heshtur. Ju do të krijoni zhurëm edhe më të madhe e cila tash është në lidhshmëri me qetësinë. Tash ju do të provoni, mendoni, ta bëj këtë ta bëj atë, dhe ju do të jenë gjithnjë e më të shqetësuar.

            Asgjë nuk mund të bëhet në lidhje me qetësinë, ajo gjithmonë është aty. Ju duhet vetëm ta lejoni të jetë prezente. Kjo është sikurse drita e diellit: dritaret e juaja janë të mbyllura dhe ju nuk mund të bartni dritë në shtëpinë tuaj me pako, me kovë. Ju këtë nuk mund ta bëni! Nëse provoni do të marrëzoheni – e shumica kështu veprojnë. Thjesht hapni dritaret, hapne derën. Lejoni erës të fry. Lejoni rrezeve të futen brenda. Ftoni dhe pritni. Asgjë nuk mund të detyroni. Sa herë që diçka detyroni, ajo gjë shëmtohet. Nëse njeriu e detyron vetveten të bëhet i qetë, ajo qetësi do të jetë e shëmtuar, tortur, violente, artificiale, vetëm në sipërfaqe. Thellë poshtë do të jetë trazirë, vlim.

            Pra çfarë duhet bërë? Hapeni mendjen tuaj dhe pritni. Vështroni drunjët, përgjoni cicrimën e zogjëve. Përgjone natyrën, mos bëni asgjë. Çfarëdo që të ngjajë rreth jush, ju vetëm bëhuni në mënyrë pasive të zgjuar. Drita në ujë, rrjedha e lumit, zhurma, fëmijët duke lozur, qeshje, tallje – ju vetëm qëndroni aty, prezent pasiv, të hapur, duke përgjuar, duke shikuar, pa mendime.
Zogjët janë atje në drunjë, zëshëm cicrojnë…ju vetëm dëgjoni. Mos mendoni. Për asnjë sekond mos krijoni serinë në mendjen tuaj mbi atë se çfarë po ndodhë. Vetëm le të ndodhë. Heret a vonë do ta ndijeni se si mendja zhduket dhe qetësia hynë në juve. Me të vërtetë do ta ndijeni këtë rrjedhje mbi juve, duke u futur nëpër çdo pore në trupin tuaj, duke u futur thellë e më thellë.

            Në fillim kjo do të ngjajë vetëm për disa momente, sepse ju jeni aq mendimtar të përvojshëm, dhe vareni nga mendimet si narkomani nga droga, vetëm për një çast brenda juve do të jetë zbrazëti – dhe ju përsëri do të filloni të mendoni. Ndoshta do të mendoni: “Oh, kjo është qetësia për të cilën Mjeshtri ka folur” - dhe me këtë mendim ju do ta shkatërroni të tërën. Apo do të thoni: “Kjo është ajo qetësi për të cilën Upanishadat thonë se është synimi suprem, kjo është ajo qetësi të cilën poetet gjithmonë e madhështojnë, qetësi e cila e tejkalonë çdo kuptueshmëri” – dhe përmes këtij opinoni do të humbni.

            Poetët do të hynë, Mjeshtrit do të hynë, Upanishadat do të vijnë. Ju do të humbni, ju do ta humbni qetësinë. Tash ju përsëri jeni të shqetësuar, tash ju nuk jeni më pasiv, ju më nuk jeni të ndritur. Tash cicrimat e zogjëve më nuk janë për ju. Mendja juaj është futur brenda. Tash këta drunjë të mrekullueshëm janë zhdukur. Dielli më nuk është në qiell dhe retë më nuk pluskojnë. Tash më nuk jeni të hapur – jeni mbyllur, dritaret e juaja janë mbyllur, dyertë e juaja janë mbyllur.

            Mendimet, mendimi, është mënyrë për t’u mbyllur mendja. Mos-mendimi, jo mendimi, është mënyrë për t’u hapur mendja. Çdoherë kur nuk mendoni, ju jeni të hapur; çdoherë kur mendoni, muri ngritet. Çdo mendim bëhet tullë dhe i gjithë procesi i të menduarit bëhet mur.

            Atëherë ju mbeteni të murosur, dhe filloni të qani e të vajtoni – përse dielli nuk arrinë tek ju? Dielli nuk është fajtor, fajtor jeni ju që keni krijuar mure rreth vetes.

            Bëhuni më meditativ. Sa herë që t’ju ipet rasti, hapësira, koha, vetëm lejoni mendimeve të ngjajnë përreth jush. Fundosuni thellë në vete, bëhuni vigjilent, por kurrsesi aktiv – sepse aktiviteti nënkupton mendim. Të heshtur, duke iu lejuar gjërave të ngjajnë, ju bëheni të qetë.

            Dhe atëherë ju do ta kuptoni se qetësia nuk është kualitet i mendjes. Mendja nuk mund të bëhet e qetë. Nuk ka mendje që është e qetë. Qetësia është kualiteti i shpirtit tuaj të brendshëm, qenies suaj të brendshme. Ajo gjithmonë ka qenë aty por për shkak të llomotitjes, llomotitjes konstante të mendjes, ju nuk mund ta dëgjoni atë. Çdoherë kur pasivizoheni, në gjendjen e pa-menduarit – ju do të bëheni të vetëdijshëm qetësisë. Kur jeni të papreokupuar. Në atë çast të papreokupimit, ngjanë meditimi.

            Kështu që…çfarëdo qoftë situata – për shembull, gjendeni në treg – në atë moment nuk duhet patjetër të mendohet për cicrimëne zogjëve si kusht për meditim. Gumzhina e tregut gjithashtu është e mrekullueshme si gumzhina e zogjëve: njerëzit nxitojnë në punët e tyre, bisedojnë, llomotisin, gjithandej zhurëm, ju vetëm qëndroni pasiv.

            Mbani mend këto dy fjalë: pasiv dhe i vigjilent. Pasiviteti dhe vigjilenca janë çelës.
Qëndroni pasiv – asgjë mos bëni, vetëm përgjoni. Dëgjimi nuk është veprim. Asgjë nuk duhet bërë për të dëgjuar, veshët e juaj janë gjithmonë të hapur. Ppër të shikuar ju duhet vetëm t’i çelni sytë – ja kaq duhet vepruar. Për të dëgjuar, madje as ky veprim i vogël nuk nevoitet – veshët janë gjithmonë të çelur, dhe ju gjithmonë ndini. Asgjë mos bëni, vetëm dëgjoni.

            Gjithashtu mos komentoni, sepse me komentim fillon mendimi. Fëmija qanë, mos thoni asgjë përbrenda: “Përse fëmija qanë?” Dy persona zihen, mos pyetni përbrenda: “Përse zihen? Duhet të shkojë e t’i them atyre të mos zihen?” Jo, mos thuani asgjë. Vetëm dëgjoni se çfarë po ngjanë. Vetëm qëndroni me atë që ngjanë – dhe përnjëherë aty është qetësia.

            Kjo qetësi është plotësisht e ndryshme nga qetësia të cilën ju mund ta krijoni. U mund ta krijoni qetësinë – të uleni në shtëpinë tuaj, ta mbyllni derën, t’i merrni tespihtë dhe t’i numëroni. Dhe qetësia të vij, por kjo nuk do të jetë qetësie vërtetë. Kjo do të jetë sikur kur fëmijës i japim lodrën, ai do të fillojë të luaj, dhe do të absorbohet në këtë lojë, dhe ai më nuk do të bëj dreqni.
            Prindërit i përdorin lodrat si truk vetëm për ta ndal fëmijën të bëj dreqni. Ai me lodrën e ti shkon në kënd për të luajtur. E prindërit vazhdojnë punën e tyre ditore, të pa preokupuar me gumzhinën e fëmijës. Por fëmija nuk e ka transcedentuar çapkënerinë e tij, tash çapkëneria e tij është e orientuar në lodër, dhe kjo është e tëra. Çapkëneria është aty, fëmija është aty. Heret a vonë ai do të mërzitet me lodër. Monotonia do të bëj që ai t’i ktheht shprehisë së vjetër.

      Vazhdon...