Sakras Art Gallery

Sekuenca filmike

RTK

TOP CHANNEL

RTV 21

ALSAT

TV KLAN

KLAN KOSOVA

BOTA.AL

ALBANIAPRESS

ALBINFO

EXPRESS

KOHA DITORE

ZËRI INFO

KOSOVA SOT

INSAJDERI

BOTA SOT

GAZETA METRO

GAZETA SINJALI

ALBANIAN POST

KALLXO COM

LAPSI.AL

ZEMRASHQIPTARE

KOSOVA PRESS

TELEGRAFI

EUROPA E LIRË

ZËRI I AMERIKËS

PSIKOLOGJIA

TRIBUNA SHQIPTARE

SHËNDETI

DITURIA

PRESHEVA.COM

GJUHA SHQIPE

KOSOVARJA

RADIOPROJEKT

Bhagwan Shree Rajneesh - OSHO

 Shqipëroi: Valdet FETAHU 

SOKRATI EDHE PAS 25 SHEKUJSH PRAPË DO TË HELMOHEJ (6)

Kapitulli i katërmbëdhjetë i ligjërimeve të filozofit të madh Indian, OSHO (marr nga libri “Sokrati edhe pas 25 shekujsh prapë do të helmohej”, që është në përkthim e sipër nga V. Fetahu), që u mbajt në Greqi prej datës 19/02/86 deri më 15/04/86

            Ai shkoi pak më thellë, dhe gjeti një miniere argjendi. Ai tha: “Zoti im! Gjithë jetën time unë e shpenzova duke prerë drunj. Kjo ishte punë e vështirë, pastaj shitjen e kishte të vështirë. Ka shumë druvarë, kështu që ka shumë konkurrencë.”

            Ai mblodhi disa argjend, dhe ajo ishte me të vërtetë e mjaftueshme për një muaj. Ai jetonte me qejf dhe i qetë. Pas një muaj ai erdhi dhe vetëm ra në këmbët e mistik dhe tha: “Unë jam sinqerisht mirënjohës, dhe më fal për ato momente që ishin kur unë dyshoja.”

            Mistiku i thotë: “Ju akoma nuk po më kuptoni. Shkoni pak më thellë.”

            Plaku i tha: “Për çfarë? Unë jam duke jetuar në luks!”

            Ai tha: “Ju nuk e dini se çfarë është luksi. Vetëm pak më tutje, dhe ju do të gjeni një minierë ari.”

            Kjo ishte përtej konceptimit të druvarit të ketë një minierë ari, por ai shkoi. Tani nuk kishte asnjë dyshim: ky njeri me siguri e din.

            Ai e gjet arin, dhe mistiku i tha: “Kjo do të jetë e mjaftueshme për një vit, ndoshta tash unë nuk mund të jem në gjendje të t’ju shoh për një vit.”

            Druvari tha: “Jo, unë do të vij edhe një herë vetëm për të prekur këmbët tuaja. Ju jeni njeri i mrekullive! Pse ju të vazhdoni të qëndroni këtu, kur ju  dini kaq shumë për ari dhe argjend?”

            Herën tjetër kur erdh tek mistiku, ai shikoi një njeri krejtësisht të ndryshëm – me rroba të bukura, këpuca të bukura – dhe me siguri ishte bërë më i ri, më i shëndetshëm. Ai kishte fituar peshë; përndryshe më herët ai kishte qenë vetëm një skelet.

            Mistikut iu dashtë pak koha për ta njohur, se a i ishte ai druvari i vjetër. Ai tha: “Pra, gjërat janë duke shkuar mirë?”

            Plaku i tha: “Ato janë duke shkuar jashtëzakonisht mirë, por unë vetëm po e kujtoj natën e fundit… ndoshta ka diçka më shumë përtej kësaj.”

            Mistiku tha se: “Tani, më në fund, unë kam qenë në gjendje të arrijë në zemrën tuaj. Tani ju keni shpresë, tani ju keni një të ardhme premtuese. Po, ka diçka më shumë përtej kësaj: një miniere diamanti.”

            Druvari i tha: “O Zot, pse në fillim nuk më treguat? Pse duhet unë të humbë kohë me bakër, argjend dhe ar?”

            Mistiku i tha: “Ju nuk do të më kishit besuar, ju nuk do të kishit qenë të sigurt në mua. Ju nuk do të kishte shkuar në qoftë se ju kisha treguar në lidhje me diamantet. Më është dashur t’ju çoj dal nga dal. Tash ju keni ardhur të më pyesni, dhe kjo është një shenjë e mirë. Ju nuk jeni më të satisfaksionuar, të kënaqur, edhe pse ju jetoni me një jetë luksoze më shumë se kushdo tjetër.

            Druvari tha: “Kjo është e vërtetë. Do të provoj njëherë.” Ai shkoi dhe gjet diamant. Kur u kthye – kjo ndodhi për të parën herë që kur u kthye gjithashtu të shkojë tek mistiku, preku këmbët e tij – ai tha: “Tash mund të ndodhë se ndoshta më nuk do të vij kurrë. Këta diamante mjaftojnë për gjithë jetën time. Kjo është arsyeja pse kam ardhur t’i prekë këmbët tuaja.

            Mistiku tha: “Por ka edhe diçka më shumë përtej kësaj.”

            Druvari tha: “Jo, s’ka asgjë përtej diamanteve. Çfarë mund të ketë përtej diamanteve? Tani ju vetëm po bëni shaka!”

            Mistiku i tha: “Më besoni. Ejani të paktën edhe një herë. Ka diçka përtej diamanteve.”

            Të nesërmen druvari u shfaq – ai s’kishte mundur të fle gjithë natën. Ai kishte diamante të mjaftueshme për të jetuar tërë jetën e tij si një mbret, por ditën tjetër ai erdhi. Mistiku qëndronte i ulur me sy të mbyllur - kjo ishte për herë të parë. Druvari preku këmbët e tij, por mistiku qëndronte thjesht sikur të ishte një statujë. Ai nuk lëvizi, ai nuk e pranoi falënderimin e tij.

            Atë e befasoi mistiku: “Ai i tha: “Çfarë ka ndodhur? Ju më thatë se keni me më treguar diçka që është përtej.”

            Mistiku tha: “Kjo është ajo që unë jam duke ju treguar. Përtej diamanteve është qenie juaj. Vetëm një shtytje pak më përpara. Derisa nuk e zbuloni minierën e qenies suaj, ju s’keni gjetur asgjë.”

            Druvari i tha: “Tash po e kuptoj pse ju gjithmonë po rrini ulur këtu, nën këtë pemë, kurrë nuk po mërziteni për diamantet. Tash unë do të qëndroj pran juve nën këtë pemë derisa mos ta gjej minierën për të cilën po flitni. Kjo është shumë e vështirë. Të tjerat ishin shumë më të lehta – duke shkuar pak më larg, pak më larg. Tash e keni ndryshuar drejtimin në tërësi.”

            Derisa druvari rrinte i heshtur në pyll në prezencë të mistikut, fundosej në prezencën e tij, në heshtjen e tij, në përzemërsinë e tij – e gjithë dita kaloi, dhe kur dielli perëndoi druvari u habit. Ai hapi sytë. Ai tha: “Jeni duhur të ma tregoni këtë më herët. Kisha me ju pasuar. Ju nuk jeni një njeri i mëshirës. Për vite kam pre drunj, duke i tërhequr dhe duke i bartur në supet e mia, e ju thjesht keni ndenjur këtu duke e shijuar këtë ndjenjë të brendshme, këtë kënaqësi të brendshme, e ju nuk ma thatë.”

            Mistiku i tha: “Nuk do të më kishit dëgjuar. Së pari nevojiten diamantet. Tash mund të shkoni në shtëpi, sepse miniera e thesarit tuaj është në ju. Vetëm mbaje në mend një gjë: vetëm vazhdoni e vazhdoni, kurrë mos u ndalni. Nuk ka pikë, sepse pika është vdekje”...

            Ne mund të jemi në gjendje të krijojmë diçka më mirë se të gjithë utopistët e botës për të cilën kanë ëndërruar, por utopia gjithmonë do të ekzistojë në horizont, e cila duket aq e afërt saqë ju do të mund ta arrini - vetëm tani, brenda një ore - ku toka e prekë qiellin. Por sa më afër i afroheni horizontit, horizonti shkon më larg përsëri, distanca midis jush dhe horizontit gjithmonë mbetet e njëjtë. E kjo është e gjithë fshehtësia e rritjes dhe evolucionit.

            Mrekullitë janë të mundshme, por jo mrekullia që do të jetë e përkryer. Përsosmëria nuk është e mundur, dhe kjo është e mirë se ajo nuk është e mundur. Ajo ju mban në vazhdimësi, ajo ju mban të gjallë, ajo ju mban në rrjedh.

            Unë jam i tëri për utopinë, dhe e di se idetë për utopinë do të ndryshojnë. Çdo gjë që ne kemi arritur nuk do të jetë pjesë e utopisë, por diçka tjetër do të bëhet pjesë e saj. Nuk ka asnjë mënyrë tjetër. Evolucioni i njeriut është shumëdimensionale, vetëdija e tij mund të rritet në pafundësi, dhe ai duhet të rritet deri në pafundësi.

            Pyetja e tretë

            I dashuri Osho,

            Mëngjesin e kaluar ju thatë se jeni kundër politikanëve. Ju lutem ma tregoni një rrugë të suksesshme për t’i sjellë ata në një gjendje të dashur të mendjes. Gjithashtu, m’i tregoni mundësitë e mënyrës shumë më kreative të jetës dhe të bëhet më mirë shumë më shpejtë.

            Unë nuk jam kundër politikanëve, unë jam kundër sëmundjes nga e cila ata vuajnë, nga sëmundja e kompleksit të inferioritetit. Cilido politikan i cili ka pak inteligjencë mund ta ndryshoj tërë skenën politike. Ai nuk duhet të jetë një politikan, ai duhet të jetë një njeri në politikë. Njerëzia e tij nuk duhet të mbizotërohet nga politika. Politika duhet të jetë vetëm si mjeshtëria e instalimit të ujit, si hidraulik, një profesion. Ai duhet të bëjë atë me profesionalizëm sa më të madh që është e mundur, por në momentin që ai vjen në shtëpi ai nuk duhet të sjellë atë me vete.

            E bëra shprehi të qëndroj në Kalkuta në shtëpinë e shefit të drejtësisë së Gjykatës Supreme. Gruaja e tij më tha: “Burri im vetëm juve ju dëgjon. I thuani se të paktën në shtëpi ai nuk duhet të jetë shef i drejtësisë së Gjykatës Supreme. Madje edhe në shtrat ai është shef i drejtësisë së Gjykatës Supreme. Në momentin kur ai hynë në shtëpi, fëmijët e ndalin lojën, të gjithë fillojnë të kërkojnë ndonjë angazhim. Në momentin kur ai largohet nga shtëpia, ndihet sikur është hequr një barrë e madhe, të gjithë janë të gëzuar dhe të qeshur. Dhe kjo nuk duket mirë, kjo nuk është e drejtë. Por ai di vetëm se si të urdhërojë…dëgjueshmëri.”

            Atë natë i thash shefit të drejtësisë: “Ti ke harruar se je burrë gjithashtu. Ti ke harruar se e donë një grua. Shefi i drejtësisë nuk ka asgjë me grua. Shefi i drejtësisë nuk ka asgjë me dashurinë. Ti ke harruar që ke fëmijë. Shefi i drejtësisë nuk ka asgjë me fëmijët.

            “Qenia jote e shefit të drejtësisë është vetëm një profesion. Por ti e ke harruar veten tënde. Kur të kthehesh nga gjyqi, të gjitha duhesh t’i lësh në gjyq. Kthehu në shtëpi si qenie njerëzore. Ti ndoshta nuk je i vetëdiijshëm se si vuan familja jote. Ata ndjehen të lumtur kur nuk je në shtëpi, dhe ata  ndjehen të frikësuar kur je në shtëpi. Kjo nuk është një dëshmi e mirë e karakterit tënd.”

            Ai tha: “Por unë kurrë nuk kam menduar për këtë, dhe askush nuk më tha. Ndoshta është e drejtë.”

            Atë natë ai i kërkoi falje fëmijëve, shërbëtorëve, gruas së tij. Ai iu tha: “Nga nesër ju do të më gjani vetëm si një njeri. Shtëpia nuk është gjyq, por unë thjesht e kam harruar. Aq shumë jam identifikuar me profesionin tim saqë jam humbur në të. Ju kam torturuar të gjithëve, dhe e kam torturuar edhe vetveten gjithashtu.

            “Jam pyetur pse fëmijët e mi nuk më donin, pse gruaja ime nuk më donte, pse të gjithë dukeshin të frikësuar. Jam pyetur se për çfarë arsye, çdo gjë binte në heshtje, shërbëtorët të cilët rrinin ulur, apo luanin me karta përnjëherë fillonin të kërkonin ndonjë angazhim. Tash e di, ishte gabimi im.” Kam vizituar disa herë këtë familje më vonë dhe ishte familje krejtësisht e ndryshme.

            Pyetja është gjithmonë e të kuptuarit të thjeshtë. Nëse ju jeni në kontakt me politikanët dhe nëse doni t’i ndryshoni ata – ndoshta ju jeni të lidhura me një politikan, ose të paktën pas pak vitesh politikanët janë të detyruar të vijnë tek ju për vota – duke e bërë një qëllim të vetëm në vazhdimësi, kudo që të shkojnë: “Na premtojnë vetëm një gjë - që ne nuk duam asnjë premtim tjetër, ne duam vetëm një premtim – që ju të mbeteni një njeri dhe nuk do të bëheni vetëm një politikan; që politika do të jetë profesioni juaj, por kjo nuk do ta ndryshojë njerëzinë tuaj.”

            Pyetni politikanët vetëm për një premtim, dhe tregoni atyre që ju mund të kujdeset për çdo premtimi tjetër: “Ju do të jeni në pushtet kështu që mund të bëni çdo gjë që ju dëshironi të bëni për përmirësimin e kushteve, por aq sa ne jemi të shqetësuar, mos harroni se ne duam t’ju shohin si një qenie njerëzore, jo si një politikan, një president, një kryeministër ... jo. Ne duam që ju vetëm të jeni një mes nesh.”

            Merrni atë premtim, duke insistuar në të përsëri e përsëri; kudo që ata shkojnë dhe ju takojnë, insistoni në atë. Ndoshta, në qoftë se të gjithë njerëzit e botës fillojnë të insistojnë në të, kjo mund t’i zgjojë njerëzit e fjetur, sepse kjo nuk është duke bërë ata tepër të mirë.

            Politikanët kanë humbur dashurinë, ata kanë humbur respektin e vërtetë. Kur  ata të mos jenë më në post, askush nuk brengoset për ta, në fakt, është shumë vështirë për ta gjetur se ku është ish-kryetari juaj. A e dini se ku është Jimmy Carter (Xhimi Karter), dhe çfarë janë duke bërë pasuesit e mjerë? Ju do të dini vetëm kur ai vdes. Pastaj një titull i vogël lajmi në gazeta, do të shfaqet, që ish-presidenti i Amerikës, Xhimi Karter, ka vdekur.

            Kjo nuk do të ndodhë nëse njerëzit në poste dhe në pushtet të mbesin njerëz. Njerëzia e tyre do të mbetet me ta. Dhe nëse njerëzit e shohin njerëzinë e tyre, ata do të jenë të dashur pavarësisht se a janë në pushtet apo jo. Në fakt ata do të jenë më të dashur, kur ata më nuk janë në pushtet.

            Vetëm kuptueshmëria e përhapur, që ne dëshirojmë ta edukojmë gjithë botën. Unë dua ta përhapë kuptueshmërinë në tërë botën në lidhje me problemet e thjeshta – kjo nuk është e vështirë.

            Kam dëgjuar se një mëngjes në kishën e madhe në Nju Jork, një hipik që dukej si njeri kishte hyrë brenda. Kryepeshkopi ishte frikësuar paksa sepse hipiku dukej si Jezu Krishti. Ndoshta Jezusi ishte hipiku i parë… me flokë të gjata.

            Dhe kryepeshkopi e kishte pyetur njeriun: “Kush jeni ju?”

            Ai tha: “S’po mund të më njihni? E ju jeni kryepeshkopi im, ju më përfaqësoni; duket se ju jeni budalla. Unë jam Jezu Krishti, i vetmi djalë i Zotit.” Dhe ai dukej pothuajse si Jezusi.

            Kryepeshkopi i shkretë nuk mund të përfytyronte se çfarë të bëjë. Ai asnjëherë nuk e kishte menduar se në jetën e tij ai do të takohet me Jezu Krishtit. Ai menjëherë telefonoi në Romë, Papës polak, dhe i tha: Një hipik, duket si njeri,  është duke qëndruar këtu në kishë dhe po thotë se është Jezu Krishtit.”

            Papa tha: “Zoti im, ai ka ardhur me të vërtetë?”

            Peshkopi tha: “Ju vetëm më tregoni se çka unë duhet të bëj.”

            Dhe papa tha: “Vetëm duku i zënë, dhe informoje policinë para se të dalin gjërat jashtë kontrollit.”

            Nga frika njerëzit fillojnë të kërkojnë angazhime.

            Këta politikanë që ju mendoni se janë kaq të zënë ... E keni gabim. Unë i njoh shumë mirë, intimisht.

            Unë isha duke qëndruar me një nga kryeministrat e Indisë, Lalbahadur Shastri. Një thirrje telefonike erdhi nga dikush që donte të shihte atë urgjentisht. Lalbahadur Shastri tha: “Jam shumë i zënë - këtë javë është e pamundur. Pyeteni sekretari tim për javën e ardhshme.”

            I thashë atij: “Ti nuk je i zënë. Ne vetëm rrinim bisedonim privatisht dhe qeshnim; ti nuk je i zënë! Pse e the këtë?”

            Ai tha: “Ti nuk e kupton politikën. Një politikan gjithmonë duhet të jetë i zënë, nëse ai nuk është, ai ka për të pretenduar, kjo e bënë atë të duket i madh.”

            I thashë: “Mund të jetë që unë nuk e di zhargonin politik, por për mua kjo duket të jetë çnjerëzore. Ti nuk je i zënë. Ke mundur ta thërrasësh njeriun. Ke mundur të bisedosh me të. Ti duhesh të jesh njeri. Pse duhet të jesh kryeministër për 24 orë në ditë? Kush të zgjodhi që të jesh kryeministër për 24 orë? Ti je kryeministër, kur ti je në zyrë. Këtu je në shtëpi, e diel, dhe nuk je i gatshëm ta takosh dikë që ka ardhur nga larg… Kjo është e shëmtuar. Merre atë prapë në telefon.”

            Ai tha: “Ti gjithmonë flet gjëra të çuditshme. Unë duhet ta marrë atë në telefon? Unë jam kryeministër.”

            Unë i thashë: “Harroj të gjitha këto të pakuptimta. Ti je kryeministër për shkak të këtyre njerëzve, ti je shërbëtor i tyre. Kjo është ajo që të kanë thënë. Dhe tash zotëria juaj donë të takohet me ty dhe shërbëtori i thotë ai është i zënë. “Caktoje një takim me sekretarin tim në një javë!” I thashë: “Ose telefonoj atij ose unë në këtë moment do të dal nga shtëpia jote. Dhe do ta them në publik, që ti nuk ishe i zënë.”

            Ai tha: “Prit, prit. Do ta marrë në telefon.” Dhe ai telefonoi, dhe doli të mos jetë askush tjetër përveç axha i tij plak i cili kishte ardhur nga fshati, sepse ai ishte shumë plak dhe dëshironte ta shihte atë – ndoshta ai do të vdes së shpejti, dhe ai më nuk do të jetë në gjendje ta shoh atë përsëri.

            Lalbahadur Shastri më kërkoi falje. I thashë: “Jo mua. Pyete axhën tënd për falje.”

            Plaku i gjorë nuk kishte ditur të telefonojë kështu që ai i kishte thënë dikujt tjetër të telefonojë – ai kurrë nuk kishte përdorur telefon. Ai kishte ca rroba të pahijshme dhe kjo ishte e tëra që kishte sjellë me vete.

            Ai tha: “Kam ardhur vetëm të të shoh. Nuk do ta marrë kohën shumë. Ti je njeri i zënë, por para se të vdes unë desha të të shohë…”

            Ju thjesht duhet t’i mësoni politikanët tuaj – përhapeni kuptueshmërinë se ata duhet të jenë më shumë të njerëzishëm. Unë nuk jam kundër politikanëve; unë jam kundër profesionit politik që shkatërron njerëzinë e tyre. Është e mundur për t’u ndarë të dyja, atëherë ata do ta bëjnë më mirë, do të shërbejnë më mirë. Dhe nëse njerëzia qëndron duke rrahur në zemrat e tyre, ju mund të shpresoni se ata nuk do t’i shërbejnë vdekjes, ata do t’i shërbejnë jetës.

            Fund i kapitullit të katërmbëdhjetë

(1)    (2)    (3)    (4)    (5)