Sakras Art Gallery

Sekuenca filmike

RTK

TOP CHANNEL

RTV 21

ALSAT

TV KLAN

KLAN KOSOVA

BOTA.AL

ALBANIAPRESS

ALBINFO

EXPRESS

KOHA DITORE

ZËRI INFO

KOSOVA SOT

INSAJDERI

BOTA SOT

GAZETA METRO

GAZETA SINJALI

ALBANIAN POST

KALLXO COM

LAPSI.AL

ZEMRASHQIPTARE

KOSOVA PRESS

TELEGRAFI

EUROPA E LIRË

ZËRI I AMERIKËS

PSIKOLOGJIA

TRIBUNA SHQIPTARE

SHËNDETI

DITURIA

PRESHEVA.COM

GJUHA SHQIPE

KOSOVARJA

RADIOPROJEKT

Bhagwan Rajneesh - OSHO

Shqipëroi: Hasan HAMËZBALA

E FSHEHTA PËRMBI MENDJEN (1)

Pikërisht tash mund ta keni xixën e kuptimit. Nëse nuk jeni mendim, cili jeni atëherë? Ku është koha? A ka, pra, farë të kaluare? Farë të ardhmeje? Jo. Pra, pikërisht ky moment është përjetësi e tërë. I tërë procesi kohor është në të vërtetë vetëm një tash i gjatë, i gjatë, sakaq i tërë procesi është vetëm një këtu e madhe.

Nxënësi:

“Osho, Re e Bardhë e mrekullueshme, pse ne jemi kaq të lumtur t’ju kemi pranë vetes – dhe pse ne jemi me ty?”

Osho:

“Pse – pyetjet janë përherë të papërgjigje. Mendja jonë mendon se, kurdo që ne të pyesim pse, përgjigjja për këtë duhet të vijë. Kjo paraqet një nga mburravecësitë më karakteristike të mendjes. Asnjë pse nuk e ka gjetur sepse-në e as që ka për ta gjetur ndonjëherë. Jeta ekziston – lidhur me këtë nuk ka pse.

Nëse pyetni dhe nëse jeni kokëfortë për këtë, ndoshta edhe mund të krijoni përgjigje – por ajo përgjigje ka për të qenë e krijuar për formë. Ajo në të vërtetë edhe nuk do të jetë përgjigje. Të pyeturit shpesh, në esencë, vetvetiu është skajshmërisht absurd.

Druri është – nuk mund të pyetni pse. Qielli ekziston – nuk mund të pyetni pse. Jeta gufon, lumi rrjedh, retë udhëtojnë nëpër qiell; e çka ju duhet këtu pse-hi.

Mendja pyet pse, përgjigjet sepse. Është shumë kureshtare; dëshiron të dijë pse-hin e gjithkujt dhe të gjithçkahit. Por, kjo në të vërtetë, është sëmundja më e rëndë e mendjes, dhe kjo sëmundje është diçka që nuk mund të kënaqet – shkaku se edhe po të përgjigjeni në njërin pse, pse-hi tjetër automatikisht ka për t’u lajmëruar. Secila përgjigjje vetëm sa krijon edhe më shumë pyetje. Kurse mendja nuk do të jetë e kënaqur gjithnjë derisa nuk iu jepet ndonjëfarë përgjigje supreme, por jo: të tillë nuk mund të ketë. Nën “përgjigjen supreme” nënkuptoj diçka pas së cilës më fare nuk mund të ketë pyetje serike. Por mundësia për këtë nuk ekziston. Çkado që të jetë përgjigjja, pse-ja megjithatë ka për të mbijetuar.

Kjo është tërësia e përpjekjeve absurde të të gjitha filozofive: pse është kjo botë? Filozofët pastaj janë ulur dhe kanë menduar e menduar dhe kanë krijuar teori turlifare: paj Zoti e ka krijuar – po: pse e ka krijuar? E pastaj edhe pak teori... dhe, në fund, përfundimisht: ç’është Zoti?

Prandaj, gjëja e parë të cilën duhet ta dini është kjo: duhet ta njihni vetë kualitetin e mendjes që pa ndalim pyet pse. Ashtu si gjethet lindin nga druri, po ashtu edhe pyetjet lindin nga mendja – e preni një gjeth, dhjetë të tjera rriten, d.m.th. përgjigjeni në një pse, edhe dhjetë të reja, deri atëherë pse-he të padukshme, do të rriten në sekondë. Dhe ju mund të mblidhni shumë përgjigje, por përgjigje të vërtetë nuk mund të ketë. E nëse përgjigje të tillë nuk ka, mendja vazhdon të pyesë, e palodhur në kërkimin e saj.

Dhe shkaku i kësaj; gjëja e parë që dua të ju them është: mos u bëni tepër kryeneç lidhur me pse-në.

Pse këmbëngulim gjithaq? Pse duam t’ia dimë shkakun? Pse dëshirojmë të depërtojmë në secilën gjë dhe të arrijmë gjer në esencën e saj? Pse? Sepse po ditët secilën pse, po gjetët përgjigje për çdo gjë, ju bëheni zotëruesi i çdo gjëje. Atëherë me gjërat e njohura mund të manipuloni. Por, atëherë gjërat nuk janë misterioze – nuk ka frikënderim, nuk ka mahnitje. Ju, përmes përgjigjes, kinse e keni mësuar atë – e me këtë e keni vrarë fshehtësinë.

Mendja është vrasës, kriminel – vrasësi i tëra fshehtësive. Me çkadoqoftë që është jo e gjallë, mendja ndihet mirë, por me të gjallën, me të freskëtën, pranë diçkahi që pëlcet nga jeta – mendja ndihet jokëndshëm, pasi që diçkahi të gjallë mendja nuk mund t’i bëhet zotërues i plotfuqishëm. Jeta është gjithnjë pasiguri për mendjen. Ardhmëria me gjëra të freskëta nuk mund të jetë e sigurt, meqë mendja juaj s’e di se ku ka për ta dërguar ajo gjë dhe kah ka për ta udhëhequr përgjithësisht. Sakaq, me gjënë e vdekur, krejt është e sigurt, krejt është e përcaktuar. Ju atëherë e keni mirë. Nuk brengoseni. Krejt është e qartë.

Të bëhet çdo gjë skajshmërisht e qartë, kjo është nevoja më e thellë e mendjes shkaku se mendja i frikësohet jetës. Mendja e krijon shkencën vetëm që ta shkatërrojë mundësinë për jetë. Mendja përpiqet të gjejë sqarime, e dikur kur marrëzia mendore ngopet me sqarimet, fshehtësia është zhdukur.

Ju pyetni, e kur ta merrni përgjigjen – mendja është siguruar. Por, çka keni arritur përmes kësaj? Nuk keni arritur kurrgjë; sakaq: për këtë diçka keni humbur – e keni humbur fshehtësinë (misterin).

Fshehtësia ju bën të pasigurt, sepse ajo është diçka më e madhe se ju, diçka me të cilën nuk mund të manipuloni, diçka që nuk mund ta shfrytëzoni si gjësend, diçka që ju tejkalon dhe ju zotëron, diçka para së cilës jeni të zhveshur dhe të dobët, diçka para së cilës thjesht zhdukeni.

Fshehtësia ju jep ndjenjën e vdekjes; prandaj për këtë aq shumë gjurmohet pas përgjigjeve – pse kjo? Pse ajo? Këtë gjithsesi mbajeni në mend.

Por, mos mendoni se unë po u iki pyetjeve tuaja. Vetëm po ju flas gjëra lidhur me mendjen – se për ç’arsye ajo përgjithësisht pyet. Nëse në ju ruhet ndijimi i fshehtësisë, unë do t’ju përgjigjem, sepse kësisoji përgjigjja nuk është e rrezikshme; përkundrazi, atëherë kjo sjell dobi. Atëherë çdo përgjigjje çon kah fshehtësia më e madhe, atëherë kualiteti i përgjithshëm i të pyeturit dhe të përgjigjurit rrënjësisht ndryshon. Atëherë ju pyetni, por jo që vetes t’i siguroni mbrojtjen në trajtë sqarimi, veçse për t’u fundosur më thellë në fshehtësinë. Atëherë kureshtja nuk është e natyrës mentale, veçse çdo gjë bëhet hulumtim – hulumtimi më i thellë i mundshëm i qenies.

A po e vëreni dallimin? Po qe se me këmbëngulje kërkoni përgjigjen edhe pas sqarimit, atëherë kjo është keq, dhe unë do të jem i fundit që do t’jua plotësoj këtë – sepse në këtë mënyrë edhe unë vetë do të bëhem armiku juaj, se gjërat rreth jush po i mbys me sqarime. Teologët madje edhe nga Zoti krijuan gjë të vdekur – së tepërmi e kanë sqaruar; për këtë arsye sot Zoti është i vdekur. Njerëzimi nuk e ka vrarë, por predikuesit. Aq shumë e kanë shpjeguar sa asnjë fshehtësi nuk ka mbeur.

E çka është atëherë Zoti nëse nuk ka asnjë thërrmijë fshehtësie në jetë? Nëse ai është vetëm teori për të cilën mund të diskutojmë, nëse ai tashi është vetëm doktrinë të cilën mund ta analizojmë, vetëm besim të cilin mund ta pranoni apo ta hidhni, atëherë ju jeni më të mëdhenj edhe se Zoti dhe... kështu Zoti në mendjen tuaj ka mbetur vetëm copë e mobilies së vjetër – gjë e vdekur.

Kurdo që t’ju flas, mbajeni mend këtë: Çfarëdo që t’ju them - ajo nuk guxon të jetë diçka që do ta përvetësoni në formë sqarimi, ajo nuk guxon të jetë si hulumtim juaji, veçse e kundërta – fjalët e mia duhet të jenë cytje që edhe më thellë të hyni në fshehtësi, që me entuziazëm më të fortë të niseni në kërkim.

Përgjigjet e mia kanë për të zgjuar në ju pyetje shumë më të thella dhe në një moment keni për të ardhur gjer tek pika kur të gjitha pyetjet serike kanë për t’u ndalur. Dhe kjo nuk do të ndodhë shkaku se do t’i dini të gjitha, sepse në instancën e fundit secila përgjigje është e kotë, pa vlerë. Atëherë fshehtësia ka për të qenë totale. Atëherë ajo ka për të qenë gjithkund – në ju, rreth jush. Atëherë keni për t’u larë në të. Keni për t’u bërë vetë qenia e fshehtësisë së madhe. Dhe vetëm tani dyert kanë për t’u hapur.

Tashi më në fund mund të përgjigjem se përse jam me ju.

Së pari: unë nuk jam me ju për herë të parë – kemi qenë së bashku edhe më herët. Jeta është tejet e lidhur në thellësi. Ajo është si lumi, si tërësia. Ne e ndajmë në të kaluarën, në të tashmen dhe në të ardhmen, por kjo ndarje ekziston vetëm sepse është e dobishme për ne. Jeta vetvetiu nuk është e ndarë. Rrjedha e jetës është njëkohore.

Gangu i cili është në burim, Gangu i cili vërshon nëpër Himalaje dhe Gangu i cili derdhet në oqean – është vetëm një lumë. Kjo është njëkohësi. Burimi dhe gryka, fillimi dhe fundi, këto nuk janë dy gjëra të ndara – këto janë një rrjedhë e pandërprerë. Kjo s’është as e kaluara as e ardhmja. Kjo është tash-mëria e përjetshme. Kuptojeni këtë sa më thellësisht që të jetë e mundur.

Keni qenë me mua. Edhe tash jeni. Kjo nuk është çështje e së kaluarës. Nëse mund të jeni të qetë, nëse mund ta lini mendjen anash, nëse mund të jeni re e bardhë së paku për një çast, pa mendime, vetëm me qenë, të gjitha keni për t’i ndier qartë. 

Keni qenë me mua, edhe tash jeni, me mua edhe keni për të qenë. Ekzistenca jonë e përbashkët nuk është çështje kohe.

Njëri njëherë e ka pyetur Jezuin: “Po flet për Avramin – që kur e njeh ti?” – meqë ka ekzistuar jazi prej më shumë se një mijë vjetësh në mes tyre. Thuhet se Jezui në atë rast ka dhënë përgjigjen e vet sigurisht më misterioze. Ka thënë: “Unë isha para Avramit... Unë isha para Avramit... Koha është zhdukur.”

Jeta është tashmëri e përjetshme. Kemi qenë këtu edhe tash edhe gjithmonë, gjithmonë e jetë. Forma të tjera, pamje të tjera, natyrisht; situata tjetërfare – por, kemi qenë këtu edhe tash edhe gjithnjë edhe gjithmonë.

Individët janë trillim. Jeta është e pandarë. Ne nuk jemi ujdhesë, por kontinent. Kjo njëherë duhet të ndihet. Dhe njëherë kur ta ndieni, koha zhduket, hapësira bëhet e parëndësishme. Përnjëherësh keni dalur edhe jashtë kohës edhe jashtë hapësirës. Atëherë vetëm jeni – thjesht ekzistoni.

Dikush e ka pyetur Budën: “Kush je ti?” Dhe Buda është përgjigjur: “Unë nuk i takoj asnjë klase. Unë vetëm jam, por s’i takoj asnjë klase.”

Pikërisht tash mund ta keni xixën e kuptimit. Nëse nuk jeni mendim, cili jeni atëherë? Ku është koha? A ka, pra, farë të kaluare? Farë të ardhmeje? Jo. Pra, pikërisht ky moment është përjetësi e tërë. I tërë procesi kohor është në të vërtetë vetëm një tash i gjatë, i gjatë, sakaq i tërë procesi është vetëm një këtu e madhe.

Prandaj, kur pyetni se përse jam këtu, apo përse jeni këtu, kjo është vetëm shkaku se tjetërkund nuk mund të jemi. Nuk mund të jem kurrkund gjetiu. Nuk mund të jeni kurrkund gjetiu. Për këtë jemi së bashku.

Ndoshta ju mu tashi këtë nuk mund ta shihni. Këtë lidhshmëri nuk e keni mjaft të qartë, shkaku se e pavetëdijshmja juaj nuk është mjaft e pastër, shkaku se nuk e njihni veten në plotninë tuaj. Një të dhjetën e vetëdijes suaj personale e njihni, pjesa tjetër prej nëntë të dhjetave është e fshehur në errësirë të plotë.

Ju jeni si mali që vetëm pak rrahishte keni të çelur. Krejt pak drunj keni prerë dhe tashi në atë çeltinë jetoni. Por, aty, pranë jush, menjëherë pas çeltinës, fillon pylli i pashkelur, xhungla. Ju s’e dini ku është kufiri. Aq shumë u frikësoheni errësirës dhe egërsirave nga xhunla sa gati asnjëherë nuk e lëshoni çeltinën tuaj të kultivuar. Por, mos harroni se edhe rrahishta juaj e vogël është vetëm një pjesëz e xhunglës së madhe – ju e njihni vetëm një pjesë të vetes.

Unë ju shoh si errësirë të plotë, si pyll të pashkelur. Dhe kurdo që shoh një individ në totalitetin e tij, në atë përceptim të gjithë individët tjerë janë të gërshetuar, shkaku se ajo xhungël e madhe nuk është e parcelizuar. Në atë errësirë të plotë kufijtë humbasin njëri në tjetrin dhe të gjitha bëhen një.

Ju jeni këtu. Nëse orientohem së tepërmi në një individ posaçërisht, unë me këtë e fokusoj veten. Por, madje edhe atëherë, madje edhe i fokusuar, unë pandërprerë ndiej kufijtë tuaj sesi përzihen më kufijtë e tjerë. Për arsye të caktuara, rrallë ndonjëherë, unë ju marr si diçka të individualizuar, por në realitet jo. Kur nuk jam i fokusuar, unë vetëm shikoj dhe atëherë ju fare nuk jeni – vetëm shikimi i zbrazët. Atëherë – nuk jeni më, nuk ekzistoni. Kufizimet tuaja përzihen me të huajat. Dhe kjo nuk është kështu vetëm me gjininë njerëzore – edhe me drunjtë, edhe me gurët edhe me qiejt... me gjithçka dhe me gjithkë pikëtakoheni. Kufijtë janë një trillim i madh i mendjes; pra, veçoria e individit po ashtu është e trilluar.

Vazhdon...

    (2)