Sakras Art Gallery

Sekuenca filmike

RTK

TOP CHANNEL

RTV 21

ALSAT

TV KLAN

KLAN KOSOVA

BOTA.AL

ALBANIAPRESS

ALBINFO

EXPRESS

KOHA DITORE

ZËRI INFO

KOSOVA SOT

INSAJDERI

BOTA SOT

GAZETA METRO

GAZETA SINJALI

ALBANIAN POST

KALLXO COM

LAPSI.AL

ZEMRASHQIPTARE

KOSOVA PRESS

TELEGRAFI

EUROPA E LIRË

ZËRI I AMERIKËS

PSIKOLOGJIA

TRIBUNA SHQIPTARE

SHËNDETI

DITURIA

PRESHEVA.COM

GJUHA SHQIPE

KOSOVARJA

RADIOPROJEKT

Bhagwan Rajneesh - OSHO

Shqipëroi: Hasan HAMËZBALA

E FSHEHTA PËRMBI MENDJEN (2)

         Egon e keni të rëndë – është tejet substanciale për t’u tretur. Prandaj, me të mund të rriheni, të kacafyteni, por jo edhe të takoheni. Ju mund të mendoni se ndeshja e dy egove është njëfarë takimi. Po edhe është, është njëfarë takimi. Ju jeni së bashku, por jo deri në fund.

Unë jam këtu shkaku se askund tjetër nuk mund të jem. Jeta kështu ka ndodhur. Ju jeni këtu shkaku se askund tjetër nuk mund të jeni. Dhe përsëri – jeta kështu ju ka ndodhur.

Por, kjo është vështirë të pranohet. Pse? Shkaku se atëherë me kurrgjë nuk mund të manipuloni, shkaku se atëherë jeta është diçka mbi ju.

Po qe se unë ju them se ju jeni këtu shkaku se jeni hulumtues të mëdhenj për të vërtetën, ju keni për t’u ndier këndshëm. Nëse jeni këtu shkaku se jeni hulumtues jashtëserikë, egoja juaj do të mbushet me lumturi. Atëherë, nëse mund të zgjedhni, mund të shkoni. Në atë rast jeni zgjedhës dhe atëherë ndieni se jeta nuk ju kontrollon ju, por se ju e kontrolloni atë.

Por, unë nuk them se është kështu. Unë vetëm përsëris se ju jeni këtu shkaku se kështu jeta ka ndodhur. Ju nuk keni mundur të zgjidhni. Kjo nuk është zgjedhja juaj. Nëse mbeteni këtu, përsëri nuk është zgjedhja juaj. Zgjedhja është e pamundur. Dhe bëhet e mundur vetëm nëse keni ego.

Kurdo që nuk e ushqeni egon, kurdo që ajo e ka pakëndshëm, kurdo që e ka  papërshtatshëm, kjo ndihet. Prandaj po ju them se ekzistojnë dy rrugë: njëra është majmëria e egos, tjetra – hedhja e egos. Por, mbajeni në mend, rruga e parë është e përkohshme, kalimtare. Sa më tepër ta ushqeni, aq më tepër kjo lyp dhe kërkon, e tërë kësaj nuk i shihet kund fundi.

Dhe mu për këtë, ju them, se jeta kështu ka ndodhur – unë jam me ju, ju jeni me mua. Shumë herë kjo na ka ndodhur dhe shumë herë njësoj ka për të na ndodhur.

Nëse mund ta kuptoni këtë, shumë nga kjo do t’ju bëhet e mundshme; do të jeni më të hapur, më receptivë. Nuk keni për t’u frikësuar. Atëherë jeta butësisht ka për të kaluar nëpër ju. Atëherë jeta ka për t’u bërë puhi, kurse ju keni për të qenë dhomë e zbrazët: Jeta vjen dhe shkon... kurse ju lejoni çdo gjë. Lejimi është fshehtësi, e fshehta e të gjitha fshehtësive.

Dhe mu shkaku i kësaj theksoj, insistoj, se ju nuk jeni këtu shkaku se ju këtë e keni zgjedhur. As unë nuk jam këtu shkaku se unë këtë e kam dëshiruar. Me sa shoh, zgjedhje nuk ka, sepse unë nuk jam. Ndoshta ju jeni në iluzionin se po zgjidhni, por kjo nuk është fakt. 

Por, unë nuk jam këtu për ta ushqyer egon tuaj, por për ta shkatërruar atë. Kjo është përpjkekja ime totale: si t’ju asgjësoj – shkaku se jeni të pakufishëm vetëm kur kufijtë t’i keni të thyer. Kjo mund të ndodh mu në këtë moment. Aty s’ka kufij, ai është vetëm kërcim juaji.

Shumë njerëz vijnë tek unë me pyetjen: “A kemi qenë me ty edhe më herët?” nëse unë them po, si jo, krejt është në rregull. Nëse unë them jo, nuk keni qenë, egoja juaj ndihet e hedhur, zemërthyer. Pse? Thjesht shkaku se njerëzit jetojnë në botëra të imagjinuara. Se me mua jeni – kjo nuk është shumë e rëndësishme. Keni qenë me mua edhe në jetërat e kaluara – o kjo duket shumë e rëndësishme! Ju e lëshoni këtë çast kur për të parën herë, ndoshta, vërtet mund të jeni me mua – sepse të jesh me mua, kjo nuk është fenomen fizik. Mund të rrini pranë meje e që fare të mos jeni me mua. Mund të vareni për mua me vite e që të mos jeni me mua as një pjesë të sekondës. Pse? Sepse të jesh me mua do të thotë thjesht se nuk jeni më.

Unë s’jam, dhe nëse edhe ju s’jeni vetëm për një çast, ka për të ndodhur takimi – dy zbrazësitë kanë për t’u takuar. Mbajeni në mend, vetëm dy zbrazësi  mund të takohen – asnjë mundësi tjetër nuk ekziston. Kurdo që të keni takim, ato janë në të vërtetë vetëm dy zbrazëti që shkrihen në njëra-tjetrën.

Egon e keni të rëndë – është tejet substanciale për t’u tretur. Prandaj, me të mund të rriheni, të kacafyteni, por jo edhe të takoheni. Ju mund të mendoni se ndeshja e dy egove është njëfarë takimi. Po edhe është, është njëfarë takimi. Ju jeni së bashku, por jo deri në fund. Keni për t’u takuar, por jo deri në fund. Prekeni, por prekja juaj nuk depërton. Zbrazëtia juaj e brendshme mbetet truall i virgjër – për egon ai është i paprekshëm.

Por, kur mungon egoja, kur nuk e ndieni edhe aq shumë Unin tuaj, kur fare nuk mendoni për veten, kur mungon unëjam-i... kjo është ajo që Buda e quan anatta – jounëjam-i. Buda është kuptuar plotësisht gabim. 

Në Indi gjithmonë është folur për Atman-in, unin suprem. Secili është në gjurmim të vetvetes – si të bëhem një me unin suprem. E atëherë, përnjëherësh, vjen Buda dhe flet në kupë të qiellit: “Nuk ka unë të cilin duhet arriur; më mirë bëhuni jo-unë.” Mësimi i tij thjesht nuk ka mundur të përvetësohet. Mund të thuhet lirisht se ka qenë i përjashtuar nga vendi. Kurrkund nuk ka qenë i pranuar. Kudo që ka shkuar me mësimet e tij, mirëseardhje nuk ka pasur, sepse aq shumë i ka lënduar të ashtuquajturit gjurmues religjiozë, saqë ata fare nuk kanë mundur ta durojnë. Ai edhe për vetveten thoshte se nuk është.

Kur të jeni të zbrazët, kur vetëm zbrazëtia ekziston, takimi ndodh. Secili që është i aftë dhe i gatshëm të jetë i zbrazët, mund të takohet. Kurse kjo është mënyra e vetme për t’u bërë një me Ekzistencën. Mund ta quani këtë dashuri, lutje, meditim apo si të doni.

Jeni me mua sepse jeta kështu ju ka ndodhur. Edhe mua jeta ngjashëm më ka ndodhur, prandaj edhe unë jam me ju.

Kurse kjo mundësi që të jeni me mua mund të shfrytëzohet, mund të mbetet e pashfrytëzuar, e mund të jetë edhe e huqur, e humbur. Nëse e humbni, kjo s’ka për të ndodhur për herë të parë. Shumëherë keni qenë me mua – por kurrë bash – plotësisht – me mua. Shumëherë keni qenë me Budëm, me Mahavirin, me Jezuin, me Mojsiun, me Lao Cenë, siç jeni tash me mua. Edhe Buda edhe Lao Ce janë zbrazësi dhe si të tillë nuk mund të jenë të definuar në mënyrë të veçantë. Kualiteti nuk ndërron nga zbrzësia në zbrzësi. Ndoshta keni qenë me Lao Cenë, por unë them se megjithatë keni qenë me mua, sepse aty nuk ka dhe ndonjë dallim të veçantë. Lao Ce është njëra zbrazësi. Dy zbrazësi janë plotësisht të njëta – nuk mund t’ua gjeni dallimin. E megjithatë, ju e huqni. E keni huqur mundësinë e takimit shumëherë dhe mbajeni në mend – kjo përsëri mund të ju ndodhë.

Ju jeni bash të urtë, të kthjellët, gjithmonë diçka kalkuloni. Madje edhe nëse huqni, ju keni për të huqur në mënyrë shumë të zgjuar. Ju keni për ta racionalizuar të tërën. Do të thoni se keni huqur shkaku se nuk kishte kurrgjë për t’u arritur, qe pse. Apo keni për të gjetur argumente që të huqni, por që huqja juaj të mbetet e fshehtë.

Po qe se bëheni thellësisht të zgjuar në raport me faktin se mundësia e huqjes është gjithnjë e pranishme – befasisht takimi bëhet i mundshëm. Dhe unë them befasisht – përnjëherësh nuk ka arsye që çkadoqoftë të shtyhet.

Kurse është shumë me rëndësi se jeta ka ndodhur mu në këtë mënyrë. Miliona të tjerëve iu ka ndodhur në ndonjë mënyrë krejt tjetër. Ju jeni të lumtur për arsye se jeni këtu, por mos krijoni nga lumturia juaj ushqim për ego, se egoja me atë ushqehet dhe bëhet më e fuqishme, keni për ta huqur edhe atë që jeni lumturuar. Ju jeni të lumtur, por ajo lumturi është vetëm një mundësi e hapur. Ju mund të rriteni nëpërmjet saj, po prej tërë asaj edhe mund të bini. Por kjo ndodh rrallë – rrallë për shumë arsye.

E para: është tepër vështirë të jesh i tërhequr nga personi që është i zbrazët – shumë vështirë, shkaku se zbrazëtia nuk është ndonjë magnet i veçantë. Ju jeni të tërhequr kryesisht kah ai person i cili diçka ka arritur. Pse jemi të tërhequr nga personi i cili diçka ka arritur? Shkaku se edhe vetë kemi dëshira. Ne po ashtu i dëshirojmë arritjet.

Tërhiqemi pas politikanin të fuqishëm vetëm shkaku se edhe ne këtë e dëshirojmë. Kushdo që të jetë – ai bëhet idhull, hero. Tërhiqemi pas njeriut që është pafundësisht i pasur vetëm nga shkau se ne vetë jemi të varfër, shkaku se ashtu tmerrësisht e dëshirojmë pasurinë. Çfarëdo të jenë – ata – bëhen ideal. E pse dikush do të tërhiqej pas njeriut i cili nuk posedon asgjë?

Kjo është fat, vërtet mundësi e rrallë. Nganjëherë jeta zhvillohet në atë mënyrë që megjithatë të tërhiqemi pas personit që asgjë nuk ka, personit që është i zbrazët. Kurrgjë me këtë nuk do të fitojmë; anasjelltas, me të çdo gjë do të humbet.

Kjo është hazard i pastër. Pra, ju jeni hazarderë – prandaj jeni këtu.

Dhe gjithnjë derisa nuk keni për të rrezikuar plotësisht – keni për të humbur. Hazardi nuk guxon të jetë parcial – pjesa nuk do të jetë e pranuar. Kjo është rregull e kësaj loje. Prandaj, mos luani kujdesshëm, të rezervuar. Investoni në lojë krejt çka keni. Krejt kjo është e rrezikshme dhe guximtare. Për këtë unë edhe them se është rast i rrallë të jesh i tërhequr pas Budës apo Jezuit. Vetëm një pakicë tërhiqen pas tyre.

Ju e dini se Jezui ka pasur dymbëdhjetë nxënës. Dhe të gjithë këta kanë qenë njerëz skajshmërisht të thjeshtë: peshkatarë, zdrukthtarë, barinj – në asnjë kuptim nuk kanë qenë të jashtëzakonshëm... thjesht kanë qenë njerëz të zakonshëm. Por pse pikërisht njerëzit e zakonshëm kanë qenë të tërhequr pas Jezuit apo Budës? Të jesh i zakonshëm është kualitet shumë i pazakonshëm, meqë ata që nuk janë të zakonshëm në ndonjë ego të tyre – për rropulli kanë: pasurinë, fuqinë, statusin. Bariu, peshkatari dhe zdrukthtari – të parëndësishëm, njerëz absolutisht të thjeshtë që nuk janë të interesuar për kurrfarë arritjesh – vetëm ata kanë qenë të tërhequr pas Jezuit.

Të jesh i zakonshëm është gjë e rrallë; të jesh absolutisht i zakonshëm vërtet është gjë e pazakosnhme. Mjeshtrit e zenit pandalim e përsërisnin: “Bëhu së pari i thjeshtë, e tek pastaj, përmes kësaj, i jashtëzakonshëm.” Përse e thonë këtë? Shkaku se çdo qenie e zakonshme provon të jetë e pazakonshme, e kjo është gjë kaq e zakonshme. Lirisht jini të thjeshtë. Nëse jeni të tillë, kjo vetëm do të thotë se nuk vraponi pas kurrfarë të arriturash, nuk synoni ndonjë qëllim, se vetëm jetoni nga një çast në tjetrin, duke pluskuar, duke lundruar.

Qenia juaj është rrallë këtu edhe për arsye të tjera, shkaku se mendja njerëzore pandalim i frikësohet vdekjes. Ajo kapet pas jetës, lakmia për jetë ndodhet në të. Madje edhe nëse jeton mjerueshëm, megjithatë ngjitet pas jetës... dhe atë jo shkaku i jetës, por shkaku i frikës nga vdekja. E kur njeriu veçse ka ardhur tek unë, ai ka ardhur vërtet për të vdekur, ka ardhur për t’u zhdukur.

Për njeriun e tillë unë do të jem pafundësi, ambis pa fund në të cilin do të bie e do të bie dhe do të arrijë diku...! Nëse vetëm më shikoni, keni për të ndier marramendjen. Po soditët në sytë e mi, do të shihni pafundësinë në ta, dhe atëherë frika ka për t’ju prerë, dhe ka për të filluar rënia, rënie, rënie...

Paramendojeni vetëm një gjeth që bie në pafundësi – kurse ambisi është i pafund dhe gjethi s’ka ku të arrijë; ai vetëm mund të zhduket – bie, bie, bie dhe zhduket...

Udhëtimi shpirtëror fillon por kurrë nuk përfundon. Vini tek unë, bini në mua, zhdukeni dhe nuk arrini kurrgjë. Por, pikërisht ajo zhdukje është ngazëllimi. Nuk ekziston ngazëllim më i madh se ai – ngazëllimi i zhdukjes së plotë! Mu sikur vesa zhduket në diellin e mëngjesit apo sikur nata zhduket para shkëlqimit të flakës – në të njëjtën mënyrë, edhe ju keni për t’u zhdukur.

Rast i rrallë është të kërkosh vetëvrasje: se kjo është vetëvrasje – vërtet vetëvrasje! Gjithkund mund ta mbytni trupin, por gjithkund nuk mund ta mbytni unëjam-in. Ju këtu përgatiteni për vetëvrasjen përfundimtare – për vrasjen e unit tuaj.

Por, mos krijoni prej gjithë këtyre gjërave sqarime, ato nuk janë këto. Unë jam gjithmonë jo-i-sqarueshëm.

Po qe se e tërë kjo ju bën gjithnjë e më tepër misterioz, po qe se e tërë kjo ju bën të pasigurt – sa më shumë, aq më mirë. Po qe se mendja juaj hyn gjithnjë e më thellë në mjegull në të cilën nuk dini se çka është çka, ky është kushti më i mirë.

            Pjesë nga libri  “RRUGA IME, RRUGË E REVE TË BARDHA”

 (1)