Sakras Art Gallery

Sekuenca filmike

RTK

TOP CHANNEL

RTV 21

ALSAT

TV KLAN

KLAN KOSOVA

BOTA.AL

ALBANIAPRESS

ALBINFO

EXPRESS

KOHA DITORE

ZËRI INFO

KOSOVA SOT

INSAJDERI

BOTA SOT

GAZETA METRO

GAZETA SINJALI

ALBANIAN POST

KALLXO COM

LAPSI.AL

ZEMRASHQIPTARE

KOSOVA PRESS

TELEGRAFI

EUROPA E LIRË

ZËRI I AMERIKËS

PSIKOLOGJIA

TRIBUNA SHQIPTARE

SHËNDETI

DITURIA

PRESHEVA.COM

GJUHA SHQIPE

KOSOVARJA

RADIOPROJEKT

Bhagwan Shree Rajneesh - OSHO

Shqipëroi: Valdet FETAHU 

Osho mbi Intimitetin        

TË GJITHË KANË FRIKË NGA INTIMITETI (1)

        Hapi i parë është që ta pranoni veten në tërësinë tuaj, në dritën e të gjitha traditave tuaja, të cilat kanë drejtuar tërë njerëzimin e çmendur. Pasi të keni pranuar veten si jeni, frika e intimitetit do të zhduket.

            Pyetje – I dashuri Osho, nga shumë frikat e mia, njërës prej të cilave unë jam më i vetëdijshëm është ajo e intimitetit. Unë jam si një shofer i goditur në marrëdhëniet me njerëzit. Mund të më tregoni diçka mbi frikën time rreth intimitetit?

            Osho – Ramaprem, të gjithë kanë frikë nga intimiteti. Tjetër gjë është se a jeni ju të vetëdijshëm apo jo kësaj. Intimitet do të thotë ta ekspozoni veten tuaj para një të panjohuri. Të gjithë ne jemi të huaj – askush nuk e njeh askënd. Ne jemi të huaj edhe për veten tonë, sepse ne nuk e dimë se kush jemi. Intimiteti ju sjell afër një të huaji. Dhe frika juaj është se nëse ju i kapërceni të gjitha mbrojtjet, të gjitha maskat tuaja, kush e di se çfarë është ne gjendje i huaji të bëj me ju?

            Të gjithë ne fshehim me mijëra gjëra – jo vetëm nga të tjerët por edhe nga vetja jonë – sepse ne kemi qenë te edukuar nga një njerëzim i sëmurë me të gjitha llojet e shtypjeve, ndalesave dhe tabuve. Dhe frika është me dikë që është i huaj – dhe kjo nuk ka rëndësi se kush është – se ju mund të jetoni me një person për tridhjetë vjet, dyzet vjet – dhe ndjenja i te qenurit i huaj (panjohur) kurrë të mos zhduket – ai ndihet i sigurt të mbaj pak mbrojtje, pak distancë, sepse dikush mund të lëndojë prekshmërinë tuaj, çiltrin tuaj, ndjeshmërinë tuaj.. të gjithë kanë frikë nga intimiteti.

            Dhe problemi bëhet shumë më i ndërlikuar sepse të gjithë e kërkojnë intimitetin. Çdokush e dëshiron intimitetin se përndryshe mbeteni të vetmuar në këtë univers – pa një shok, pa një dashnor, pa dike të cilit ju mund t’i besoni, pa dikë të cilit ju mund t’ia hapni të gjitha plagët. Dhe plagët nuk mund të shërohen derisa janë të hapura. Sa më shumë që i fshihni ato, më të rrezikshme bëhen. Ato mund të bëhen kanceroze.

            Intimiteti është një nevojë thelbësore, kështu që të gjithë e lakmojnë atë.

            Por ai do që edhe personi tjetër të jetë intim, në mënyrë që personi tjetër të heq mbrojtjen e tij, të bëhet i prekshëm, të bien të gjitha maskat e tij, dhe personaliteti i rrem i tij qëndron lakuriq ashtu si është ai. Dhe në anën tjetër, të gjithë kanë frikë nga intimiteti – me personin tjetër ju dëshironi të jeni intim, ju nuk e keni kapërcyer mbrojtjen tuaj.

            Ky është një konflikt në mes miqve, në mes të dashuruarve: askush nuk dëshiron të largoj mbrojtjen e tij dhe askush nuk dëshiron të vijë në lakuriqësi të plotë dhe sinqeritet të hapur – dhe të dy kanë nevojë për intimitet. Përveç nëse nuk bien të gjitha shtypjet e juaja, ndalimet – të cilat janë dhuratë e feve tuaja, kulturave tuaja, shoqërive tuaja, prindërve tuaj, arsimimit tuaj – ju kurrë s’do të jeni në gjendje të bëheni intim me dikë. Dhe ju duhet të merrni iniciativën.

            Por nëse ju nuk keni ndonjë shtypje, ndonjë ndalim, ju nuk do të keni gjithashtu ndonjë plagë. Nëse keni jetuar thjesht, jetë të natyrshme, nuk do të ketë frikë nga intimiteti, por gëzim të madh – dy zjarre vijnë aq afër se ato bëhen pothuajse një flakë. Dhe takimi bëhet kënaqësi e jashtëzakonshme, plotësim total. Por para se të mund ta tentoni intimitetin, ju duhet të pastroni shtëpinë tuaj tërësisht.

            Vetëm njeriu i meditimit mund të lejojë intimiteti të ndodhë. Ai s’ka asgjë për të fshehur. Të gjitha që atë e kanë frikuar se dikush tjetër mund t’i di, ai i ka kaluar. Ai ka vetëm qetësi dhe zemër të dashur. Ju duhet ta pranoni veten tuaj në tërësi tuaj – nëse nuk mund ta pranoni veten tuaj në tërësinë tuaj, si mund të shpresoni se dikush tjetër mund t’ju pranoj? Dhe ju keni qenë të dënuar nga të gjithë, dhe ju keni mësuar vetëm një gjë – vetëdënimin.

            Ju vazhdoni duke e fshehur atë. Kjo nuk është diçka e bukur t’jua tregoni të tjerëve, ju e dini se gjëra të këqija janë të fshehura në ju; ju e dini se gjëra të liga janë të fshehura në ju; ju e dini se kafshëria është e fshehur në ju, derisa nuk e ndryshoni qëndrimin tuaj dhe e pranonin veten tuaj si një kafshë në ekzistencë… Fjala “kafshë” nuk është e keqe, ajo thjesht do të thotë gjallëri, ajo vjen nga Anima. Kush do që është i gjallë, është një kafshë.

            Por njeriu ka mësuar: “Ju nuk jeni kafshë, kafshët janë shumë poshtë juve. Ju jeni qenie njerëzore.” Juve iu është dhënë një superioritet i rrem. E vërteta është, ekzistenca nuk beson në superiore dhe inferiore. Për ekzistencën, çdo gjë është e barabartë – pemët, zogjtë, kafshët, qeniet njerëzore. Në ekzistencë, çdo gjë është e pranuar absolutisht ashtu siç është, nuk ka asnjë dënim.

            Nëse e pranoni seksualitetin tuaj pa kushte, nëse  e pranoni se njeriu dhe çdo qenie në botë është e brishtë… jeta është një fije shume e hollë e cila mund të këputet në çdo moment. Po e pranuat këtë, ju do ta hidhni egon e rrem – për të qenë Aleksandri i Madh, Muhamed Ali - tri herë kampion – nëse ju thjesht e kuptoni se çdokush është i bukur në rëndomtërinë e tij dhe se çdokush ka dobësi… Ato janë pjesë e natyrës së njeriut sepse ju nuk jeni të krijuar prej çeliku.

Ju jeni të ndërtuar nga një trup shumë i brishtë. Periudha e jetës suaj është në mes 98 gradë temperaturë dhe 110 gradë: vetëm 12 gradë është e tërë periudha  e jetës suaj. Rënia nën këtë, dhe ju jeni të vdekur, shkoni përtej kësaj dhe ju jeni të vdekur. Dhe e njëjta vlen për njëmijë e një gjëra tjera në ju.

Një nga nevojat tuaja më themelore është të jeni të nevojshëm. Por askush nuk do ta pranojë këtë, se “Kjo është nevoja ime themelore të jem i nevojshëm, të jem i dashur, të jem i pranuar”. Ne jetojmë në asisoj pretendimi, asisoj hipokrizie – që është edhe arsye pse intimiteti krijon frikë. Ju nuk jeni ai që dukja juaj është. Dukja juaj është e rreme. Ju mund të dukeni se jeni një shenjtor, por thellë poshtë,  ju ende jeni një qenie e pafuqishme njerëzore me të gjitha dëshira dhe të gjitha epshet.

Hapi i parë është që ta pranoni veten në tërësinë tuaj, në dritën e të gjitha traditave tuaja, të cilat kanë drejtuar tërë njerëzimin e çmendur. Pasi të keni pranuar veten si jeni, frika e intimitetit do të zhduket. Ju nuk mund ta humbni respektin tuaj, ju nuk mund ta humbni madhështinë tuaj, ju nuk mund ta humbni egon tuaj, ju nuk mund ta humbni besimtarinë tuaj, ju nuk mund ta humbni shenjtërinë tuaj – ju i keni hedhur të gjitha të vetes suaj. Ju jeni si një fëmijë i vogël, krejtësisht të pafajshëm. Ju mund ta hapni veten, sepse brenda, ju nuk jeni të mbushur represione të shëmtuara të cilat kanë bërë perversione.

Ju mund të thoni çdo gjë që mendoni me të vërtetë dhe sinqerisht. Dhe nëse jeni të gatshëm të bëheni intim, ju do t’i kurajoni personat e tjerë gjithashtu të jenë intim. Çiltëria juaj do ta ndihmojë personin tjetër të jetë gjithashtu i çiltër. Modestia juaj jotendencioze do të lejoj që edhe të tjerët të kënaqen në modesti, pafajësi, besnikëri, dashuri, çiltëri. Ju jeni të mbyllur në kafaz nga konceptet idiotike, nëse ju bëheni shumë intim me dikë, ai do të bëhet i vetëdijshëm për këtë.

Por ne jemi qenie të brishta – më të brishtat në gjithë ekzistencën. Fëmija i njeriut është fëmija më i brishtë nga të gjitha kafshët. Fëmijët e kafshëve të tjera mund të mbijetojnë pa nënat e tyre, pa babën, pa familje. Por fëmija i njeriut do të vdiste menjëherë. Kështu që kjo brishtësia nuk është diçka që duhet dënuar – kjo është paraqitja më e lart e vetëdijes. Trëndafili vazhdon të jetë i brishtë; ai nuk është gur. Dhe për këtë nuk duhet të ndihet keqardhje, pse ju jeni një trëndafil e jo një gur.

Vetëm kur dy persona bëhen intim ata më nuk janë të huaj. Dhe kjo është një përvojë shumë e bukur për të zbuluar se vetëm ju nuk jeni përplot me dobësi por edhe të  tjerët gjithashtu… ndoshta çdokush është përplot dobësi. Shprehja më e lartë e çdo gjëje bëhet dobësi. Rrënjët janë shumë të forta, por lulja s’mund të jetë aq e fortë. Ajo është  e bukur sepse qenësia saj nuk është e fortë. Në mëngjes ajo hapë petalet e saja për ta mirëpritur diellin, vallëzon tërë ditën në erë, dhe nga mbrëmja petalet e saja fillojnë të bien. Ajo shkon. Çdo gjë që është e bukur, e çmuar, ikën shumë shpejt.

Por ju doni që çdo gjë të jetë e përhershme. Ju e dashuroni dikë dhe premtoni se “Unë do të dua tërë jetën time”. Dhe ju shumë mirë e dini se nuk mund të jeni të sigurt as për nesër - ju jepni premtime të rreme. Krejt çfarë ju mund të thoni është: “Unë jam i dashuruar në ty në këtë moment dhe do ta fal veten time ty. Rreth të nesërmes, unë nuk di asgjë. Si mund të premtoj? Ti ke për të më harruar.”

Por të dashuruarit premtojnë të gjitha llojet e gjërave të cilat ata nuk mund t’i plotësojnë. Pastaj frustrimin futet brenda, pastaj distanca rritet me e madhe, pastaj vjen konflikti, dyluftimet, kacafytjet, dhe jeta që është menduar të jetë e lumtur bëhet vetëm një fytyrë e zgjatur nga mjerimi. Ramaprem, është mirë që je i vetëdijshëm frikës sate të madhe,  kjo është nga intimiteti. Ky mund të behet një revolucion i madh për ty, dhe një revolucion, nëse shikon përbrenda dhe fillon të heqësh çdo gjë që mendon se është e turpshme. Dhe pranoje natyrën tënde ashtu siç është, jo ashtu siç duhet të jetë. Unë nuk ju mësoj për asnjë “duhet”. Të gjitha “duhet” e bëjnë mendjen e njeriut të sëmurë.

Njerëzit duhet të mësojnë bukurinë e qenësisë, shkëlqimin e mrekullueshëm të natyrës. Këto pemë nuk dinë për kurrfarë dhjetë urdhëresat, zogjtë nuk dinë për shkrimet e shenjta. Vetëm njeriu është ai i cili i krijoi vetes probleme.

Duke e dënuar natyrën e juaj personale, ju bëheni të ndarë, ju bëheni skizofrenik – dhe jo njerëz të rëndomtë, por njerëz me statusin e Sigmund Frojd-it, i cili kontribuoi shumë për njerëzimin, rreth mendjes. Metoda e tij ka qenë psikoanaliza, që ju duhet të bëheni të vetëdijshëm për të gjitha që janë në nënvetëdijen e juaj. Dhe kjo është fshehtësia, diçka që ishte e nënvetëdijshme u soll në mendjen e vetëdijshme, kjo avulloi. Bëheni më të qartë, më të ndritur. Sa më shumë që nënvetëdija çlirohet, vetëdija juaj vazhdon duke u rritur. Dhe sa me shumë që territori i nënvetëdijes ngushtohet, territori i vetëdijes zgjerohet. Kjo është një e vërtetë e madhe.

Lindja e ka njohur këtë për mijëra vjet, por në Perëndim, Sigmund Frojd ka instaluar atë – duke mos ditur asgjë për Lindjen dhe për psikologjinë e saj; ky ishte kontributi i tij individual. Por ju do të befasoheni: ai kurrë nuk ka qenë i gatshëm të jetë i psikoanalizuar vet.

Kolegët e tij shumë herë kanë insistuar: “Metodën të cilën po na jepni – dhe të gjithë ne kemi qenë të pasikoanalizuar – pse ju insistoni që ju nuk duhet të jeni të psikoanalizuar?”

Ai iu tha: “Harrone këtë.” Ai frikësohej ta ekspozonte veten e tij. Ai ishte bërë një gjeni i madh dhe ekspozimi i tij do ta sillte atë poshtë si njeri të zakonshëm. Ai kishte frika të njëjta, dëshira të njëjta dhe represione të njëjta.

Ai kurrë nuk fliste për ëndrrat e tij; ai vetëm dëgjonte ëndrrat e njerëzve të tjerë. Dhe kolegët e tij kishin qenë shumë të befasuar – “Kishte me qenë kontribut i madh njohuria rreth ëndrrave tuaja” – por ai kurrë nuk ishte pajtuar të shtrihet në kanapenë e psikanalizës dhe të flet për ëndrrat e veta. Sepse ëndrrat e tij ishin të zakonshme si tek njerëzit e tjerë – kjo ishte frika.

Një Gautam Buda nuk do të kishte frikë të shkonte në meditim. Ky ishte kontributi i tij – një lloj i veçantë i meditimit. Dhe ai nuk do të kishte frikë nga kurrfarë psikanalize, sepse për personin që mediton, një nga një të gjitha ëndrrat e tij zhduken. Gjatë ditës ai qëndron i heshtur në mendjen e tij, jo në trafikun e zakonshëm të mendimeve. Dhe gjatë natës ai fle në gjumë të thellë, sepse ëndrrat nuk janë gjë tjetër përpos mendime të papërjetuara, dëshira të papërjetuara, pasione të papërjetuara gjatë ditës. Ato përpiqen ta kompletojnë veten e tyre, të paktën edhe në ëndrra.

Do të jetë shumë e vështirë të gjendet burri i cili ëndërron për gruan e tij, apo një grua që ëndërron për burrin e saj. Por kjo do të jetë absolutisht e zakonshme që ata të ëndërrojnë për gratë e fqinjëve të tyre apo për burrat e fqinjëve. Gruaja është në dispozicion, ai nuk është duke shtypur asgjë përderisa është në lidhje me gruan e tij. por gruaja e fqinjit gjithmonë është më e bukur, bari është më i gjelbër matanë gardhi. Dhe ajo që është e paarritshme krijon një dëshirë të thellë të arrihet, të posedohet ajo. Gjatë ditës kjo nuk mund të arrihet, por në ëndrra, të paktën, ju jeni të lirë. Liria për të ëndërruar akoma nuk është marrë nga qeveritë.  

Kjo nuk do të zgjas shumë – shumë shpejtë ato do të largohen, sepse metodat janë të gatshme, veç janë të përgatitura, kështu që ata mund t’ju shohin se kur ëndërroni dhe kur nuk ëndërroni. Dhe është e mundur që një ditë shkenca të zbulojë vegla me të cilat ëndërrimet tuaja mund të projektohen në ekran. Ca elektroda do të futen në kokën tuaj. Ju do të fleni shumë shpejt, ëndërroni gëzueshëm, çoni dashuri me gruan e fqijut dhe e tërë kinemaja do ta shoh këtë – dhe ata do ta bëjnë shprehi të mendojnë se ky njeriu është një shenjtor!

Këtë gati sa ju mund edhe ta shihni; çdoherë kur një person flenë, shikon: nëse qepallat e tij nuk tregojnë asnjë lëvizje në sytë e tij, atëherë ai nuk ëndërron. Nëse ai ëndërron atëherë ju do të shihni sesi lëvizin sytë e tij.

Është e mundur të projektohet ëndrra jauj në ekran. Është gjithashtu e mundur të realizohet ëndrra e caktohet në ju. Por, të paktën, deri më sot asnjë kushtetutë  as që flitet për atë se “Njerëzit nuk janë të lirë të ëndërrojnë, kjo e drejtë është e lindur.”

Gautam Buda nuk ka ëndërruar. Meditim është një mënyrë për të shkuar përtej mendjes. Ai jeton në heshtje plotë njëzet e katër orë – nuk ka valë në liqenin e vetëdijes së tij, nuk ka mendime, nuk ka ëndrra. Por Zigmund Frojd frikohet sepse ai e di se çfarë ëndërron.

Kam dëgjuar për një incident konkret. Tre novelistët e mëdhenj rus Çehov, Gorki dhe Tolstoj – kishin qenë të ulur në një bankë në park dhe bisedonin… dhe ata ishin miq të mirë. Të gjithë ishin gjeni; të gjithë kanë krijuar romane të tilla të mëdha që edhe sot, në qoftë se doni t’i numëroni dhjetë romane të mëdha botërore, të paktën pesë do të jenë nga novelistët rus – para revolucionit. Pas revolucionit, ata nuk kanë shkruar asnjë roman që ka cilësinë e gjenialitetit. Tani, ajo është nën instruksionin e qeverisë. Qeveria është i vetmi botues; qeveria kontrollon, dhe njerëzit që vlerësojnë nuk dinë asgjë për artin. Ata  janë burokratët.

Vazhdon...

  (2)